Morgunblaðið - 20.09.2019, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2019
✝ LúðvíkGizurarson
fæddist í Reykjavík
6. mars 1932. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
29. ágúst 2019.
Foreldrar hans
voru Dagmar Lúð-
víksdóttir, f. 26.12.
1905, d. 14.9. 1997,
húsmóðir og Gizur
Bergsteinsson, f.
18.4. 1902, d. 26.3. 1997, hæsta-
réttardómari. Systkini Lúðvíks
eru Bergsteinn, f. 29.11. 1936, d.
9.7. 2008, verkfræðingur og fv.
brunamálastjóri, Sigurður, f.
2.3. 1939, hæstaréttarlögmaður
og fv. sýslumaður, og Sigríður,
f. 2.9. 1942, d. 29.10. 2006, líf-
eindafræðingur. Blóðfaðir Lúð-
víks var Hermann Jónasson, f.
25.12. 1896, d. 22.1. 1976, fv. for-
sætisráðherra.
Hinn 11.6. 1954 kvæntist Lúð-
vík Valgerði Guðrúnu Einars-
dóttur, f. 17.9. 1935, d. 18.6.
2008, húsmóður og skrifstofu-
verandi sambýliskona Einars er
Gina Christie.
Lúðvík varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1952 og cand. juris frá Háskóla
Íslands 1958. Ritstjóri Úlfljóts
1954-55 og tók virkan þátt í
stjórnmálum á námsárum sínum
í HÍ. Héraðsdómslögmaður
13.12. 1958 og hæstaréttarlög-
maður 26.6. 1962. Rak síðan
lögfræðistofu í Reykjavík. Hann
starfaði sem lögfræðingur í ut-
anríkisráðuneytinu og var for-
maður varnarmálanefndar og
síðan lögfræðingur í viðskipta-
ráðuneytinu um árabil. Lúðvík
rak fasteignasöluna Hús og
eignir þar til hann lét af störfum
vegna aldurs. Lúðvík var mikill
náttúruunnandi og hafði alla tíð
brennandi áhuga á laxarækt og
skógrækt og hóf tilraunir með
seiðasleppingar í Eystri-Rangá.
Lúðvík var annt um þessi
áhugamál sín til hinstu stundar
og fylgdist vel með. Lúðvík lét
sig þjóðmál og mannréttindamál
varða og skrifaði fjölda greina í
blöð og tímarit.
Útför Lúðvíks fer fram frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag,
20. september 2019, klukkan 13.
manni. Foreldrar
hennar voru Einar
Þorsteinsson, f.
20.12. 1906, d.
31.12. 1971, fv.
skrifstofustjóri hjá
Olíuverslun Íslands,
og Dóra Halldórs-
dóttir, f. 14.7. 1906,
d. 28.10. 1989, hús-
móðir. Börn Lúð-
víks og Valgerðar
Guðrúnar eru: 1)
Dagmar Sigríður, f. 29.4. 1957,
lífeindafræðingur, maki Trausti
Pétursson, lyfjafræðingur. Dótt-
ir þeirra er Valgerður Dóra, f.
7.4. 1986, læknir. 2) Dóra, f. 9.5.
1962, lungna- og ofnæmis-
læknir, maki Einar Gunnarsson,
skógfræðingur. Dóttir þeirra er
Dagmar Helga, f. 29.3. 1995,
laganemi. 3) Einar, f. 14.8. 1963,
framkvæmdastjóri Veiðifélags
Eystri-Rangár. Dætur Einars
eru Valgerður Saskia, f. 4.3.
2003, menntaskólanemi og Lilja
Sigríður, f. 19.10. 2007, grunn-
skólanemi. Barnsmóðir og fyrr-
Pabbi fæddist í Reykjavík á
ólgutímum í miðri kreppu. Móðir
hans Dagmar Lúðvíksdóttir,
ættuð frá Norðfirði, var sjöunda
í röð ellefu systkina og var pabbi
fyrsta barn hennar og Gizurar
afa. Amma og afi bjuggu pabba
gott heimili á Öldugötunni. Sem
barn dvaldi hann líka á sumrin
hjá móðurafa sínum Lúðvík Sig-
urðssyni, útgerðarmanni og
kaupmanni á Norðfirði, og móð-
urömmu sinni Ingibjörgu Þor-
láksdóttur og fékk hann þar
einnig dýrmætt veganesti.
Í Lúðvíkshúsi, sem enn stend-
ur á Norðfirði, var líf og fjör og
spilaði Lúðvík afi gjarnan á
harmonikku. Hann hafði létta
lund en var líka hygginn stjórn-
andi og sagt var að „hver sá, sem
til hans leitaði ráða eða hjálpar,
fór eigi bónleiður til búðar“.
Amma Ingibjörg var líka dugn-
aðarforkur og var sagt að hún
ynni á við þrjá. Öll fengu systk-
inin tækifæri til að mennta sig,
eins og hugur þeirra stóð til, sem
hlýtur að teljast einstakt, fyrir
svo stóran hóp. Pabbi erfði
marga góða eiginleika úr móð-
urættinni og var hann atorku-
samur og skapandi í hugsun alla
tíð.
Móðursystkinin voru honum
og síðar okkur systkinunum, fyr-
irmyndir ásamt ömmu og afa,
hvert á sinn hátt og gildin úr
Lúðvíkshúsi urðu einnig gildin
okkar.
Lögmennskan og síðar rekst-
ur fasteignasölunnar Hús og
eignir hentuðu pabba vel og naut
hann þess að hafa mömmu, þar
sér við hlið. Pabbi átti auðvelt
með að koma fyrir sig orði og var
kurteis og einstaklega varkár.
Hann var náttúrubarn og unni
landinu sínu en þó fyrst og
fremst fólkinu sínu sem hann
fylgdist svo vel með. Mesta gæfa
pabba var að kynnast mömmu og
þau voru stóra ástin í lífi beggja,
en hann var einnig vakandi yfir
velferð barna sinna og afastelpn-
anna alla tíð.
Sérstakan sess skipuðu Ár-
gilsstaðir í Hvolhreppi þar sem
Ólafur Bergsteinsson föðurbróð-
ir hans bjó og var afar kært með
þeim alla tíð. Þangað var farið í
tjaldferðir og 1967 var byggt
sumarhús og hafin skógrækt. Oft
var pabbi á undan sinni samtíð
og þannig var það einnig þegar
hann hóf seiðasleppingar í
Eystri-Rangá. Þetta var byrjun-
in á laxaævintýrinu í Eystri-
Rangá. Seinustu árin naut hann
þess að sitja á pallinum í sum-
arbústaðnum og horfa yfir ána
og skógi vaxið landið, hlusta á
fuglana syngja og leggja á ráðin
um nýjar framkvæmdir. Sein-
asta ferðin okkar pabba var farin
á sólbjörtum degi um hvítasunn-
una.
Líf okkar pabba hefur verið
samofið í meira en hálfa öld. Við
deildum mörgum áhugamálum
og nutum ávallt samvistanna
hvort við annað. Líf hans var við-
burðaríkt og oft skáldsagna-
kennt og hann veitti mörgum
innblástur. Mér er efst í huga
þakklæti til allra þeirra sem með
margvíslegum hætti studdu
hann í að staðfesta faðerni sitt og
gerðu honum kleift að ná sátt.
Mál hans ruddi brautina fyrir þá,
sem á eftir komu.
Að kveðja föður sinn er að
segja skilið við hluta af sjálfum
sér. Ég þakka fyrir samfylgdina
og allar góðu minningarnar.
Hann lifir áfram í afkomendum
sínum. Megi minningin um ein-
stakan mann lifa.
Dóra Lúðvíksdóttir.
Ég vildi ég fengi flutt þig skógur,
heim í fjallahlíð og dala rann,
svo klæða mættir mold á stöðvum
þeim,
er mest ég ann.
Þannig orti Hannes Hafstein
skáld og Íslandsmálaráðherra,
ein af fyrirmyndum Lúðvíks, til
heimahaganna frá höfuðborg Ís-
lands, Kaupmannahöfn. Ljóðið
er Vor, upphaf nýs lífs. Ég var
nýkominn heim frá námi í Nor-
egi þegar fundum okkar Lúðvíks
bar saman. Áhugamál og tengsl
okkar við sveitina hafa eflaust
stuðlað að því hve gott samband
myndaðist á milli okkar. Lúðvík
og fjölskylda voru með mikla
skóg- og laxarækt á mótum
Fiskár og Eystri-Rangár og þó
var ævintýrið rétt að byrja. Lúð-
vík hafði lengi haft efsta svæði
Eystri-Rangár ásamt Fiská á
leigu og hafði gaman af að bjóða
vinum og kunningjum að veiða
og segja til við veiðarnar. Ekki
hafði hann mikla trú á veiðiað-
ferðum sem tengdasonurinn
hafði lært á bökkum Hofsár svo
kenna þurfti stráknum að veiða.
Við kölluðum það að veiða með
lúðvísku aðferðinni. Oftar en
ekki reyndist hún vel.
Sem barn var Lúðvík í sveit
hjá föðurbróður sínum Ólafi
Bergsteinssyni bónda á Árgils-
stöðum, skógræktar- og hug-
sjónamanni af hinni merku og
dugandi aldamótakynslóð. Þegar
tími gafst frá bústörfum var veitt
í Fiská sem þá var full af sjóbirt-
ingi og urriða auk þess sem eitt-
hvað var um bleikju og lax. Svo
kom Heklugosið 1948. Skóglaust
landið varð varnarlaust þegar
Hekluvikurinn og askan tók að
fjúka til og frá. Vatnavistin varð
ekki síður fyrir þessari muln-
ingsvél en veikburða búsetu-
landslagið. Það þurfti stórhuga
mann, þor og kænsku til að tak-
ast á við það að rækta skóg og
lax við þessar aðstæður.
Þar nutu hæfileikar Lúðvíks
sín hvað best. Lögmennska var
honum þó í blóð borin og nýttist
mörgum vel. Enginn skortur var
þó á ráðgjöfum er lögfræði bar á
góma. Man ég ljóslifandi stund-
ina þegar Lúðvík hafði tapað í
annað sinn máli fyrir Hæstarétti.
Flestir töldu að hér skyldi staðar
numið, nú væri þetta endanleg
niðurstaða. „Ætlið þið nú að fara
að kenna mér lögfræði.“ Svo var
farið í að handskrifa nýja stefnu.
Niðurstaðan er mörgum kunn og
ruddi braut fyrir marga sem áttu
svipuð sár á sálinni. Nei, Lúðvík
lét ekki segja sér fyrir verkum
og fór gjarnan sínar eigin leiðir.
Þannig eru brautryðjendur.
Við áttum einnig fjölmargar
ánægjustundir með Dagmar
Helgu litlu á bökkum Fyrisár í
Uppsölum. Oft minntist Lúðvík
Uppsalaáranna með eftirsjá. En
umfram allt elskaði Lúðvík fólkið
sitt og landið sem hann taldi að
mætti gera svo mikið betra með
ræktun og uppbyggingu frá auðn
og örbirgð fyrri alda. Afastelp-
urnar veittu honum trú á fram-
tíðina og fátt gladdi hann meira
en að frétta af góðum áföngum í
lífi þeirra.
Til hinsta dags var hugurinn
til staðar og Lúðvík fylgdist með
og sagði fyrir um hvernig hann
vildi bæta landið í höll sumar-
landsins.
Fegin vildi ég fósturjörð,
fært þér geta hlut af slíkum gæðum.
Sé ég í hug þín háu fjöll
hjúpuð þessum dökku skógum,
undir hreinni hnjúka mjöll
hlíðar frjóvar, vaxnar blómum nógum.
Með þessum ljóðlínum Hann-
esar Hafstein kveð ég tengda-
föður minn með þakklæti og
trega.
Einar Gunnarsson.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson)
Það tekur mig sárt að kveðja
afa Lúlla, því í rauninni fannst
mér eins og hann myndi lifa að
eilífu. Það var sama á hverju
gekk, alltaf stóð hann eins og
klettur og kvartaði aldrei.
Þegar ég var lítil og bjó í Upp-
sölum í Svíþjóð kom afi stundum
í heimsókn til okkar. Þá gengum
við oft saman niður í bæ, skoð-
uðum hunda á leiðinni, fórum á
kaffihús og gáfum öndunum
brauð.
Best var þó þegar við áttum
notalegar stundir heima og ég
Lúðvík Gizurarson
✝ Elsa Þórisdótt-ir fæddist í
Reykjavík 12. nóv-
ember 1963. Hún
lést á Landspít-
alanum 11. sept-
ember 2019. Hún
var dóttir hjón-
anna Valsteins
Þóris Björnssonar,
f. 30. júní 1941, d.
1. febrúar 2013, og
Kristbjargar Böðv-
arsdóttur, f. 18. júlí 1942.
Systkini Elsu eru: Dröfn, f. 21.
ágúst 1965, gift Bjarka Unn-
arssyni, f. 1. nóvember 1966.
Dætur: Kristbjörg og Ásta Sól;
Böðvar, f. 9. nóvember 1968,
maki Petrína Freyja Sigurðar-
dóttir, f. 27. janúar 1963. Börn
f. 31. maí 1951. Dætur Elsu og
Jóns Björns eru: 1) Kristín, f.
26. apríl 1992, maki Arnar
Guðnason, f. 10. ágúst 1987,
hann á eina dóttur, Krist-
björgu. 2) Vala, f. 8. ágúst
1996, maki Fannar Jónsson, f.
28. júlí 1983, hann á þrjú börn;
Hörð Loga, Viktoríu Von og
Hrafntinnu Líf.
Elsa og Jón Björn bjuggu
alla sína tíð á Eskifirði eða þar
til Elsa veiktist haustið 2017.
Elsa var með stúdentspróf frá
Fjölbrautaskólanum við Ár-
múla, BS-gráðu í viðskipta-
fræði frá Háskólanum á Akur-
eyri og MBA-gráðu frá Háskól-
anum í Reykjavík. Hún starfaði
lengi í Landsbankanum á Eski-
firði en frá 2006 vann hún hjá
Fjarðaáli.
Útför Elsu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 20. sept-
ember 2019, klukkan 15.
hennar eru Sig-
urður og Kristín;
Þórey Kristín, f.
14. desember 1980,
gift Geir Ágústs-
syni, f. 4. desem-
ber 1978. Börn:
Rökkvi Þór, Reg-
inn Þór og Karen
Pia.
Hinn 23. júní
1983 gekk Elsa í
hjónaband með
Jóni Birni Hlöðverssyni Thor-
oddsen, f. 12. mars 1962. For-
eldrar hans voru Hlöðver Jóns-
son, f. 25. júlí 1935, d. 16. apríl
1997, og Kristín Thoroddsen, f.
2. september 1940, d. 18. sept-
ember 2013, seinni eiginmaður
Kristínar er Karl Gunnarsson,
Elsa systir er farin yfir í Sum-
arlandið, hún er örugglega byrjuð
að koma skikki á allt þar íklædd
camo-buxum og bleikum bol. Ég
er þakklát fyrir tímann sem ég
fékk með Elsu þótt stuttur væri.
Það eru forréttindi að eiga eldri
systur sem leiðir mann í gegnum
uppvaxtarárin, kennir manni allt
það helsta í samkvæmislífi ung-
lingsins og ekki síst hvernig mað-
ur átti að klæða sig til að vera töff,
en Elsa var svo sannarlega alltaf
töff. Ég get líka þakkað Elsu fyrir
götin í eyrun sem hún ákvað að
væru alveg málið og litla sys
skyldi sko fá göt, þótt hún þyrfti
að gera þau sjálf með klaka og nál
að vopni. Ég skarta þeim enn og
þakka fyrir að göt í nefið voru
ekki í tísku á þessum árum. Óneit-
anlega leit maður upp til stóru
systur og það var þægilegt að feta
í fótspor hennar.
Hún fór í Alþýðuskólann á Eið-
um og að sjálfsögðu fór ég þangað
líka. Ármúlaskóli var næstur í
röðinni og þangað lá leið mín líka,
hún ruddi brautina fyrir mig og
lagði mér lífsreglurnar í leiðinni.
Elsa var litríkur persónuleiki,
mikill húmoristi og einstaklega
hlý. Stundum dálítíð auðtrúa, það
var allavega alltaf auðvelt að
stríða henni sem ég gerði óspart.
Hún var mikill höfðingi heim að
sækja, var á algjörum heimavelli í
eldhúsinu, mikill listakokkur sem
margir nutu góðs af. Hún elskaði
að fá fólk í mat og það var rekinn
fimm stjörnu veitingastaður í Ár-
dalnum, ekki bara í mat og drykk
heldur líka í afburðaþjónustu.
Sælla er að gefa en þiggja átti
svo sannarlega við um Elsu og
nutu allir í hennar nærumhverfi
góðs af elsku hennar. Ekki síst
dætur hennar en hún var enn að
föndra pakkadagatal í desember
handa þeim þótt þær séu komnar
vel á legg.
Dætur mínar fóru heldur ekki
varhluta af gjafmildi frænku sinn-
ar, sem þær kynntust mjög vel
þegar hún bjó hjá okkur meðan
hún var í MBA-náminu. „Þú ert
engin smá tútta“ heyrðist oft þeg-
ar Elsu fannst þær sérstaklega
flott klæddar.
Það var gott að vera í innsta
hring hjá Elsu. Þú gast ekki gert
neitt rangt ef þú varst svo heppin
að vera þar og að sama skapi var
ekki miklu púðri eytt í þá sem
ekki náðu þangað.
Við Elsa vorum miklar vinkon-
ur og töluðum saman á næstum
hverjum degi áður en hún veikt-
ist. Það var skrítið og tómlegt að
hætta okkar daglega spjalli um
allt og ekkert. Elsa skilur eftir sig
stórt skarð sem erfitt er að fylla,
en það er huggun harmi gegn að
sjá röggsemina, skopskynið og
töffaraskapinn í Elsu koma fram í
dætrum hennar Kristínu og Völu.
Andi hennar lifir áfram í þeim og
brjóstum okkar sem elskuðum
hana. Hvíl í friði Elsa mín – elska
þig!
Þín systir,
Dröfn.
Það er með sorg í hjarta sem
við kveðjum elskulega frænku,
Elsu Þórisdóttur, sem kvödd var
úr þessu lífi allt of snemma
Elsa var atorkumikil kona, létt
í lund og hláturmild. Hún var
ákaflega félagslynd og gestrisin
með afbrigðum sem við nutum
góðs af í hvert sinn sem við sótt-
um hana og fjölskyldu heim á leið
okkar austur á land.
Það var mikið högg fyrir svona
lífsglaða og duglega konu að vera
öðrum háð um öll verk eftir að
hún veiktist alvarlega fyrir tveim-
ur árum.
Elsku Elsa, þín verður sárt
saknað af svo mörgum, heimurinn
hefur misst mikið við fráfall þitt.
Jón, Kristín, Vala, Krilla,
Dröfn, Böddi og Þórey, við vott-
um ykkur öllum okkar dýpstu
samúð og vonum að Guð gefi ykk-
ur styrk á þessum erfiðu tímum.
Það líf var okkur lán, en henni sómi.
Hún leyndist nærri, og var þó stéttar
prýði,
og það, sem mörgum sóttist seint í stríði,
það sigraði’ hún með brosi og hlýjum
rómi.
(Þorsteinn Erlingsson)
Helena, Vala
og Valtýr Björn.
Kallið er komið, liðin er stund
þín í hérvist á jörð, kæra Elsa.
Við minnumst þín í auðmýkt og
kærleika sem manneskju sem
blómstraði eins og blómstrið eina
frá morgni til kvölds, alltaf tilbúin
að rétta hönd og styðja við sína
minnstu bræður. Allra kvenna
mest kunnir þú að höndla með
mat og kruðerí; eins og þegar
Elsa hóf störf hjá Fjarðaráli kom
að sjálfsögðu upp í hugann að hún
væri orðin yfirmatseljan á staðn-
um. Hæfileikar Elsu lágu víða,
allt sem hún tók sér fyrir hendur
var gert af stakri alúð. Við höfum
verið svo lánsöm að hafa átt ára-
löng kynni af þeim hjónum Jóni
og Elsu sem leiddi okkur m.a. í
ógleymanlegt ferðalag til Helgu
systur Brynju, sem býr í himna-
ríki þeirra Bæverja, Berchtega-
ten. Alla heillaði Elsa með bros-
andi alúð og kurteisi og voru þau
hjón af staðarhaldara vinsamleg-
ast beðin um að koma fljótt aftur.
Ástin, elskan og minningin um
Elsu er einhvern veginn svo um-
vafin þessari yndislegu persónu
að þegar við lítum í sjóð minning-
anna drúpum við höfði í minning-
unni. Megi sól ætíð skína yfir ævi
þína, elsku Elsa. Vottum eigin-
manni börnum og aðstandendum
öllum innilega hluttekningu.
Atli og Brynja.
Elsa var alltaf einlæg en þó al-
gjör nagli sem lét ekkert stoppa
sig og elskaði af öllu hjarta.
Mér verður alltaf minnisstæð-
ust ástin sem hún bar til Jóns síns
og dætra.
Þau voru hluti af flestum okkar
umræðum og hversdagslegu
spjalli og því fannst mér ég hafa
þekkt þau alla ævi þegar ég hitti
þau fyrst.
Án elsku Elsu minnar verður
lífið tómlegra, ég verð ævinlega
þakklát fyrir okkar samleið og
auðmjúk yfir minningum sem
eiga eftir að hlýja, hvetja og bæta
alla ævi.
Elsku Jón, Vala, Kristín og
fjölskyldur, megi styrkurinn sem
hún bjó yfir veita ykkur aukinn
mátt á sorgartímum, núna og allt-
af.
Bára.
Leiðir okkar Elsu lágu fyrst
saman fyrir austan. Ég var að búa
til og manna innkaupadeild
Fjarðaáls og það hafði gengið á
ýmsu í þeirri vinnu. Ráðningar-
teymið hafði stillt upp fundi í lok
dags í enda langrar viku. Ég var
mjög þreyttur á leið í flug og lang-
aði helst að fresta þessu viðtali en
í öllu falli þá að þetta tæki snöggt
af. Þar sem ég sat og beið í viðtals-
herberginu í gamla Landsbanka-
húsinu á Reyðarfirði óraði mig
ekki fyrir hvað væri í vændum.
Ég var stressaður yfir því að hún
myndi mæta seint. En Elsa mætti
aldrei seint og kom að þessu sinni
korteri fyrr en til stóð. Allt í einu
spratt hurðin upp og í gættinni
stóð geislandi og brosandi kona, í
pels – horfði hvasst á mig og
spurði ákveðið: ert þú Óskar? Ég
játti því og þá svaraði hún að
bragði: „Já, sko, ég veit allt um
þig!“ Elsa eins og henni var einni
lagið óð á súðum í viðtalinu, leiftr-
aði af lífsgleði og það var alveg
sama hvort hún var að tala um
keppnisskapið sem hún beitti til
að vera afkstamest í síldarpökkun
eða við innslátt á gögnum í bank-
anum. Þegar tíminn sem ætlaður í
viðtalið var við það að klárast og
ég hafði tæplega komið að orði þá
spurði ég hvort hún vildi vita eitt-
hvað um starfið og um leið velti ég
því fyrir mér hver væri eiginlega
að taka viðtal við hvern. Þetta
viðal leiddi til þess að við urðum
nánir samstarfsfélagar næstu ár
og vináttu sem var í senn ósvikin
og skemmtileg.
Við elskuðum að bjóða hvort
Elsa Þórisdóttir
Sálm. 6.3
biblian.is
Líkna mér, Drottinn,
því að ég er
magnþrota,
lækna mig, Drottinn,
því að bein mín
tærast af ótta.