Morgunblaðið - 14.06.2019, Qupperneq 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. JÚNÍ 2019
✝ GeirþrúðurFinnbogadóttir
Hjörvar fæddist á
Skólavörðustíg í
Reykjavik 17. júní
1923. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vik 6. júní 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jó-
hanna Kristjáns-
dóttir húsmóðir frá
Árgilsstöðum í
Hvolshreppi og Finnbogi Rútur
Ólafsson rafvirki frá Múla í
Gufudalshreppi. Geirþrúður
átti sjö systkini. Þau voru Guð-
rún, f. 1915, d. 2003, Sigurður,
f. 1916, d. 1995, Kristrún, f.
1917, d. 1986, Ólafur, f. 1918, d.
2010, Valdimar, f. 1920, d. 1942,
Steingrímur, f. 1921, d. 1921, og
Kristján, f. 1925, d. 2014.
Hinn 21. júlí 1945 giftist hún
Þormóði Hjörvar loftsiglinga-
fræðingi, f. 24. maí 1922, d. 31.
desember 1970.
Foreldrar hans voru Helgi
Þormóðsdóttir, f. 7. september
1957, gift Karli Ragnarssyni,
synir þeirra Ragnar Kristinn, f.
1982, og Þorgeir, f. 1989. 5.
Þormóður Þormóðsson, f. 22.
ágúst 1963. Hann var kvæntur
Guðbjörgu Rut Pálmadóttur, f.
1966, synir þeirra Pálmi, f.
1994, og Sigurður Dagur, f.
2001.
Geirþrúður ólst upp í Reykja-
vík, bjó í Hlíðunum, Garðabæ
og síðast í Kópavogi. Hún gekk
í Austurbæjarskóla og Kvöld-
skóla Ingimars. Hún vann í
verslun Pennans og varð síðan
verslunarstjóri í Örkinni. Vann
eitt ár á hóteli föðursystur sinn-
ar í Seattle, WA. Var heima-
vinnandi húsmóðir meðan börn-
in voru yngri en rak sauma-
stofu á heimilinu í nokkur ár.
Hún lærði til sjúkraliða og út-
skrifaðist 1970 og starfaði á
hjartadeild Landspítalans frá
1970 þar til hún fór á eftirlaun
1993. Hún var í Guðspekifélag-
inu og Garðyrkjufélaginu og
lærði postulínsmálun. Liggur
eftir hana fjöldi listaverka, út-
saumur og prjónaskapur.
Útför Geirþrúðar fer fram
frá Dómkirkjunni í dag, 14. júní
2019, og hefst athöfnin klukkan
11.
Hjörvar, skrif-
stofustjóri og rit-
höfundur, og Rósa
Daðadóttir hús-
freyja.
Börn þeirra: 1.
Bergljót Þormóðs-
dóttir, f. 3. janúar
1946, d. 8. mars
1946. 2. Finnbogi
Rútur Þormóðsson,
f. 19. febrúar 1951,
kvæntur Sigrúnu
Láru Shanko. Barnsmóðir Est-
her Helga Guðmundsdóttir,
barn Steinbergur Finnbogason,
f. 1973, kvæntur Hrafnhildi
Valdimarsdóttur og eiga þau
tvær dætur. Fyrrverandi maki
Aðalheiður Guðrún Kristjáns-
dóttir, barn Geirþrúður Finn-
bogadóttir Hjörvar, f. 1977. 3.
Tryggvi Þormóðsson, f. 16.
október 1954, kvæntur Önnu
Sigríði Sigurðardóttur, f. 1956,
barn þeirra Kristrún, f. 1975,
gift Njáli Gunnlaugssyni og
eiga þau þrjú börn. 4. Jóhanna
Fréttir bárust frá Íslandi að
tengdamóðir mín væri látin.
Hún Þrúða mín var orðin 95 ára
gömul og mikill sjúklingur.
Þrúða hefði orðið 96 ára 17.
júní og var mjög stolt yfir því
að eiga afmæli á þjóðhátíðar-
degi Íslendinga og ekki síður að
verða lögráða sama dag og Ís-
land varð lýðveldi.
Ég hitti Þrúðu árið 1976,
fljótlega eftir að ég og Gússa
dóttir hennar kynntumst. Það
tók hana smá tíma að sætta sig
við að ég væri að vingast við
einkadóttur hennar. Fljótlega
var ég þó velkominn. Heimili
þeirra var frekar amerískt.
Heimilisvélarnar voru amerísk-
ar, myndir af New York voru
víða og ameríski fáninn stóð á
píanóinu. Þar sem ég hafði búið
í nokkur ár í Bandaríkjunum
fannst mér þetta mjög vinalegt,
því ég var vanur því að heyra
hversu vonlausir Kanarnir
væru, en hér blasti við allt ann-
ar heimur. Þrúða og fjölskylda
voru öll hrifin af Bandaríkjun-
um og fljótlega útskýrðist þetta
betur því að systur Þrúðu
bjuggu í Seattle og eiginmaður
Þrúðu, Þormóður Hjörvar, var
siglingafræðingur hjá Loft-
leiðum og því var mikið sam-
band við Bandaríkin. Þegar við
Gússa kynntumst var faðir
hennar látinn og því miður náði
ég aldrei að kynnast honum.
Fljótlega eftir að ég kynntist
Þrúðu hóf ég nám við Háskóla
Íslands og fór síðan í fram-
haldsnám til Bandaríkjanna.
Eftir námið þáði ég vinnu þar í
landi og ætluðum við Gússa að
vera þar kannski í 2-3 ár en við
erum þar enn. Þrúðu fannst
þetta ekkert mál því hún kom
alltaf í heimsókn til okkar.
Þrúða var sjúkraliði á Land-
spítalanum og gat því ekki
verið nema í nokkrar vikur í
hvert sinn, en eftir að hún
hætti að vinna gat hún verið
mánuðum saman. Þetta voru
dýrmætir tímar og synir okkar,
Krissi og Þorgeir, elskuðu að
hafa ömmu sína hjá sér. Hún
hjálpaði okkur að sjá um heim-
ilið og passaði strákana. Hún
kenndi þeim margt, sagði þeim
sögur og alltaf talaði hún við þá
íslensku. Það er henni algjör-
lega að þakka að nú í dag tala
strákarnir íslensku og skilja
hana alveg.
Eitt sem Þrúðu fannst gam-
an var að fara í ferðalög. Þrúða
elskaði að sjá nýja staði og í
stórborgum gekk hún um allt
og kvartaði aldrei yfir þreytu.
En bestu minningar mínar voru
þegar loks var komið upp á hót-
el og sest niður með ískaldan
bjór, þá gall í Þrúðu, af hverju
er maður ekki alltaf fullur, mik-
ið er þetta yndislegt!
Samband Þrúðu við Gússu
var alveg sérstakt. Þær voru
ekki bara mæðgur heldu líka
bestu vinkonur. Þær þurftu
varla að tala til að skilja hvor
aðra. En einstöku sinnum kom
þó fyrir að þær yrðu ósammála
yfir einhverju. Þessi rifrildi
enduðu oftast með því að Þrúða
tók mig á eintal og sagði mér
að þetta væri nú meira bullið í
stelpunni, en bætti svo við að
ég mætti alls ekki segja henni
að hún hefði sagt þetta. Ég gaf
loforð um það og sagðist vera
algjörlega sammála henni, því
hér var kona sem eldaði oft
matinn og meira að segja
straujaði nærbuxurnar mínar.
Já, konur eins og Þrúðu er erf-
itt að finna.
Ég vil að lokum þakka elsku
Þrúða fyrir samveru okkar og
fyrir allt það sem hún gerði fyr-
ir okkur. Hennar verður sárt
saknað.
Karl Ragnarsson.
Amma okkar er fallin frá 95
ára að aldri og nú kveðjum við
bræður ótrúlega hlýja og
sterka manneskju, sem hefur
átt stóran þátt í lífi okkar og
uppeldi.
Þar sem við ólumst upp í
Bandaríkjunum var heimili
ömmu okkar í Furugrundinni
aðaltenging okkar við Ísland og
stórfjölskylduna þegar við kom-
um heim í fríum. Þar voru hald-
in fjölmörg jólaboð, afmælis-
veislur, kosningavökur og
annað slíkt. Amma var alltaf
góð í að koma öllum saman og
eigum við margar minningar
frá komum í Furugrundina
snemma morguns eftir langt og
strangt flug og sjá þar alla fjöl-
skylduna mætta til að taka á
móti okkur með vínarbrauði,
kaffi, og rúnstykkjum. Sum-
arfríin hjá ömmu voru dýrmæt
og skemmtileg, Furugrundin
var eins og annað heimili fyrir
alla krakkana í fjölskyldunni og
þannig vildi amma alltaf hafa
það. Hún var alltaf til í að leika
við okkur krakkana hvort sem
það var að fara í feluleik,
byggja úr Legokubbum eða
spila Veiðimann. Hún hafði
einnig sérlega gaman af göml-
um teiknimynda þáttum eins og
Tomma og Jenna og horfði allt-
af á þá með okkur og hló
manna hæst. Þegar við urðum
eldri kunnum við að meta betur
þekkingu ömmu á alls kyns
hlutum og þá sérstaklega þegar
hún sagði okkur frá gömlu dög-
unum og hvernig Ísland var
fyrir stríð og árin þar á eftir.
Amma var mikill Bandaríkja-
vinur og fannst henni alltaf gott
að koma út og heimsækja
okkur. Eftirmiðdagarnir voru
mjög skemmtilegir á þessum
árum þegar amma var hjá okk-
ur því það var alltaf gaman að
koma heim úr skólanum þar
sem amma tók á móti okkur og
vildi heyra hvernig skóladagur-
inn hefði verið. Dunkin’ Donuts
var í miklu uppáhaldi hjá
ömmu, og fórum við oft að
sækja glænýjan kassa af
kleinuhringjum. Amma elskaði
bíltúra og eigum við margar
minningar um slíkar ferðir.
Amma var alltaf til í að fara á
nýjar slóðir og mest gaman var
þegar stoppað var svo á ein-
hverjum veitingastað til að fá
„bjór og vængi“. Hún passaði
alltaf upp á að við yrðum aldir
upp sem íslenskir strákar og
gerði hún strangar kröfur um
að íslenska væri töluð heima og
oft bjó hún til íslenskan mat,
t.d. fiskibollur og slátur.
Á seinni árunum fluttum við
báðir heim til Íslands til að fara
í framhaldskóla. Sá eldri árið
2004 og sá yngri 2007. Við
bjuggum hjá ömmu sem tók
hlýlega á móti okkur og varð
Furugrundin að okkar heimili.
Góðar minningar eru af ömmu í
sínu daglegu lífi prjónandi, bak-
andi, og takandi á móti gestum.
Ömmu var alveg sama hversu
lengi fólk staldraði við eða
mætti með engum fyrirvara.
Hún var alltaf búin að leggja á
borð, hella upp á könnuna og
bera fram kökur, kex og osta.
Eftir að við vorum búnir með
skólann þá fluttum við út aftur.
Þá var gaman að koma til
ömmu sem gestir því hún var
svo kát að sjá okkur og eftir að
Dunkin’ Donuts kom til lands-
ins, þá gátum við kætt hana
með kössum af kleinuhringjum
og ræða gömlu dagana og æsku
okkar bræðra í Bandaríkjunum.
Við minnumst ömmu okkar
með miklum söknuði og erum
afar þakklátir fyrir þær góðu
stundir og uppeldi sem við nut-
um í gegnum árin. Hvíli hún í
friði.
Ragnar Kristinn
og Þorgeir.
Geirþrúður Finn-
bogadóttir Hjörvar
✝ ÞorsteinnGuðnason
fæddist 2. febrúar
1957 í Lundi í
Kópavogi. Hann
lést í Reykjavík 2.
júní 2019.
Foreldrar hans
voru Guðni Þ.
Ágústsson raf-
eindavirki, f. 4. maí
1928, d. 16. desem-
ber 2010, og Ólafía
Þorsteinsdóttir verkakona, f. 9.
nóvember 1933, d. 8. maí 2014.
Systkini Þorsteins eru í
aldursröð: Magnús, Bjarni,
Kristín, Þórný, Ágúst, Gísli,
Halla og Þórdís.
Sambýliskona Þorsteins er
Ósk Sigrún Árnadóttir hús-
móðir f. 15. júlí 1944. Þorsteini
og Ósk varð ekki barna auðið en
Ósk á synina Kristján og Arnar.
Þorsteinn fluttist
sjö ára gamall
ásamt fjölskyldunni
til Víkur í Mýrdal
og ólst þar upp. Í
Vík lauk hann
barnaskóla, fór síð-
an í Skógaskóla
undir Eyjafjöllum
og loks í Versl-
unarskóla Íslands.
Þorsteinn lauk
verslunarprófi vor-
ið 1976 og starfaði um nokkurra
ára skeið í Verslunarbanka Ís-
lands og Íslandsbanka áður en
hann gerðist sendibílstjóri og
starfaði við það allt til æviloka. Í
mörg ár stundaði hann sjó-
mennsku á sumrin á trillu for-
eldra sinna.
Útför Þorsteins fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 14. júní
2019, klukkan 15.
Það var sól og fallegt veður
sunnudaginn 2. júní þegar Þor-
steinn mágur minn kvaddi eftir
hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Það hjálpaði honum í þessari
baráttu hversu létta lund hann
hafði.
Hann vissi að sjúkdómurinn
var á hraðri leið en Þorsteinn
hafði takmark þrátt fyrir erfiða
daga inn á milli, hann ætlaði í
veiði með bræðrum sínum og
systrasonum í september eins
og þeir höfðu gert í nokkur ár.
Hann hafði sérstaklega gaman
af veiðum og hafði gaman af
metingnum á milli bræðra
sinna um hver veiddi flesta og
stærstu fiskana. Hann var
mjög umhyggjusamur um fjöl-
skylduna og mundi eftir af-
mælum og sendi kveðjur á af-
mælisdögum okkar.
Alltaf spurði hann um það
sem maður var að gera hverju
sinni og sýndi áhuga og tók
þátt, fylgdist vel með systk-
inabörnum sínum og var góður
vinur þeirra.
Í byrjun maí komu saman
tveir árgangar af fermingar-
systkinum sem ólust upp og
fermdust í Vík í Mýrdal. Þor-
steinn var ekki viss um hvort
hann gæti mætt á þessa sam-
komu því hann var orðinn svo
veikur en hann komst og það
veitti honum mikla ánægju að
geta hitt vinina.
Viku síðar lagðist hann inn á
spítala og kom ekki til baka.
Það sýndi sig í heimsóknum
sem hann fékk á spítalann
hversu góður og traustur vinur
hann var. Stefán, systursonur
Þorsteins, var mjög hjálplegur
við hann og Ósk og eftir að
Þorsteinn veiktist sá hann um
að fara með honum í búðina að
kaupa inn og gekk frá vörunum
á réttan stað þegar heim var
komið. Ég votta Ósk samúð
mína, missir hennar er mikill
en þau voru mjög náin og góðir
vinir.
Fegurð landsins fjalla
foss í klettagjá
hrífur hugi alla
heillar silungsá
áður saman undum
upp við vötnin blá
og hinn blíðasti blær
bar okkur landi frá
(Magnús Stefánsson og
Þórólfur Friðgeirsson)
Elínbjörg Kristjánsdóttir.
Þá er Þorsteinn vinur vor
fallinn frá eftir snarpa baráttu
við krabbamein. Það var ótíma-
bært og alltaf hryggilegt þegar
góðir drengir fá ekki átt
áhyggjulaus efri ár með sér og
sínum að afloknu ævistarfi.
Það er senn hálf öld síðan
leiðir okkar lágu fyrst saman,
en það var í Vík í Mýrdal, hans
heimabæ.
Allar götur síðan höfum við
verið vinir og tíðir gestir hvor
hjá öðrum. Svo var síminn líka
mikið notaður, einkum á árum
áður.
Þegar Þorsteinn bjó einn
þótti honum tilheyra að taka
smá símahring á nokkrum vel
völdum vinum, sérstaklega á
helgarkvöldum áður en frekari
dagskrá hófst. Þá kom fyrir að
símtölin drógust á langinn,
enda umræðuefnið af margvís-
legum toga.
Þorsteinn var frábær sögu-
maður, hann lagði uppúr ná-
kvæmni í sögunum sem svo
voru vel kryddaðar með til-
heyrandi hljóðum og handapati.
Það var alveg afbragð og
ógleymanlegt á að hlusta og
taka þátt í því.
Sem ungir menn vorum við í
fótboltaklúbbi brottfluttra
Skaftfellinga hér á höfuð-
borgarsvæðinu.
Þar var hann snjall og
ákveðinn. Auðvitað var hann
gjarnan gjaldkeri hópsins. Æf-
ingarnar voru oftast á föstu-
dagskvöldum og að þeim lokn-
um rukkaði hann liðið. Það
næsta sem liðsfélagarnir sáu til
hans var þegar hann slakaði
sér upp í leigubíl niðri í bæ að
áliðinni nóttu og hélt heim-
leiðis.
Það var ekki furða þótt þeir
spyrðu hvort óhætt væri að láta
svona íþróttamann sjá um fjár-
málin. Það voru óþarfa áhyggj-
ur, jafn töluglöggur, strang-
heiðarlegur og stálminnugur
maður var vandfundinn, enda
allt sem hann kom nálægt í
þeim efnum í öruggum
höndum.
Í áratugi höfum við gamlir
félagar haft með okkur óform-
legan bridgeklúbb. Þar spiluð-
um við og hittumst heima hver
hjá öðrum.
Á hverju hausti var farið
austur í Skaftafellssýslu í spila-
og skemmtiferð. Þá fór Þor-
steinn auðvitað á kostum, sagði
sögur og rifjaði upp löngu liðin
atvik úr þessum hópi.
Þorsteinn var slyngur veiði-
maður og var einkum með hug-
ann við sjóbirtingsveiðina fyrir
austan.
Hann talaði um veiðiferðirn-
ar í Tungufljótinu á ungdóms-
árunum eins og þær hefðu
gerst í gær. Hvar veiðileyfið
var keypt, hvað það kostaði,
hverjir fóru með, hvað margir
veiddust og jafnvel hvað margir
eltu.
Nú er Þorsteinn þessi tryggi
og hjálpsami vinur dáinn og
farinn, ég og við félagar eigum
eftir að sakna hans. Það vantar
svo mikið þegar sögurnar og
grínstælarnir hans Steina eru
ekki lengur til staðar.
Ég sendi Ósk hans tryggu og
góðu sambýliskonu og systkin-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Þor-
steins.
Vigfús Gunnar Gíslason.
Nú er Þorsteinn fallinn frá,
fyrstur okkar jafnaldranna í
Víkinni.
Kynni okkar hófust 1964
þegar Alþjóðaflugmálastofnun-
in hafði byggt raðhús fyrir loft-
skeytamennina á Lóranstöðinni
og nýi stöðvarstjórinn, Guðni
Ágústsson pabbi Þorsteins,
flutti til Víkur með fjölskyld-
una.
Í nábýlinu tókst vinskapur
með mér og bræðrunum Þor-
steini og Bjarna.
Þó að allur krakkaskarinn í
Víkinni hafi leikið saman vorum
við, fyrir austan á, sér hópur
framan af, en það voru, auk
okkar Steina, Bjarni bróðir
hans, Guðmundur Sigurjóns-
son, Hallur og stundum Denni.
Leiksvæðið var kjallarinn
hjá Guðmundi og hamrarnir
austur með, þar var klifrað og
sigið, og hoppað fram af kletta-
brúnum ofan í sandöldur.
Á vorin tíndum við fýlsegg í
klettunum, smíðuðum boga,
teygjubyssur, leikfangariffla og
sverð.
Smám saman jókst samneyt-
ið við hina jafnaldrana í Vík-
inni, og leiksviðið færðist vest-
ur í urð þar sem við stunduðum
þann leik að hanga á klettum
þegar brimið gekk yfir.
Þá var gott að vera með
sprek inni í hellisskútum,
þurrka sér og hlýja við eld.
Þarna vorum við allir krakk-
arnir, stelpur og strákar, sam-
an úti á kvöldin.
Á vorin tvístraðist hópurinn
og sumir fóru í sveit. Þorsteinn
fór á Kollabæ í Fljótshlíð og ég
fór í Hemru í Skaftártungu en
á haustin urðu fagnaðarfundir á
ný.
Kringum áramót bjuggum
við til sprengjur, fyrst úr rak-
ettum en síðar lærðum við að
búa til okkar eigið púður.
Í unglingaskólanum í Vík
bættust fleiri í hópinn, jafn-
aldrar okkar úr Mýrdalnum og
Vigfús á Flögu sem síðar varð
einn traustasti vinur og bridds-
félagi Þorsteins, ásamt Skúla
og Gísla Sveins.
Á Skógaskóla vorum við Þor-
steinn herbergisfélagar og
aldrei varð okkur sundurorða.
Eftir það skildu leiðir um sinn
þegar Þorsteinn fór í Versló og
ég á Laugarvatn en á sumrin
sameinuðumst við félagarnir í
brúarvinnunni hjá Jóni Val-
mundssyni á Skeiðarársandi og
við Kerlingardalsá.
Við áttum það til að vera
stórtækir í veiðimennsku, að
vísu oft í óþökk landeigenda, en
beittum fyrir okkur Jónsbók-
arákvæði um að brúarvinnu-
menn og vegfarendur mættu
veiða sér til matar.
Á fullorðinsárum fórum við
hvor í sína áttina, Þorsteinn
varð bankamaður og ég fór til
náms í Svíþjóð, en tengslin
voru söm og Þorsteinn heim-
sótti okkur bræður til Gauta-
borgar.
Eftir heimkomu mína leiddi
veiði í Tungufljóti okkur aftur
saman og mér var stundum
boðið með í briddsklúbbinn.
Þorsteinn var traustur vinur
sem alltaf var hægt að reiða sig
á, og hann var með eindæmum
greiðvikinn og hjálpsamur.
Hann sýndi Þórði bróður mín-
um einstaka tryggð þegar hann
háði sína baráttu við krabba-
meinið.
Og þegar kom að hans eigin
baráttu var hann æðrulaus og
sterkur þegar á reyndi. Í síð-
ustu heimsókn minni til Þor-
steins á spítalann vissum við að
dagarnir væru taldir þótt hvor-
ugan okkar grunaði að það
væri kveðjustundin.
Þorsteinn kvaddi mig með
þeim orðum að hann myndi
taka frá veiðilendur hinum
megin fyrir okkur, ef einhverj-
um slíkum væri til að dreifa.
Ég þakka Þorsteini vini mín-
um samfylgdina og vináttuna
og votta Ósk og allri fjölskyldu
Þorsteins samúð mína.
Pálmi
Magnússon.
Þorsteinn
Guðnason