Morgunblaðið - 25.04.2019, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. APRÍL 2019
Bréf til Pálu frá
mér:
Að sjá heilan
heim í sandkorni og
himin í hagablómi... Með nokkr-
um orðum vil ég kveðja elsku
Pálu. Núna ertu horfin yfir í sum-
arlandið og hefur hlotið hvíldina.
Vil ég þakka þér fyrir samfylgd-
ina og allt það góða sem þú ávallt
sýndir mér.
Stór er sú tilfinning ein
svo falleg innri þýða,
sálin svo björt og hrein
þvílík falleg blíða.
Hjarta hoppar af kæti
geislandi innri friður
setur mig í fyrsta sæti
og hamingjuna styður.
(Einar Már)
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
Svo margt sem um hug minn fer.
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Alli og fjölskylda, inni-
legar samúðarkveðjur. Megi Guð
styrkja ykkur í sorginni en minn-
ing um góða konu mun ætíð lifa.
Ólöf Jónsdóttir Pitts.
Við Pála deildum mörgum
stundum saman í bernsku, svo
flutti ég til Svíþjóðar og stofnaði
fjölskyldu – fimm árum seinna
þegar ég flutti aftur heim til Ís-
lands, brotin eftir missi, tók Pála á
móti mér með sínum kærleika –
hún hjálpaði mér að byggja mig
upp á ný – hlustaði og hlustaði
þegar ég talaði stanslaust um
minn missi. Með árunum treyst-
ust vinabönd okkar Pálu enn frek-
ar. Ef það eru til tvíburasálir þá
vorum við Pála það – í gegnum
ævina hef ég oft hringt í hana á
milli landa aðeins til að spyrja
„hvað er að frétta?“ sem reyndist
mjög oft vera á ögurstundu og
fengið svarið: „Hvernig vissirðu
það Gunna? Enn veit það enginn
nema við!“ Þá hafði enn eitt áfallið
dunið yfir – já, lífsverkefni Pálu
og fjölskyldu hennar voru stór og
mörg – of mörg.
Þeir sem kynntust Pálu, áttuðu
sig fljótt á að hún var meiri mann-
eskja en gengur og gerist, hún var
svo miklu meira en „konan sem
felldi biskupinn“, meira en „ís-
lenska konan“ meira en „vinkona“
– hún var ein sú dýpsta og hrein-
asta mannvera sem ég hef kynnst.
Hún gaf og gaf, kærleika, um-
hyggju, væntumþykju, ást og
læknaði aðra.
Í Danmörku var hún virtur
ráðgjafi, hjálpaði og græddi önn-
ur fórnarlömb – fyrirmenn sem
lítilmagna – í augum Pálu var eng-
inn yfir aðra hafinn – hún læknaði
sálir – svo yfirtekur krabbinn lík-
ama hennar – hversu ósanngjarnt
er það!?
Elsku Alli sem hefur verið eins
og klettur í lífi Pálu, reynt að
verja hana köldum brimsúg land-
ans – tók loks af skarið og flutti
með henni til Danmerkur, studdi
við hana og hún við hann, nú starf-
ar hann sem virtur gullsmíða-
Sigrún Pálína
Ingvarsdóttir
✝ Sigrún PálínaIngvarsdóttir
fæddist 8. nóv-
ember 1955. Hún
lést á 2. apríl 2019.
Útför Sigrúnar
Pálínu fór fram 24.
apríl 2019.
meistari og steina-
setjari í Danaveldi.
Og börnin; Elísabet,
Sólveig og Bjarki –
það er sárara en
hægt er að hugsa að
núna mánuði eftir að
þau jarðsungu Sigurð
pabba sinn þá deyr
mamma þeirra. Ég
hef svo oft spurt mig:
„Hversu mörgum
erfiðum lífsverkefn-
um er einni fjölskyldu úthlutað?“
Ég átti þá von að Pála yrði
sæmd fálkaorðunni fyrir baráttu
hennar í þágu kynöryggis og heil-
brigðis hjá íslenskri þjóð. Barátta
hennar markaði í raun upphaf ís-
lensku #MeToo-hreyfingarinnar –
íslenska þjóðin á henni svo margt
að þakka, þótt þjóðin hafi ekki allt-
af stutt Pálu í að segja sannleikann
í baráttu sinni við vinavætt valda-
kerfi.
Það er svo líkt Pálu að óska þess
að vera jarðsett í báðum löndunum
sínum; landinu sem hana ól og
landinu sem bjargaði henni.
Ég er rík af reynslu, minningum
og lærdómi og ég er þakklát fyrir
að hafa átt Pálu sem vin og hafa
fengið hlutdeild í fjölskyldu henn-
ar.
Elsku Alli, Elísabet, Sólveig og
Bjarki – tíminn læknar ekki sár en
góðar minningar geta hjálpað sári
að gróa.
Ykkar vinur til eilífðar.
Guðrún Alda Harðardóttir.
Það var bjart yfir Eyjafjöllum
þennan dag, allt orðið grænt. Rút-
an kom keyrandi í rólegheitum yfir
brúna og hristist svo eftir holóttum
malarveginum og stansaði loks við
brúsapallinn.
Heimilisfólkið beið fullt til-
hlökkunar en enginn vissi hver hún
var.
Gamall maður með staf í hendi,
kom haltrandi niður brekkuna frá
bænum. Hann stefndi í áttina til
þín og sagði: „Það skiptir ekki máli
hvað ég heiti, ég verð afi þinn á
meðan þú verður í sveitinni.“
Reyndar fór það svo að nýi afinn
átti eftir að verða leiðarljós Pálu í
lífinu.
Þú varst 14 ára elsku Pála og
komin til að taka til hendinni á
stóru sveitaheimili.
Dýrunum varst þú góð. Þú
fékkst hana Brynju þína í fangið
nýfæddan heimalninginn, gekkst
með lambið inni á þér til þess að
halda því á lífi. Naust þess að hlúa
að litla lífinu þínu um sumarið, sem
það væri barnið þitt.
Þú vingaðist við hagamýsnar og
fannst ansi krúttlegt að láta loðnu
smádýrin skríða upp handleggina
á þér á meðan aðrir tóku til fót-
anna.
Það ríkir svo mikil hlýja inni í
mér Þegar ég minnist þessara
tveggja sumra.
Við urðum góðar vinkonur þó
svo aldursbilið væri fimm ár. Öll-
um þótti vænt um þig, litu upp til
þín, og fannst mikið til þín koma.
Þú varst mín fyrirmynd, Skálat-
ún var í hillingum enda hafðir þú
unnið þar. Skálatún var svo minn
fyrsti vinnustaður eftir að ég fór að
vinna fyrir aur. Ætlunin var að
verða þroskaþjálfi, vildi feta þína
slóð.
Það var dásamlegt að halda vin-
skapnum við þig út lífið og best
þegar við hittumst, hafa þig ná-
læga á ný.
Pála bar byrðar sem enginn vill
ganga í gegnum að þurfa að bera,
og slíta bæði líkama og sál.
Við getum fundið til og enn
meira ef sársaukinn er ekki viður-
kenndur.
Barátta Pálu fyrir sannleikan-
um bar loks árangur.
Elsku Pála þú skildir heiminn
eftir betri og þroskaðri.
Trúin á Guð var einlæg og því
bið ég að hann fylgi þér inn í nýja
heima og bið um leið að Guð um-
vefji fjölskyldu þína styrk sínum
og kærleika, nú og til eilífrar
framtíðar.
S. Anna Einarsdóttir.
Á þeim 29 árum sem Stígamót
hafa starfað hafa tæplega 9.000
manns leitað sér aðstoðar hjá okk-
ur. Á bak við tölurnar eru mann-
eskjur, oftast konur sem allar eiga
sínar einstöku sögur um mann-
réttindabrot. Fæstar hafa þær
reynt að leita réttar síns, en þær
sem hafa haft kjarkinn til þess,
hafa sjaldnast verið teknar alvar-
lega, hvorki af réttarkerfinu né af
öðrum stofnunum samfélagsins.
Ein þeirra var Sigrún Pálína
Ingvarsdóttir. Einstaklega heil-
steypt, hugrökk og kærleiksrík
kona með ríka réttlætiskennd.
Saga þessarar baráttukonu er
samofin sögu Stígamóta. Hún
vogaði sér ásamt tveimur öðrum
konum að bera þáverandi biskup
sökum um kynferðisbrot og ögr-
aði þannig einni af virtustu og
elstu valdastofnunum landsins.
Fulltrúi valdsins sagði að þarna
væri um að ræða „einhverja
hræðilegustu ásökun sem hægt
væri að bera fram“. Það varð að
meginatriði málsins, ekki sekt eða
sakleysi biskupsins. Komið var
fram við Sigrúnu Pálínu eins og
forhertan brotamann, en ekki
brotaþola og það sama gilti um
þau sem stilltu sér upp í skotlín-
unni með henni. Viðbrögðin voru
heiftúðug og fjölmiðlarnir loguðu.
Biskupinn kærði m.a. Guðrúnu
Jónsdóttur eldri, stofnanda Stíga-
móta, fyrir að virða ekki þögnina
sem honum fannst rétt að ríkti um
málið. Hún hafði staðfest við fjöl-
miðla að beiðni kvennanna að þær
hefðu leitað hjálpar á Stígamótum
vegna hans. Persónuvernd krafð-
ist þess að öllum skjölum Stíga-
móta yrði eytt, þó þar væri ekki
stafkrók að finna um ofbeldis-
menn. Guðrún sagði fyrir rétti að
hún hefði átt tvo kosti, annars
vegar að styðja biskupinn, ellegar
að styðja konurnar sem leituðu
hjálpar hjá Stígamótum. Valið var
henni auðvelt. Félagsráðgjafa-
félagið skrifaði henni bréf og fór
fram á að hún notaði ekki starfs-
titilinn félagsráðgjafi. Hún hefur
síðar sagt að þetta hafi verið gróf-
asta aðför sem gerð hafi verið að
starfseminni og starfskonur voru
við það að gefast upp gegn ofurefli
valdastofnana. Það hafi verið
staðfesta og óbilandi kjarkur Sig-
rúnar Pálínu sem gaf þeim kraft-
inn til þess að halda út. Aldrei
kiknaði hún!
Það tók hana 33 ár að berjast
fyrir sannleikanum. Trúin og
samfélag kirkjunnar var henni
alltaf mikils virði. Þegar óréttur-
inn var loksins viðurkenndur, var
það sem skipti Sigrúnu Pálínu
mestu máli að hún náði sáttum við
kirkjuna. Hún fékk verðskuldaðar
sanngirnisbætur og færði Stíga-
mótum með stolti eina milljón
króna til starfseminnar. Baráttan
hefur sannarlega skilað árangri
og Guðrún Jónsdóttir eldri, stofn-
andi Stígamóta, hefur líka hlotið
heiðursviðurkenningu Félagsráð-
gjafafélags Íslands fyrir störf sín.
Á Stígamótum erum við stoltar af
að hafa veitt báðum þessum frum-
kvöðlum kvennabaráttunnar við-
urkenningar.
Það er ómetanlegt hversu mik-
ilvæg fyrirmynd Sigrún Pálína
var öðrum konum sem án hennar
fordæmis hefðu ekki haft kjark-
inn til þess að segja frá þeim
órétti sem þær höfðu verið beitt-
ar. Hennar stærsta gjöf er líklega
sú að fleiri og fleiri brotaþolar
kynferðisofbeldis neita í dag að
bera skömmina. Það skal áréttað
að þetta var löngu fyrir daga
#metoo-bylgjunnar. Þöggun á
kynferðisofbeldi er loksins orðin
illa liðin í samfélaginu.
Við sendum fjölskyldu Pálu
innilegar samúðarkveðjur og
kveðjum hana með virðingu og
þakklæti.
F.h. Stígamóta,
Guðrún Jónsdóttir, talskona
Stígamóta, Björg G. Gísla-
dóttir og Anna Bentína Her-
mansen ráðgjafar.
Hlýr og hlátur-
mildur kemur fyrst
upp í hugann. Að
maður hafi kallað
hann „afa Kidda“
segir í raun allt sem segja þarf. Í
mörg ár hélt ég að hann væri ein-
hvers konar auka-„afi“ minn og ég
held að ég hafi viðhaldið því lengi
vel, ómeðvitað. Maður átti við
hann eitthvert sérstakt samband.
Virkilega vinalegur, mikill
gestgjafi, mér leið mjög vel í Álf-
hóli, alltaf gaman að koma þang-
að.
Alltaf brosandi, að grínast, allt-
af velkomin til hans. Hafði inni-
legan áhuga á því að heyra mann
segja frá, hvað væri að frétta og
hvað maður væri að gera.
Þetta eru orðin sem börnin mín
þrjú völdu þegar ég spurði hvað
kæmi upp í huga þeirra nú þegar
„afi Kiddi“ væri látinn. Er hægt
að hugsa sér nokkuð betra en að
hafa verið góður börnum, átt við
þau góð samskipti og skilja eftir
hjá þeim dýrmætar minningar?
Skipta titlar, fjármunir eða eignir
nokkru í samanburði við það?
Sjálf á ég ótal minningar um
Kidda og Erlu, heimilið í Álfhóli
og samskipti við fjölskylduna alla.
Það var hlaupið á milli húsanna, af
Hjarðarhólnum yfir í Álfhól í
gegnum garðinn hjá Rikku og
Dodda, bróður Kidda, og senni-
lega hef ég oft truflað þau þegar
ég var seint á ferð og hljóp hratt í
hellulögðum tröppunum til þess
að ná heim fyrir tilskilinn tíma.
Álfhóll er stórt hús sem var öllum
opið í fyllsta skilningi þess orðs.
Flesta daga litu einhverjir gestir
inn og allir voru velkomnir í borð-
krókinn. Vinir, fjölskyldumeðlim-
ir, brottfluttir ættingjar, fólk sem
leitaði aðstoðar af ýmsu tagi, al-
þingismenn, verkalýðsleiðtogar
„að sunnan“ eða í heimabyggð,
skipstjórar og sjómenn og vinir
barnanna. Stundum sat einhver
við píanóið og spilaði, oftast son-
urinn Helgi, og oft kom hinn son-
urinn, Ásgeir, hlaupandi inn með
hnyttnar athugasemdir um menn
og málefni og var svo rokinn út
aftur! Og best var þegar Erla heit-
in sat í borðkróknum með kaffi-
sopa og hló að öllu saman. Já, ég
gekk þarna inn og út og einu sinni
þegar ég birtist leit Kiddi á mig,
benti á ryksuguna sem stóð á
miðju gólfi og sagði: „Svona, ryk-
sugaðu!“ Og auðvitað hlýddi ég.
Kiddi ryksugaði reyndar mjög oft
og eldaði. Ekkert jafnaðist á við
signa fiskinn hans og hjá honum
fengum við besta lunda sem við
höfum borðað, nýveiddan úti í
Lundey. Það var líklega sérstakt á
þessum tíma að Erla sat stundum
og las í „húsbóndastólnum“ inni í
stofu og Kiddi tók til og brasaði í
eldhúsinu. Hann var mikill barna-
karl og til eru sögur af daglegum
sundlaugarferðum hans, þar sem
barnabarnahópnum var safnað
saman út í laug og ýmsir aðrir
fengu að fljóta með.
Það eru tímamót þegar einhver
sem var hluti af æskunni fellur
frá. Þakklætið er mikið; fyrir Álf-
hól, þolinmæðina, hlýjuna, mild-
ina og opna faðminn til mín og
fjölskyldunnar þegar við komum
„að sunnan“. Það dýrmætasta í
mínum huga er brosið sem færðist
yfir Kidda þegar hann sá „þessar
elskur“ sem gátu nánast verið
hvaða börn sem er. Í fyrsta sæti
voru auðvitað barnabörnin og síð-
ar afkomendur þeirra, sem voru
öll hvert öðru dýrmætara og full-
komin að öllu leyti, ástin í þeirra
garð átti sér engin takmörk. Svo
voru það öll hin börnin sem fengu
að njóta viðmótsins sem var engu
líkt. Nú þegar Kiddi kveður er
þetta einstaka viðmót og þessi
Kristján Ásgeirsson
✝ Kristján Ás-geirsson fædd-
ist 26. júlí 1932.
Hann lést 12. apríl
2019.
Útför hans fór
fram 24. apríl 2019.
góði hugur mikil-
vægari í mínum
huga en öll hans
fjölmörgu verkefni
og sú sérstaka staða
sem hann naut; að
vera forsvarsmaður
verkalýðshreyfing-
ar, útgerðar og bæj-
armála í sama bæj-
arfélaginu á sama
tíma.
Elsku Þyri, Ás-
geir og Helgi. Þið áttuð yndislega
foreldra sem nú eru bæði fallin
frá. Góðmennskan og það dýr-
mætasta í fari þeirra mun varð-
veitast með öllum sem þeim
kynntust.
Ragnhildur Arnljótsdóttir.
Mín fyrsta minning um Kidda
er frá miðri síðustu öld eða þar um
bil. Þá kom hann nærri áramótum
og kvaddi okkur frændfólkið á
Brávöllum. Hann stefndi á vertíð
suður með sjó. Oft kemur þetta í
hugann því bjart er yfir minning-
unni. Ég reikna með því að slíkt
hafi verið algengt á þessum tíma.
Hann ólst að mestu upp í Ásgeirs-
húsi, sem á mælikvarða nútíma-
fólks er ekki stórt, en þar var bæði
hátt til lofts og vítt til veggja er
skjóta þurfti skjólshúsi yfir skyld-
menni eða vandalausa sem annars
staðar áttu ekki höfði að halla. Við
þær aðstæður er það manngæska
heimilisfólks sem vegur þyngst.
Ömmur hans báðum megin
ódeigar baráttukonur, stofnendur
Verkakvennafélags Húsavíkur og
sátu í fyrstu stjórn þess svo ekki
skorti umræðuefni í æsku og lengi
býr að fyrstu gerð.
Faðir hans sat lengi í bæjar-
stjórn Húsavíkur og var formaður
Verkalýðsfélags Húsavíkur um
árabil. Sami ferill varð drjúgur
þáttur í lífshlaupi Kidda. Hann
var fylginn sér, skákmaður góður
og fótviss í hálku bæjarmála á
Húsavík og enginn veifiskati þau
þrjátíu ár sem hann sat þar. Sá
tími bar, ekki síst, svipmót þess að
verið var að kveða Húsavík úr kút.
Þeir feðgar, Ásgeir og hann,
ásamt Þormóði Kristjánssyni
gerðu út frá Húsavík í mörg ár
eða þar til hann tók við forstöðu
togaraútgerðar meðan hennar
naut hér við.
Það var um jólin 1954 að Kiddi
kvæntist Erlu Jónu Helgadóttur í
Stöðvarfjarðarkirkju, glæsilegri
stúlku frá bænum Löndum þar
skammt utan þorpsins. Hann kom
að sunnan til Stöðvarfjarðar fyrir
jól, en þar var hann til sjós. Spari-
fötin á leiðinni frá Húsavík með
strandferðaskipi, en veður gerast
válynd í skammdeginu þar austur
frá. Svo varð einnig þessi jól.
Skipið komst ekki inn á Stöðvar-
fjörð og sigldi því framhjá með
spariföt brúðgumans. Vegasam-
band ekkert og því voru góð ráð
dýr. Stærsta stund lífsins var
framundan hjá frænda mínum. Þá
var hafist handa við að safna
sparifötum á brúðgumann í þorp-
inu og heppnaðist það utan hvað
mynd á hálsbindinu þótti nokkuð
orka tvímælis við þetta tækifæri.
Hún var af Roy Rogers, þeim að
vestan. Í leiðinni var Helgi sonur
þeirra skírður í höfuðið á afa sín-
um á Löndum.
Mér er í minni þegar ungu
hjónin komu til Húsavíkur og hófu
byggingu húss síns þar sem áður
stóð bærinn Álfhóll. Þar bjuggu
þau meðan bæði lifðu og raunar
gott betur. Kiddi var svo fyrir
nokkrum árum hremmdur af
parkinsons-veikinni. Sú gefur
engin grið. Hann fylgdist vel með
og óbeygður í afstöðu sinni til þess
sem rétt er eða rangt, sagði hann
Helga syni sínum undir það síð-
asta: „Katrín setti þeim stólinn
fyrir dyrnar.“ Ég heimsótti hann
fyrir stuttu. Þá var langt liðið á
ævikvöld. Erindinu var að ljúka.
Að lokum nesta ég frænda
minn vísukorni Árna frá Múla því
einn niðja Árna hefur nú skipað
sér í forystusveit launamanna.
Honum hlýnar við það.
Ég læt mig engin binda bönd.
Því bregst mér ei mín styrka hönd.
Ég sé í fjarska sól á strönd
og sigli burt að nema lönd.
Farsælt lífshlaup er á enda
runnið.
Börn hans og fjölskyldur eiga
samúð okkar Rannveigar.
Kristján Pálsson.
Vinur minn og félagi til ára-
tuga, Kristján Ásgeirsson á Húsa-
vík, er allur. Fáum mönnum, mér
óvandabundnum, hef ég kynnst
sem uxu jafn samfellt af nánari
kynnum. Kristján, eða Kiddi Ás-
geirs eins og hann var jafnan kall-
aður, var gull af manni. Hann var
einlægur sósíalisti, verkalýðs-
sinni, róttækur jafnaðarmaður
eða hvað menn vilja kalla það en
fyrst og síðast mannvinur sem
mátti ekkert aumt sjá og trúr
sinni lífsskoðun í gegn sem slíkur.
Það reyndi ég snemma er hann
fór að leita til mín vegna einhverra
sem hann var að liðsinna og á hall-
aði í lífsbaráttunni. Oft fékk ég
það á tilfinninguna að hann væri
einhvers konar hliðar-félagsmála-
stofnun á Húsavík eða síðasta ör-
yggisnet.
Framlag hans til samfélagsins
á Húsavík er ærið að vöxtum þeg-
ar allt er talið. Hann valdist til for-
ystu í verkalýðsfélagi Húsavíkur,
samhliða því að stunda útgerð og
sat þar samfellt í stjórn frá 1964 til
1991, lengst af sem formaður eða
varaformaður. Fyrir framlag sitt
á því sviði var hann sérstaklega
heiðraður. Eftir að faðir hans og
þekktur forvígismaður sósíalista,
Ásgeir Kristjánsson eða Blöndi,
hafði setið í bæjarstjórn í 16 ár,
frá 1958 til 1974, tók Kristján við
og gerði gott betur. Hann sat í
bæjarstjórn samfellt í 28 ár frá
1974 til 2002, kjörinn ýmist af G-
lista Alþýðubandalagsins eða
sameiginlegum listum fé-
lagshyggjufólks. Í tvígang, með
20 ára millibili, leiddi hann slíka
lista til sigurs í bænum. Samhliða
var hann í forsvari fyrir togaraút-
gerð staðarins allt frá því að Höfði
var stofnaður og Júlíus Hafstein
kom og seinna Íshaf og Kolbeins-
ey. Byggð var upp netagerð og
verslun, gerðir út rækjubátar og
svo framvegis. Lengst af var
Kristján með son sinn Helga sér
við hlið í þessum félagslega
rekstri.
Ýmsir urðu til að gagnrýna að
Kiddi sæti á alla kanta borðsins
sem framkvæmdastjóri fyrir
stærstu útgerð staðarins, verandi
formaður eða varaformaður
verkalýðsfélagsins og í bæjar-
stjórn. Í hans augum var það
skrítin umræða. Allt hans starf
þjónaði sömu markmiðum og hug-
sjón, að tryggja störf og afkomu
verkafólks og sjómanna og stuðla
að vexti og viðgangi byggðarlags-
ins.
Róðurinn var oft þungur og til
eru bæði gamankveðskapur og
gamansögur af því að Kiddi hafi
um tíma verið búinn að veðsetja
allt á Húsavík, nema ef vera skyldi
kirkjuna, til að halda útgerðinni
gangandi. Um þá glímu alla er
ekki tóm til að fjalla hér en von-
andi eru nú þeir tímar upp runnir
á Húsavík að heiðursmaðurinn
Kristján Ásgeirsson fái að njóta
fulls sannmælis fyrir framlag sitt.
Kristjáni varð þungbært að
missa Erlu, sinn vin og trausta
lífsförunaut, fyrir hálfum öðrum
áratug og síðustu árin fór heilsan
að gefa sig. Hann naut góðrar að-
hlynningar dvalar- og heilbrigðis-
stofnana á Húsavík undir það síð-
asta og var vel að því kominn jafn
einarðlega og hann hafði stutt við
uppbyggingu þeirrar þjónustu á
staðnum.
Ég kveð minn góða vin og fé-
laga Kristján Ásgeirsson með
þakklæti, söknuði og eftirsjá,
votta börnum hans og öðrum að-
standendum samúð og segi að lok-
um: Það mættu fæðast fleiri slíkir
sem var Kristján Ásgeirsson.
Steingrímur J. Sigfússon.