Morgunblaðið - 27.04.2019, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. APRÍL 2019
Amtsbókasafninu, tíu ára Heim-
spekikaffi á Bláu könnunni í
svartasta skammdeginu, svo að-
eins séu nefnd eigin áhugamál.
Hann skilur eftir sig stórt skarð í
bæjarlífinu og söknuð í mörgum
hjörtum. Umfram allt þakka ég
honum fyrir að hafa gefið mér
ómetanlegan fjársjóð ljúfra
minninga.
Hjarta mitt aldrað finnur sárt
til með aðstandendum hans en
það veit líka að hann mun áfram
lifa með þeim og okkur öllum
sem kunnum að meta hans miklu
mannkosti.
Margrét Heinreksdóttir.
Það var mikil sorg þegar okk-
ur í þýska sendiráðinu barst sú
fregn að ræðismaður þess til
margra ára, Ágúst Þór Árnason,
hefði látist þann 11. apríl.
Fyrir hönd okkar allra í sendi-
ráðinu færi ég Margréti Elísa-
betu Ólafsdóttur og allri fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Það eru aðeins nokkrar vikur
síðan Ágúst Þór sat í skrifstofu
minni og sagði frá sjúkdómi sín-
um. Á þessum samfundi bar
hann merki veikinda sinna, en
sýndi jafnframt baráttuvilja og
var ákveðinn að halda fljótlega
áfram sem lögfræðingur að miðla
þekkingu sinni til félaga og nem-
enda.
Við munum halda í minn-
inguna um Ágúst Þór sem við-
kunnanlegan og fagmannlegan
félaga, sem beitti sér fyrir efl-
ingu sambandsins milli Þýska-
lands og Íslands á svo mörgum
sviðum.
Herbert Beck.
Þegar fréttir bárust af andláti
Ágústs Þórs, eða Gústa, leið ekki
á löngu áður en hópur lögfræð-
inga sem útskrifast hafa frá Há-
skólanum á Akureyri fóru að
ræða hvernig hægt væri að
minnast hans. Öll sem stungu
saman nefjum höfum við sögur af
honum, sem segir allt um mann-
inn. Ef engar væru sögurnar þá
hefði hann ekki snert okkur eins
og hann gerði.
Á fyrsta ári lögfræðinnar við
Háskólann á Akureyri urðum við
nemendurnir fljótlega varir við
Gústa sem við fyrstu sýn virtist
hafa afar óskýrt starfssvið. Hann
fylgdi inn nýjum stundakennur-
um, tók við fyrirspurnum um
námið og sá um að allt væri í lagi
í skólastofunum, lagaði mikró-
fónana og jafnvel var hann mætt-
ur fyrir skóla að moka snjó við
Þingvallastræti ef svo bar undir.
Við kölluðum hann stundum
Gústa rótara því hann virtist ein-
faldlega vera að gera allt. En
þetta var Gústi í hnotskurn. Það
átti að stofna lagadeild norður í
landi og þá eru verkefnin næg.
Ekkert verkefni var honum
ósamboðið eða óviðkomandi. Allt
gerði hann með bros á vör og
með ótrúlegum drifkrafti. Þegar
mikið lá við var það venjulega
Gústi sem veifaði hendi og leysti
flesta hnúta án þess að reyna
neitt á sig að því er virtist.
Elsku Gústi! Flest hver eigum
við þér mikið að þakka enda má
segja að þú hafir aldrei sleppt af
okkur hendinni og þú fylgdist vel
með hverju og einu okkar eftir
útskrift. Þú hélst áfram að leysa
málin löngu eftir að menn voru
komnir undan eiginlegri hand-
leiðslu þinni innan úr skólanum,
alltaf tilbúinn að útdeila verkefn-
um á okkur, verkefnum sem þú
treystir okkur til að leysa og vild-
ir að við tækjumst á við.
Þú barst svo sannarlega hag
okkar allra fyrir brjósti og var
mjög annt um að öllum þínum
nemendum farnaðist vel. Þá
varst þú þeirri náttúru gæddur
að hafa alltaf tíma til þess að
spjalla, hringdir reglulega í mörg
okkar og þá gjarnan með hinar
ýmsu hugmyndir sem þurfti að
hrinda í framkvæmd. Reyndar
oftast nær of margar hugmyndir
í gangi í einu en alltaf vildir þú
vel og öllum gott.
Þá ekki síður fylgdistu með
mönnum á samfélagsmiðlunum ef
þeir voru fjarri landfræðilega og
notaðir óspart emoji-karla til að
senda mönnum línur en sparaðir
samt ekki við þig að skrifa lang-
lokur ef svo bar undir. Það hitti
þig enginn á förnum vegi og sagði
bara hæ og bæ; það var alltaf
samtal. Þú hafðir alltaf auga með
okkur og áhuga og fyrir það erum
við þakklát.
Endalaus jákvæðni í bland við
drífandi hugarfar gerði það að
verkum að það var mjög auðvelt
að samþykkja og taka þátt í ým-
iskonar verkefnum sem þú
stakkst upp á, og þau voru mörg.
Lögfræðitorgin við Háskólann
á Akureyri og Heimspekikaffið á
Bláu könnunni ásamt óteljandi
öðrum verkefnum eru þín arf-
leifð. Við erum þín arfleifð!
Við, fyrrverandi nemendur
þínir og vinir, viljum allra helst
þakka fyrir þessi ár með þér og
frábær kynni. Þakka þér fyrir
handleiðslu sem virtist stundum
kaótísk en var samt alltaf árang-
ursrík á endanum og uppfull af
þeirri hlýju sem einkenndi nær-
veru þína. Þín verður sárt saknað
og ávallt minnst. Okkar mentor.
Fyrrverandi nemendur í lög-
fræði við Háskólann á Akureyri,
Sigurður Pétur Hjaltason.
Í ágúst 2008 hitti ég Gústa í
fyrsta skiptið. Ég hafði byrjað að
vinna í háskólanum á Akureyri í
júní sama ár. Þetta var að loknu
sumarleyfi, hann kom á skrifstof-
una til mín og kynnti sig, settist
niður og spjallaði. Brúnn og úti-
tekinn eftir sumarið, einstaklega
glaðlegur og ég fann strax að mér
ætti eftir að lynda vel við hann.
Þetta haust var í fyrsta skiptið
innritað í nám í heimskautarétti
sem var eitt af mörgum verkefn-
um sem Gústi vann að og kom á
fót. Samskipti okkar og samvinna
var því strax mikil og ýmsu þurfti
að redda þetta fyrsta ár og reynd-
ar næstu ár líka. Gústi var ekkert
sérlega skipulagður og hann vissi
alveg af því. En þegar maður hef-
ur svona margar hugmyndir sem
manni finnst allar þess virði að
koma í framkvæmd er hætta á að
skipulagið klikki. Hlutum þurfti
ekkert bara að redda á hefð-
bundnum skrifstofutíma, þeim
þurfti að redda á hinum ýmsu
tímum og dögum. Hann var því
fljótur að finna farsímanúmerið
mitt ásamt reyndar fleiri farsíma-
númerum fjölskyldumeðlima og
ef ég svaraði ekki strax hringdi
hann í næsta. Eftir nokkrar
hringingar í farsíma mannsins
míns skráði hann Gústa í farsím-
ann sinn sem Gústa hennar
Heiðu. Við Gústi hlógum bara að
því enda ekki hægt að vera pirruð
eða reið við hann lengi þrátt fyrir
að skipulagið færi oft út um þúf-
ur.
Við vorum ekki alltaf sammála
en samskipti okkar einkenndust
af hreinskilni og vináttu.
Þegar ég hugsa til hans sé ég
líka hvað hann var góður maður.
Hann gaf sér alltaf tíma fyrir fólk
og það mættum við mörg hver
taka okkur til fyrirmyndar. Hann
settist niður og spjallaði og hlust-
aði og þegar upp er staðið er það
það sem skiptir máli og ég mun
minnast hann fyrir.
Gústi hefði orðið 65 ára hinn
26. maí næstkomandi. Það er of
snemmt að fara á þessum aldri og
allt gerðist svo hratt, hann fór svo
snöggt. En það var kannski bara
það sem einkenndi líf Gústa; að
lifa hratt og njóta, en hann hafði
afrekað mun meira en við flest
munum gera jafnvel þótt við eig-
um lengri ævi en hann. Hann var
mjög æðrulaus þessar síðustu
vikur og ljóst að hann var sáttur
við lífshlaup sitt.
Margrét Elísabet var svo ynd-
isleg að opna heimili þeirra hinn
11. apríl og ættingjar og vinir
gátu komið og kvatt hann. Ég
vissi þegar ég fór og kvaddi hann
að líklega ættum við ekki eftir að
sjást aftur, að minnsta kosti ekki í
þessu jarðlífi. Hvíl í friði, elsku
vinur.
Elsku Margrét Elísabet, Guð-
mundur Árni, Brynjar og Elísa-
bet Ólöf, innilegar samúðarkveðj-
ur til ykkar og fjölskyldna ykkar.
Heiða Kristín Jónsdóttir.
Kveðja frá Reykjavíkur-
Akademíunni.
Segja má að ReykjavíkurAka-
demían eigi tilvist sína Ágústi Þór
Árnasyni að þakka því upphafleg
hugmynd um stofnun samfélags
sjálfstætt starfandi fræðimanna í
félags- og hugvísindum kom frá
honum og hann var einn af stofn-
endum hennar. Framan af var
hann formaður undirbúnings-
stjórnar og sat síðan í stjórninni
um nokkurt skeið.
Þegar litið er yfir farinn veg
ReykjavíkurAkademíunnar sl. 20
ár lýsir hugmyndauðgi og atorka
Ágústs Þórs eins og skær stjarna
fyrstu árin eða þar til hann flutti
til Akureyrar til að taka við stöðu
við háskólann þar. Á þessum ár-
um var hann óþreytandi í að
skipuleggja fræðilega viðburði,
ráðstefnur og málþing og nafn
ReykjavíkurAkademíunnar og
tilvist varð fljótlega þekkt innan
fræða- og umræðusamfélagsins.
Eftir að Ágúst Þór flutti norður
kom hann oft við hjá okkur í suð-
urferðum og alltaf lyfti hann um-
ræðum upp yfir hversdagslegt
amstur enda áhuginn alltaf log-
andi og hugurinn síkvikur.
Með þökk og virðingu sendir
ReykjavíkurAkademían sam-
býliskonu hans, Margréti Elísa-
betu, og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. ReykjavíkurAkademí-
unnar,
Ingunn Ásdísardóttir
stjórnarformaður.
Kveðja frá Félagi
áhugafólks um heimspeki
á Akureyri
Það er með miklum harmi sem
við kveðjum félaga okkar og vin,
Ágúst Þór Árnason. Hann gekk
til liðs við félagið fljótlega eftir að
hann flutti til Akureyrar árið 2002
og setti strax mark sitt á starfið.
Samstarf við Háskólann á Akur-
eyri jókst til muna í fjölbreyttum
fyrirlestrum og fyrirlestraröðum.
Hið löngu kunna Heimspekikaffi
á Bláu könnunni er hugmynd
Ágústar Þórs og hefði aldrei orðið
nema fyrir hans krafta né náð
þeim vinsældum sem raun ber
vitni.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að njóta samvinnu og vin-
áttu við Ágúst Þór. Hann var
djúpvitur, víðsýnn og snjall og
hafði til að bera fádæma hug-
myndaauðgi svo ekki sé talað um
tengingar því gríðarmarga þekkti
hann sem lögðu heimspekimálum
á Akureyri gott til fyrir hans orð.
Við þökkum samfylgdina og
vottum aðstandendum öllum okk-
ar dýpstu samúð. Skarðið verður
ekki fyllt en minningin um góðan
dreng lifir.
Jón Hlöðver Áskelsson og
Þórgnýr Dýrfjörð.
Ágúst Þór hafði lengstan
starfsaldur af okkur föstum kenn-
urum við lagadeild Háskólans á
Akureyri er hann féll frá. Hann
var í hópi þeirra sem komu fyrst
að laganámi við skólann sem hófst
árið 2003 en í því fólst brautryðj-
endastarf sem krafðist bæði
þrautseigju og eldmóðs.
Ágúst Þór hafði ávallt sterka
sýn á mikilvægi laganáms við
skólann og þess að nemendur
kynntust lögfræði sem fræðigrein
þar sem lögð væri meðal annars
áhersla á réttarheimspeki, stjórn-
skipunarrétt og samanburðarlög-
fræði og að nemendur öðluðust
góða þekkingu á lögfræði í evr-
ópsku og alþjóðlegu samhengi.
Þar var hann á heimavelli en
Ágúst Þór var heimsborgari,
hafði dvalist langdvölum í Þýska-
landi og fylgdist til að mynda dag-
lega með þjóðmálaumræðu í þar-
lendum fjölmiðlum. Að hans mati
var mikilvægt að sjá hlutina í hinu
stóra samhengi og að nemendur
skildu þýðingu þess. Þá var heim-
skautarétturinn sérstakt hugðar-
efni hans en hann var óþreytandi
við að afla honum fylgis og stuðn-
ings. Hann sótti nær allar heim-
skautaréttarráðstefnur, nú síðast
í Tromsø í nóvember 2018, og var
vel þekktur innan þess samfélags.
Sjálf kynntist ég Ágústi Þór í
tengslum við störf hans fyrir
Mannréttindaskrifstofu Íslands
fyrir rúmum aldarfjórðungi. Það
lýsir honum e.t.v. best að þegar
hann hafði veður af áhuga mínum
á mannréttindum setti hann sig í
samband við mig og hvatti óspart
til dáða. Ekki leið á löngu uns
hann hafði fengið manni eitthvert
verkefni og tengt við virta fræði-
menn á því sviði. Upp úr því þró-
aðist dýrmætur vinskapur sem
aldrei bar skugga á. Hann hafði
einstakt innsæi, var aldrei fyr-
irsjáanlegur og kom alltaf með
óvænt sjónarhorn á hlutina sem
olli því að það var ekki bara gott
að leita til hans heldur nauðsyn-
legt þegar mikið lá við.
Ágúst Þór var óþreytandi við
að fá mikils metna fræðimenn
norður á Akureyri til að kenna,
halda fyrirlestra eða tala á ráð-
stefnum og styrkja um leið laga-
nám við háskólann. Ein síðasta
ráðstefnan sem hann skipulagði
ásamt fleirum við skólann var
haustið 2016 um stjórnarskrár-
mál. Þar voru tillögur þáverandi
stjórnarmeirihluta til breytinga á
stjórnarskránni helsta umræðu-
efnið. Meðal fyrirlesara voru virt-
ir íslenskir og erlendir fræði-
menn, margir aldagamlir vinir
Ágústs Þórs. Þá sá maður hversu
mikillar virðingar hann naut í sín-
um hópi fyrir framlag sitt til
helsta hugðarefnis hans sem var
stjórnskipunarréttur. Þarna var
hann í essinu sínu enda fáir látið
sig stjórnarskrármál meira
varða. Fyrir þeirri hugsjón brann
hann.
Nú er höggvið stórt skarð í hóp
kennara við lagadeild Háskólans
á Akureyri. Við samstarfsfólk
hans og vinir í lagadeild þökkum
honum samfylgdina og sendum
fjölskyldu hans og ástvinum okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
F.h. kennara og vina við laga-
deild Háskólans á Akureyri,
Ragnheiður Elfa Þorsteins-
dóttir, deildarformaður.
Leiðir okkar Ágústs Þórs
Árnasonar lágu saman þegar við
tókum sæti í stjórnlaganefnd sem
kosin var af Alþingi sumarið 2010.
Við tók viðburðaríkur tími sem
einkenndist, því miður, af átökum
um grundvallaratriði stjórnskip-
unarinnar og þær leiðir sem fara
ætti við endurskoðun. Í þeim
átökum fundum við Ágúst okkur
oftar en ekki á hálfgerðu einskis
manns landi þeirra sem vöruðu
við því að tillögur stjórnlagaráðs,
sem kynntar voru sumarið 2011,
yrðu lögfestar óbreyttar án frek-
ari greiningar og breytinga, en
mæltu þó eindregið fyrir áfram-
haldandi heildarendurskoðun í
anda stjórnarskrárfestu, vald-
dreifingar og lýðræðis. Ekki síst
átti þetta við eftir að við höfðum,
að frumkvæði Ágústs, lagt fram
heildstæða úttekt á frumvarpi
stjórnlagaráðs til Alþingis í jan-
úar 2012, en stjórnskipunarnefnd
þingsins virtist á þeim tíma líta
svo á að frekari greining frum-
varpsins væri óþörf og stefna
bæri að lögfestingu þess, jafnvel
án nokkurra breytinga. Þetta
varð upphafið að sameiginlegum
greinaskrifum, erindum o.fl. á
þessum vettvangi.
Sem stjórnskipunarfræðingur
hafði Ágúst djúpan skilning á því
að stjórnarskrá verður hvorki
smættuð niður í texta né laga-
reglur heldur er hún einnig
grundvöllur félagslegs veruleika,
framkvæmdar og sameiginlegrar
reynslu þjóðar og þarf að vera
rökrétt framhald sögu og sam-
ræðu samfélagsins um hvernig
grunnmarkmiðum stjórnskipun-
ar verði sem best náð (svo notuð
séu orð Ágústs sjálfs). Þótt Ágúst
legði þannig áherslu á stjórn-
skipulega sögu þjóðarinnar og
reynslurök við skilning á stjórn-
skipulegum efnum var hann um-
fram aðra meðvitaður um að ís-
lenska stjórnarskráin væri
afsprengi vestrænnar stjórnskip-
unarhefðar og yrði ekki endur-
skoðuð án skilnings á því sam-
hengi hennar. Að loknum þúsund
manna þjóðfundi haustið 2011
benti Ágúst réttilega á að á fund-
inum hefði í reynd komið í ljós að
meginhugmyndir Íslendinga um
endurskoðun stjórnskipunarinn-
ar væru, þegar öllu væri á botn-
inn hvolft, í samræmi við klassísk
gildi vestrænnar stjórnskipunar-
hefðar og stjórnarskrárfestu:
réttarríki, mannréttindi og lýð-
ræði.
Ágúst var lýðveldissinni og
hugleikin sú djarfa ákvörðun Ís-
lendinga að forseti landsins yrði
kosinn í beinum kosningum and-
stætt því sem gert hafði verið ráð
fyrir í frumvarpi svonefndrar
milliþinganefndar vorið 1943.
Ágúst var óþreytandi talsmaður
frekari rannsókna á „forsendum
lýðveldisins og því sem við viljum
að það standi fyrir“. Umfram allt
réðust rannsóknir hans og störf
að stjórnarskrármálum af ein-
lægri hugsjón um raunverulegar
umbætur til heilla íslenskri þjóð.
Sú hugsjón hans verður mér, og
vafalaust mörgum fleiri, leiðarljós
um ókomna tíð.
Hvíl í friði kæri vinur!
Skúli Magnússon.
Ágúst Þór Árnason er látinn
eftir stutta en snarpa baráttu við
krabbamein. Ég sé hann fyrir
mér hlæjandi, í áköfum samræð-
um, á ferð og flugi. Fyrir fjórum
mánuðum vorum við saman á
gleðistund að fagna merkum
áfanga hjá sameiginlegri vinkonu
og þá geislaði af honum smitandi
lífsgleði sem fylgdi mér út í að-
ventumyrkrið. Engan gat grunað
að innan örfárra vikna greindist
hann með sjúkdóm sem myndi
leggja hann að velli á þremur
mánuðum.
Við Gústi kynntumst skömmu
eftir aldamótin þegar hann flutti
til Akureyrar til að vinna að
undirbúningi laganáms við Há-
skólann á Akureyri, þar á meðal
alþjóðlegs meistaranáms í heim-
skautarétti sem var og er einstakt
á heimsvísu. Fljótlega tókst með
okkur góður vinskapur.
Það var auðvelt að gleyma sér í
samræðum við Gústa, sem hafði
ákafan áhuga á svo ótal mörgu,
einkum ef það snerti stjórnskip-
un, mannréttindi, lýðræði, stjórn-
mál og stjórnmálasögu. Aldrei
var komið að tómum kofanum hjá
honum í þessum efnum, enda var
hann fróður, glöggur, víðlesinn og
stöðugt að sanka að sér hug-
myndum og upplýsingum úr öll-
um áttum, líkt og hann ætlaði
ekki missa af neinu.
Gústi var glaðlyndur, hlátur-
mildur og skemmtilegur. Í sam-
ræðum kom hann manni iðulega í
opna skjöldu með óvæntum skoð-
unum og sjónarhornum. Hann
var frumlegur og skapandi, sífellt
að sá fræjum nýrra hugmynda og
verkefna, og mikill áhugamaður
um ráðstefnur og málþing. Ef
maður gætti sín ekki fór maður af
fundi Gústa með ný verkefni í far-
teskinu sem maður hafði aldrei
ætlað að taka að sér og jafnvel
engin tök á heldur, því hann var
eins og besti sölumaður þegar
kom að hugmyndum og sýn á það
hvernig heimurinn gæti orðið
betri við það að fólk talaði saman,
rökræddi og deildi hugðarefnum
sínum og skoðunum hvert með
öðru.
Gústi var ofurhugi og óstöðv-
andi afreksmaður. Í upphafi veru
sinnar á Akureyri bjó hann
frammi í firði og hjólaði til vinnu,
um 15 km hvora leið. Hann hljóp
maraþon og stundaði körfubolta
af miklum móð og vorum við þar
leikfélagar. Leikstíll hans var í
samræmi við lífsstíl hans og kar-
akter; hann lék af kappi og ákafa,
óþreytandi hlaupagikkur þótt
kominn væri vel yfir sextugt, en
um leið skeinuhættur í hnitmið-
uðum og þrautþjálfuðum lang-
skotum. Hann mætti gjarnan
seinna en aðrir og fór fyrr, enda
mátti hann engan tíma missa.
Þannig tókst honum með elju-
semi að setja mark sitt á fleira en
upp verður talið, með því að ná
einhvern veginn að vera alls stað-
ar, í sambandi við alla, ýtandi við
öllu því ótal marga sem hann sá
fyrir sér að hægt væri að koma til
leiðar.
Gústi kom og fór eins og hendi
væri veifað. Nú er hann farinn.
En hann fór hlæjandi. Eftir að
útséð var um frekari læknismeð-
ferð og ljóst að endirinn væri
nærri áttum við dýrmæta kveðju-
stund. Ég kom til hans dapur en
fór innblásinn af áhuga hans á
umræðuefnum okkar og djúpt
snortinn af hugrekki hans og
ótrúlegri gleði. Enn kom hann á
óvart. Gústi var einstakur maður
og ég er innilega þakklátur fyrir
að hafa fengið að kynnast honum.
Margréti, börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
votta ég mína dýpstu samúð.
Sigurður Kristinsson.
Ágúst Þór Árnason er látinn
langt um aldur fram. Við kynnt-
umst sem ungir drengir í Lúðra-
sveit barna og unglinga, sem var
undir stjórn Karls Ottós Runólfs-
sonar tónskálds. Á seinni árum
rifjuðum við stundum upp ævin-
týralegar uppákomur, sem gerð-
ust í kringum útgerð þessarar
lúðrasveitar, og væri hægt að
skrifa um þær skemmtilegar
gamansögur, sem sumar hverjar
myndu gera uppalendur nú-
tímans ærið toginleita. Á tímabili
heyrði ég helst af Ágústi Þór í
gegnum föður hans, Árna Jó-
hannsson stórtenór, en fyrir utan
einstaka söngrödd var Árni einn
mesti gleðimaður sem ég hef um-
gengist um mína daga og þótt
þeir feðgar væru ólíkir menn
báru þeir báðir með sér ómælda
gleði og elskulegheit hvar sem
þeir komu og voru afar upphress-
andi og jákvæðir í samskiptum
við samferðamenn sína.
Við Ágúst Þór höfum haft það
fyrir sið að hittast þegar ég hef
dvalið á Akureyri hin síðari ár og
ræða málefni líðandi stundar.
Bar þá jafnan margt á góma og
sagði hann mér gjarnan frá
hugðarefnum sínum, sem mörg
hver voru afar áhugaverð, og þótt
við værum ekki alltaf sammála
um markmið og leiðir var alltaf
gefandi að skiptast á skoðunum
við hann. Ágúst Þór var brenn-
andi af áhuga fyrir mörgum mik-
ilvægum málefnum samtímans
og hafði jafnan mörg járn í eld-
inum. Minnist ég t.d. langrar
kvöldstundar með Ágústi Þór og
Arngrími Jóhannssyni fyrir
nokkrum árum, þar sem þeir
lýstu fyrir mér hugmyndum sín-
um og sýndu mér teikningar að
Norðurslóðasetrinu, sem þá var á
undirbúningsstigi, en varð svo að
veruleika. Var fróðlegt að hitta
þá félaga síðar á Norðurslóða-
setrinu og skoða þann áhuga-
verða stað.
Síðasta samvera okkar var fyr-
ir fáeinum vikum á Akureyri. Ég
kom þá til Ágústar Þórs í Hrafna-
gilsstrætið og dvaldi hjá honum
um stund. Var þá nokkuð af hon-
um dregið, en áfram talaði hann
um mörg hugðarefni sín af sama
brennandi áhuganum. Um
heilsufar sitt talaði hann af miklu
æðruleysi.
Daginn eftir fórum við saman
á afmælistónleika Sinfóníuhljóm-
sveitar Norðurlands í Hofi. Að
tónleikunum loknum kvaddi ég
hann þar og hélt suður, en hann
sat eftir meðal vina sinna.
Fjölskyldu hans sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minnig Ágústar Þórs Árna-
sonar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.