Heimsmynd - 01.11.1988, Blaðsíða 69

sjá fatnaðinn en ekki sýningarstúlkurnar.
Þarna nýttist danskunnáttan og snyrti-
fræðingsprófið Báru vel, hún gat sjálf
þjálfað sýningarstúlkurnar og auk þess
undirbúið þær að öllu leyti fyrir sýning-
una. Leikið var undir á píanó, Tage
Möller, Carl Billich og aðrir mætir menn
sáu um það og húsfyllir var á sýningun-
um „í þá daga gengu sýningarstúlkur ró-
lega og ladylike“ segir Bára brosandi.
Árið 1955 eignuðust þau yngri soninn
Guðjón, en Bára hélt áfram að vinna úti
fullan vinnudag eins og hún hefur gert æ
síðan. Sjálf segist hún hafa óskaplega
gaman af allri vinnu hvort sem það eru
afgreiðslu- eða heimilisstörf. Hún segist
enda alltaf hafa verið heilsuhraust og
leyndardóminn við þann kraft sem hún
býr yfir segir hún vera nægan svefn: „Eg
hef alla ævi gætt þess að fá nægan svefn.
Helst sofna ég ekki seinna en klukkan
tíu til ellefu. Þá get ég vaknað eldhress
klukkan sjö og komið ýmsu í verk áður
en haldið er til vinnu.“ Reyndar viður-
kennir hún að hún hafi hug á að minnka
við sig vinnuna núna, en einhvern veginn
er alltaf eins og eitthvað komi upp á þeg-
ar sá draumur er að rætast.
Pétur eiginmaður Báru lést snögglega
fyrir fimm árum, á besta aldri, og segir
Bára að þótt söknuðurinn sé enn mikill
finnist henni hún hafa getað tekið sorg-
inni á annan hátt. „Ég er ekki eins við-
kvæm á þessum efri árum eins og þegar
ég var ung,“ segir hún. „Lífið herðir
fólk, kennir því að taka engu sem sjálf-
sögðum hlut og sorgin er aldrei víðs
fjarri. Þegar ég var barn var ég óskap-
lega viðkvæm og gat grátið tímunum
saman. Útrás fyrir reiði og sorg fékk ég
þá í gegnum píanóið. Núna nýt ég þess
að hlusta á klassiska tónlist og börnin
mín og barnabörn eru mín lífshamingja í
dag og eru mér allt.“
Hún segir Pétur hafa verið ynd-
islegan persónuleika og góðan
ferðafélaga á ferðalagi lífsins:
„Hann var hafsjór af fróðleik
og lífsglaður maður,“ segir
Bára. „Við ferðuðumst mikið
og nutum lífsins saman. Því
var það hræðilegt áfall þegar
ég missti hann - sár sem aldrei
grær. Lífið gefur og það tekur
en ég hef átt viðburðaríkt líf og er þakk-
lát fyrir allt sem lífið hefur fært mér. Ég
á mitt mottó sem ég hef haft að leiðar-
ljósi allt lífið og vil gjarnan leyfa fleirum
að kynnast því:
„Andstreymið brosandi bera þú skalt,
brosandi, hlæjandi þrátt fyrir allt,
þó að þig mæði þúsund raunir
það er þitt einkamál og varðar ei neinn.“
Þetta viðhorf hef ég haft allt frá því ég
var ung, því auðvitað hafa ýmsir erfið-
leikar steðjað að.“
Hún segist ekki geta hugsað sér að
framhald á bls. 120
HEIMSMYND 69