Skessuhorn - 11.05.2016, Blaðsíða 18

MIÐVIKUDAGUR 11. MAÍ 201618
Lárus Sighvatsson lætur af störf-
um sem skólastjóri Tónlistarskól-
ans á Akranesi þegar kennslu lýkur
nú í vor. Hann hefur gegnt stöðunni
í rúmlega þrjá áratugi. „Ég flutti á
Akranes 1981 og fór að kenna í tón-
listarskólanum, þangað sem ég var
ráðinn sem blásarakennari. Ég tók
síðan við af Jóni Karli Einarssyni
sem skólastjóri fjórum árum síðar,“
segir Lárus í samtali við Skessuhorn.
Hann segist hafa átt þess kostað láta
af störfum á síðasta ári, í samræmi við
95 ára regluna, en ákveðið að vera
eitt ár til viðbótar. „Ég tók við sem
skólastjóri á 30 ára afmæli skólans og
það var kannski hálfgert egóflipp að
mér fannst ég þurfa að klára 60 ára
afmælið sem var í fyrra,“ segir hann
og hlær við.
Lárus segir að ýmislegt hafi breyst
á þeim tíma sem hann hefur ver-
ið skólastjóri tónlistarskólans. Fyrst
flýgur honum í hug húsnæðismál
skólans. „Þegar ég kom 1981 var
kennt á Skólabraut 22. Á efstu hæð
í því húsi þar sem þá var verslun-
in Bjarg á jarðhæðinni,“ segir hann
og bætir því við að skólinn hafi einn-
ig haft aðstöðu í Sjálfstæðishúsinu
á Heiðarbraut. „Það var bara íbúð
með tveimur herbergjum og renni-
hurð á milli,“ segir Lárus og bætir
því við að aðstaðan hafi engan veg-
inn verið fullnægjandi. „Ég man að
við vorum að kenna þar oft á sama
tíma ég og Andrés Helgason. Æfing-
arnar hljómuðu eins og keppni í því
hvort herbergið gæti búið til meiri
hávaða,“ segir hann og brosir.
Endurnýja þarf hljóð-
færa- og tækjakost
Þá voru forsvarsmenn og stjórnend-
ur skólans þegar farnir að berjast fyr-
ir því að skólanum yrði fundið varan-
legt húsnæði. Tónlistarskólinn flutti
næst í gömlu bæjarskrifstofurnar að
Kirkjubraut 8, þar sem lögreglustöð-
in var þá á neðstu hæð, en það hús-
næði var ekki fullnægjandi. Þá var
starfrækt við skólann lúðrasveit en
hún gat ekki æft í húsnæði tónlist-
arskólans. „Það er eftirminnilegur
hópur, sú skólahljómsveit. Hún varð
ein besta lúðrasveit á Íslandi og gerði
garðinn frægan undir stjórn Andr-
ésar. En sveitin þurfti að æfa í kjall-
ara íþróttahússins við Vesturgötu við
mjög frumstæðar aðstæður,“ segir
Lárus.
Skólinn flutti inn á Þjóðbraut, þar
sem nú er frístundamiðstöðin Þorp-
ið, með pompi og prakt árið 1993.
Það var svo ekki fyrr en árið 2007 að
flutt var inn í núverandi húsnæði á
Dalbraut. „Nú erum við í glæsilegu
húsnæði og erum sá íslenski tónlist-
arskóli sem er hvað best settur varð-
andi húsnæði,“ segir Lárus ánægður.
Engu að síður segir hann að fram-
undan séu aðkallandi verkefni. „Verk-
efni eftirmanna minna og þeirra sem
ráða verða endurnýjun á tækjabún-
aði skólans, ekki síst tölvubúnaði,“
segir Lárus. „Tölvubúnaðurinn er
aftarlega á merinni. Þegar við flutt-
um í þetta húsnæði voru nýjar tölv-
ur hér í hverri kennslustofu, en þær
eru orðnar gamlar núna. Það er orð-
ið aðkallandi að teknar verði ákvarð-
anir um hljóðfærakost og tæknimál
skólans,“ bætir hann við.
Tónlistarnám
var mjög klassískt
Breytingar hafa einnig orðið á
kennslu í tónlistarskólum. „Þegar
ég byrjaði að starfa sem tónlistar-
kennari á Sauðárkróki árið 1975 þá
var ég blautur á bakvið eyrun. Ný-
útskrifaður úr tónlistarkennaranámi
á franskt horn og trompet. Þá var
allt tónlistarnám mjög klassískt. Það
voru bara ákveðnar bækur sem átti að
kenna, aðrar komu ekki til greina og
nær eingöngu var um klassíska tón-
list að ræða,“ segir Lárus. „Ég hafði
ákveðnar hugmyndir um breytingar
á kennslu, vildi meðal annars skoða
annað námsefni. En þær hugmynd-
ir mínar féllu ekki í góðan jarðveg og
eru ein af ástæðum þess að ég hætti
fyrir norðan á sínum tíma,“ bætir
hann við. „Nú er námið hins vegar
orðið miklu frjálsara. Ekki þessi stífa
áhersla á klassíska tónlist heldur er
komið til móts við óskir nemenda
við lagaval og slíkt. Sú breyting hefur
eingöngu verið til góðs.“
Eftirminnilegar
hljómsveitir
Aðspurður segir skólastjórinn fráfar-
andi margt eftirminnilegt úr starfi
skólans frá þeim árum sem hann
hefur verið við stjórnvölinn. „Rós-
in í hnappagati tónlistarskólans nú
er þjóðlagasveitin okkar, sem nú ber
heitið Slitnir strengir. Það var geysi-
lega gaman að fá að vera þátttakandi í
því verkefni. Sú sveit hefur farið víða
og vakið mikla athygli á strengja-
deildinni okkar,“ segir Lárus. Slíkt
gerist þegar um góðar hljómsveitir
er að ræða. Þær veki athygli á starf-
inu og nemendum fjölgi sem læri á
ákveðin hljóðfæri. Þegar hann hugs-
ar til baka segir hann að sér finnist
merkilegt að hugsa til þess hvernig
aðsókn nemenda í ákveðin hljóðfæri
gengur í bylgjum. „Þegar hér var á
sínum tíma harmonikkusveit þá varð
það til þess að hér var um tíma harm-
onikkukennari í fullu starfi. Eins
þegar lúðrasveitin, sem ég minnt-
ist á áðan, var starfandi. Þá voru hér
fjölmargir blásturshljóðfæraleikarar,
sveitin kom víða fram og er mjög eft-
irminnileg. En nú er barátta að halda
úti lúðrasveit. Sérstaklega vantar
nemendur sem vilja læra á brass, það
er að segja málmblásturshljóðfæri,“
segir Lárus en kann engar skýring-
ar þar á. „Ég veit ekki hvað veldur.
Sama staða er uppi víða um landið,
þrátt fyrir að brassið sé áberandi í
poppmúsík, bæði saxófónn, trompet
og fleiri hljóðfæri.“
Góðir kennarar
og gott bakland
Starf tónlistarskólans segir Lárus að
hafi alla tíð verið gott. Þakkar hann
það starfsfólkinu. „Við höfum ver-
ið rosalega heppin með kennara í
gegnum tíðina. Upp til hópa höfum
við fengið frábært fólk til starfa, vel
menntaða og áhugasama kennara,“
segir hann og nefnir sem dæmi um
áhuga að á sínum tíma hafi kennarar
búsettir á höfuðborgarsvæðinu siglt
með Akraborginni þrisvar til fjórum
sinnum í viku.
Rekstur skólans segir hann að hafi
einnig gengið vel alla tíð. Starfsfólk
eigi þar mikinn þátt en einnig vel-
vilji stjórnenda sveitarfélagsins á öll-
um tímum. „Bærinn er náttúrulega
ábyrgur fyrir því að hér sé rekinn
tónlistarskóli og það kostar auðvitað
peninga,“ segir Lárus. „En af öllum
þeim bæjarfulltrúum og stjórnend-
um sem ég hef átt í samskiptum við
í gegnum tíðina hefur enginn sýnt
annað en áhuga á að starfi tónlistar-
skólans verði haldið áfram. Það er ég
mjög þakklátur fyrir,“ segir hann.
Þakklátur samfylgdinni
Aðspurður um framtíðina segir Lár-
us hana óskrifað blað. „Ég hef ákveð-
ið verkefni í huga sem tengist tónlist.
Framundan er svolítil heimildaöflun
sem varðar tónlistarsköpun á Akra-
nesi,“ segir hann en vill ekki að svo
komnu máli gefa neitt nánar upp.
„Ég mun þó taka mér eitt ár eða svo í
að átta mig á hlutunum og undirbúa
þetta verkefni. Eitthvað hlýtur að
bíða mín hinum megin við hornið,
ég er ekki orðinn svo gamall,“ segir
hann og brosir.
Að lokum vill Lárus koma á fram-
færi þökkum til allra samferðamanna
sinna. „Miklar þakkir til þessa samfé-
lags fyrir samfylgdina í gegnum árin.
Ég er þakklátur fyrir hvað starf skól-
ans hefur verið farsælt og vel staðið á
bakvið það. Ég vona að sá sem tek-
ur við keflinu verði jafn heppinn og
ég.“
kgk
„Starf skólans hefur verið farsælt og vel staðið á bakvið það“
- segir Lárus Sighvatsson, fráfarandi skólastjóri Tónlistarskólans á Akranesi
Lárus Sighvatsson með franska hornið.
Þjóðlagasveit Tónlistarskólans á Akranesi, sem nú heitir Slitnir strengir. Lárus segir hana eina af eftirminnilegum hljóm-
sveitum í sögu skólans. „Sú sveit hefur farið víða og vakið mikla athygli á strengjadeildinni okkar,“ segir Lárus.
Ljósm. Ómar Lárusson.
Margir hafa lært að plokka gítarstrengi í Tónlistarskólanum á Akranesi. Hér leikur
ungur gítarnemi undir leiðsögn Eðvarðs Lárussonar kennara og eins fremsta
gítarleikara landsins.
Ungir nemendur bíða þess með eftirvæntingu að stíga á svið á sextugsafmæl-
istónleikum skólans í nóvember síðastliðnum.