Morgunblaðið - 18.02.2019, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. FEBRÚAR 2019
✝ Guðrún Egils-dóttir fæddist í
Reykjavík 25. mars
1928. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 5. febrúar
2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Guð-
rún Eiríksdóttir, f.
22. ágúst 1900 á
Eyrarbakka, d. 21.
maí 1990, og Egill Daníelsson, f.
30. maí 1902 í Reykjavík, d. 2.
mars 1973.
Hinn 22. nóvember 1952 gift-
ist Guðrún Birni Björnssyni vél-
stjóra, f. 27. nóv-
ember 1924, d. 22.
júní 1991. Dætur
þeirra eru: 1)
Kristín Ágústa, f.
1954, gift Viðari F.
Welding, f. 1951,
börn þeirra eru
Björk, Björn og
Egill, barnabörn
eru sex. 2) Estíva
Birna, f. 1957, gift
Baldri Þ. Harðar-
syni, börn þeirra eru Eiríkur
Þórir, Guðrún Jóna og Daníel
Björn, fyrir á Estíva Birna dótt-
urina Sigríði Sophusdóttur,
Baldur á fyrir dótturina Brynju
Björk. Barnabörnin eru fjögur.
Guðrún ólst upp í Reykjavík
og lauk gagnfræðaprófi frá
Kvennaskólanum í Reykjavík.
Veturinn 1948-1949 gekk hún í
húsmæðraskólann Haraldsborg
í Roskilde í Danmörku.
Um tíma starfaði hún hjá
Sjóvátryggingafélagi Íslands en
lengst af var hún heimavinnandi
húsmóðir.
Guðrún gekk til liðs við Odd-
fellowregluna á Íslandi I.O.O.F.
hinn 11. apríl 1967, er hún vígð-
ist inn í Rebekkustúkuna nr. 1,
Bergþóru. Hún var þar alla tíð
síðan virkur félagi.
Útför Guðrúnar Egilsdóttur
fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 18. febrúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
Elsku amma Ninna hefur nú
fengið hvíldina. Áfram lifa ótrú-
lega ljúfar og góðar minningar
eins og litlar gersemar allt í
kringum mann. Það eru mikil for-
réttindi að hafa fengið að hafa
ömmu hjá sér öll bernskuárin og
stóran hluta af fullorðinsaldrin-
um. Ég á eftir að sakna hennar
ósköp mikið.
Við amma áttum alla tíð afar
kært samband. Mér fannst hún
alltaf svo nálægt mér, líka þegar
við bjuggum langt hvor frá ann-
arri. En þegar ég var að alast upp
í vesturbænum voru amma Ninna
og afi Björn alltaf í næsta ná-
grenni. Eftir að afi féll frá flutti
amma á grenimelinn og bjó þar
þangað til hún flutti á Grund. Það
var svo einstaklega notalegt að
koma til hennar í hádegishléi í
skólanum, fá besta hakk og spag-
hettí sem hægt er að hugsa sér,
taka nokkur spil þar sem hún
vann mig líklega oftast og svo
leggjast í sófann með bláa ullar-
teppið. Teppi sem við öll barna-
börnin hennar höfum breitt yfir
okkur í um 40 ár og samt sér ekki
á því. Fjölmargir staðir í vestur-
bænum geyma fallegar minningar
um ömmu og það er notaleg til-
hugsun.
Heimilið hennar var alltaf svo
fallegt og snyrtilegt, hver hlutur
átti sinn stað og hún fór ótrúlega
vel með það sem hún átti. Hún
gerði marga hluti betur en nokkur
annar. Enginn gerir kartöflumús
eins og hún gerði hana og ýmis-
legt í hennar eldamennsku var
sveipað einhverjum töfrum fyrir
lítil ömmubörn. Sem breyttist
ekkert þó börnin yrðu síðan full-
orðið fólk. Svo hafði líka allt að
segja hversu innilega velkomin
við vorum í heimsókn og höfum
alla tíð verið. Fyrst öll hrúgan af
barnabörnunum. Því fleiri því
betra. Svo bættust langömmu-
börnin í hópinn. Amma var ein af
þeim sem þurfti aldrei neitt að
hvíla sig fannst manni og ég sá
hana hreinlega aldrei leggja sig.
Ekki nema alveg undir það síðasta
og þá vissi maður að hún hlyti að
vera orðin þreytt.
En amma gat líka verið þrjósk.
Það hjálpaði henni örugglega oft á
tíðum, því hún var þrautseig. Und-
anfarin ár hefur oft verið magnað
að fylgjast með henni ná sér aftur
og aftur á strik þrátt fyrir að lík-
amleg heilsa væri stundum að
gera henni erfitt fyrir. Skítt veri
með það sagði hún stundum og gaf
þannig skýrt til kynna að þessir
heilsubrestir væru henni ekki að
skapi, en hún ætlaði ekki að velta
sér frekar upp úr því.
Hún var allt til enda algjörlega
með á nótunum hvað allir í fjöl-
skyldunni væru að fást við. Sem
var stundum ekkert lítið. Hún
hafði sannarlega sína skoðun á
öllu saman. Fannst sumt sportið
sem langömmubörnin voru að
stunda heldur mikið brjálæði, en á
sama tíma hafði hún samt svo ein-
lægan áhuga á að fylgjast með öllu
fólkinu sínu sem hún var svo stolt
af.
Það er ómetanlegt fyrir börnin
mín og öll langömmubörnin í fjöl-
skyldunni að hafa fengið að alast
upp í kringum langömmu sína. Að
þau muni eiga minningar um hana
er dýrmætt veganesti áfram inn í
lífið.
Elsku amma mín, mikið eigum
við öll eftir að sakna þín. Nú má
kannski segja að þú sért farin að
leggja þig. Sofðu rótt. Takk fyrir
alla hlýjuna og gleðina. Takk fyrir
að vera alltaf til staðar. Takk fyrir
allt.
Þín Björk.
Björk Viðarsdóttir
Elsku amma mín.
Það er svo skrýtið að þú sért
farin frá okkur, þú sem hefur alla
tíð verið svo stór partur af lífi
mínu og barnanna minna. Þú og
afi áttuð mjög stóran þátt í mínu
lífi sem barn og var ég mikið hjá
ykkur og á ykkur margt að þakka.
Við bjuggum alltaf nálægt hvor
annarri og lengi vel í sama húsi á
Kvisthaganum og fyrstu árin mín
bjó ég hjá ykkur afa ásamt
mömmu. Það er ótrúlegt að hugsa
um að nú eru tæplega 30 ár síðan
afi féll frá og veit ég að hann hefur
tekið vel á móti þér.
Það er mikill söknuður í hjarta
mínu eftir að þú fórst og minning-
arnar rifjast upp. Það breyttist
margt þegar þú fluttir á Grund
fyrir tveimur árum síðan og sakn-
aði ég þess að geta ekki heimsótt
þig eins og við gerðum oft á
Grenimel, farið með þig í bíltúr
eða að heyra í þér í síma.
Þegar Bjössi minn var yngri og
við bara tvö þá komum við oft til
þín um helgar og fórum við í góða
bíltúra sem iðulega enduðu í kjúk-
lingasalatinu góða á American
Style, ísbúðinni og rúnt um höfn-
ina þar sem það vakti alltaf minn-
ingar um afa að skoða skipin og að
sjálfsögðu einn Laugaveg. Þú
varst svo ánægð með að Bjössi
var skírður í höfuðið á afa og er til
svo yndisleg mynd af ykkur á
skírnardeginum hans sem ég veit
að þú manst vel eftir.
12 og 14 árum síðar bættust
Emilía Björk og Birna Björk í
hópinn og það sem þér þótti gam-
an að fá þær í heimsókn til þín
eins og öll langömmubörnin þín.
Það var svo gaman að sjá hvað þú
varst ánægð með okkur öll. Það
voru alltaf allir velkomnir til þín
hvenær sem var og við komum
flest ef ekki öll barnabörnin til þín
og lærðum hjá þér í gegnum alla
okkar skólagöngu.
Tvö elstu langömmubörnin þín,
Bjössi minn og Arnar Freyr, voru
meira að segja svo heppnir að þú
passaðir þá stundum og þeir
komu til þín í heimsókn, í dekur til
langömmu. Þú eldaðir fyrir þá og
þið fóruð saman í Melabúðina og
áttuð góðar stundir saman.
Það var einnig mikið spilað og
þú hefur spilað kasínu, ólsen ólsen
og veiðimann við okkur öll. Og
fátt notalegra en að sitja inni í eld-
húsi með þér og taka upp spil. Þú
kallaðir mig svo stundum hjarta-
drottninguna þína og hafðir orð á
því að þú ættir nú svolítið mikið í
mér. Það þótti mér ávallt mjög
vænt um að heyra.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín, og við eigum eftir að sakna
þín mikið. Veit að þú varst sátt og
tilbúin og það er það sem skiptir
mestu máli og yljar okkur í fram-
tíðinni.
Þín Sísí.
Sigríður Sophusdóttir.
Guðrún Egilsdóttir
✝ Þuríður Þor-steinsdóttir
(Lúlú) fæddist á
Hólmavík 22. júní
1925. Hún lést á
Landspítala Há-
skólasjúkrahúsi 10.
febrúar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Laufey
Tryggvadóttir hús-
freyja í Vatnsfirði
við Ísafjarðardjúp
og síðar í Reykjavík, f. 16. des-
ember 1900 á Seyðisfirði, d. 30.
desember 1990, og Þorsteinn Jó-
hannesson, prófastur í Vatns-
firði og síðar fulltrúi í Reykjavík,
f. 24. mars 1898 í Ytri-Tungu á
Tjörnesi, d. 17. apríl 2001.
Systkini Þuríðar: Tryggvi
læknir í Reykjavík, f. 30. desem-
ber 1923, d. 23. nóvember 2015,
Jóhannes vélstjóri á Ísafirði, f.
25. september 1926, d. 7. nóv-
ember 2013, Jónína Þórdís, f. 5.
september 1930, d. 10. ágúst
1998, og Haukur tannlæknir í
Reykjavík, f. 26. febrúar 1938.
Fóstursystur: Elín Jónsdóttir, f.
26. október 1922, d. 28. sept-
ember 2011; Sigurlína Helga-
dóttir, f. 4. desember 1932.
Þuríður ólst upp fyrst á Stað í
Steingrímsfirði, en síðan flutti
þeirra er Eiríkur, f. 1996. Ragn-
heiður Margrét, f. 1967. Eigin-
maður hennar er Gísli Baldvins-
son. Börn þeirra eru Birta
María, f. 1993, og Laufey Hel-
ena, f. 1996. Þórdís Lilja, f. 1974,
gift Bjarka Stefánssyni. Synir
þeirra eru Snorri, f. 2003 og tví-
burarnir Dagur og Óðinn, f.
2006. Ævar Gunnar, f. 1985.
Sambýliskona hans er Helga
Guðrún Óskarsdóttir. Dóttir
þeirra er Laufey Ósk f.2015. 2)
Margrét, f. 9.5. 1952, sérkennari.
Eiginmaður hennar var Jóhann
Þorvaldsson. Þau skildu. Sonur
þeirra er Barði, f. 1975. Dóttir
hans er Ísold, f. 2009. 3) Þor-
steinn, f. 11.11. 1953, jarðfræð-
ingur og framhaldsskólakenn-
ari. Hann kvæntist Jóhönnu
Lovísu Viggósdóttur, f. 22.10.
1954, d. 15.4. 2010. Börn þeirra
eru: Þuríður, f. 1982, sambýlis-
maður hennar er Anders Tærud.
Barn þeirra er Hannalísa Tæ-
rud, fædd 2015, Kolbrún, f. 1984.
Eiginmaður hennar er Eyþór
Bjarni Sigurðsson. Börn hennar
eru Emelía Dís Torfadóttir, f.
2007, Þorsteinn Úlfur Arnars-
son, f. 2010, og Ára Lovísa Ey-
þórsdóttir f. 2016. Dóttir Eyþórs
er Myrra Eyþórsdóttir, f. 2013.
Barði Freyr, f. 1990. Sambýlis-
kona hans er Hrefna Björk Jóns-
dóttir. Sambýliskona Þorsteins
er Guðrún Þ. Björnsdóttir náms-
ráðgjafi.
Útför Þuríðar verður frá Há-
teigskirkju í dag, 18. febrúar
2019, klukkan 13.
fjölskyldan í Vatns-
fjörð við Ísafjarðar-
djúp. Hún gekk í
Héraðsskólann í
Reykjanesi en fór
síðan í Kvennaskól-
ann í Reykjavík og
lauk prófi þaðan.
Lúlú giftist 15.
júní 1946 Barða
Friðrikssyni
hæstaréttar-
lögmanni, f. 22.
mars 1922, d. 22. apríl 2014.
Hann var sonur hjónanna Guð-
rúnar Halldórsdóttur ljósmóður
frá Syðri-Brekkum á Langanesi
og Friðriks Sæmundssonar
bónda á Efri-Hólum í Núpasveit.
Barði og Lúlú hófu búskap á
Mánagötu 22 í Reykjavík. Lúlú
starfaði lengst af sem húsfreyja
og sá um uppeldi barnanna en
vann ýmis störf um ævina, lengst
af sem safnvörður á Kjarvals-
stöðum. Lúlú bjó að Úthlíð 12
síðastliðin 43 ár.
Lúlú og Barði eignuðust þrjú
börn, þau eru: 1) Laufey, f. 2.10.
1946, húsfreyja, gift Ævari Guð-
mundssyni stórkaupmanni, for-
stjóra Seifs hf. Börn þeirra er
eru: Þuríður, f. 1965. Eigin-
maður hennar var Eiríkur Ei-
ríksson. Þau skildu. Sonur
Í dag kveð ég yndislega ömmu,
Þuríði Þorsteinsdóttur, eða Lúlú
eins og hún var alltaf kölluð.
Amma var allt í senn falleg, góð-
hjörtuð og skemmtileg. Amma
gerði allt fyrir afkomendur sína,
sem henni fannst afar vænt um.
Oft sagði hún mér hvað hún væri
stolt af afkomendum sínum sem
henni fannst svo góðar manneskj-
ur. Amma og afi voru dugleg að
koma og heimsækja afkomend-
urna og var alltaf gaman að fá þau
í heimsókn. Einnig voru þau alltaf
tilbúin að passa barnabörnin þeg-
ar á þurfti að halda, hvort sem for-
eldrarnir voru í vinnu eða erlend-
is. Það var alltaf pláss fyrir alla hjá
afa og ömmu.
Amma og afi tóku okkur oft
með í ferðalög þegar farið var á
Steinastaði, Saura, í laxveiði að
Borgum og seinna á Kleifárvelli.
Amma keyrði alltaf og var ekkert
að flýta sér. Oft keyrði hún út í
kant til að hleypa bílum sem voru
á eftir fram úr, okkur krökkunum
fannst þetta oftast frekar vand-
ræðalegt. Einnig sá hún um að við
stoppuðum á fallegum stöðum og
gæddum okkur á nesti sem hún
hafði útbúið. Í sveitinni var okkur
kennt að renna fyrir lax, við frædd
um jurtir og síðan sendi hún okk-
ur út að tína jurtir í te til að sjá
hvort við hefðum eitthvað lært.
En ég man líka að þegar mér fór
að leiðast eftir að lax biti á og ég
vildi fara að leika mér þá lánaði
hún mér pottana sína svo ég gæti
farið niður að á að drullumalla.
Þegar langömmubörnin komu
til sögunnar héldu sumarbústaða-
ferðirnar áfram, amma lét smíða
krakkahús á Kleifárvöllum fyrir
langömmubörnin að leika sér í og
svo á kvöldin var spilað eða amma
tók upp harmonikkuna eða gítar-
inn og spilaði og afi sá um að vera
forsöngvari.
Amma og afi ræktuðu kartöflur
og grænmeti við sumarbústaði
sína því amma var hlynnt lífrænni
ræktun sem hún sagði mikið holl-
ari og bragðbetri en það sem feng-
ist í búðum. Amma var langt á
undan sinni samtíð þegar kom að
hollustu og var eina amman sem
ég þekkti sem bakaði alltaf heil-
hveitipönnukökur. Lagði hún sig
alltaf fram um að halda að okkur
hollum mat og fannst henni gam-
an að smakka framandi rétti.
Amma var góður kokkur og jóla-
rjúpurnar eru alltaf eldaðar eftir
hennar uppskrift og besta hrós
sem ég hef fengið er að rjúpusós-
an mín sé næstum eins góð og hjá
ömmu.
Amma var á sinn hátt frekar
nýjungagjörn. Hún var ein af
þeim fyrstu sem ég þekki sem
eignuðust farsíma og fyrir nokkr-
um árum þegar ég eignaðist ryk-
suguvélmenni og sýndi henni tæk-
ið fannst henni þetta bráðsniðugt
tæki svo hún fór og keypti sér eitt.
Þegar heilsa afa versnaði sáum
við best hvers konar hetja amma
var, hún hugsaði mjög vel um afa
og var honum svo góð, missir
hennar var mikill þegar hann dó.
Amma hélt samt áfram að halda
utan um hópinn sinn og sinnti öll-
um afkomendum einstaklega vel.
Það er okkur öllum því mikill
missir að hafa hana ekki lengur
hér hjá okkur.
Komið er að leiðarlokum hjá
ömmu og þakka ég henni sam-
fylgdina og hversu góð hún var
alltaf við mig og mína.
Ragnheiður Margrét.
Amma hefur verið hornsteinn í
mínu lífi frá fæðingu. Hún var
mamma númer tvö. Hún var hin
manneskjan í lífinu sem var hægt
að treysta á.
Stóran hluta ævinnar bjó ég á
jarðhæðinni í Úthlíðinni þaðan
sem var innangengt til ömmu og
afa. Barnæska mín er að miklu
leyti tengd ömmu og hversu vel
hún hugsaði um mig. Ég man eftir
að hafa hlaupið heim til ömmu í
hádeginu flest grunnskólaárin því
hún var búin að hafa til mat fyrir
mig. Henni var mikið í mun að
matur væri hollur, næringarríkur
og af honum væri nóg. Hún bakaði
úr heilhveiti, vildi helst hafa allt
náttúrulegt og engan sykur. Hún
var langt á undan sinni samtíð.
Amma vissi betur.
Amma var alltaf til í að leyfa
mér að skapa eitthvað með til-
heyrandi veseni. Hún átti fullt af
hljóðfærum enda spilaði hún á pí-
anó, harmonikku, gítar og söng.
Það mátti alltaf glamra á hljóð-
færin og vera með hávaða. Afi og
amma leyfðu mér líka að hafa að-
stöðu úti í bílskúr til að æfa og
halda litla tónleika. Amma var
alltaf til í að hjálpa. Mjög mikið af
æskuminningunum mínum er
með ömmu, hvort sem var í
vinnunni á Kjarvalsstöðum að
kubba eða leika, kíkja á krossgát-
ur, þegar hún var að skutla mér í
gítartíma, horfa saman á fréttir,
Dallas eða Derrick, spila eða bara
að dunda sér. Amma hugsaði vel
um fjölskylduna og vini.
Afi og amma voru miklir nátt-
úruunnendur og við fórum ófáar
ferðirnar út á land í laxveiði, á
Kleifárvelli og eða á Steinastaði.
Þau voru með stóra matjurta-
rgarða á Steinastöðum þar sem
við tókum upp kartöflur, rabar-
bara, salöt, rófur eða bara hlupum
og lékum. Amma hafði mörg
áhugamál og mörg þeirra voru á
þeim tíma ekki mikið stunduð,
heilsufæði, náttúruvernd, dul-
speki, jurtalækningar og fleira.
Amma var frumkvöðull.
Hún hafði það sem fjölskyldan
kallar „varkára genið“, var alltaf
að passa upp á að enginn færi sér
að voða og senda fallegar hugsanir
til allra. Hún hélt fjölskyldunni
saman og var verndari. Amma var
kvenskörungur, vann úti, sá um
heimilið, krakkana, hélt utan um
bókhaldið, keyrði bílinn, sífellt að
hjálpa öllum. Hún elskaði ömmu-
og langömmubörnin og þau hana.
Hún vildi það besta fyrir alla og
var frábær fyrirmynd að svo
mörgu leyti.
Amma var einstök og vinum
mínum sem þekktu hana fannst
hún vera töffari. Hún lét ekki álit
annarra stoppa sig þegar hún var í
vissu um að gera rétt; og amma
hafði oftast rétt fyrir sér. Amma
var alltaf indæl, glæsileg og nátt-
úrulega falleg. Amma var fáguð
en jafnframt mjög hörð af sér og
fylgin sér. Rétt skyldi vera rétt.
Hún var einstaklega vel gefin og
klár. Hún hafði líka góðan og
lúmskan húmor. Oftar en ekki
sagði hún eitthvað kaldhæðnislegt
við mig á mjög penan og kurteis-
legan hátt og maður sá glottið í
augunum. Amma vildi helst ekki
brosa á myndum. Amma er svo
stór hluti af mér.
Ég verð ævinlega þakklátur
fyrir að hafa fengið að halda í
höndina á þér á sunnudaginn,
elsku besta amma. Minningin
mun alltaf lifa. Þín verður sárt
saknað.
Barði Jóhannsson.
Í dag kveð ég hana ömmu mína,
sem var sannarleg einstök kona
og best allra. Orð fá því ekki lýst
hversu stórkostleg hún var, hvað
hún skipti mig miklu máli og
hversu stór hluti af lífi mínu hún
hefur verið eins lengi og ég man
eftir. Hún var alltaf glöð og góð og
tók á móti manni með opnum örm-
um. Við fráfall hennar hef ég misst
einstaka vinkonu og mína helstu
fyrirmynd í lífinu. Amma hugsaði
einstaklega vel um allt sitt fólk og
dekraði við okkur öll og þar á með-
al afa allt hans líf. Milli þeirra var
alltaf hlýtt og ég man hvernig afi
horfði á hana með aðdáun og hvísl-
aði að mér „sjáðu hvað hún er ein-
staklega falleg, hún amma þín“ og
það var hún svo sannarlega, hún
var allra kvenna glæsilegust. Þeg-
ar ég var lítil þá var einstaklega
gott að gista hjá ömmu og afa, sér-
staklega því að frændi minn hann
Barði bjó á neðri hæðinni. Ég man
að oft földum við Barði okkur bak
við sófa eða niðri í geymslu þangað
til það fékkst leyfi til að gista hjá
ömmu. Þá var oft elduð kjötsúpa
og stundum var nýveiddur lax með
smjörsósu, og ef það fengust
hrogn með þá var hún amma al-
sæl. Eins ólst ég upp við að borða
með afa og ömmu á aðfangadags-
kvöld, þá eldaði amma rjúpur fyrir
fjölda manns og alltaf var sveskju-
grautur með rjóma í eftirmat. Allt
var gott sem frá henni kom. Amma
var mjög söngelsk og þegar tilefni
gafst tók amma fram kvæðabók
eða harmónikkuna og spilaði og
söng, við tókum undir með söng og
amma var alsæl. Á meðan afi lifði
keyrði amma út um allt land, fyrst
á gömlum Nova og svo á Volvoin-
um og lét fátt stoppa sig. Óteljandi
ferðir fórum við frændsystkinin
með afa og ömmu á Kleifarárvelli,
Borgir og Steinastaði. Þar fengum
við flatkökur með reyktum laxi og
heitt súkkulaði ef það var spari.
Amma var langt á undan sinni
samtíð í hollustumálum. Í sveitinni
sendi hún okkur Barða út að tína
hundasúrur og fíflalauf í salat til að
hafa með kvöldmatnum. Ég man
eftir að hafa setið í eldhúsinu í Út-
hlíð og á Kleifárvöllum á morgn-
ana og borðað hafragraut með
Sanasól og horft á ömmu gera
morgunleikfimi sem var í ríkisút-
varpinu. Aldrei var á borðum hvítt
hveiti eða hvítur sykur. Ég man
eftir heilhveitipönnukökunum,
með rabarbarasultu, sem hún
sætti með eplasafa og heitu súkku-
laði með rjóma á afmælum. Í
seinni tíð eftir að hún byrjaði að
eldast áttum við óteljandi sam-
verustundir í eldhúsinu í Úthlíð,
alltaf bauð hún upp á te, brauð og
osta. Ávallt spurði hún frétta um
alla og fann eitthvað til að hrósa
öllum fyrir og var ætíð með allt á
hreinu hvernig staðan var á öllu og
öllum. Ég er svo þakklát fyrir að
synir mínir hafi fengið að kynnast
henni langömmu sinni Lúlú og ég
vildi óska þess að þeir hefðu fengið
lengri tíma með henni. Ég vildi
óska að ég gæti haldið aftur utan
um þig og sagt þér hvað mér þætti
vænt um þig og hvað þú skiptir
mig miklu máli og mér þykir svo
erfitt að hugsa til þess að geta ekki
hitt þig aftur. Ég elska þig, elsku
besta amma mín, engillinn minn
og ég er svo þakklát fyrir þig.
Þórdís Lilja Ævarsdóttir.
Þuríður
Þorsteinsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Þuríði Þorsteinsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.