Heimsmynd - 01.11.1988, Síða 31

Ofbeldi gegn börnum er ekki nýtt af nálinni.
Sem betur fer eru þó glœpir af því tagi sem
hér eru raktir með fádœmum í réttarsögu á
íslandi. ATLI MAGNÚSSON lýsir atburðum
sem áttu sér stað fyrir rúmri öld, 1864, þegar
uppvíst varð um þessi hryllilegu
grimmdarverk
. ann tólfta nóvember fyrir eitt hundrað tuttugu og fjórum árum, það er árið 1864 var dómur
upp kveðinn að Geitaskarði í Húnavatnssýslu sem nú þætti harla strangur. 26 ára gömul kona og 27 ára
karlmaður voru bæði dæmd til að hálshöggvast og höfuðin setjast á stjaka að fornum sið.
En hver var sá glæpur sem refsa varð fyrir með slíkum hætti? Stór hefur hann verið, því í desember 1866
staðfestir Hæstiréttur í Kaupmannahöfn dóminn. Og þegar við heyrum málsatvik liggur líka við að okkur
þyki slfkur strangleiki ekki með öllu óskiljanlegur, enda allt málið blandað svo fáheyrðri grimmd að
ódæmalegt er.
En hverfum nú aftur til ársins 1863 og kynnum okkur heimilishagina á vettvangi atburða — Skárastöðum
í Húnavatnssýslu.
Fyrstur verður fyrir okkur húsbóndinn, Jón Einarsson. Hann hafði jörðina á leigu og bjó eigandinn suð-
ur á landi. Jón var tvíkvæntur og hafði átt fimm börn við fyrri konu sinni og voru þau nú með honum á
bænum. Þar á meðal voru synirnir Einar, tuttugu og sex ára, og Guðmundur, tuttugu og sjö ára, og svo
dæturnar Þórey, átján ára, og Mildríður, fimmtán ára. Enn var á bænum ellefu ára gamall drengur, niður-
setningur, Guðni að nafni.
Síðari kona Jóns hét Guðrún Illugadóttir, fjörutíu og fjögurra ára, og áttu þau tvær dætur, sem ekki
koma hér við söguna.
Myndskreyting • HALLDÓR BALDURSSON
HEIMSMYND 31