Morgunblaðið - 21.06.2019, Page 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. JÚNÍ 2019
✝ Eyjólfur Ein-arsson fæddist
í Hafnarfirði 3.
ágúst 1927. Hann
lést þann 11. júní
2019.
Foreldrar hans
voru Einar Helgi
Nikulásson og
Friðrikka Guð-
björg Eyjólfs-
dóttir. Systur Eyj-
ólfs voru Karlotta,
Nikulína og Ingveldur sem lif-
ir bróður sinn.
Eyjólfur kvæntist árið 1953
Ástu Guðríði Lárusdóttur, f.
21.1. 1930, d. 17.12. 2006.
Eignuðust þau tvær dætur:
Eyjólfur og Ásta bjuggu
alla sína tíð í Hafnarfirði,
fyrst í Bröttukinn 8 en lengst
af á Þrastahrauni 6.
Eyjólfur lærði skipasmíði
hjá Júlíusi Nýborg í Skipa-
smíðastöð Hafnarfjarðar og
starfaði í framhaldi í fleiri
skipasmíðastöðvum í Hafnar-
firði. Síðar stofnaði hann sína
eigin bátasmiðju og vann við
fagið alla sína starfstíð. Auk
þess var hann formaður í
prófnefnd skipasmíða og for-
maður Skipasmíðafélags Hafn-
arfjarðar.
Eyjólfur var mikill tónlist-
armaður og spilaði lengi vel á
saxófón með Lúðrasveit Hafn-
arfjarðar. Á síðari árum spil-
aði hann á harmonikku með
DAS-bandinu á Hrafnistu.
Útför Eyjólfs fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 21.
júní 2019, og hefst athöfnin kl.
13.
Svandísi Elínu, f.
1953, d. 1996.
Maður hennar var
Ágúst Finnsson, f.
1952, og eignuðust
þau þrjú börn, El-
ínu Þóru, f. 1972,
Eyrúnu Ástu, f.
1976, og Ágúst
Finn, f. 1991.
Barnabörnin eru
tvö. Fríðu Guð-
björgu, f. 1957.
Maður hennar er Guðmundur
Þórðarson, f. 1958, og eign-
uðust þau þrjú börn, Thelmu,
f. 1981, Huldu Kristínu, f.
1988, og Eyjólf, f. 1990.
Barnabörnin eru fimm.
Ég kynntist tengdaföður mín-
um Eyjólfi árið 1973, þegar ég
var fimmtán ára gamall. Ég fór
að venja komur mínar á heimili
þeirra Ástu á Þrastahrauni til
að heimsækja Fríðu. Í fyrstu
var þetta undir fölsku flaggi þar
sem tilgangurinn var sagður að
funda um ýmis mál í ungtempl-
arafélagi sem við Fríða vorum
saman í en fljótlega var þeim
hjónum ljóst að meira bjó að
baki. Eyfi gantaðist þá og sagði
við Ástu að við Fríða værum
inni í herbergi að spila „lúdó“.
Mér var frá upphafi tekið
einstaklega vel og varð fljótlega
strákurinn á heimilinu. Ég flutti
þangað þegar ég var sautján
ára gamall en þá hafði Eyfi
útbúið herbergi fyrir okkur
Fríðu í kjallaranum.
Sem dæmi um það hversu vel
mér var tekið vil ég nefna að
þegar Fríða útskrifaðist sem
stúdent frá Flensborg þá vildi
þannig til að ég útskrifaðist frá
Vélskóla Íslands þann sama
dag. Haldin var stútentsveisla
fyrir Fríðu og rétt áður en hún
byrjaði fór Eyfi niður í bílskúr
og náði í skrúfbolta með ró á og
hnýtti utan um hann borða í ís-
lensku fánalitunum. Boltanum
stakk hann í marsípankökuna
við hliðina á styttunni af ný-
stúdentinum og sagði að þetta
væri í tilefni þess að strákurinn
væri „stúdvél“.
Eyfi var góður bátasmiður og
þykja bátar sem hann teiknaði
og smíðaði ákaflega traustir og
vandaðir. Hann lagði mikinn
metnað í sína vinnu.
Fljótlega fór ég að aðstoða
Eyfa við ýmislegt er tengdist
bátasmíðinni en á þeim árum
var hann með aðstöðu í Reyk-
dalsfrystihúsinu. Ég fékk vel
greitt fyrir þá vinnu en aldrei
þurfti ég að borga neitt fyrir
hvorki mat né húsnæði á meðan
ég bjó á heimili þeirra hjóna.
Síðar var Eyfi með aðstöðu á
Óseyrarbraut í húsnæði sem Jó-
hann Gíslason byggði sem báta-
smíðastöð. Síðasta bátinn smíð-
aði Eyfi í bílskúrnum sínum og
nefndi hann eftir föður sínum,
Helga Nikk. Þann bát átti hann
til æviloka.
Mér er eitt atriði minnis-
stætt. Þegar Eyfi var að smíða
bátinn Frosta fyrir Sæmund
Ársælsson og komið var að upp-
gjöri þá tók hann fram krossvið-
arplötu sem á var skrifað allt
efni og tími sem farið hafði í
bátinn. Flóknara var verkbók-
haldið ekki. Frosti er mikið hap-
pafley og ber enn sama nafnið.
Eyfi hafði mikinn áhuga á
stangveiði en það sama verður
seint sagt um mig og lét ég oft í
ljós álit mitt á þeirri vonlausu
veiðiaðferð. Eitt sinn vorum við
að fara á smáskektu sem ég átti
út á Þingvallavatn og Eyfi sat
aftast í bátnum er ég ýtti úr
vör. Hann kastaði færinu áður
en ég hoppaði um borð og virt-
ist sem það væri fast í botni um
leið og það lenti í vatninu. Ég
fussaði yfir þessari veiðiaðferð
en hann sagði: „Ég get sagt þér
það Guðmundur (ekki Mummi,
eins og hann var vanur að
segja) að færið er ekki fast í
botni. Ég er með góðan fisk á.“
Sú var raunin og mátti ég því
kyngja því.
Eyfi var tíður gestur á heim-
ili okkar Fríðu og má segja að
hann hafi komið í heimsókn
nánast daglega á meðan hann
var ferðafær. Þegar það var
ekki lengur þá fór Fríða til hans
daglega.
Það var heiður að fá að kynn-
ast þeim hjónum Ástu og Eyfa
og er ég virkilega þakklátur fyr-
ir okkar samleið í gegnum tíð-
ina.
Guðmundur Þórðarson.
Elsku Eyfi afi okkar var ein-
staklega ljúfur maður og end-
urspegla allar minningarnar
hans hlýja persónuleika.
Það var fastur liður að sjá afa
koma akandi rólega inn Lækj-
arhvamminn, leggja bílnum og
ganga hægt inn innkeyrsluna.
Næst var bankað létt, opnað og
sagt ljúfum rómi: „Halló.“
Hann settist við eldhúsborð-
ið, gaf okkur gult tyggjó og
fékk kaffisopa. Eyfi var ekki
nema um þriggja ára þegar
hann vildi líka fá kaffi, nafna
sínum til samlætis. Það voru
margar sögurnar sem afi sagði
okkur um lífið á Brúsastöðum,
hernámið og bátana sína. Hann
var góður sögumaður og naut
þess að segja frá gamla tím-
anum.
Ein saga sem hann sagði
nokkuð oft var frá því Thelma
var lítil og var í pössun á
Þrastó. Afi fór með hana í
göngutúr og hún teymdi hann á
alla rólóvelli sem hægt var að
finna. Hann var látinn setjast
inn í leikkofa og bíla og leika
sér eins og krakki. Það var svo
gaman að hann ætlaði aldrei að
ná henni heim aftur. Hann hló
mikið að þessari eftirminnilegu
gönguferð.
Það var augljóst af allri smíði
og hönnun á Þrastahrauninu að
afi var mjög úrræðagóður og
framsýnn. Okkur krökkunum
þótti til dæmis mikið sport að
fara í sturtu þar því afi hafði
útbúið hana þannig að það voru
fjölmargir stútar sem vatnið
kom út um. Á baðherberginu
var líka skápur fyrir óhreina
tauið sem var í raun renna nið-
ur tvær hæðir. Tauið lenti svo í
skáp hjá þvottavélinni í kjall-
aranum. Þetta þótti okkur
magnað og stundum létum við
rúllurnar hennar ömmu fara sa-
líbunu niður. Allt var þetta
hönnun og handverk sem afi
leysti fullkomlega af hendi.
Það voru ófáar veiðiferðirnar
sem við fórum með afa, stund-
um út á sjó á trillunni en líka að
Djúpavatni eða Hlíðarvatni.
Einu sinni vorum við varla búin
að kasta út þegar við fengum
fisk á. Svona gekk það í langan
tíma og mokuðum við upp sil-
ungnum við mikinn fögnuð.
Þessi veiðiferð var lengi í minn-
um höfð.
Það var líka hefð fyrir því að
áður en við fórum í veiðitúra
fórum við í garðinn á Þrasta-
hrauninu eftir að tók að rökkva
og tína ánamaðka. Garðurinn
var sem ævintýraveröld fyrir
okkur krakkana með öllum
klettunum og gróðrinum og í
minningunni var þar að finna þá
allra stærstu ánamaðka sem til
voru.
Afi þreyttist aldrei á því að
spila við okkur krakkana ólsen-
ólsen og lönguvitleysu. Einu
sinni spilaði hann heilan dag við
Huldu Kristínu og hún var al-
sæl með að vinna hvert einasta
spil. Það hvarflaði ekki að henni
að afi ætti einhvern þátt í þess-
ari sigurgöngu hennar. Þetta
lýsir honum einmitt vel, góð-
mennskan alltaf í fyrirrúmi.
Rólega fasið hans afa gerði
það að verkum að börn hændust
að honum og langafabörnin voru
engin undantekning. Þegar þau
komu í heimsókn var sest við pí-
anóið eða harmonikkan dregin
fram og spiluð nokkur lög þeim
til mikillar skemmtunar. Svo
var sest niður og boðið upp á
kremkex og mjólk í hressingu.
Þetta er aðeins brot af þeim
dásamlegu minningum sem við
eigum um elsku Eyfa afa okkar.
Við munum varðveita þær í
hjörtum okkar um ókomna tíð
og þökkum fyrir þann tíma sem
við áttum með honum. Betri afa
er ekki hægt að hugsa sér.
Thelma, Hulda Kristín
og Eyjólfur.
Elsku yndislegi afi okkar lést
11. júní, 91 árs að aldri. Betri
afa var ekki hægt að hugsa sér.
Afi var einstakur og fyrirmynd
okkar í lífinu. Svo ljúfur og góð-
ur. Góðmennskan geislaði af
honum, hógværð og hlýleiki ein-
kenndi hann.
Við vorum svo einstaklega
heppin að hafa hann í lífi okkar
í öll þessi ár og erum við inni-
lega þakklát fyrir það. Hann
kenndi okkur svo margt sem við
munum búa að alla tíð.
Afi var svo handlaginn og
mikill fagmaður sem skipasmið-
ur og smíðaði ótalmarga fallega
báta sem hafa hlotið athygli
víða. Afi átti líka sinn bát og
fengum við oft að fara með hon-
um út á sjó og fiska í soðið.
Líka voru ófáar ferðirnar farnar
í silungaveiðitúra og berjamó,
alltaf var snúður í nesti. Afi gat
smíðað allt og alltaf var hann
tilbúinn að stökkva til ef okkur
vantaði aðstoð við framkvæmd-
ir.
Tónlistarmaður var hann
mikill og spilaði á mörg hljóð-
færi, píanó, saxófón og harm-
onikku. Oft tók hann fram nikk-
una eða settist við píanóið og
spilaði fyrir okkur þegar við
komum í heimsókn, okkur til
mikillar ánægju. Langafabörn-
unum fannst mjög spennandi að
fá að spila á píanóið hjá langafa
og alltaf var hann viljugur að
kenna þeim. Afi var mikill húm-
oristi, alltaf eitthvað að grínast.
Hann hafði yndi af því að segja
okkur sögur frá því í gamla
daga og frá stríðsárunum enda
hafði hann upplifað tímana
tvenna og var ótrúlega gaman
að hlusta á allt það sem hann
hafði upplifað.
Einnig var svo gaman þegar
hann fór með okkur í bíltúra,
oft að Brúsastöðum og sagði
okkur sögur frá barnæsku sinni.
Afi var alltaf svo flottur og
vel tilhafður, algjör töffari.
Heimili afa og ömmu bar vitni
um snyrtimennsku þeirra, það
var glæsilegt og garðurinn
þeirra var oftar en einu sinni
verðlaunagarður. Þegar ég var
23 ára bjó ég um tíma hjá afa
og ömmu á Þrastahrauninu,
dásamlegur og dýrmætur tími
sem ég átti með þeim. Eins var
heimili afa í seinni tíð algjörlega
óaðfinnanlegt, allt á sínum stað
og gott heim að sækja. Alltaf
var boðið upp á kaffi og með því
og hægt að stóla á kremkex og
kleinur í skúffunni.
Snillingur var afi í krossgát-
um, leysti þær með glæsibrag
og skildi enga reiti eftir auða.
Afi var alltaf til í að spila,
kenndi okkur að leggja kapla,
spilaði við okkur ólsen-ólsen,
veiðimann og lönguvitleysu
endalaust og fékk aldrei leiða.
Afi var daglegur gestur á
heimili okkar í barnæsku og oft
var tyggjópakki með í för handa
okkur. Í seinni tíð kom afi mjög
oft á heimili okkar og eins við til
hans. Hann var alltaf svo
áhugasamur um langafabörnin
sín og einstaklega góður við
þau.
Ófá skiptin sem afi kom heim
í klippingu til Bjögga míns og
oft var horft á spennandi fót-
boltaleiki í sjónvarpinu, sem
hann hafði mjög gaman af.
Þó söknuðurinn sé mikill og
erfitt að kveðja er gott að hugsa
til þess að nú eru mamma,
amma og afi sameinuð á ný. All-
ar dásamlega góðu og fallegu
minningarnar um þær og afa, já
þann allra besta afa sem hægt
var að hugsa sér, munu lifa að
eilífu í hjörtum okkar. Takk fyr-
ir allt, elsku besti afi. Við elsk-
um þig alltaf.
Þín
Elín Þóra, Eyrún Ásta,
Ágúst Finnur, Björgvin,
Aron Þór og Eydís Eva.
Eyjólfur
Einarsson
Þegar leiðir okkar skilja að
sinni, elsku mamma mín, er mér
efst í huga þakklæti fyrir að leiðir
ykkar pabba lágu saman í Tré-
smiðjunni Víði. Þar varst þú að
vinna þér inn peninga til að geta
hafið óskanámið þitt, að verða
ljósmóðir. Erfiðleikar sóttu að
ykkur í tilhugalífinu, þegar þið
urðuð fyrir þeirri sáru raun að
missa frumburð ykkar. Andvana
stúlka fædd eftir 7 mánaða með-
göngu og „var jörðuð með gam-
alli konu“ í ókunnu leiði. Tilfinn-
ingalegt áfall sem ekki var rætt
um. Þá þekktist ekki áfallahjálp,
þið kærustuparið þurftuð bara að
Dýrfinna Helga
Klingenberg
Sigurjónsdóttir
✝ DýrfinnaHelga Klingen-
berg Sigurjóns-
dóttir fæddist 5.
júlí 1931. Hún lést
29. maí 2019.
Útförin fór fram
20. júní 2019.
Vegna mistaka
er minningargrein
Elinborgar birt aft-
ur en hluta hennar
vantaði í blaðið.
Beðist er velvirðingar á mistök-
unum.
vera sterk og bera
harm ykkar í hljóði.
Það gerðuð þið í 65
ár en sorgin blund-
aði og birtist þá sem
blik í auga.
Þegar ég las eft-
irfarandi ljóð í
bernsku og ætíð síð-
an hefur mér fundist
það vera þitt:
Elskulega mamma mín
mjúk er alltaf höndin þín.
Tárin þorna sérhvert sinn
sem þú strýkur vanga minn.
Þegar stór ég orðinn er
allt það skal ég launa þér.
(Sigurður Júl. Jóhannesson)
Hendurnar þínar sem alltaf
voru svo mjúkar og kærleiksrík-
ar. Hendurnar sem útbjuggu
heimsins bestu kökur og töfruðu
fram föt sem þú saumaðir á okk-
ur systkinin. Löngu fingurnir
þínir sem struku svo létt um gít-
arstrengina þegar þú sast með
okkur systkinunum og við sung-
um saman. Lögin og gítargripin í
handskrifaðri stílabók frá því þú
vannst á Landakoti. Allt ógleym-
anlegar gæðastundir bernskunn-
ar.
Þær voru líka farsælar ljós-
móðurhendur sem hjálpuðu
börnunum mínum fimm og fjölda
annarra barna í heiminn. Ljós-
móðirin sem kölluð var út hvort
heldur var að nóttu eða degi, til
að sinna konu í heimafæðingu og
vitja síðan um sængurkonuna í
heila viku á eftir. Stóra bláa bók-
in sem mamma skráði í upplýs-
ingar um hverja fæðingu. Brúna
ljósmæðrataskan með skrítnu
lyktinni og dularfullum áhöldum,
sem hún þreif og sauð síðan í sér-
stökum potti eftir hverja fæð-
ingu.
Elsku mamma mín vann ævi-
starf sitt af miklu æðruleysi og
var ætíð svo óendanlega þakklát
fyrir þá gæfu að hafa verið farsæl
í starfi. Þegar ég rakst nýverið á
Bæn ljósmóðurinnar eftir sr.
Karl Sigurbjörnsson fannst mér
hún geta verið bænin hennar
mömmu.
„Drottinn Jesús, ljós heimsins
og lífsins. Blessa mæðurnar sem
þú felur mér að annast, og börnin
sem þær bera, að öll mín verk,
viðmót og framkoma verði þeim
til góðs og blessunar.
Veit mér æðruleysi er ég geng
að verkum mínum, þolgæði og
þrótt, kjark og vit. Blessaðu
hendurnar mínar og veit þeim
hlýju og styrk, blessaðu augu
mín, eyrun mín, huga minn, mál
mitt, skilning og skynsemi að allt
það beri birtu af þér og ljósi kær-
leika þíns og umvefji móður og
barn. Ljós þitt og andi leiði og
blessi mig í lífi og starfi. Amen.“
Þegar gróðurinn sem legið
hefur í vetrardvala vex upp úr
moldinni og minnir okkur á und-
ur lífsins, þá var þinn tími kom-
inn, elsku mamma mín. Þegar þú
fannst þróttinn þverra þráðir þú
orðið hvíldina. Þakklæti er til
allra sem hjálpuðu til með
umönnun þína síðasta árið, dag-
vistun í Múlabæ, á Vífilsstöðum
og Seltjörn. Ég sé þig nú fyrir
mér ganga til móts við elsku
pabba í blómabreiðu undir bláum
himni. Vonandi hafið þið hitt litlu
stúlkuna ykkar og saman leiðist
þið öll inn í eilíft sumar í ríki
Guðs.
Ég er svo þakklát, elsku
mamma mín, fyrir allt það vega-
nesti sem þið pabbi gáfuð mér í
uppvextinum, hvatningu til náms
og allan kærleikann sem þið
sýnduð okkur hjónum og afkom-
endum. Minningarnar lifa að ei-
lífu með okkur öllum.
Elinborg Sigurðardóttir.
Elsku mamma.
Það sem er efst í huga mér er
þakklæti fyrir að hafa átt þig fyr-
ir mömmu. Einstök fyrirmynd,
sjálfstæð, glaðvær, hlý, góð,
húmoristi, ákveðin, vandvirk og
með hlýjasta faðmlag sem hægt
var að hugsa sér. Eftir faðmlag
frá þér voru mér allir vegir færir
og það veganesti að trúa alltaf á
það góða, fara með bænirnar,
vera jákvæð og bjartsýn, þá færi
allt vel. Faðmlögin þín voru heil-
andi.
Þú tókst Kristófer mínum opn-
um örmum, þið voruð góðir vinir
og gagnkvæmur kærleikur ykkar
á milli. Ég sagði stundum í gríni
við þig að ef þú gætir myndir þú
skipta mér út og ættleiða hann,
þá fussaðir þú og sagðir „góða
láttu ekki svona Sigrún, vitleysan
í þér“ en þetta fékk ég oft að
heyra þegar ég gekk fram af þér
með fíflagangi.
Þú bjóst óvart til ný orð yfir
hluti sem vakti mikla kátínu og
mikið var hlegið að, þú hafðir
mikinn húmor fyrir þessu sjálf.
Eitt sinn bað ég þig að kaupa
pepperoni og pasta þegar ég ætl-
aði að elda. Þú komst heim, lagðir
frá þér innkaupapokana og sagð-
ir „ég keypti þetta sem þú baðst
mig um, pavarotti og kuðlur,“ þá
var mikið hlegið.
Þegar einkadóttir okkar
Kristófers, Þorbjörg Guðrún,
kom í heiminn 12. júlí 2004 varstu
viðstödd, það gekk ekki allt eins
og í sögu en í heiminn kom heil-
brigð stúlka, 25. barnabarnið.
Sama dag, 52 árum áður, hafðir
þú fætt andvana dóttur, fyrsta
barn ykkar pabba.
Við mæðgurnar vorum oft hjá
ykkur í Hraunbæ og höfðuð þið
gaman af yngsta barnabarninu,
bæði hætt að vinna og nægur var
tíminn fyrir barnabörnin. Þú
mataðir Þorbjörgu á hafragraut,
sagðir henni sögur á meðan, sér-
staklega ef erfiðlega gekk að
borða þá heyrðist „Emil,
strákskratti … í smíðakofann
með þig“ með miklum tilþrifum
og grauturinn rann ljúflega nið-
ur.
Sumarbústaðaferðir voru fast-
ir liðir hjá okkur í mörg ár, Þor-
björg spurði „hvenær förum við í
sumarbústað með ömmu og afa?“
svo sjálfsagðar voru þær fyrir
barninu. Þetta voru skemmtileg-
ar ferðir, margt skoðað og þið
pabbi afskaplega þakklát.
Eftir að pabbi dó breyttist svo
margt hjá þér, þú saknaðir hans
sárt enda þekktir þú varla sjálfa
þig án hans, þú varst einmana
þar sem þið voruð búin að vera
saman í næstum 70 ár og áttuð
átta börn saman. Sjónin versnaði,
kjarkurinn minnkaði, þú hættir
að keyra bíl og þá var frelsið far-
ið. Það átti ekki vel við þig að
vera háð öðrum því þú varst sjálf-
stæð kona. Hlutverkin okkar
höfðu víxlast, ég talaði kjark í þig
og hughreysti eins og þú hafðir
gert við mig í uppvextinum.
Þú varst sátt við að kveðja
þennan heim, þráðir að hitta
Sigga þinn aftur.
Ég trúi því að þið séuð sam-
einuð á ný. Það er gott að eiga
góðar minningar um þig, elsku
mamma mín.
Læt bænina sem þú kenndir
mér í barnæsku verða lokaorðin.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Ástarþakkir fyrir allt, elska
þig.
Þín
Sigrún.