Morgunblaðið - Sunnudagur - 24.02.2019, Page 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 24.2. 2019
Í
Valsheimilinu á Hlíðarenda er, sem
frægt er orðið, veggur þakinn ártölum
sem minna á alla titlana sem félagið hef-
ur unnið gegnum tíðina í boltaíþróttum,
karla og kvenna. Samtals á annað
hundrað. Þegar Helena Sverrisdóttir gekk til
liðs við Val í haust veitti hún því athygli að einn
dálkurinn var tómur – körfubolti kvenna. Í
þeim flokki hafði félagið aldrei náð að læsa
klónum í bikar. „Þessu þurfum við að breyta,“
hugsaði hún með sér og talaði um í fjölmiðlum í
aðdraganda bikarvikunnar í körfuboltanum.
Og nú er takmarkinu náð, ártalið 2019 hefur
bæst við vegginn – og dálkurinn fyrir körfu-
bolta kvenna er ekki lengur auður, eftir örugg-
an sigur Vals á Stjörnunni um liðna helgi.
„Menn voru ekki lengi að bæta ártalinu við;
það var gert strax um kvöldið í veislu til heið-
urs liðinu; Fyrirliðarnir, Hallveig og Gugga,
sáu um að mála á vegginn meðan við hinar
fylgdumst með,“ segir Helena hlæjandi, þegar
hún stillir sér upp fyrir Ragnar Axelsson ljós-
myndara við vegginn góða.
Spurð hvernig henni líði nú þegar fyrsti bikar-
inn er kominn í hús á Hlíðarenda brosir Helena
út að eyrum. „Þetta er ótrúlega góð tilfinning.
Persónulega skipti sigurinn mig mjög miklu
máli enda hafði ég tvö tækifæri til að vinna bik-
arinn með Haukum á síðustu árum en það gekk
ekki. Það er ekki síður æðislegt að vera hluti af
fyrsta Valsliðinu sem verður bikarmeistari í
körfubolta kvenna. Metnaðurinn er mikill hérna
á Hlíðarenda og markmiðin háleit – og þetta er
ágætis byrjun. Það er allt annað að sjá vegginn.“
Hún hlær.
Kom óvænt heim í vetur
Ekki svo að skilja að Helena hafi í haust reikn-
að með að hampa bikar með Val á þessum
vetri. Eftir að hafa átt drjúgan þátt í að gera
æskufélagið Hauka að Íslandsmeisturum í
fyrra hélt hún á vit ævintýranna í Ungverja-
landi; gekk til liðs við eitt stærsta félagið þar í
landi, Ceglédi.
„Ég var á báðum áttum þegar tilboðið barst
frá Ungverjalandi síðasta sumar. Ég var loks-
ins komin heim, eftir mörg ár útlöndum, fyrst í
háskólanámi í Bandaríkjunum og síðan at-
vinnumennsku í Slóvakíu, Ungverjalandi og
Póllandi, og búin að koma mér vel fyrir og
eignast mitt fyrsta barn. Festa komin í lífið.
Ég þekkti hins vegar þjálfarann úti, liðið í
Evrópukeppni og á endanum var þetta of gott
tækifæri til að segja nei,“ segir Helena og ekki
spillti fyrir að eiginmanni hennar, Finni Atla
Magnússyni, bauðst starf hjá félaginu, sem
styrktarþjálfari.
Og það byrjaði svo sem ekki illa. „Okkur
leist ágætlega á þetta til að byrja með og gam-
an var að vera með litlu stelpuna okkar, Elínu
Hildi, í þrjátíu stiga hita síðsumars. Síðan seig
hratt á ógæfuhliðina. Fólkið var svo sem fínt
en rekstur félagsins í molum; það stóðst nán-
ast ekkert af því sem rætt hafði verið um áður
en við komum út. Talað hafði verið um nýja
glæsilega íþróttahöll en á daginn kom að ekki
var einu sinni búið að finna staðsetningu, hvað
þá meira. Annað var eftir því og þegar launin
hættu að berast sáum við að engin framtíð var
í þessu. Mér leið eins og ég væri föst; þetta var
erfið og þung staða.“
Í þessu ljósi óskaði Helena eftir því að
samningnum yrði rift og varð ungverska fé-
lagið við því. „Ég er mjög þakklát fyrir að þau
skildu samþykkja að sleppa mér og var fegin
að komast heim í landsleikjahlé í lok nóvem-
ber og þurfa ekki að fara út í óvissuna aftur.“
Systurnar sameinast
Þegar hér er komið sögu hafði Helena aðeins
leikið með einu félagi á Íslandi, uppeldisfélagi
sínu, Haukum í Hafnarfirði. Hvers vegna fór
hún ekki aftur þangað?
„Ég íhugaði það að sjálfsögðu enda Haukari
í húð og hár. Á þessum tímapunkti leið mér
hins vegar eins og að ég vildi vera áfram í at-
vinnumennsku og Valur gat boðið upp á þann
möguleika. Það var líka áskorun að fara til liðs
sem aldrei hafði unnið titil og taka þátt í mik-
illi uppbyggingu sem drifin er áfram af óbil-
andi metnaði. Hjá Haukum hefði ég bara lent
aftur inni í þægindarammanum. Loks var það
risastór hluti af ákvörðuninni að systir mín,
Guðbjörg, hefur verið í Val síðustu árin og er
fyrirliði liðsins. Við eigum engar minningar
saman úr körfuboltanum og þetta var kjörið
tækifæri til að búa þær til. Og það byrjar ekki
amalega.“
Hún brosir.
Það er heldur ekki eins og Helena hafi verið
að taka mikið niður fyrir sig; Valur lék til úr-
slita um Íslandsmeistaratitilinn við Hauka í
fyrra – og tapaði naumlega. „Ég þekkti liðið
vel og bar mikla virðingu fyrir því eftir úr-
slitarimmuna í fyrra. Við Haukarar þurftum
að hafa verulega fyrir þeim sigri. Valsliðið
hafði hikstað aðeins í haust en ég vissi alveg
hvað býr í því, þannig að það truflaði mig ekk-
ert. Ég sá strax að við gætum gert merkilega
hluti saman – skrifað söguna.“
Til að gera langa sögu stutta þá hefur Valur
aðeins tapað einum leik í deild og bikar frá því
Helena hóf að leika með liðinu og hefur rokið
upp stigatöfluna. Er nú aðeins fjórum stigum á
eftir toppliði Keflavíkur og tveimur á eftir KR
og á leik til góða.
Frábærlega rekið félag
Helena skrifaði undir samning út yfirstandandi
leiktíð en getur vel hugsað sér að vera lengur í
Val. „Auðvitað var erfitt að fara í annað lið en
Hauka og mér leið mjög undarlega þegar ég fór
ekki í „klefann minn“ á Ásvöllum núna í janúar.
En svona er lífið. Þetta er mín atvinna en breyt-
ir ekki því að stelpurnar í Haukum eru og verða
áfram góðar vinkonur mínar. Mér hefur verið
frábærlega tekið hérna á Hlíðarenda og líður
mjög vel. Ég bý í blokkinni við hliðina á Vals-
heimilinu og það er alltaf jafn gott að koma
hérna inn. Staðurinn iðar af lífi og Valur er aug-
„Fólk hefur unnið sleitulaust að upp-
byggingu körfuboltans í Val undan-
farin ár og það er gaman að sjá það
uppskera. Það var ósvikin gleði og
léttir á laugardaginn,“ segir Helena
Sverrisdóttir um bikarsigurinn.
Morgunblaðið/RAX
Valsar inn í sögubækurnar
Helena Sverrisdóttir hefur um árabil borið höfuð og herðar yfir aðrar körfuboltakonur á Íslandi. Nú hefur hún tekist á hendur nýja
áskorun, með Val, og um liðna helgi kom fyrsti titillinn í hús. Þeir gætu átt eftir að verða fleiri enda líst Helenu vel á sig á Hlíðarenda,
þar sem fagmennska, metnaður og hungur svífa yfir vötnum. Og frekari barneignir bíða uns skórnir verða komnir á hilluna frægu.
Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is
’Það er ekki síður æðislegt aðvera hluti af fyrsta Valslið-inu sem verður bikarmeistari íkörfubolta kvenna. Metnaður-
inn er mikill hérna á Hlíðar-
enda og markmiðin háleit – og
þetta er ágætis byrjun. Það er
allt annað að sjá vegginn.