Morgunblaðið - 06.08.2019, Blaðsíða 19

að sjálfsögðu upp til varnar en
þegar þeir voru lentir sveif Siggi
enn rétt undir rjáfri húsanna. En
það var ekki aðeins á íþróttavöll-
unum sem Siggi heillaði, hann
varð fljótt mikils metinn innan
Vals og landsliðsins. Siggi féll fyr-
ir Ragnheiði Lárusdóttur sem lék
með Val og landsliðinu í handbolta
og hamingjan hefur alla tíð geislað
af þessu flotta pari. Knattspyrnu-
félagið Valur eignaðist þarna eitt
sitt verðmætasta par sem gaf því-
líkan ávöxt. Strákarnir þrír; Dag-
ur, Sigurður og Bjarki, hafa allir
átt glæstan íþróttaferil en einnig
feril í starfi fyrir félagið. Það hvílir
sorg yfir Hlíðarenda og á meðal
fjölda íþróttamanna annarra fé-
laga sem kynntust Sigga og varð-
veita nú góðar minningar. Það var
ánægjuleg stund sem við eldri
Valsmenn áttum með KR-ingum í
Fjósinu á Hlíðarenda í vor þar
sem Siggi naut sín vel innan um
gömlu boltafélagana. Ragnheiður
var einmitt í nefndinni sem sá um
framkvæmdirnar við endurbygg-
ingu þessara fyrstu mannvirkja
sem Valur eignaðist og getur stolt
notið hinnar velheppnuðu endur-
reisnar. Kvatt hefur afbragðs
íþróttamaður og persónuleiki eftir
erfið veikindi og hugheilar kveðj-
ur og þakkir eru hér sendar.
F.h. fulltrúaráðs Vals,
Halldór Einarsson.
Kæri vinur og félagi, við kveðj-
um þig með sorg og söknuð í
hjarta. En minningarnar lifa og
það er svo gott að eiga þær, úti-
legur með börnin, menningar-
heimsóknir, utanlandsferðir,
skógrækt og svo golfið.
Hver vegur að heiman
er vegur heim.
Löng verður nóttin
nöturleg og dimm.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Ragnheiður, Lárus, Dagur og
Bjarki, tengdadætur og barna-
börn hafa misst mikið og hugur
okkar er hjá þeim.
Sigurður Dagsson var drengur
góður, blessuð sé minning hans.
Guðbjörg og Reynir.
Sumir einstaklingar rísa upp
yfir aðra án þess að gera sér grein
fyrir því og eru á allan hátt stærri
og meiri en samferðamennirnir.
Sigurður okkar Dagsson var einn
af þessum einstaklingum. Þegar
hann kom niður á Hlíðarenda hin
síðari ár naut ég þess að fylgjast
með því hvernig fólk nálgaðist
hann og Ragnheiði, eiginkonu
hans, og kom fram við þau. Virð-
ingin og aðdáunin var augljós, á
báða bóga. Mér fannst eins og
einn af Bítlunum væri mættur á
svæðið; rokkari fótboltans, töffar-
inn sem þurfti ekki markmanns-
hanska, hélt samt öllum boltum,
grjótharður en samt kattliðugur
og með flugheimild á milli stang-
anna.
Siggi Dags var ofurhetja í
heimi íþróttanna og goðsögn hjá
Val, þjóðhetja í augum þeirra sem
muna tímana tvenna. Það mun
ekki breytast á meðan við í Val
varðveitum söguna um hetjurnar
sem léku með hjartanu og fórnuðu
sér öllum stundum fyrir félagið
sitt.
Það sem var einna mest
heillandi við Sigga Dags var hlé-
drægnin. Hann þurfti enga at-
hygli, lét lítið fyrir sér fara og gaf
sviðsljóð eftir til annarra eins og
sannur leiðtogi. Það er ógleyman-
legt þegar hann tók við meistara-
flokki Vals í fótbolta á miðju tíma-
bili árið 1983 þegar illa gekk, með
gleðina og einfaldleikann að leið-
arljósi. Og ekki síst húmorinn.
Valur lék sannkallaðan fallbar-
áttuleik á heimavelli undir lok
tímabilsins og fyrirsögn í DV á
leikdegi var eftirfarandi: „Falli
Valur fellur borgin.“ Nýi þjálfar-
inn lét engan bilbug á sér finna,
stappaði í okkur stálinu og stýrði
liðinu upp í 5. sæti eftir erfiða fall-
baráttu. Siggi Dags var hamingju-
smiður, við dýrkuðum hann og
dáðum og hefðum hlaupið á vegg
fyrir hetjuna okkar.
Ég læt félögum hans í Íslands-
meistaraliðum Vals það eftir að tí-
unda afrek hans fyrir félagið og
með landsliðinu en hann hefði get-
að átt glæstan landsliðsferil í
handbolta en kaus fótboltaskóna.
Siggi Dags var hins vegar braut-
ryðjandi þess að hanga lengi í loft-
inu í handbolta og síðan þá hafa
aðeins örfáir leikmenn leikið það
eftir. Hann stökk upp vel fyrir ut-
an teig og flaug og beið þar til aðr-
ir lentu en þá lét hann skotið ríða
af. Þessi flughæfni hans kom sér
einnig sérlega vel á knattspyrnu-
vellinum, eins og portúgalska
stjarnan Eusebio og félagar hans
komust að þegar Valur „sigraði“
Benfica á Laugardalsvellinum,
0:0, árið 1968.
Við í Knattspyrnufélaginu Val
kveðjum Sigga Dags með söknuði
og lútum höfði fyrir okkar ást-
kæra höfðingja sem snerti sálar-
strengi allra sem nutu návistar
hans, og þeirra hjóna, í gegnum
tíðina. Siggi Dags hafði auðmýkt
og heiðarleika að leiðarljósi alla
tíð, innan vallar sem utan, var ein-
stök fyrirmynd og ástríkur fjöl-
skyldumaður og vinur. Við vottum
Ragnheiði, strákunum þremur,
mökum, barnabörnum og ástvin-
um samúð okkar og hjálpumst að
við að halda minningu heiðurs-
mannsins Sigga Dags á lofti um
ókomna tíð.
F.h. Knattspyrnufélagsins
Vals, Þorgrímur Þráinsson.
Sigurður Dagsson, einn af
bestu markvörðum íslenskrar
knattspyrnusögu, er fallinn frá.
Siggi Dags hafði yfir sér einhvern
ljóma og stíl sem markmaður í þá
daga þegar menn voru berhentir á
milli stanganna. Þegar ungir
menn fóru í markið á sparkvöllum
á 7. og 8. áratugnum þá vildu þeir
vera Siggi Dags eða Gordon
Banks.
Siggi var aðalmarkvörður sig-
ursæls Valsliðs á þessum árum.
Hann var hluti af sterkum hópi
sem tókst m.a. á við hið frábæra
Benfica-lið á Laugardalsvelli þar
sem Siggi fór á kostum í markinu í
sögufrægu 0-0-jafntefli fyrir
framan ríflega 18.000 áhorfendur.
Hann var einnig í frábæru Valsliði
1976 þegar liðið vann tvöfalt. Þar
fyrir utan var Siggi einnig mjög
góður handboltamaður. Hann var
einfaldlega íþróttamaður af guðs
náð.
Siggi lék 18 landsleiki á árun-
um 1966-1977 og hlaut silfurmerki
KSÍ.
Ég man þó Sigga hvað best
sem ungan þjálfara sem tók við
Valsliðinu um mitt tímabil 1983
þegar ég var að stíga mín fyrstu
spor í meistaraflokki félagsins.
Siggi var þá réttur maður á
réttum stað með góða blöndu af
kunnáttu, ákveðni og léttleika
sem einkenndi Sigga Dags alla tíð.
Og það er einmitt það sem maður
hugsar til á þessari stundu. Fé-
lagsskapurinn, vináttan og þær
ljúfu stundir í sigrum og ekki síð-
ur í mótlæti sem menn takast á við
saman í íþróttum. Eftir þetta ár
og kynnin af Sigga var alltaf ein-
hver taug okkar á milli þótt sam-
skiptin væru ekki mikil. Alltaf var
gott að hitta Sigga á vellinum og
finna hlýjuna og léttleikann. Siggi
Dags var bara flottastur innan
vallar sem utan. Hann var líka
gæfumaður að hitta hana Ragn-
heiði sína og eignast með henni þá
Lárus, Dag og Bjarka. Þeirra
missir er mikill og við Ella vottum
þeim, barnabörnunum og öllum
ástvinum okkar innilegustu sam-
úð.
Blessuð sé minning Sigga
Dags.
Guðni Bergsson,
formaður KSÍ.
✝ Álfheiður Unn-arsdóttir fædd-
ist 20. maí 1931 á
Hallgeirsstöðum í
Jökulsárhlíð. Hún
lést 22. júlí 2019 á
hjúkrunarheimilinu
Hömrum í Mos-
fellsbæ. Foreldrar
hennar voru Unnar
Benediktsson, f. 19.
maí 1894, d. 3. maí
1973, og Valgerður
Elíasdóttir, f. 29. desember 1901,
d. 4. maí 1991. Systir Álfheiðar
er Elsa Auðbjörg, f. 24. apríl
1934 og hálfsystir samfeðra, Jó-
hanna, f. 28. ágúst 1929, d. 10.
október 2008. Eiginmaður Álf-
heiðar er Ingólfur Jóhannsson, f.
12. maí 1923, á Kirkjubæjar-
klaustri. Foreldrar hans voru Jó-
hann Sigurðsson, f. 7. desember
1886, d. 14. febrúar 1935, og Jó-
hanna M. Magnúsdóttir, f. 14.
nóvember 1889, d. 27. desember
1975.
Álfheiður og Ingólfur gengu í
maí 2013, og Eva Líf, f. 18. júlí
2017. Fyrir átti Heiða Björk
Louisu Lind Jóhannesdóttur, f.
29. ágúst 2006, c) Ingólfur, f. 15.
október 1990, sambýliskona Val-
dís Ýr Ólafsdóttir, f. 29. apríl
1989, d) Ólöf Lovísa, f. 18. júní
1992, sambýlismaður Kristófer
Már Maronsson, f. 27. september
1993, dóttir þeirra er Jóna Re-
bekka, f. 26. janúar 2011. Fyrir
átti Jónína Þórönu Elínu Dietz, f.
9. desember 1978, maki Þor-
steinn Jónsson, f. 11. mars 1976,
synir þeirra eru Jón Bjartur, f.
23. september 2010, og Hlynur
Bjarki, f. 13. febrúar 2013.
Álfheiður flutti til Seyðis-
fjarðar árið 1937 og í Hveragerði
1944. Álfheiður stundaði nám við
húsmæðraskólann að Varma-
landi í Borgarfirði veturinn
1948-1949. Hún vann ýmis störf
um ævina fyrir utan húsmóð-
urhlutverkið, meðal annars hjá
fataverksmiðjunni Últíma hf.,
sem forstöðukona í mjólk-
urbúðum Mjólkursamsölunnar
og í nýlenduvöruversluninni Ás-
kjöri. Síðustu starfsárin vann
hún á Borgarspítalanum.
Útför Álfheiðar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag, 6.
ágúst 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
hjónaband 19. nóv-
ember 1949 og hófu
búskap á Frakka-
stíg 19 í Reykjavík.
Árið 1962 fluttu þau
á Grensásveg 58 þar
sem þau bjuggu til
ársins 2014 er þau
fluttu í öryggisíbúð
að Eirhömrum í
Mosfellsbæ. Börn
þeirra eru 1) Unnur
Valgerður, f. 15.
janúar 1952, maki Guðjón Magn-
ússon, f. 13. febrúar 1952. Sonur
þeirra er Magnús, f. 30. júlí 1979,
maki Ingibjörg Sigurbjörns-
dóttir, f. 21. apríl 1979, synir
þeirra eru Guðjón, f. 3. október
2008, og Dagur, f. 15. febrúar
2011. 2) Jóhann, f. 24. september
1957, maki Jónína Daníelsdóttir,
f. 19. febrúar 1958. Börn þeirra
eru a) Ósk, f. 30. júní 1987, d. 30.
júní 1987, b) Heiða Björk, f. 26.
ágúst 1988, maki Árni Gísli Bryn-
leifsson, f. 10. október 1984, börn
þeirra eru Ingólfur Snær, f. 8.
Álfheiður tengdamóðir mín
kvaddi lífið á einu sólríkasta sumri
sem við hér fyrir sunnan höfum
lifað. Mér finnst það táknrænt fyr-
ir lífshlaup hennar.
Álfheiður var fædd á Hallgeirs-
stöðum í Jökulsárhlíð en flutti sex
ára gömul til Seyðisfjarðar ásamt
foreldrum sínum og systur.
Æskuárin fyrir austan höfðu mót-
andi áhrif á hana og hún minntist
þeirra oft, ekki síst sumranna í
tjaldi á Fjarðarheiði þar sem faðir
hennar stýrði vegagerð. Sjálfsagt
hefur sú dvöl og árin á Hallgeirs-
stöðum gert hana að því náttúru-
barni sem hún var alla tíð.
Árið 1944 flutti fjölskyldan í
skáldabæinn Hveragerði, sem oft
var nefndur svo á þessum árum. Á
heimilinu voru skáld tíðir gestir og
oft tekist hart á um bókmenntir og
pólitík. Seinna sagði tengda-
mamma mér að oft hefði henni
þótt nóg um hitann sem stundum
varð í umræðunum. Álfheiður
stundaði nám við húsmæðraskól-
ann að Varmalandi í Borgarfirði
veturinn 1948-1949 og minntist
þeirrar dvalar og skólasystra
sinna með mikilli hlýju.
Þau Álfheiður og Ingólfur
Jóhannsson frá Núpum í Ölfusi
gengu í hjónaband 19. nóvember
1949. Þeirra samband hafði því
varað í hartnær 70 ár þegar Álf-
heiður féll frá. Álfheiður og Ing-
ólfur voru einstaklega samhent
hjón, glaðsinna og gestrisin og öll-
um leið vel í návist þeirra. Þau
voru fróðleiksfús og ferðuðust
víða, bæði innanlands og utan. Til
marks um áhuga þeirra á öðrum
löndum og menningu þeirra, þá
fóru þau meðal annars í menn-
ingarferðir til Ítalíu og heimsóttu
Taíland og Túnis löngu áður en
slíkar ferðir urðu algengar. Álf-
heiður undi sér þó hvergi betur en
í náttúru Íslands og tjaldútilega
og fjölskylduferða í sumarbústaði
víða um land er ljúft að minnast.
Álfheiður var góður kokkur og
mjög vandfýsin á hráefni. Köku-
gerðarmeistari var hún með þeim
ágætum að henni tókst meira að
segja að koma ofan í mig tertu-
sneið sem annars fáir hafa leikið
eftir nema móðir mín heitin. Álf-
heiður var mjög listræn og
smekkleg. Um það vitna meðal
annars kjólar og dúkar sem hún
saumaði og postulínsgripir sem
hún málaði. Það var gaman að
fylgjast með Álfheiði vinna og yfir
öllum hennar gerðum hvíldi
áreynslulaus þokki. Hún var natin
við börn, sýndi þeim áhuga og um-
gekkst þau af virðingu og ástúð.
Þess fengu barnabörnin og barna-
barnabörnin að njóta í ríkum
mæli.
Síðustu árin bjuggu Álfheiður
og Ingólfur í öryggisíbúð á Eir-
hömrum í Mosfellsbæ. Þar struns-
aði hún um gangana svo eftir var
tekið og þrátt fyrir að vera bundin
við súrefniskút gaf hún hvergi eft-
ir. Þegar veikindi hennar ágerðust
flutti hún á hjúkrunarheimilið
Hamra þar sem hún dvaldi síðustu
mánuðina.
Álfheiður tengdamóðir mín var
falleg kona, einlæg og hlý og engin
hávaðamanneskja. En hún var dul
á eigin tilfinningar, þó vel sæist á
svip hennar þegar henni mislíkaði
eitthvað. Hún sýndi mér ávallt
mikla væntumþykju og þoldi
gasprið í tengdasyninum betur en
flestir aðrir. Það var gott að eiga
Álfheiði að vini í nær 50 ár og fyrir
það verð ég ævinlega þakklátur.
Far í friði, kæra tengda-
mamma, og takk fyrir allt.
Guðjón.
Elsku amma Álfheiður. Ég
hugsa til baka með hlýjum hug um
allar þær góðu minningar sem ég
á af okkur. Heimsóknirnar til ykk-
ar afa á Grensásveginn eru mér
mjög eftirminnilegar. Þegar ég
bjó í Fossvoginum á námsárum
mínum í háskólanum kom ég
reglulega í mat til ykkar og fékk
að velja hvað yrði í matinn, siginn
fiskur var yfirleitt efst á óskalist-
anum. Í fyrstu þótti það skemmti-
legt þar sem mörg ár voru liðin
síðan svoleiðis matur var á borð-
um hjá ykkur, en eftir nokkur
skipti kom beiðni um að hafa eitt-
hvað annað en siginn fisk þar sem
þið voruð búin að fá nóg af honum
í bili.
Að hugsa um síðasta skiptið
sem við hittumst fær mig alltaf til
að brosa, en þann dag heimsóttum
við pabbi þig að Hlaðhömrum. Þú
sast frammi í setustofu, varst í svo
góðu skapi, hlóst mikið þó svo þú
værir búin að gleyma hverjir við
vorum. Við feðgar rifjum reglu-
lega upp þessa samverustund
okkar með bros á vör og höfum
eftir þér þessar gullnu setningar
sem þú sagðir við okkur: „Þekkist
þið? Eruð þið vinir?“ – „Þið eruð
svo skemmtilegir,“ sagðir þú hlæj-
andi og tókst um höndina á mér og
við brostum hvort til annars.
Hvíldu í friði.
Ingólfur Jóhannsson.
Ég er svo heppin að eiga marg-
ar góðar minningar um ömmu Álf-
heiði og ómögulegt er að ætla að
reyna að fara yfir þær allar í örfá-
um orðum. Ég ætla þó að reyna að
stikla á stóru og fara yfir nokkrar
minningar frá þessum 27 árum
sem við amma lifðum saman.
Þegar ég var lítil gistum við iðu-
lega á Grensásveginum hjá afa og
ömmu. Það var alltaf góður matur
á boðstólum og amma bjó til
heimsins bestu kæfu sem engum
hefur tekist að gera jafn góða og
hún gerði.
Frá því ég man fyrst eftir
ömmu man ég eftir henni leggja
kapal. Hún var alltaf með spilin
sín á eldhúsborðinu og lagði kapal
fram á síðasta árið sitt og ég er
nokkuð viss um að hún sé byrjuð á
því aftur núna.
Þegar ég var unglingur minnist
ég þess að amma og afi studdu
okkur systkinin í íþróttum og
komu oft að horfa á okkur keppa
þegar við kepptum á mótum í
Reykjavík.
Einnig var það amma sem
kenndi mér að keyra í Reykjavík.
Ég velti því stundum fyrir mér
hvernig fyrstu ferðirnar við stýrið
innan borgarinnar hefðu verið ef
amma hefði ekki verið með mér.
Á seinni árunum minnist ég
fjölmargra notalegra samveru-
stunda yfir svörtu kaffi og dökk-
um súkkulaðirúsínum með ömmu.
Amma hafði gaman af því að segja
mér sögur frá því hún var ung.
Hún þreyttist aldrei á að segja
mér frá því þegar hún fékk að fara
á hestbak og af hverju hún varð
hrædd við hunda. Mér þykir vænt
um að hafa fengið að heyra þessar
minningar hennar eins oft og ég
gerði og undanfarið ár var það ég
sem fékk að segja henni þessar
sögur. Alltaf virtist hún muna eftir
þeim þegar við rifjuðum sögurnar
upp.
Það var viss léttir að fá að vita
að amma hefði fengið hvíldina en
jafnframt ótrúlega sárt að hún
skuli ekki lengur vera meðal okk-
ar. Amma var búin að vera lengi
veik og undanfarið ár hafði heils-
unni hrakað hratt. Ég er svo
þakklát fyrir allar góðu minning-
arnar sem ég á um ömmu og ég
mun alltaf geyma þær hjá mér.
Hvíldu í friði elsku amma.
Ólöf Lovísa Jóhannsdóttir.
Elsku amma mín, þegar ég lít
til baka á allar þær minningar sem
við eigum saman brosi ég. Það var
alltaf svo gott að koma til ykkar
afa á Grensásveginn. Mér eru sér-
staklega minnisstæð þau fjöl-
Álfheiður
Unnarsdóttir
mörgu skipti sem ég kom og
dvaldi hjá ykkur afa á meðan ég
æfði sund. Ég kom reglulega yfir
árið frá 12 ára aldri til þess að
mæta á æfingar og á sumrin
dvaldi ég gjarnan í eina til tvær
vikur í senn. Við áttum mörg góð
kvöld yfir spilunum og spiluðum
þá oftast veiðimann eða olsen ol-
sen en stundum hjálpuðumst við
að við að leggja kapal. Þegar ég
varð eldri kom ég oftar til ykkar.
Ég kom oft á sundmót í Reykjavík
og æfði meira. Alltaf var mér tekið
opnum örmum þegar ég kom. Eft-
ir að ég eignaðist frumburðinn
minn, hana Louisu, hélt ég áfram
að koma til ykkar. Það var svo
notalegt að vera hjá ykkur. Þú
tókst þvílíku ástfóstri við litlu
dömuna og má með sanni segja að
sérstök bönd tengdu ykkur til hins
hinsta. Minnið var farið að gefa sig
undir lokin en alltaf þekktiru litla
skottið þitt sem í dag er orðin ung-
lingur. Elsku amma, það sem ég á
eftir að sakna þín en góðu minn-
ingarnar lifa og ég veit að þú verð-
ur alltaf hjá okkur.
Heiða Björk
Jóhannsdóttir.
Elsku Álfheiður amma, ég kveð
þig með söknuð í hjarta, en hugga
mig við að nú hefur þú fengið hvíld
frá veikindunum sem drógu svo
mjög úr þér síðastliðið ár.
Við fjölskyldan hugsum hlýlega
til allra góðu stundanna sem við
höfum átt saman í gegnum árin.
Ofarlega í huga eru útilegur í
Skorradal, Þórsmörk og víðar, svo
og utanlandsferðir, en ekki síst
heimsóknir og matarboð á Grens-
ásveginum hjá ykkur afa. Þar var
alltaf tekið vel á móti öllum gest-
komandi. Reiddur fram ljúffengur
lambahryggur eða læri með öllu
tilheyrandi. Yngsta kynslóðin gat
alltaf átt von á súkkulaðirúsínum,
ísblómi eða vínberjum.
Það hefur verið dýrmætt að
eiga ykkur afa að, og einstakt fyrir
okkur sem yngri erum að læra af
lífsviðhorfum ykkar og gildum. Í
haust hefðuð þið átt sjötíu ára
brúðkaupsafmæli, en slík gæfa er
bæði fágæt og sérstök og til vitn-
isburðar um ykkar góða og
trausta samband.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku amma, minningin um þig
verður alltaf með okkur.
Þín
Þórana, Þorsteinn og synir.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 6. ÁGÚST 2019
Sálm. 6.3
biblian.is
Líkna mér, Drottinn,
því að ég er
magnþrota,
lækna mig, Drottinn,
því að bein mín
tærast af ótta.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann