Morgunblaðið - 23.02.2019, Síða 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 2019
✝ Magnús Ind-riðason fæddist
að Gilhaga í
Lýtingsstaðahreppi
í Skagafirði 19.
september 1919.
Hann lést 10. febr-
úar 2019 á Heil-
brigðisstofnun
Norðurlands á
Sauðárkróki.
Hann var sonur
hjónanna Indriða
Magnússonar, f. 25. febrúar
1890, d. 14. desember 1931, og
Efemíu Kristínar Hjálm-
arsdóttur, f. 9. júlí 1895, d. 21.
janúar 1988.
Systkini Magnúsar eru: 1)
Tvíburabróðir hans sem lést
daginn eftir fæðingu þeirra. 2)
Helga, f. 12. júlí 1922, d. 26.
ágúst 2007, maki: Albert Ein-
varðsson, f. 18. febrúar 1920, d.
1. mars 1992. Börn þeirra eru: a)
ágúst 2008. Synir þeirra eru: a)
Felix, f. 2. september 1953,
maki: Baldvina Guðrún Valdi-
marsdóttir, f. 10. ágúst 1954, og
eignuðust þau fjögur börn. b)
Indriði, f. 16. apríl 1960, maki:
Hrönn Helgadóttir, f. 4. mars
1961, og eignuðust þau þrjár
dætur.
Magnús, eða Baddi eins og
hann var ávallt nefndur, bjó í
Skagafirði alla ævi. Stundaði
hann búskap og vörubílaakstur
áratugum saman og var með
þeim fyrstu sem eignuðust vöru-
bíl á þessum slóðum. Mjög ung-
ur byrjaði hann búskap á Hömr-
um í Lýtingsstaðahreppi en árið
1955 keypti hann jörðina Húsey
í Vallhólmi og bjó þar ásamt
móður sinni í félagi með Indu
systur sinni og Villa manni
hennar í mörg ár. Eftir að hann
hætti búskap bjó hann í mörg ár
í Húsey í skjóli systur sinnar og
fjölskyldu hennar. Síðustu ævi-
árin dvaldi hann á Dvalarheimili
aldraðra á Sauðárkróki. Magn-
ús var ókvæntur og barnlaus.
Útför hans fer fram frá Goð-
dalakirkju í dag 23. febrúar
2019, klukkan 14.
Indriði Magnús, f.
1. desember1944,
maki: Helga Stein-
unn Sveinbjörns-
dóttir, fædd 20. jan-
úar 1943, og eign-
uðust þau fjögur
börn. b) Einvarður
Rúnar, f. 30. októ-
ber 1947, d. 15. jan-
úar 2000, var giftur
Ingibjörgu
Sólmundardóttur,
f. 14. maí 1950, og eignuðust þau
fjögur börn. c) Rósa Kristín, f. 2.
janúar 1953, maki: Gunnar Haf-
steinsson, f. 9. nóvember 1951,
og eignuðust þau þrjá syni. d)
Helga Þórný, f. 27. nóvember
1955, maki: Sturlaugur Laxdal
Gíslason, f. 25. júní 1954, og
eignuðust þau fjögur börn.
3) Indríður Efemía, f. 15. júlí
1931, maki: Jósafat Vilhjálmur
Felixson, f. 23. maí 1934, d. 24.
Kær frændi minn hefur lokið
sinni löngu lífsgöngu. Leiðir
okkar lágu saman strax á mín-
um fyrstu æviárum, en sex mán-
aða gamall fór ég í mína fyrstu
ferð í Skagafjörðinn og var
skírður í fermingu Indu móður-
systur minnar. Síðan var ég hjá
þessu ágæta móðurfólki mínu á
hverju sumri til sextán ára ald-
urs, fyrst á Hömrum og síðan í
Húsey.
Baddi var harðduglegur mað-
ur, léttur á fæti og var alltaf að
verki. Ekki veitti af því lífið var
ekki alltaf dans á rósum. Tólf
ára gamall missti hann föður
sinn og þá strax tók hann á sig
mikla ábyrgð á búskapnum með
móður sinni og ömmu, Rósu
Björnsdóttur, sem var þar til
heimilis, ásamt því að hugsa um
systur sínar, Helgu móður mína
sem þá var níu ára og Indu sem
var á fyrsta ári.
Fyrstu árin fengu þau ómet-
anlega hjálp frá móðurbræðrum
hans, þeim Bjössa frá Mælifellsá
og Steingrími sem lést fljótlega,
langt um aldur fram. Sextán ára
gamall var Baddi svo tekinn við
búskapnum á Hömrum. Fjöl-
skyldan bjó í yfir 30 ár sem
leiguliðar á Hömrum og þrátt
fyrir margar tilraunir til að fá
jörðina keypta gekk það ekki
eftir.
Það var því með miklum
trega að þau þurftu að yfirgefa
þetta góða býli sem þau höfðu
bundist miklu ástfóstri. Ég man
alltaf þegar við fórum síðustu
ferðina frá Hömrum, ég ellefu
ára gutti sitjandi á trékassa á
milli Efemíu ömmu minnar og
Badda í vörubílnum hans. Ekki
var mikið talað á leiðinni en í
þessari ferð uppgötvaði ég að
það eru ekki bara börn sem geta
grátið.
Árin sem ég dvaldi á Hömr-
um hjá þessu góða fólki, ömmu
minni og langömmu, Badda og
fiðrildinu Indu sem flögraði
heim og að heiman í leik, vinnu
og námi, verða trúlega það síð-
asta sem ég kem til með að
gleyma. Þar var ég umvafinn
góðmennsku og væntumþykju
sem seint verður þökkuð.
Við að flytja frá Hömrum þar
sem landið var hrjóstrugt og
bærinn undir háu hamrabelti og
út í gróðursældina í Vallhólmi
var eins og að koma í annan
heim. Ég man að Baddi sagði að
skrítið væri að ganga um túnin
og finna ekki stein á landareign-
inni. En mikið verk var fram-
undan, byggja þurfti íbúðarhús,
því gamli torfbærinn í Húsey
hafði brunnið nokkru áður og
gripahús voru lélegar torfbygg-
ingar. Með miklum dugnaði og
elju tókst þeim systkinum og
Villa að byggja vel upp og skapa
góða umgjörð á nýjum stað.
Badda var margt til lista lagt
og söngur og tónlist voru hans
líf og yndi. Hann söng m.a. lengi
með karlakórnum Heimi og spil-
aði fyrir dansi á harmóniku á
sínum yngri árum. Hann var
með þeim fyrstu sem eignuðust
vörubíl í Skagafirði og átti hann
þá nokkra, sem hann rak í yfir
50 ár með búskapnum, mest í
vegavinnu auk annarra flutn-
inga.
Við Helga, börn okkar og fjöl-
skyldur þökkum alla umhyggju
og gleðistundir sem við höfum
átt saman. Einnig flyt ég kærar
kveðjur og þakkir frá systrum
mínum og fjölskyldum þeirra.
Blessuð sé minning þín.
Indriði Magnús Albertsson.
Frændi minn hann Baddi er
farinn. Skemmtilegar og ljúfsár-
ar minningar hafa skotið upp
kollinum síðustu daga þegar
hugsað er til baka eins og venj-
an er á þessum stundum. Fara
með féð á fjall á Benz vörubíln-
um, sækja bagga fram á Hrossa-
tanga, moka í blásarann og kíkja
á hrossin með kíkinum af efri
hæðinni í Húsey svo eitthvað sé
nefnt. Þó minnist ég mest þeirr-
ar kennslu sem ég fékk við hin
ýmsu sveitastörf. Baddi var allt-
af tilbúinn að leyfa okkur sum-
arkrökkum að njóta af reynslu
sinni af sveitastörfum í áranna
rás. Verkvit, iðjusemi, fara vel
með hlutina og virðing við jörð-
ina sem gefur okkur svo margt.
Baddi sagði ekki margt en þó
ótrúlega mikið. Leiðbeiningar
voru stuttar en hnitmiðaðar og
fékk maður sinn tíma til að átta
sig á hlutunum og læra af mis-
tökum sínum. Baddi og afi Villi
mótuðu þar ungan huga þannig
að seint verður fullþakkað.
Baddi var bóndi af guðs náð
og hélt sér vel fram á síðustu ár.
Ég man sérstaklega eftir því
þegar ég sá hann ná lambi út á
miðju túni kominn vel á áttræð-
isaldurinn. Einnig er minnis-
stætt göngulagið. Hann náði
ótrúlegum hraða með því að
setja hendur fyrir aftan bak og
halla annarri öxlinni aðeins
fram. Ég man aldrei eftir því að
hafa labbað við hlið hans heldur
alltaf hlaupandi í humátt á eftir.
Baddi var mikill söngmaður
og hafði gaman að hlusta á söng
og þá var bassinn í sérstöku
uppáhaldi. Við sem eftir erum
yljum okkur við minningar um
mikinn öðling og þökkum fyrir
stundirnar sem við áttum með
honum. Hvíl í friði og megi guð
geyma Badda í Húsey.
Margur salur er í húsi herrans
Enginn hrakinn er á dyr sem þangað
fer
Svo ég trúi því er held ég héðan
Muni herbergi þar bíða eftir mér
Hann var særður vegna synda okkar
Hann var svívirtur og dæmdur fyrir
mig
Einn mun dagur yfir sorg og syndir
rísa
Þegar sigur hans mun lýsa á mig og
þig
Taktu kærleikann við sem Kristur
gefur
Svo þú komist á þann stað sem
lofað er
Margur salur er í húsi herrans
Enginn hrakinn er á dyr sem þangað
fer.
(Jónas Friðrik)
Felix Rafn Felixson.
Magnús
Indriðason
Elsku amma mín,
nú ert þú horfin á
braut. Þú kvaddir
okkur á björtum og
fallegum febrúardegi nýbúin að
ná 96 ára aldri.
Ég minnist þess þegar ég var
lítil og jólin nálguðust og ég fékk
að sofa hjá þér í herberginu þínu
einu sinni sem oftar. Við systurn-
ar settum skóinn út í glugga eins
og venjulega, en þar sem ég svaf
hjá þér var auðvitað settur einn
skór í þinn glugga líka sem virkaði
mjög vel fyrir mig. Þegar ég var
að byrja að læra að lesa og við vor-
um í Kaupfélaginu að versla þá
langaði mig í bókina um Dísu
ljósálf. Mamma og pabbi leyfðu
mér að kaupa hana ef ég myndi
lesa hana sjálf, en þau vissu ekki
að við vorum búnar að semja og
við vorum varla komin heim þegar
þú varst búin að lesa hana fyrir
mig. Þegar ég svo var unglingur
og við eitt sinn að labba niðŕúr
Ragnheiður
Klemenzdóttir
✝ RagnheiðurKlemenzdóttir
fæddist 30. janúar
1923. Hún lést 10.
febrúar 2019.
Útför hennar fór
fram 22. febrúar
2019.
vissum við ekki fyrr
til en við tókumst á
loft þegar ein af ey-
fellsku vindhviðun-
um greip okkur með
sér. Okkur varð sem
betur fer ekki meint
af þessari flugferð
okkar.
Þú kenndir mér
að spila Rússa, Kas-
ínu, Vist og Marías
og þér leiddist ekki
að vinna í spilum frekar en mér.
Þú varst mjög mikil hannyrða-
kona. Fallegu sængurfötin okkar
með harðangurs- og klaustur-
saumnum munu ávallt minna okk-
ur á þig. Við eigum líka lopapeys-
ur, vettlinga og sokka sem er
algjör fjársjóður að eiga og síð-
ustu lopapeysuna prjónaðir þú á
mig 90 ára gömul, geri aðrir bet-
ur.
Þú varst algjör víkingur til
vinnu, gott dæmi um það eru störf
þín á hótelinu í Skógum þar sem
þú vannst langa vinnudaga og
ekki var mikið um frí.
Þú bakaðir heimsins bestu flat-
kökur, skonsur, pönnukökur,
kleinur, vínarbrauð og snúða.
Þú vildir allt fyrir mig gera, allt
frá fyrstu stundu til þeirrar síð-
ustu. Takk fyrir allar samveru-
stundirnar og allt sem þú hefur
gert fyrir mig og mína.
Þín
Ragnheiður.
Elsku langamma með stóru
L-i. Mér finnst ansi erfitt að hugsa
til þess að þú sért horfin á braut
inn í eilífðina, manneskja sem ég
taldi að væri eilíf. Ég sat við hlið-
ina á þér um stund í 95 ára afmæl-
isveislunni þinni. Á einum tíma-
punkti sagðir þú dreymandi:
„Horfðu yfir þennan hóp, Tinna,
þetta gat maður.“ Þú barst ald-
urinn vel og ert ríkjandi methafi
innan ættartrés míns í aldri.
Glettin og gamansöm en last
manni lífsreglurnar ef svo bar við,
þeim bý ég að um ókomna tíð.
Vissir alltaf hvað klukkan sló,
enda með „medalíuna“ um hálsinn
á degi hverjum. Ómur klingjandi
prjóna og gamla gufan í bland,
ilmandi nýbakaðar pönnslur, flat-
kökur, skonsur og kleinur minna
mig á þig, að ógleymdum kandís-
molunum í tonnatali sem læknuðu
öll sár. Ég hef alltaf verið sólgin í
sögur og það stóð ekki á þér í þeim
efnum. Þú varst frábær sögu-
maður og ég gat setið tímunum
saman að hlusta á þig. Þú hafðir
endalausa þolinmæði í spila-
mennsku, kenndir mér mörg spil
og kenndir mér að tapa líka í leið-
inni. Þú varst með hjarta úr gulli
og gott dæmi þess er þegar ég tók
tímabil ung að árum, eitt sumarið
í sveitinni, þar sem ég taldi mig
vera mikla listakonu og gekk um
bæinn með málverk á Post-it mið-
um sem ég bauð upp. Viti menn,
langamma keypti þá alla og fékk
ég vænan klinkpoka að launum,
það voru mín fyrstu og einu lista-
mannalaun. Þú sagðir einu sinni
að ég ætti að verða dómari þegar
ég var á grunnskólaaldri, á það
starf stefni ég í dag. Þú hafðir allt-
af trú á mér, alveg sama hvað.
Þú kenndir mér margar gátur
og vil ég kveðja þig með einni af
þeim.
Hvað hét hundur karls sem í afdölum
bjó?
Nefndi ég hann í fyrsta orði, en þú getur
hans aldrei þó.
Góða ferð, elsku langamma
mín. Sjáumst síðar meir.
Tinna Björt.
Elsku langamma. Með þakk-
læti í huga skrifa ég síðustu
kveðju mína til þín. Takk fyrir að
segja mér allar mögnuðu sögurn-
ar þínar. Fyrir að kenna mér að
baka kleinur og vinna mig alltaf í
keppninni um það hver næði að
snúa sem flestum kleinum. Takk
fyrir að kenna mér að prjóna og
að sauma. Takk fyrir að kenna
mér að leggja kapal. Takk fyrir öll
löngu samtölin sem við áttum
saman. Fyrir að vera grúppía
númer eitt á öllum tónleikum sem
ég hef sungið á og öllum einka-
tónleikum sem ég tók sérstaklega
fyrir þig, aðallagið og eina lagið
sem var á dagskrá: „Ó mamma
gef mér rós í hárið á mér.“ Alltaf
klappaðir þú jafn mikið. Það var
alltaf hægt að treysta á þinn
stuðning. Þú studdir mig í öllu
sem ég hef tekið mér fyrir hendur.
Betri langömmu er ekki hægt að
óska sér. Það er mikill missir að
þurfa að kveðja þig og ég geri það
með tárin í augunum en hugga
mig við að nú ertu að kenna Védísi
að prjóna, þú ert að keppa við
hana hver nær að snúa sem flest-
um kleinum og kennir henni að
leggja kapal. Þó svo að ég fái ekki
að hafa þig hjá mér lengur veit ég
að þér líður vel, þú ert í góðum fé-
lagsskap og ég sé þig þegar minn
tími kemur. Ég veit að þú munt
taka vel á móti mér.
Agnes Hlín.
Elsku besta langamma.
Það er sárt að kveðja þig. Ég
sat oft uppi í rúminu þínu og
prjónaði. Þú kenndir mér að
prjóna og margar fallegar vísur.
Ég vona að þér líði betur núna. Ég
hugsa mjög oft um þig.
Takk fyrir að kenna mér að
vera svona góð. Ég sakna þín
mjög mikið alla daga en núna er
ég eiginlega búin að jafna mig. Þú
varst heppin að fá að lifa svona
lengi og ég heppin að hafa þig sem
langömmu.
Þín
Eva Antonía.
Að eignast vin getur tekið eitt
andartak en að vera vinur tekur
alla ævi.
Þetta kemur upp í huga minn
þegar ég sest nú niður til þess að
setja á blað kveðjuorð um vinkonu
mína Ragnheiði Klemenzdóttur
sem var alltaf kölluð Ragga amma
í fjölskyldum okkar beggja. Minn-
ingin um hana er mér svo kær. Við
höfðum verið að hittast í fjöl-
skylduboðum, við skírnir, í afmæl-
um og áttum ýmsar aðrar góðar
stundir saman sem ég er svo
þakklát fyrir. En minnisstæðust
er mér samvera okkar tveggja hjá
Gísla syni mínum og Jóhönnu
konu hans og barnabarni Ragn-
heiðar.
Fljótlega eftir að þau Gísli og
Jóhanna eignuðust tvíburana Ólaf
og Snorra stóð Jóhanna í því að
taka lokaprófin í hjúkrunarfræði
sem er ekki auðvelt, hvað þá með
tvo nýfædda drengi. Þá tókum við
Ragnheiður höndum saman um að
passa tvíburana til að létta róð-
urinn. Þetta voru yndislegar
stundir sem við áttum saman með
litlu drengjunum sem nú eru
orðnir fullorðnir menn. Þarna
náðum við að tengjast, tvær eldri
konur með mikla lífsreynslu í far-
teskinu og mynda vinátta sem
aldrei bar skugga á og sem ég er
mjög þakklát fyrir.
Svo tókum við líka upp á því að
hringja hvor í aðra og ræða málin
vítt og breitt og það var mér afar
dýrmætt. Þess vegna vil ég þakka
þér, elsku Ragna amma, fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman og bið góðan Guð að taka
vel á móti þér.
Guðrún Gísladóttir.
✝ Lúðvík Dav-íðsson fæddist
á Efra-Skálateigi
20. mars 1929.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
í Neskaupstað 14.
febrúar 2019.
Lúðvík er son-
ur hjónanna Dav-
íðs Hermannsson-
ar, f. 30.8. 1885, d.
9.10. 1963, og
Ragnhildar Petru Jónsdóttur frá
Rannveigarstöðum, f. 8.8. 1892,
d. 28.12. 1929. Lúðvík var tekinn
í fóstur um tveggja ára aldur af
hjónunum Þorleifi Torfasyni og
Guðfinnu Sigrúnu H. Guðmunds-
dóttur að Hofi í Norðfjarðarsveit
og þar ólst hann upp. Systkini
Lúðvíks eru: Hermann, f. 18.5.
1912, d. 9.1. 1991, Jón, f. 7.12.
1915, d. 26.7. 2007, Valgeir, f.
17.11. 1917, d. 25.6. 1971, Sigríð-
ur, f. 5.3. 1920, d. 16.5. 2010,
Gunnar, f. 23.7. 1923, d. 27.12.
2002, Sveinn, f. 7.7. 1925, d.
20.12. 1974, og Soffía, f. 9.12.
1926, d. 30.10. 1986.
Lúðvík kvæntist
27.3. 1959 Önnu
Björnsdóttur frá Nes-
kaupstað, f. 18.8.
1936. Synir Lúðvíks
og Önnu eru 1) Björn,
f. 25.1. 1959, kvæntur
Sólveigu Baldurs-
dóttur, f. 1.4. 1961.
Börn þeirra Ásdís
Arna, f. 1989, í sam-
búð með Erni H. Ing-
ólfssyni og Unnar
Lúðvík, f. 1997. 2) Finnur, f. 13.8.
1965, sambýliskona Guðlaug
Ólafsdóttir, f. 21.5. 1966. Börn
þeirra Anna Steina, f. 1989, í
sambúð með Axel Erni Krist-
jánssyni, dætur þeirra eru
Embla Sif, f. 2016, og Ylva Rún,
f. 2017, og Stefán Ingi, f. 1997,
unnusta Helga Þöll Guðjóns-
dóttir.
Lúðvík lauk vélstjóraprófi
1951 og starfaði hann lengst af
hjá Rarik í Neskaupstað.
Útför Lúðvíks fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag, 23.
febrúar 2019, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Það eru margar minningarnar
sem ég dreg fram þegar ég kveð
hann afa minn, Lúðvík Davíðs-
son, sem lést þann 14. febrúar
síðastliðinn.
Amma og afi austan eins og ég
hef alltaf kallað þau hafa alla tíð
búið í Neskaupstað. Því var alltaf
mikil tilhlökkun þegar lagt var af
stað í ferðalag austur til að heim-
sækja þau. Ávallt biðu þau veif-
andi Eskifjarðarmegin við göng-
in í Oddsskarði til að taka á móti
okkur. Þar fékk ég að skipta yfir í
bílinn til þeirra og alltaf gat mað-
ur verið viss um að fá brjóstsykur
úr boxinu hans afa sem leyndist í
hanskahólfinu. Í minningunni átti
afi alltaf stóra bíla og er einn sér-
staklega eftirminnilegur, bíll af
gerðinni Mitsubishi L300. Sá bíll
var aldrei kallaður neitt annað en
„húftabíllinn“ en sem barn var
„húfta“ eitthvað rosalega stórt
fyrir mér og þaðan kom því viður-
nefnið.
Afi var ekki maður margra
orða, hann sat í sínum húsbónda-
stól, hlustaði á fréttirnar í út-
varpinu og settist við matarborð-
ið þegar á hann var kallað. Hann
var samt alltaf tilbúinn til að
dunda sér eitthvað með manni,
hvort sem það var að rölta niður í
Binnabúð til þess að ég gæti suð-
að út eitthvert dót eða að sýsla
eitthvað úti við. Í garðinum á
Melagötunni gróðursettum við
afi eitt sinn reynitré og sem barni
fannst mér það mjög merkilegt.
Ég fékk svo reglulega fréttir af
trénu sem dafnaði vel.
Afi og amma áttu stórt safn af
steinum, í safninu leyndust marg-
ir gimsteinar sem gaman var að
skoða og dást að. Afi var líka dug-
legur að búa til sína eigin gim-
steina. Hann átti vél úti í bílskúr
hjá sér þar sem hann slípaði
steina þar til þeir urðu silkimjúk-
ir og glansandi fallegir. Ég fékk
alltaf að velja mér nokkra steina
sem urðu þá að óskasteinum frá
afa. Marga af þessum steinum á
ég enn í dag og hef líklegast erft
steinaáhugann frá honum þar
sem ég hef aldrei getað látið það
vera að tína upp fallega steina
sem verða á vegi mínum.
Elsku afi, það er alltaf sárt að
þurfa að kveðja en svona er víst
gangur lífsins og ég veit að þú ert
kominn á betri stað þar sem þú
getur orðið þú sjálfur aftur.
Kveðja frá Svíþjóð,
Ásdís Arna Björnsdóttir.
Lúðvík Davíðsson