Morgunblaðið - Sunnudagur - 21.10.2018, Blaðsíða 8

Það var þjóðráð að viðra hundinn fyrir helgi enda ekki útlit fyrir að hundi verði út sigandi í
dag, laugardag. Varað er við miklu hvassviðri og útlit fyrir suðvestan 15 til 23 metra á sek-
úndu en vindhviður til fjalla, einkum á Vestfjörðum, Tröllaskaga og á Austfjörðum, geta
náð allt að 40 metrum á sekúndu seint í kvöld.
Ekki svo að skilja að hundinum hafi verið það efst í huga, þar sem hann rölti í hægðum
sínum með eigandanum, nú eða viðraranum, við Ráðhús Reykjavíkur. Og þó, gjarnan er
nefnilega sagt að hundar finni á sér þegar óveður er í nánd. Gott ef hann er ekki lítið eitt
áhyggjufullur á svipinn og gæti vel hugsað með sér: „Kemur nú enn ein lægðin yfir landið.“
Eggert
VETTVANGUR
8 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21.10. 2018
Ég man eftir myndum úr æsku minni. Myndum afhlaðborðum með brauðtertum og kjúklingaleggj-um í álpappír, flatkökum með hangikjöti og jafn-
vel lærissneiðum. Myndum af fólki að stilla sér upp á
óreglulegan hátt og fólki að slysast inn á myndir. Stund-
um asnalegt á svipinn.
Þessar myndir voru heimildir um daglegt og eðlilegt
líf. Venjulegt fólk í venjulegum aðstæðum. Ekki endilega
spennandi en samt, menn voru ekkert að spreða film-
unni og flasskubbnum á mánudagslíf. En þó oft myndir
af heimili fólks, fjölskyldumyndir og myndir af stoltum
fjölskyldum við nýja bílinn.
Ég var nefnilega að spá í þetta um daginn. Þá var ég
staddur á Balí (sem er reyndar efni í annan pistil) á hót-
eli inni í frumskóginum. Uppistaða gestanna var ungt
fólk, fólk af instagram-kynslóðinni.
Nú ætla ég ekki að segja neitt ljótt um Instagram
sem slíkt. Mér finnst þetta skemmtilegt fyrirbæri, þótt
ég sé latur við að setja inn myndir, og er örugglega mik-
il útrás fyrir áhugaljósmyndarann í okkur.
Og þarna sat ég í sólinni og horfði á hvert listaverkið
af öðru verða til. Í morgunmatnum var stelpa að taka
mynd af smúðíinum sínum. Hún var lengi að stilla hon-
um upp þannig að skógurinn kæmi inn í myndina á rétt-
an hátt og það sæist samt glitta í sundlaugina. Allt til að
sýna hvað hún væri aldeilis að lifa lífinu. Samt fékk ég
það mjög sterklega á tilfinninguna að henni dauðleiddist.
Alveg eins og stelpunum í sundlauginni sem skiptust á
að taka myndir hvor af annarri. Svo var skipt um stöðu
og farið yfir myndirnar og svo farið aftur í upprunalegu
stöðuna, maginn dreginn aðeins meira inn til að ná hinni
fullkomnu mynd. Og svo aftur og aftur. Þannig leið dag-
urinn við það að reyna að festa á mynd hvað upplifunin
væri frábær, á kostnað þess að njóta þess bara að vera á
staðnum.
Og svo fór ég líka að hugsa um alla sem tala um hve
erfitt sé að vera ungur núna. Alast upp við að spegla sig
í samfélagsmiðlunum þar sem lífið er svo fullkomið og
rétt og vel lýst. Meðan manns eigin upplifun er kannski
flugnabit, hiti og raki.
Það er nefnilega þannig að Instagram gefur ekki
raunverulega mynd af lífinu, frekar en svo margt annað.
Stelpurnar sem voru að stilla sér upp eins og þær væru
áskrifendur að ljúfa lífinu voru kannski á síðasta degi í
fríinu sínu á leið aftur til Bretlands að vinna á kassa í
Tesco til að safna sér fyrir næsta sumarfríi. En ekki
misskilja mig, það er ekkert að því að búa til fallegar
minningar.
Svo fór ég líka að
hugsa um að kannski
hefði þetta alltaf ver-
ið svona. Það er ekki
eins og Mona Lisa
hafi verið dæmigerð
kona í daglega lífinu í
upphafi sextándu ald-
ar. Kannski hafa
fyrri kynslóðir spegl-
að sig í henni og bor-
ið sitt auma líf saman
við glæsileikann sem
stafar frá henni?
En hvað veit ég? Kannski var þetta ekki fyrsta tilraun
Leonardos da Vinci. Kannski stóð Mona Lisa yfir mynd-
inni og sagði: Nei þetta er ómögulegt. Gerum aðra.
Mona Lisa á Instagram
’Og svo fór ég líka að hugsaum alla sem tala um hve erf-itt sé að vera ungur núna. Alastupp við að spegla sig í sam-
félagsmiðlunum þar sem lífið er
svo fullkomið og rétt og vel lýst.
Meðan manns eigin upplifun er
kannski flugnabit, hiti og raki.
Á meðan ég man
Logi Bergmann
logi@mbl.is