Skessuhorn - 21.09.2016, Blaðsíða 18

MIÐVIKUDAGUR 21. SEPTEMBER 201618
inguna, allt fengið í Borgarnesi,“
segir hann. „Mest var sprengt á
lager löngu áður en farið var að
keyra í fyllinguna og það var geysi-
mikil vinna.“ Mikið var sprengt í
Borgarnesi þar sem nú eru göturn-
ar Arnarholt, Réttarholt og hluti
Kvíaholts. En þremenningarnir
minnast þess að á sínum hafi ver-
ið umdeilt hvert sækja ætti grjótið.
„Ég man að það gekk listi í bæn-
um þar sem fólk mótmælti grjót-
námunni í bænum,“ segir Konráð.
„Því var mótmælt að klettur væri
sprengdur en fólk vissi ekki einu
sinni hvar hann var,“ segir Sig-
valdi og hristir hausinn. „En það
var náttúrulega verið að sprengja í
nágrenni við byggð og skiljanlegt
að einhverjir hafi verið á móti því.
En það var mikið eftirlit og eftir-
litsmaðurinn vildi fá að sjá að við
ættum nóg af þeim hlutum sem
við þurftum til að vinna verkið svo
verkið gæti gengið snurðulaust,“
segir hann. Ekki var það af ástæðu-
lausu. Sigvaldi fræðir blaðamann
um að notaður hafi verið kjarnaá-
burður sem olía var hrærð saman
við. „Þetta var stórhættulegt hel-
víti,“ segir hann.
Bílstjórar deildu um
vinnuna
Grjótið sem Sigvaldi og félagar
sprengdu úr klettunum í Borgar-
nesi var sem fyrr segir komið fyr-
ir á lager þar til farið var að keyra í
fyllinguna. Þá kom hins vegar upp
deila milli Borgnesinga og Akur-
nesinga. Varð að skipta bróðurlega
á milli margra bílstjóra frá bílstjór-
afélögum á Akranesi og í Borgar-
nesi. „Halldór E. vildi að Borgnes-
ingar fengu sinn hluta af vinnunni
við að keyra í fyllinguna. En þar
sem náman var sunnanmegin Borg-
arfjarðarins töldu Akurnesingar
sig eiga rétt á vinnunni,“ segir Sig-
valdi og bætir því við að á endan-
um hafi komið til fundar um málið
þar sem Halldór E. beitti óvæntu
útspili. „Hann hafði sent tvær bú-
kollur um borð í Akraborgina áður
en hann mætti á fundinn á Akra-
nesi. Þar sagði hann Skagamönn-
um að þeir skyldu semja við Borg-
nesinga um störfin við fyllinguna.
Tvær búkollur væru á leið með
Akraborginni og þær færu aftur til
baka til Reykjavíkur ef ekki yrði
samið,“ segir Sigvaldi. „Þá sömdu
Akurnesingar auðvitað og fengu
bílana, en þetta var mjög klókt hjá
Halldóri,“ bætir hann við.
Klárað með aðstoð
dráttarbáts
Til að hægt væri að keyra í fyll-
inguna voru gerðir svokallaðir
leiðigarðar til að beina þungan-
um af straumnum annað á meðan.
Guðmundur minnist þess að einu
sinni við þá vinnu hafi mönnum
brugðið í brún. „Það gekk vel að
keyra efninu þann daginn og menn
fóru ánægðir í koju. Síðan þegar
þeir komu út morguninn eftir þá
var enginn leiðigarður,“ segir hann
og brosir. „Þá höfðu menn verið of
kappsamir daginn áður þegar vel
gekk og hreinlega keyrt of miklu
efni. Það varð til þess að garðurinn
féll undan eigin þunga og efnið
hvarf niður í fjörðinn,“ bætir hann
við. En þrátt fyrir að straumarnir
hafi skolað efni út í hafsauga hófst
þetta allt saman að lokum. Hverju
vörubílshlassinu á fætur öðru var
ekið úr suðri og norðri og óðum
styttist bilið. „En við ætluðum
aldrei að ná að fylla upp í síðasta
gatið, straumurinn var svo sterkur
og tók með sér allt sem sturtað var
í gatið,“ segir Guðmundur. „Þetta
var ekki nema ein vörubílslengd
eða svo, og að lokum fór svo að
Larcnum, hjólabát eins og nú eru
við í túristasiglingum á Jökulsár-
lóni, var lagt í opið og látinn halda
við efnið svo straumurinn tæki það
ekki. Þannig var fyllt upp í síðasta
spölinn og þá var hægt að ganga á
milli,” bætir hann við.
Steingrímur lánaði
Halldóri skærin
Fyrstu skrefin yfir aðeins andar-
taks gamla Borgarfjarðabrúnna
arkaði Halldór E., maðurinn sem
kom verkinu á koppinn. Þegar
brúin var síðan vígð formlega við
hátíðlega athöfn 13. september
1981 var það síðan Halldór E. sem
fékk að klippa á borðann, þrátt
fyrir að Steingrímur Hermanns-
son hefði tekið við ráðuneyti sam-
göngumála. „Steingrímur lánaði
Halldóri skærin,” segir Sigvaldi og
brosir.
„Sem Borgnesingi leið mér
ákaflega vel að brú væri komin yfir
fjörðinn,“ segir Sigvaldi og Kon-
ráð og Guðmundur taka í sama
streng. „Þetta var gríðarlega mik-
il samgöngubót, ekki aðeins fyrir
Borgnesinga heldur líka fyrir leið-
irnar norður og vestur,“ segja þeir.
Sigvaldi vekur þó máls á því hve
mikið sandeyrarnar við Borgarnes
hafi breyst mikið frá smíði brúar-
innar og telur að annað op hefði
þurft að vera á henni. „Mér finnst
svakalegt að sjá hvað eyrarnar hafa
breyst og stækkað. Áður en brúin
kom var hvergi sandeyri að sunn-
anverðu, bara sjór. Það hefði þurft
tvö op til að losna við sandinn,“
segir hann. „Ég man eftir fundum
þar sem við vorum sannfærðir um
að það væri nóg að hafa eitt op.
Menn gerðu líklega ekki ráð fyrir
að svona mikill sandur myndi safn-
ast fyrir,“ segir Guðmundur. „Ég
tel reyndar að sandeyrarnar séu
fórn sem er þess virði að færa til að
hafa brúna,“ segir Konráð og þeir
félagar sammælast um það. kgk
Hverju vörubílshlassinu á fætur öðru var ekið í fyllinguna og opið minnkaði óðum. Ljósm. Einar Ingimundarson/Héraðsskjalasafn Borgarfjarðar.
„Við ætluðum aldrei að ná að fylla upp í síðasta gatið, straumurinn var svo sterkur og tók með sér allt sem var sturtað í gatið,“
segir Guðmundur. Að lokum var hjólabátnum Larc lagt í opið og látinn halda við efnið svo straumurinn tæki það ekki.
Ljósm. Röðull/ Héraðsskjalasafn Borgarfjarðar.
Halldór E. Sigurðsson gengur hæstánægður og þurrum fótum yfir Borgarfjörð fyrstur manna eftir að fyllt var upp síðasta
opið. Ljósm. Röðull/ Héraðsskjalasafn Borgarfjarðar.
Eftir að fyllt hafði verið upp í síðasta opið var ekki annað að gera en að keyra
grjóti í sjóvarnargarðinn og efni í fyllinguna. Grjótið var allt fengið í Borgarnesi.
Ljósm. Einar Ingimundsson/Héraðsskjalasafn Borgarfjarðar.
35 ár frá vígslu Borgarfjarðarbrúar