Heimsmynd - 01.11.1988, Page 123

Foreldrar Tinnu skildu þegar hún var
sautján ára gömul en sjálf hefur hún
tröllatrú á hjónabandinu. „Þegar við
vorum tvö ein í London um daginn,"
segir hún hugsi, „fékk ég enn og aftur
staðfestingu á því að við eigum vel sam-
an. Þetta er það sem hjón þurfa að gera.
Þau þurfa að taka sér tíma og sinna
hvort öðru af og til. Hjónabandið er
krefjandi. í tilfelli foreldra minna held
ég þó að það hafi verið gott að þau
skildu. Það hentar þeim vel að vera sitt í
hvoru lagi. Þótt maður viti ekki hvernig
þeim líður innst inni. Við Egill höfum nú
verið saman í fjórtán ár og auðvitað hafa
það verið misgóð tímabil. En við berum
sterkar taugar til hvors annars og líður
vel nálægt hvort öðru. Ég held að á því
fleiri sviðum sem hjón vinna saman því
betur gangi sartibandið. Við höfum svo
margt að ræða þegar við erum að vinna
saman í stað þess að hittast aðeins ör-
þreytt að afloknum ströngum vinnudegi
og hafa fátt um að ræða.“
Hlæjandi segir hún að fyrir fólk í
sviðsljósinu geti kjaftasögurnar orðið
þreytandi. „Meira að segja vinkonur,
eða réttara sagt kunningjakonur, voru
að reyna að veiða mig í síma hvort eitt-
hvað væri til í því að við Egill værum að
skilja, þegar sú kjaftasagan gekk. Ég hef
líka fundið fyrir því á skemmtistöðum
hvernig fólk ryðst upp að manni og segir
eitthvað leiðinlegt. Fari ég að ræða við
þetta fólk breytist oft framkoman. Og
við svörum alltaf símanum þó svo að það
séu upphringingar um miðjar nætur frá
drukknu fólki úti í bæ.“
„Leikarar eru bara venjulegt fólk,“
segir hún. „Hefur fólk ekki einhverja
glansmynd af lífi leikara?" spyr hún enn
og svarar sjálf, „mér finnst eins og fólk
haldi að leikarar hafi það svo gott. Þeir
geti bara labbað niður í leikhús, farðað
sig og romsað út úr sér rullunni. En
þetta er gífurleg vinna. Ég man hvað það
sló mig fyrst þegar ég byrjaði í Þjóðleik-
húsinu hvað þetta fólk helgar sig starfinp
og gefur sig í það af lífi og sál. Oft fyrir
litla umbun. En kannski er spennan fólg-
in í því að ná tökum á augnablikinu, að
HFIMSMYND 123