Morgunblaðið - 28.12.2018, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 2018
Valgarður Egilsson
Fjörður. Ungur að árum fékk
hann áhuga á landafræði og nátt-
úru Íslands og sem fararstjóri og
leiðsögumaður hafði hann sér-
hæft sig í ferðum um Fjörður og
Héðinsfjörð. Leiðsögnin varð að
listgrein í flutningi Valgarðs. Og
það var ekki bara að hann væri
tilbúinn eins og hann svaraði af
hógværð í upphafi ferðar. Hann
var búinn að undirbúa sig í marg-
ar vikur fyrir hverja ferð. Þekkti
alla þátttakendur í ferðinni og
ættir þeirra og þekkti náttúruna
og söguna betur en nokkur.
Landnáma var ein af hans uppá-
haldsbókum og hann virtist
kunna hana utan að. Brodd-
stafinn góða sem hann fékk að
gjöf notaði hann af mikilli snilld
og stundum var eins hann svifi
niður skriðurnar í frakkanum
þegar við goretex-fólkið með
stafina vorum að paufast niður
skref fyrir skref. Valgarður var
listamaður, rithöfundur og skáld
og þó að hann sinnti þeirri köllun
að mestu í hjáverkum samhliða
sínu starfi sem læknir og vísinda-
maður þá liggja eftir hann fjöl-
margar bækur og greinar. Í þeim
birtist sýn Valgarðs á umhverfi
sitt, mannfólkið, náttúruna og
söguna. Og skín þar í gegn um-
hyggja, væntumþykja, vinátta og
hlýja sem einkenndi Valgarð sem
persónu. Valgarður var traustur
og góður vinur og gott að geta
leitað til hans. Hann var öruggur,
yfirvegaður og réttsýnn og mál
sem maður leitaði til hans með
leystust oft af sjálfu sér í stuttu
spjalli og iðulega með vinsamleg-
um hætti og sátt að leiðarljósi.
Margar góðar stundir áttum við
á veitingastaðnum á BSÍ. Þangað
vildi Valgarður fara þegar við
fórum út að borða. Þar var í boði
þjóðlegur matur og var jafnan
lesið úr verkum sem hann var að
vinna að. Það voru forréttindi að
kynnast Valgarði Egilssyni og
eiga að vini. Ég votta Katrínu
Fjeldsted og fjölskyldu innilega
samúð.
Páll Guðmundsson,
framkvæmdastjóri Ferða-
félags Íslands.
Valgarður Egilsson kollegi
minn og vinur er látinn og farinn
á vit forfeðra, sem hann á stór-
brotinn hátt fjallaði um í bókinni
„Steinaldarveislan“. Þar lýsir
hann mannlífinu frá uppvaxtar-
árum sínum á Grenivík og fram á
okkar tíma. Enn fremur er bókin
veraldarsaga séð með augum víð-
sýns manns, sem var allt í senn
læknir, raunvísindamaður, rit-
höfundur og teiknari, en umfram
allt mannvinur og náttúruvernd-
arsinni.
Valgarður var frumumeina-
fræðingur með doktorsgráðu á
því sviði, en á námsárum í Lond-
on lagði hann einkum stund á
grunnrannsóknir á efnaskiptum
æxlisfruma, sérstaklega hlutverk
hvatbera, sem eru orkustöðvar
sérhverrar frumu. Erfiðlega
gekk að halda þeim rannsóknum
áfram eftir heimkomuna til Ís-
lands þar sem áhugi vísindasam-
félagsins á slíkum rannsóknum á
þeim árum var enginn.
En neyðin kennir naktri konu
að spinna og rannsóknarstofa
hans á Landspítalanum varð með
tímanum tileinkuð erfðafræði
brjóstakrabbameins. Frá árinu
1986 var byrjað að safna blóðsýn-
um frá öllum nýjum einstakling-
um sem greindust með brjósta-
krabbamein, svo kallað
„Valgarðsblóð“.
Enn fremur fór Valgarður um
landið þvert og endilangt og
safnaði blóði úr þeim sem höfðu
greinst með brjóstakrabbamein
og ættingjum þeirra. Ættir þessa
einstaklinga voru raktar saman
með hjálp erfðafræðinefndar og
Krabbameinsskrárinnar. Þarna
var unnið brautryðjendastarf,
sem var einn lykillinn að fundi
brjóstakrabbameinsgensins
BRCA2. Undir forystu Valgarðs
unnu ýmsir ungir rannsakendur,
sem síðar urðu virtir vísinda-
menn og mætti þar nefna Vil-
mund Guðnason, forstöðumann
Hjartaverndar, Rósu Barkar-
dóttur, Aðalgeir Arason, Sigurð
Ingvarsson, forstöðumann Til-
raunastofnunnar á Keldum, og
Óskar Þór Jóhannsson krabba-
meinslækni. Valgarður er höf-
undur eða meðhöfundar að fjölda
vísindagreina, sem oftar en 5.000
sinnum hefur verið vitnað til í
vísindatímaritum.
Valgarður var unnandi útivist-
ar og náttúruskoðunar og af-
burða leiðsögumaður. Ég naut
þess að fara með honum í ferðir,
en sú fyrsta var árið 2004, þar
sem fjölmennur hópur fór undir
hans leiðsögn frá Siglufirði til
Ólafsfjarðar. Gengið var meðal
annars yfir í Héðinsfjörð og
Hvanndali. Í þessari ferð varð til
gönguhópur, sem hefur haldið
saman allt síðan og kallar sig
Hvatbera, Valgarði til heiðurs.
Valgarður teiknaði merki hóps-
ins, sem sýnir Hvatbera í göngu-
ferð upp bratta fjallshlíð. Hvat-
berahópurinn hefur breyst með
árunum og Sigríður Berg-
vinsdóttir, sem Valgarður kallaði
gjarnan frænku sína, tekið við
forystunni enda var hann hreyk-
inn af því að vera hennar læri-
meistari sem leiðsögumaður. Það
sem einkenndi ferðir Valgarðs
var frábær undirbúningur,
skemmtilegar frásagnir um nátt-
úruna, örnefni og ekki minnst um
mannlífið fyrr á tímum.
Ég mun sakna Valgarðs og
ekki minnst spjallsins um eitt af
hans uppáhaldsumræðuefnum,
efnaskipti, orkubúskap æxlis-
fruma og hvatbera. Við vorum
um tíma með hóp vísindamanna
sem myndaði leshring um efnið.
Ég votta Katrínu og öllum af-
komendum Valgarðs samúð
mína.
Helgi Sigurðsson,
prófessor í krabbameins-
lækningum.
Við andlát Valgarðs Egilsson-
ar er fallinn frá einstakur hæfi-
leikamaður; vísindamaður, lista-
maður, sögumaður,
náttúruunnandi, vinur.
Valgarður var okkur lækna-
nemum óvenjulegur en mikil-
vægur lærifaðir. Ég man fyrst
þegar hann flutti okkur kostu-
legt, frumort kvæði á menning-
arkvöldi læknanema og hélt svo
áfram og brýndi fyrir okkur mik-
ilvægi þess að láta ekki hræðslu
við álit annarra, spéhræðslu,
halda aftur af okkur. Það ráð var
mikilvægt veganesti út í lífið og
það má fullyrða að Valgarður
hafi gengið þar á undan með
góðu fordæmi. Leiftrandi, lág-
stemmdur húmor, meitlaður í
enskri menningu, óvenjulegt
auga fyrir stærra samhengi hlut-
anna, svipur sem oft var ærið
sposkur – frábær blanda sem
ásamt óvenjulega lítilli spé-
hræðslu gerði manninn að alveg
þrælskemmtilegum læriföður og
félaga við ótal tækifæri.
Ólöf kona mín hélt sýningu í
galleríi Kling og Bang haustið
2004 og þá varð Valgarður við
ósk hennar um að taka þátt.
Hann stóð þar, talaði við fólk um
allt á milli himins og jarðar og út-
skýrði mál sitt með teikningum –
talandi skáld sem varð líka
myndlistarmaður í sömu andrá.
Það sem hann sagði var frábært;
óvenjulegar tengingar, óvenjuleg
sýn, hrein snilli – og á sama tíma
gat hann teiknað allt beint á blöð
sem fóru svo upp á veggi. Val-
garður var listamaður, jafnvígur
á mörg form listarinnar.
Fyrir rúmum þremur árum
gengum við feðgar með Valgarði
og fleirum um Viðey, til að heyra
sögur af því þegar sá heims-
þekkti listamaður Richard Serra
setti upp listaverkið Áfanga í
eynni. Valgarður hafði verið for-
maður Listahátíðar í Reykjavík á
þessum tíma og sagði sögur af
því hvernig þetta kom allt til og
meðal annars af því hvernig hann
óð með konu Serra á bakinu og
leiðandi listamanninn sjálfan úr
Geldinganesi, þar sem kom til
greina að setja upp verkið. Þótt
hreystimennið Valgarður væri
augljóslega ekki eins léttur í
spori og fyrrum, þá dró hann
ekkert af sér í þúfum Vestureyj-
ar og manaði meira að segja son
minn 13 ára í kapphlaup, enda
enn sprettharður með afbrigð-
um.
Við hjónin áttum því láni að
fagna að vera nágrannar Val-
garðs og Katrínar í meira en ára-
tug. Heimili þeirra einstaklega
fallegt, dásemdar garður framan
við húsið og Valgarður oft þar úti
við þegar maður gekk hjá. Hann
minnti okkur reglulega á það að
við gætum alltaf fengið skessu-
jurt í kjötsúpu í garðinum hjá sér
og þyrftum ekki að spyrja leyfis
– iðulega bauð hann okkur inn í
kvöldhressingu. Heimili þeirra
hjóna var einstakt menningar-
heimili – ég man eitt kvöld fyrir
mörgum árum þegar heimsókn
okkar Ólafar til þeirra hjóna
breyttist í allsherjar ljóðalestur,
þar sem fólk skiptist á að fara
með þau fegurstu ljóð sem ort
hafa verið á íslenska tungu. Mað-
ur var svo sannarlega uppveðr-
aður þegar maður gekk út af
þeim fundi, út í haustnóttina,
með ljóðabók upp á vasann. Og
ekki í eina skiptið enda þau hjón
gestrisin og gjafmild með ein-
dæmum.
Á leiðarenda fyllist hugurinn
ótal myndum af einstökum
manni. Missir Katrínar og af-
komenda þeirra er mikill og er
hugur okkar Ólafar hjá þeim í
sorg þeirra.
Meira: mbl.is/minningar
Páll Matthíasson.
Þeim sem samferða urðu Val-
garði Egilssyni frá æskuárum
varð fljótt ljóst að þar fór flug-
skarpur og íhugull námsmaður,
gæddur óvenjulegum frumleik
og viðkvæmri listamannslund.
Hann var mörgum kostum og
íþróttum búinn, svo að minnt gat
á sumt í mannlýsingum forn-
sagna. Þekking hans og ímynd-
unarafl var svo fjölþætt að vinir
hans og skólafélagar áttu ósjald-
an erfitt með að fylgja honum
eftir á fluginu þegar hann var að
útlista hugmyndir sínar og
vangaveltur um hin meiri við-
fangsefni mannshugans og farn-
að manns og heims. Ekki skorti
hann heldur skopskyn. Þá sagði
hann hiklaust meiningu sína og
fór sínar eigin leiðir að verkefn-
unum og leitaðist við slíta þannig
viðjar blindu og vanahugsunar.
Ég er ekki fær um að dæma af
neinu viti um vísindastörf hans
og rannsóknir, en ég hef grun um
að alls þess sem hér var nefnt
hafi fræðasvið hans notið ríku-
lega, m.a. í fjölda vísindaritgerða
og -greina og ekki síst skáldskap
hans og ritum um önnur efni. Í
ljóð sín sótti hann sér gjarnan
föng úr fornritum og gamalli
hefð, en orti líka í nýstárlegri stíl.
Bæði þar og eftir fund á förn-
um vegi eða önnur mannamót
skildi hann stundum viðmælanda
sinn eða áheyranda eftir með
gátur sem voru svo stórrar ættar
að þær kröfðust óþægilega mik-
illa heilabrota og létu þá ekki í
friði.
Þeim sem fræðast vilja um úr
hvaða jarðvegi Valgarður Egils-
son var sprottinn og hver hann
var er nærtækast að vísa á bæk-
ur hans og þá sérstaklega Stein-
aldarveisluna og Waiting for the
South Wind sem hann samdi á
ensku og gaf búning og frelsi
skáldsögu. Þar segir hann margt
af sér og sínum og lítur langt um
öxl og fram á veg, þótt til þeirrar
áttar skyggi nú Skuld fyrir sjón,
en snemma var hann meðvitaðri
en margir um ýmsa þá verald-
arvá sem nú er á allra vörum.
Margt tengdi okkur Valgarð
saman, en fyrstu kynni urðu í
MA. Þar lukum við prófi sama
ár, og nú minnist stúdentsár-
gangur ’61 þess að Valgarður átti
hugmyndina að sumarferðum
hópsins sem hófust um sextugs-
aldurinn og nú eru orðnar býsna
margar. Sú fyrsta var farin út í
Fjörður undir leiðsögn Valgarðs
og tjaldað á Þönglabakka. Þær
slóðir þekkti hann öðrum betur
og hefur margt um útbyggðirnar
við Eyjafjörð skráð og skrafað.
Hann hef ég einan manna heyrt
taka sér í munn orðið Vestur-
Þingeyingur – í gamni og alvöru
– um okkur sem bornir vorum og
barnfæddir í vestursveitum sýsl-
unnar, en ekki austur á háslétt-
unni! Við töldum til frændsemi
gegnum Steinkirkjuætt, sem
hann kallaði svo, afar okkar
höfðu búið á Skuggabjörgum
hvor eftir annan og spor sumra
forfeðra okkar og formæðra leg-
ið um Fnjóskadal, Fjörður og
Flateyjardal, þótt víðar sæjust,
væri lengra rakið.
Andlát Valgarðs bar óvænt að
og Katrínu, börnum þeirra og
ástvinum vottum við Steinunn
samúð okkar. Hann kynntist sem
fleiri um sína daga sætu og salti
lífsins, en nú verður honum
hvíldin góð. Horfinn er merkur
og minnisstæður iðkandi vísinda
og lista að loknu miklu ævistarfi
– í faðm lands sem hann unni,
náttúru þess, þjóðarerfða, tungu
og sögu. Farðu vel, vinur og
bróðir!
Hjörtur Pálsson.
Á Eskifirði sést fyrst til sólar
á nýju ári þann 27. febrúar – en
stundum bregst það.
Ég minnist við freðin moldarbörðin
mjög er þar komið jafnt.
Grátum við bæði, ég og jörðin
jafnvel þó dugi skammt.
Sólin nær ekki niður í fjörðinn,
nóg var þó fyrir samt.
(VE)
Þessi vísa varð til í læknishús-
inu á Eskifirði fyrir um hálfri öld
og skrifuð hér niður eftir minni
og án ábyrgðar.
Þannig var það veturinn 1968
að sólin lét bíða eftir sér. Lækn-
irinn og listamaðurinn Valgarður
Egilsson var þá héraðslæknir á
Eskifirði.
Á þessum árum var heilsu-
gæsla og bráðaþjónusta staðsett
í læknisbústaðnum. Þar var líka
apótek.
Þar kynntist ég Valgarði. Það
var bæði lærdómsríkt og gott að
vinna hjá honum. Hann byrjaði á
því að hækka launin hjá konunni
sem skúraði og stelpunni í apó-
tekinu. Svo átti hann það líka til
að gefa frí þegar sólin skein.
Hann varð heimilisvinur fjöl-
skyldu minnar á Eskifirði og
traustur vinur alla tíð.
Á þessum árum var einn lækn-
ir á vakt í héraðinu allan sólar-
hringinn alla daga árins. Val-
garður lagði mikla vinnu og
metnað í að gera sjúkraskrár
listilega vel úr garði en slíkar
skrár voru ekki til staðar og
læknaskipti orðin tíðari en áður
var.
Það var bæði fræðandi og
hvetjandi að vinna með Valgarði.
Ég er honum ævinlega þakklát
fyrir að eiga stóran þátt í því að
ég ákvað að fara í hjúkrunarnám.
Katrínu, nöfnu minni, eigin-
konu Valgarðs kynntist ég fyrst í
heimsóknum hennar austur á
Eskifjörð og okkur varð strax vel
til vina.
Þessi vinátta við Katrínu og
Valgarð hefur haldist alla tíð.
Með þeim hjónum höfum við
Kjartan átt margar góðar og
skemmtilegar stundir.
Börnunum okkar var ógleym-
anleg sögustund með Valgarði, í
máli og myndum eins og honum
einum var lagið, þegar þau hjón-
in heimsóttu okkur til Vest-
mannaeyja í apríl árið 1987.
Elsku Katrín. Við Kjartan
sendum þér og fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Katrín Þórlindsdóttir.
„Vinur minn einn í læknastétt
teiknar íslenska hænurassa í
vindi á servéttur á bæjarkránni í
Tipperary. Regnið bylur á bílrúð-
unum í ljósaskiptunum þegar
stefnan er tekin til suðurs frá
Limerick.
Farþegarnir eru daufir, en þá
tekur hann við þá viðtal til flutn-
ings í útvarpi um leið og hann æf-
ir fjórraddaðan pólýfónískan kór
til að skemmta Mið-Evrópu-
mönnum. Sá söngur gefur kristal
að kveldi í Killarney. Mér er sagt
að sami maður veki upp heilu
fjölskyldurnar úr kirkjugörðum
norður við Dumbshaf á sumrin,
öðrum til skemmtunar. Hann er
patalóg. Jafnvel patalógar geta
auðgað líf manns.“
Svo segir frá í pistli í Lækna-
blaðinu aldamótaárið 2000, sem
sendur var frá Taorminu á Sikil-
ey. Þar opnuðust augu mín fyrir
frábærum hæfileikum Valgarðs
til að vinna bug á leiðindum ann-
arra. Hann var að vísu víðsfjarri
en konan hans Katrín með í för
og Skáldatími Laxness. Talað var
fyrir þeirri skyldu stjórnar
Læknafélags Íslands að forða
læknastéttinni frá þarflausum
leiðindum í tengslum við sam-
félagsleg átök. Því segir í fram-
haldinu.
„Erlendur í Unuhúsi sagði,
„að sér þætti betra að lesa
skemmtilegar bækur til stuðn-
ings þeim skoðunum sem hann
væri mótfallinn en leiðinlegar til
framdráttar hugmyndum sem
hann aðhyltist …“.
Fátt þykir mér lýsa Valgarði
betur en þessi orð Nóbelsskálds-
ins. Alvaran átti sinn stað en hún
fékk aldrei að njóta vafans, þegar
skemmtun var í boði. Það voru
ógleymanlegar stundirnar í
lobbíinu á virðulegu hóteli í mið-
borg Lundúna, þar sem kóreskt
rafmagnspíanó var látið stytta
hótelgestum stundirnar við smá-
réttaát. Það var aldrei ávarpað
öðruvísi en herr Busendorfer og
píanistinn, sem enginn var, fékk
alla þá virðingu, sem meinafræð-
ingurinn úr Höfðahverfi gat veitt
honum. Enda vel kunnugur bæði
dragspili og harmoníum.
Það er auðvelt að ímynda sér
Valgarð við önnur störf en þau,
sem hann lagði fyrir sig. Hann
var opinn og skapandi í víðum
skilningi og fjölfróður um flesta
hluti.
Átti sú fróðleiksþörf djúpar
rætur í æsku hans eins og hann
lýsir svo vel í minningum „Wait-
ing for the South Wind“ sem
hann skrifaði handa vinum sín-
um. sem ekki skildu íslensku. Þar
er að finna litla og látlausa bók,
sem er samfellt prósaljóð til æsk-
unnar og þeirrar veraldar, sem
var við yzta haf.
Gersemi.
Náttúran var honum bæði
huggun og áhyggja. Þar liggja
þræðir „Steinaldarveislunnar“,
sem er og verður hans bauta-
steinn. Þar kemur fram vísinda-
maðurinn, sem er viðkvæmur
fyrir afdrifum afkomenda sinna
og annarra jarðarinnar barna.
Heimspekingurinn Valgarður
þráir nýja hugsun, nýjan skiln-
ing, sem hrífur manninn frá
sjálfseyðingarhvöt sinni og sín-
girni.
Lái honum hver sem vill.
Valgarður var hversdagslega
dagfarsprúður og hófsamur í allri
framgöngu. Hann var umtals-
frómur á tveggja manna tali og
lagði aldrei illt til nokkurs manns
þó að skoðanir hans gæfu tilefni
til annars. Dómharkan vék ætíð
fyrir hlýlegu spaugi og mann-
legri reisn.
Hann var ekki handgenginn
almættinu en fáir menn gengu í
jafn góðum takti við það um sína
daga og Valgarður Egilsson.
Sigurbjörn Sveinsson.
Ég kynntist Valgarði sem yfir-
manni frumulíffræðideildar
Rannsóknarstofu Háskólans í
meinafræði á Landspítala, þegar
ég hóf þar störf síðsumars 1985.
Hann varð þar fljótt fremur
vinur en yfirmaður og sautján
ára aldursmunur skynjaðist lítt. Í
kringum sig hafði hann góðan
hóp starfsfólks, með brennandi
áhuga á rannsóknarstörfum en
líka margháttuð önnur áhugamál
og í spjalli í kaffitímum var kom-
ið víða við. Eitt þótti honum ég
henta í fyrir utan það að hand-
fjatla tilraunaglös, og það var að
sjá sér fyrir nógu asnalegum
fyrripörtum. Ef mér tókst að
bulla einhverju upp var hann
jafnskjótt búinn að botna. Hitti
ég eina freyju flugs, forðum hér
um daga, byrjaði ég einhvern
tíma. Hann hló og svaraði: En
hún vildi ekki buxurnar niður
draga. Lífið áfram líður hægt,
byrjaði ég síðar í einhverri hug-
ljúfri taóískri uppljómun og fékk
jafnskjótt þetta kaldhæðnislega
áframhald: Leiðast fer mér biðin,
helmingurinn hefði nægt og hann
er þegar liðinn. Hann átti þau
snjöllustu sléttubönd sem ég hef
vitað og í þeim, einkanlega þegar
vísunni er snúið aftur á bak, viðr-
ar hann álit sitt á sumum þeim
sem mest höfðu sig í frammi í
þjóðlífinu á þeim tíma:
Hljóta virðing mestu menn
meðal vorrar þjóðar.
Njóta heiðurs æðsta enn
andans leita slóðar.
Viðsnúin verður sagan svona:
Slóðar leita andans enn,
æðsta heiðurs njóta.
Þjóðar vorrar meðalmenn
mestu virðing hljóta.
Penninn þaut þegar hann
teiknaði. Hann gat á örskotstund
stillt upp á A4-blaði trúverðugri
mynd af liðsveitum þúsunda
kappa með tiltæk vopn, að mæt-
ast í Örlygsstaðabardaga. Held-
ur stærra lið Kolbeins og Giss-
urar í forgrunni og Sturla og
Sighvatur með sína menn fjær,
og aðeins ógreinilegra þeim meg-
in að sjá hver var hver.
Einn daginn komst hann að
þeirri niðurstöðu að vinskapur
með kommum gæti verið var-
hugaverður og endað með
drykkju. Það tók mig smá stund
að sjá að þetta var rétt. Sem bet-
ur fer slettist aldrei upp á vín-
skápinn í samskiptum okkar Val-
garðs.
Árin liðu og margvíslegt amst-
ur á rannsóknastofunni hélt mér
löngum uppteknum en alltaf
stakk hann kollinum inn í dyra-
gættina annað veifið og gerði
daginn skemmtilegri. Heim kom
maður síðan þrautþjálfaður í
orðaleikjum og engin leið að
hætta því, ég hugsa að margur
hláturinn og skemmtilegar
stundir í fjölskyldunni hafi verið
eðlilegt framhald af þessu and-
rúmslofti nálægt Valgarði.
Margir munu verða til að
minnast Valgarðs betur en ég í
þessum stuttu sundurlausu skrif-
um sem hugsanlega gefa til
kynna að allir dagar hafi verið
honum án sorga. Svo var ekki en
aldrei bar hann þær á torg. Þær
gátu aftur á móti átt til að fá
vandaðan búning í útgefnum
ljóðum.
Eftir starfslok hans á frumu-
líffræðideild sáumst við sjaldnar
og að því er eftirsjá, sem við frá-
fall hans verður mér ljósari. Ég
votta Katrínu og fjölskyldunni
allri innilega samúð.
Aðalgeir Arason.
Þegar ég að morgni 18. desem-
ber sl. frétti af skyndilegu andláti
Valgarðs Egilssonar var mér
brugðið og hugurinn leitaði
ósjálfrátt til baka í samstarfstím-
ann á meinafræðinni og vinasam-
band æ síðan.
Valgarður kom til starfa á
meinafræðideild Landspítalans,
sem þá hét Rannsóknarstofa Há-
skólans í meinafræði, árið 1979
og starfaði þar í 31 ár og þar af
yfirlæknir í 13 ár. Hann hafði áð-
ur verið við nám og vísindarann-
sóknir í London og tengdust
rannsóknir hans aðallega erfða-
efni í hvatberum og tengslum við
myndun krabbameina.