Fréttir - Eyjafréttir - 31.05.2012, Blaðsíða 16

16 Fréttir / Fimmtudagur 31. maí 2012
Það hlýtur að vera ógleymanleg
stund að sigla nýjasta og full -
komnasta fiski skipi Íslendinga inn
til heimahafnar í blíðuveðri, með
mörg hundruð manns sem hafa
safnast saman, á Skans inum,
hafnar garð inum og bryggj unni til
að fagna þessum áfanga.
Ólafur Ágúst Einars son, skipstjóri
á Heima ey VE 1, segir líka að það
hafi verið stórkostleg stund, eitth-
vað sem ekki eigi eftir að gleymast.
Sigurgeir Jónsson ræddi við Ólaf
um ævi skeiðið og ferilinn til sjós,
ásamt ýmsu sem komið hefur upp á
í lífi og starfi.
Sextán ára til sjós
í fyrsta sinn
„Ég er Vestmannaeyingur í húð og
hár, sennilega eins nálægt því að
vera „orgínal“ og hægt er að
komast. Foreldrar mínir báðir inn-
fæddir Eyjamenn, Einar Ólafsson,
skipstjóri frá Víðivöllum, oftast
kenndur við skip sitt, Kap, og svo
móðir mín, Viktoría Ágústa
Ágústsdóttir frá Aðalbóli. Ég er
elstur fjögurra systkina, fæddur árið
1961 og æskuheimilið var að
Suðurvegi 25, fyrsta húsinu sem
var grafið niður á í verkefninu
Pompei Norðursins,“ segir Ólafur
og bætir því við að það eina
skrýtna við gosið sé að geta ekki
vitjað æskustöðvanna sem eru
huldar ösku og vikri.
„Ég man vel eftir gosinu enda var
ég orðinn tólf ára þegar þeir at -
burðir áttu sér stað. Við bjuggum í
Njarðvík meðan þetta var að ganga
yfir og ég sótti skóla þar um gos -
veturinn. En svo fluttum við aftur
til Eyja um haustið 1973, foreldrar
mínir keyptu húsið að Hrauntúni 5
og lífið hélt áfram.“
Ólafur segir að hann hafi verið
þátttakandi í íþróttalífinu á æsku -
árunum svona eins og flestir strákar
í Eyjum, í fótboltanum og svo í
handboltanum þegar nýja íþrótta -
húsið reis af grunni eftir gos. „Svo
fékk ég golfbakteríuna og hún
hefur ekki elst af mér, mér finnst
mjög gaman að taka hring á golf -
vellinum þegar tími gefst til.“
Snemma beygist krókurinn til
þess er verða vill, segir í gömlu
máltæki og Ólafur segir að það hafi
ræst á sér. „Við peyjarnir vorum á
kafi í öllu því sem var að gerast á
hafnarsvæðinu og bryggjunum,
fylgdumst vel með aflabrögðum,
ekki síst á þeim bátum þar sem
feður okkar voru um borð, og
þekktum alla bátana í flotanum.
Þetta var býsna algengt með stráka
á þessum árum, nú sést ekki lengur
krakki á bryggjunum,“ segir Ólafur.
„Kannski er það vegna þess að
foreldrarnir vilja ekki að þau séu að
þvælast á bryggjunum og í fjör -
unni, það fylgir því náttúrlega
ákveðin hætta,“ bætir hann við.
„Ég fékk líka oft að fara með
pabba á sjó og þar hefur áhuginn
líklega kviknað. Sextán ára gamall
fór ég svo í alvöru á sjóinn, á Kap
VE sem pabbi gerði út ásamt
öðrum.
Reyndar vildi nú svo til þegar ég
byrjaði, á sumarloðnunni 1977, að
hann var í fríi og Hjörvar Valdi -
mars son frá Neskaupstað var með
bátinn. Svo hélt ég áfram um borð í
Kap og þarna hef ég líklega fundið
fjölina mína, eins og þeir segja í
handboltanum, ég kunni vel við
þetta starf og það þróaðist áfram í
að verða ævistarfið.“
Byrjaði um borð
í Heimey VE 1
Í lok sjöunda áratugarins var Ólafur
búinn að gera upp hug sinn, þótt
ungur væri að árum, hann ætlaði að
stunda sjó og mennta sig til þess.
Reyndar vantaði hann upp á sigl -
ingatímann til að mega hefja nám í
Stýrimannaskólanum í Vest manna -
eyjum en fékk undanþágu frá því
og settist þar á skólabekk, rúmlega
17 ára gamall. Og 19 ára að aldri
lauk hann prófi 2. stigs frá þeim
skóla, einhver sá yngsti sem hefur
útskrifast með skipstjórnarréttindi á
Íslandi.
„Þetta voru skemmtileg ár í stýri-
mannaskólanum,“ segir Ólafur.
„Þeir voru fjölmennir þarna Þing -
holtsfrændur, Elías Geir og Grétar
Sævaldssynir, Huginn, Bergur
Kristinn og Biggi á Vestmannaey,
en við þurftum báðir undanþágu til
að komast í skólann. Svo voru
þarna nokkrir eldri og reyndari,
eins og Guðmundur Adolfsson,
Gvendur Dolla, Siggi Evu og Helgi
Gunnarsson, sem meðal annars var
í byggingu Landeyjahafnar. Þarna
voru líka nokkrir aðkomustrákar
eins og var svo algengt í skólanum
hérna.“
Sumarið 1980, sama ár og Ólafur
útskrifaðist úr stýrimannaskólanum,
réðst hann sem stýrimaður á
Heima ey VE 1, þar sem Sveinn
Rúnar Valgeirsson var skipstjóri og
þeir voru á fiskitrolli. „Það er
skemmtileg tilviljun að nú, rúmum
30 árum síðar, skuli ég aftur vera
kominn um borð í Heimaey VE 1,
sama nafn og númer og þar sem ég
Það eru nótaveiðarnar, tvímælalaust,
enda hef ég verið mest við þær á mínum
ferli. Og alskemmtilegastar eru síld-
veiðarnar á Breiðafirði undanfarin ár. Það
er alveg frábærlega gaman að þeim.
Þarna er verið á grunnu vatni og stundum
erfitt að eiga við þetta en mikil spenna
”
Nóg að þurfa að glíma við
duttlunga náttúrunnar
-Þó að við þurfum ekki að vera að slást í svona rugli - Þetta kemur fram hjá Ólafi
Ágúst Einarssyni, skipstjóra á Heimaey VE 1, í viðtali við Sigurgeir Jónsson