Dagblaðið Vísir - DV - 10.05.2019, Blaðsíða 37

FÓKUS - VIÐTAL 3710. maí 2019
Ég hef
bara
áhuga á
milljón
hlutum
ljósastofu. Það var alltaf skýrt að
foreldrar mínir ætluðu að styðja
við mig fjárhagslega ef ég héldi
áfram í skóla, en það besta sem
fósturfaðir minn gerði var að
skrifa miða til mín,“ segir Kristín. Á
ljósastofunni ætlaði hún að vinna
vaktavinnu: „Ég átti að fá 78.940
krónur útborgaðar og mér fannst
ég afskaplega rík.“
Á miðanum frá fósturföður
hennar kom hins vegar fram að
þar sem hún ætlaði sér að vera
vinnandi manneskja þá myndi
hún auðvitað greiða sinn hluta af
tekjum sínum til heimilisins í af­
borganir, hita, rafmagn og annað
slíkt og „það er ljóst að þú þarft
að fá þér aukavinnu til að þú eigir
einhvern afgang.“
Kristín var rosalega fúl með
þessi skilaboð og hitti síðan skóla­
systur sína niðri í bæ á 17. júní,
sú ætlaði í Menntaskólann á
Laugarvatni og Kristín kom heim
með þau skilaboð að þangað ætl­
aði hún líka, en samt bara í eina
önn meðan hún ákvæði hvað hún
sjálf ætlaði að gera. „Ég sá fyrir mér
að þarna yrði fullt af sætum strák­
um og mikið frelsi á heimavist,“
segir Kristín, sem síðan var nöpp­
uð strax fyrsta kvöldið í tíkallasím­
anum á gangi skólans, þar sem
hún tjáði móður sinni að hún gæti
ekki verið þarna, „það eru rosalega
ljótir strákir og allir rosalega hall­
ærislegir hérna.“
Þrátt fyrir að hafa fallið í stærð­
fræði á fyrstu önninni og grátið yfir
örlögum sínum í fanginu á skóla­
meistaranum, þar sem hún sá ekki
fram á að ná einu sinni fyrstu önn­
inni, útskrifaðist Kristín eftir fjög­
ur ár. „Ég grét líka á útskriftinni,
mér fannst svo sorglegt að vera
búin með þessi fjögur ár og skóla­
bræður mínir voru bara mjög sæt­
ir og eru enn í dag sætustu strák­
arnir sem ég hef kynnst.“
Ólöglegt vinnuafl og fann
eiginmanninn á bar erlendis
„Eftir útskriftina þá fór ég á ferð og
flug, fór fyrst til Englands og það­
an til Lúxemborgar þar sem ég réð
mig í vinnu á bar og var ólöglegt
vinnuafl. Ég man að alltaf þegar
löggan kom, þá þurfti ég að fela
mig, þetta er rosalegt þegar ég
hugsa um það í dag,“ segir Kristín.
Þegar peningarnir voru búnir
þá ætlaði Kristín aftur heim. „Ég
sat á bar með ferðatöskuna mína,
átti engan pening og ekkert heim­
ili. Þá spurði strákur sem ég hafði
kynnst þarna og rak bar hvort ég
vildi ekki bara vera áfram, bauð
mér vinnu og húsnæði, þar til ég
fyndi annað. Allavega endaði ég
á að giftast þessum manni og eiga
með honum eitt barn.“
Parið bjó saman í Lúxemborg í
tvö ár, kom svo heim og þá sner­
ust málin við og kærastinn gat
ekki unnið hér, þar sem hann var
útlendingur. „Við giftum okkur
því, fórum svo bæði til Englands
í nám, ég að læra Evrópuviðskipti
og hann viðskipti og fjármál. Þar
áttum við líka son okkar, Stefán,
sem er fæddur 1996.
Ég fór í viðskipti af því það var
skynsamlegt, ekkert annað, ég
ætlaði alltaf í félagsfræði, sálfræði,
eitthvað mannlegt,“ svarar Kristín
aðspurð hvernig námið hafi nýst
henni. „Ég hef þó unnið í markaðs­
málum og markaðstengdum störf­
um og ýmsu tengdu viðskiptum
þótt ég sé ekki góð í bisness.“
Gagnrýnd fyrir að Disney-væða
flóttabarn
Eftir að Kristín kom heim starfaði
hún í mörg ár í breska sendiráðinu
sem upplýsingafulltrúi. Árið 2003,
stuttu eftir að hún skildi við eigin­
mann sinn, bauð þáverandi sendi­
herra Breta, John Culver, henni að
fara í námsleyfi í eitt ár. „Þá vor­
um við að vinna með Barnasátt­
málann í samvinnu við íslensk
stjórnvöld. Ég fór til Lancaster á
Englandi og lauk LLM í mannúð­
ar­ og mannréttindalögfræði, sem
ég hef heldur aldrei notað,“ segir
Kristín og brosir, „en þarna fékk
ég mjög mikinn áhuga á málefn­
um flóttafólks og hælisleitenda og
hef troðið mér í margar nefndir og
samtök í kjölfarið.“
Kristín sat meðal annars í stjórn
Solaris – hjálparsamtaka fyrir
hælis leitendur og flóttafólk á Ís­
landi, sem Sema Erla Serdar stofn­
aði í byrjun árs árið 2017. „Ég er
hætt í stjórninni, en er með nokkr­
ar flóttafjölskyldur sem vini, sem
ég aðstoða sem einstaklingur og
þau geta leitað til mín þegar þau
vantar aðstoð. Ég á líka eina ská­
dóttur, hana Hanye, sem er 14
ára. Henni kynntist ég þegar átti
að vísa henni og föður hennar úr
landi árið 2017. Ég hitti hana fyrst
á Biskupsstofu sem fulltrúi Solaris
og þana sat þetta litla barn sem
bara grét og grét í fanginu á mér.
Það var búið að reyna allt til að
halda þeim feðginum hér heima
… nema að Disney­væða barnið,
sem er orð úr miður fallegum
skilaboðum sem ég fékk. Henn­
ar eina ósk var að verða 12 ára á
Íslandi og mig langaði að halda
afmæli fyrir hana sem var rosa­
lega erfið ákvörðun, og ég fékk á
mig gagnrýni og mörg ekki fal­
leg skilaboð um hvað ég væri að
gera barninu. Að Disney­væða
hana með því að klæða hana í kjól,
mynda og setja hana í blöðin og
halda veglegt afmæli með gestum
og gjöfum til þess eins að senda
hana svo í flóttamannabúðir.
Ég skil auðvitað bæði sjónar­
mið, þarna á að henda henni úr
landi og hún er komin í fallegan
kjól og í blöðin og kannski var ég
að vekja falskar vonir hjá henni.
En ég ræddi þetta mjög vel við
pabba hennar, að þetta væri bæði
til að uppfylla ósk hennar og vekja
athygli á málstaðnum. Í kjölfarið
var samþykkt frumvarp um mál­
efni flóttafólks og þau feðgin eru
hér enn og fleiri börn sem hafa
notið góðs af.“
Einstæð móðir á Bifröst og í
hótelbransa
Eftir að Kristín lauk störfum hjá
breska sendiráðinu árið 2006 fór
hún að kenna ensku við Bifröst
og eftir að hafa starfað þar í eitt
ár bauð Runólfur Ágústsson, þá­
verandi rektor, henni að sjá um
alþjóðamálin. Hún flutti því með
Stefán son sinn þangað. „Árin á
Bifröst voru æðisleg ár. Ég kynnt­
ist frábæru fólki og eru nemendur
frumgreinadeildar sem og skipti­
nemar mitt uppáhaldsfólk. Þegar
við fluttum aftur til Reykjavíkur
nokkrum árum seinna, varð ég
fljótlega ófrísk að Jakobi Frið­
riki, sem er sjö ára í dag. Þegar
hann var eins árs bauðst mér að
vera með í skemmtilegu verkefni.
Vin vinar míns langaði að búa til
hostel og vissi ekkert hvar átti að
byrja frekar en ég, en við hittumst
nú samt og þetta var upphafið að
Bus Hostel í Skógarhlíð, sem var
dásamlega fallegt verkefni og mér
þykir eiginlega vænst um af öllu
því sem ég hef gert,“ segir Kristín.
„Verkefnið var „low budget“ og
allt var með sál þar inni, sem dæmi
má nefna að myndir á veggjum
voru eftir vini og ættingja og gaml­
ir munir héðan og þaðan. Hostel­
ið var byggt og rekið á trausti og
heiðarleika, engin verðmæti, eins
og tölvur og plötuspilarar, voru
læst inni og fyrir matinn sem boð­
inn var til sölu þurfti fólk bara að
skilja eftir pening, það var enginn
sem afgreiddi. Hostelið gekk al­
gjörlega á heiðarleikanum.“
Næst tók Kristín þátt í upp­
byggingu Oddsson í JL húsinu
og segir að þar hafi verið öfga­
heimar á milli, en eigi að síður
einnig skemmtilegt verkefni með
áhugaverðu fólki. „Síðan fór ég á
Guldsmeden Hótel Eyja, sem er
fjölskyldurekið af dásamlegu pari
sem brennur fyrir hótelbransann.
Ég hef bara kynnst æðislegu fólki í
öllum þessum verkefnum.“
Aðspurð hverju hún hafi sinnt
í þessum verkefnum segir Kristín
að hún geri bara það sem gera
þarf. „Ég er alltaf drottningin,
sama hvert ég fer,“ segir hún og
hlær. „Mér gengur rosavel að
vinna með fólki og ég hef eignast
marga af mínum bestu vinum í
gegnum vinnu og samstarf. En
ég er mjög léleg í mörgu, ég er til
dæmis rosalega óskipulögð bæði
í vinnu og einkalífi, en þannig er
ég bara. Ég hef alltaf átt erfitt með
að ramma sjálfa mig inn, ég heyrði
einhvern tíma viðtal við Röggu
Gísla sem sagði að hún hefði bara
áhuga á svo mörgu og ég hef alltaf
spilað þessa setningu í hausnum á
mér; „ég hef bara áhuga á milljón
hlutum“.“
„Á erfitt með óréttlæti sama í
hvaða mynd það birtist“
Kristín var byrjuð í sjálfboða­
liðastörfum löngu áður en það var
orðin jafn algengt og það er í dag.
„Mamma hefur alltaf sagt að ég
sé rosalega aumingjagóð, henn­
ar orð,“ segir Kristin. „Ég ætlaði
til dæmis aldrei að eignast börn,
ég ætlaði bara að búa í Afríku og
hugsa um fullt af börnum og svo
ætlaði ég að ættleiða allan heim­
inn. Þótt ég hafi verið einhver
Garðabæjarpía þá var ég í Am­
nesty International og æddi um
allan miðbæinn í „second­hand“
rúskinnsjakka og hermannakloss­
um að biðja fólk um að skrifa und­
ir lista gegn dauðarefsingum.“
Aðspurð hvaðan sjálfboðaliða­
áhuginn sé sprottinn svarar Krist­
ín að það sé líklega bara hjá henni
sjálfri. „Þegar ég er að alast upp
sem barn og unglingur, þá var
Hjálparstarf kirkjunnar að byrja
með pappírsbauka með myndum
af sveltandi börnum í Afríku, Sam­
einuðu þjóðirnar með ár barns­
ins, Live Aid­tónleikarnir voru og
maður þroskaðist með þessu. Ég
hef átt erfitt með óréttlæti frá því
að ég var mjög lítil, sama í hvaða
mynd það birtist. Ég er með bráða­
ofnæmi fyrir óréttlæti.“
Hjá Píeta eru allir með hjartað á
réttum stað
Í lok síðasta árs tengdi vinkona
Kristínar hana saman við stjórn
Píeta samtakanna og átti Kristín
nokkra fundi með Björk Jóns­
dóttur, formanni stjórnar, og
Benedikt Guðmundssyni, varafor­
manni og einum stofnenda. „Við
áttum falleg og heiðarleg sam­
skipti frá fyrsta degi og fórum vel
yfir tilgang og eðli Píeta. Þau vildu
velja einhvern í starfið sem myndi
passa vel við það og ég var óviss
um hvað mig langaði að gera. Ég
féll hins vegar alveg fyrir starfinu
og Píeta samtökin eru eitt það fal­
legasta sem ég hef kynnst. Þetta
eru samtök í eigu þjóðarinnar, all­
ur peningur sem kemur hérna inn
er framlög frá einstaklingum og
félagasamtökum, styrktarsamfé­
lagið er ótrúlegt. Og þetta er mjög
jákvæður vinnustaður og hér eru
allir með hjartað á réttum stað og
að vinna að sama markmiði.“
Kristín segist vera með ólíkan
bakgrunn miðað við samstarfs­
fólk sitt, en segir það engu að síður
gott, fjölbreytileikinn sé góður, en
allir mætist sem jafningjar. „Áður
en ég hóf störf hér, þá hélt ég að
ég tengdi lítið við grundvöll Píeta,
en þetta er málefni sem snertir svo
marga. Það eiga allir sögu, sem
tengist málefninu og það finnst
mér mjög mikilvægt í umræðunni;
að þetta snertir alla á einhvern
hátt, það virðist enginn sleppa, en
það er mjög mikilvægt að fólk viti
að það er hægt að leita sér hjálpar.
Við þurfum öll að tilheyra, við
þurfum að vera með tilgang og
við þurfum að geta séð fyrir okkur,
þetta eru grunnatriðin og ef eitt­
hvert af þeim klikkar eða brotn­
ar, þá getur ýmislegt farið af stað
í höfðinu á manni eða taugakerf­
inu. Einnig geta sjálfsvígshugsan­
ir verið afleiðing vissrar neyslu og
einkenni vissra geðsjúkdóma en
það má ekki gleyma því að þessar
hugsanir eru eðlilegar; eru bara
hugsanir, en hvernig bregstu síð­
an við þeim það er annað mál. Þú
þarft ekki að glíma við sjúkdóm til
að fá sjálfsvígshugsanir, það eru
óþægilega margir sem hafa sagt
við mig: „Já ég pældi nú í því 2007
að enda þetta bara“.“
Þörfin fyrir starfsemi Píeta er
mikil
Hjá Píeta er boðið upp á gjald­
frjálsa meðferð hjá fagfólki til
Brosmild á Baldurs-
götu Kristín fyrir utan
Baldursgötu 7, þar sem
tekið er á móti öllum sem
á aðstoð þurfa að halda,
án endurgjalds.