Dagblaðið Vísir - DV - 18.04.2019, Qupperneq 39

FÓKUS - VIÐTAL 3918. apríl 2019
og og eftir fyrsta mótið þá vissi ég
að það yrði ekki aftur snúið. Ellefu
árum seinna er ég búin að keppa
14–15 sinnum.
Það er eitthvað við að sigra sjálf-
an sig, þessi tilfinning og upplifun
er alveg óháð því hvaða sæti mað-
ur lendir í, en ég er mikil keppnis-
manneskja og stefni alltaf á topp-
inn. Það er ógeðslega erfitt að
komast í gegnum ferlið fyrir mót,
sem er vanalega 12 vikna niður-
skurður, og enn í dag skil ég ekki
alveg hvernig ég fer í gegnum það,
maður fer í eitthvert „zone.“ Það
er mikill agi, skipulag og metnað-
ur sem fylgir og þetta er alls ekki
fyrir alla.“
Öðruvísi upplifun að keppa á
erlendu móti
Unnur hefur mest keppt hér
heima, en hefur nýlega keppt á
tveimur mótum erlendis, í Dublin
(Limerick) á Írlandi, þar sem hún
náði 1. sæti í sínum hæðarflokki,
og í London (Watford) á Englandi,
þar sem hún náði 4. sæti í sínum
hæðarflokki. „Að keppa erlendis
er öðruvísi upplifun en hér heima,
dómararnir eru auðvitað erlendir
og maður þekkir nánast engan.
Hér heima kannast maður yfirleitt
við alla. Það var frábært að vinna
á Írlandi og standa í lokin á sviði
með hinum sem unnu sína flokka.
Af þeim hópi er síðan valinn
heildarvinningshafi. Á Írlandi vor-
um við þrjár í mínum flokki, allar
mjög líkar og frekar jafnar og það
kom mér skemmtilega á óvart að
vinna það mót.“
Unnur náði að sameina ferðina
sem keppnis- og skemmtiferð því
systir hennar, Hanna Rún, sem er
Íslendingum að góðu kunn sem
margverðlaunaður dansari, fór
með, Unni til halds og trausts.
„Það er bara brandari að vera
með henni, það er einhvern veg-
inn allt gaman, mikið hlegið og all-
ir dagar æðislegir. Við erum mjög
samrýmdar. Hanna Rún sér alltaf
um hár og förðun þegar ég er að
keppa, hún hefur skreytt bikiníin
mín og er bara alltaf til staðar, hún
er ótrúlega dugleg og ég er mjög
þakklát fyrir það. Við hittum Nik-
ita, eiginmann hennar, í Dublin,
þar sem hann kennir dans. Hann
sýndi okkur borgina þvera og endi-
langa og þetta var því vel heppnuð
ferð að öllu leyti.“
Skyndiákvarðanir eru
skemmtilegar
Eftir smá hvíld tekur við undirbún-
ingur fyrir næsta mót, sem er eftir
ellefu mánuði, stórmótið Arnold
Classic í Ohio í Bandaríkjunum.
„Ég er að komast í að lifa „eðlilegu
lífi“ aftur. Ég er búin að vera hálft
ár í niðurskurði og núna fer ég að
vinna í því að bæta mig. Í undir-
búningi fyrir Arnold þá er þriggja
mánaða niðurskurður, þannig að
ég hef níu mánuði til að vinna að
bætingum, borða svolítið og svo
tekur niðurskurðurinn við.“
Unnur segir að það geti þó vel
verið að henni detti í hug að keppa
á einhverju öðru móti á undan,
enda hefur hún tvisvar keppt á
mótum með aðeins tíu daga fyrir-
vara. „Árin 2014 og 2017 var ég
mjög lág í fituprósentu, sem ég er
alla jafna ekki, þótt ég haldi mér
alltaf í góðu formi. En þó að undir-
búningurinn hafi bara verið tíu
dagar, þá er hann strembinn líka,
alveg eins og tólf vikna undir-
búningur. Ég er svolítið hrifin af
skyndiákvörðunum, þær eru mjög
skemmtilegar, hvort sem þær
tengjast keppnum eða ferðalög-
um.“
Sonurinn setti skilyrði um
verðlaun
Unnur er einstæð móðir og segir
það alveg ganga upp að æfa og
þjálfa mikið með góðu skipulagi
og stuðningi. Sonur hennar, Aron
Óli, sem er orðinn níu ára gam-
all, þekkir heldur ekkert annað og
er dyggur stuðningsmaður móður
sinnar. „Hann er aðra hverja viku
hjá pabba sínum og þegar hann
er hjá mér þá er meira að gera og
ég þarf að skipuleggja mig bet-
ur. Ég viðurkenni alveg að það var
erfitt að vera ein í fullri vinnu, æfa
tvisvar á dag og vera með barn sem
þarf að sinna, en mér hefur tek-
ist það ágætlega, hef náð að halda
góðri rútínu og vera skipulögð. Ég
fæ líka góða hjálp frá foreldrum
mínum ef ég þarf á að halda.
Sonur minn hefur mætt á öll
mót sem ég hef keppt á hér heima.
Hann setti eitt skilyrði þegar ég
fór út núna að keppa; að ég kæmi
heim með verðlaun í skápinn
heima í stofu.
Trítið er góð máltíð og
nammipoki
„Það er alltaf einn nammidagur í
viku, annars myndi ég ekki nenna
þessu, og þá fer ég yfirleitt út að
borða og fæ mér góðan mat, oftast
steik með meðlæti og góðri sósu.
Trítið mitt er máltíð og dessert
og dessertinn er smá nammipoki.
Það verður að vera einhver gulrót,
aðeins að næra sálina.
Við fáum bara einn líkama og
eina heilsu og það er eins gott að
fara vel með hvort tveggja. Ég kýs
að þjálfa þá sem kjósa heilbrigðan
lífsstíl. Það þarf hver og einn að
finna sér hreyfingu sem höfð-
ar til viðkomandi, hún á ekki að
vera kvöð. Það þarf líka að finna
jafnvægi í mataræðinu, það er
bara persónubundið hvað hent-
ar hverjum og einum. Það þarf
að vera jafnvægi milli hreyfingar,
mataræðis og hvíldar. Minn gullni
meðalvegur er 80 prósent hollt og
20 prósent það sem ég leyfi mér,
sem er ekki eins hollt, hvort sem
það er í formi sælgætis, rauðvíns-
glass eða einhvers sem er smá trít.“
Fyrir þá sem eru að byrja, hvort
sem það er eftir langa pásu eða
fyrir þá sem hafa aldrei stundað
líkamsrækt, mælir Unnur með að
því að farið sé rólega af stað, þjálf-
ari fenginn og þannig lærð réttu
handtökin.
Sjálf er Unnur hjá einkaþjálf-
ara og segir það nauðsynlegt og
sérstaklega fyrir mót. „Ég gæti
þetta aldrei sjálf, þótt ég viti ná-
kvæmlega hvað það er sem þarf
að gera. Þótt maður sé einkaþjálf-
ari þá er maður of góður við sjálf-
an sig og maður er ekki vélmenni
og getur átt slæma daga. Þá er gott
að leita til einhvers, sem hvetur
mann áfram og fylgist með manni.
Konni sér um að gera matar- og
æfingaplan fyrir mig og ég fer al-
veg eftir því, og svo í tólf vikna ferl-
inu taka mælingar við á vikufresti
og maður vill standa sig fyrir þjálf-
arann, þótt ég sé fyrst og fremst að
þessu fyrir sjálfa mig.“
En finnst þér þú vera að fórna
einhverju fyrir fitnessið?
„Ég reyni að vera dugleg að
mæta í allt, veislur, bíó og annað
sem mér er boðið í, nema svona
undir lokin á undirbúningnum
þegar ég er orðin extra þreytt og
þá ég verð líka svolítið viðkvæm.
Þá er ég ekkert að mæta í til dæm-
is saumaklúbb þegar ég veit að þar
verður fullt af kræsingum, ég geri
sjálfri mér það ekki og það skilja
það bara allir. Ég mæti líka oft í
veislu með nesti með mér og það
vita allir af hverju. Árið 2014 þegar
ég keppti með stuttum fyrirvara
var ég að læra einkaþjálfarann og
sleppti staðarlotu sem var sama
dag og mótið. Það olli því að ég féll
í áfanganum og þurfti því að taka
hann aftur og útskrifaðist því hálfu
ári seinna.
Ástæðan fyrir því að ég er búin
að keppa svona oft er stuðnings-
netið sem ég er með: foreldrar
mínir, systur og vinkonur mínar,
hafa öll stutt mig alveg frá fyrsta
móti. Ég hef aldrei fengið neikvæð
viðbrögð frá fólkinu mínu. Það
skilja þetta auðvitað ekki allir og
þá aðallega hvað mataræðið varð-
ar. Ég ætlaði að vera löngu hætt að
keppa og hef oft sagt það, en ég er
bara rétt að byrja, ef maður getur
sagt það eftir 11 ár.“ n
Gott bakland
Unnur ásamt
foreldrum sínum,
Eygló og Óla, sem
styðja hana í einu
og öllu.
Fyrstu verðlaun
Unnur með fyrstu
verðlaunin eftir
mótið á Írlandi.
Sonurinn Aron Óli
Dyggasti stuðnings-
maður móður sinnar.
Verðlaunaskápurinn
Unnur stóð við loforðið og
kom heim með verðlaun í
skápinn.