Morgunblaðið - 20.09.2019, Qupperneq 23

Lofts, því hann var m.a. um tíma
formaður Samtaka sunnlenskra
sveitarfélaga og sat í ótalmörgum
nefndum tengdum sveitarstjórn-
armálum. Að góðbænda sið unni
Loftur sauðkindinni og sá áhugi
fluttist yfir til barna hans og konu,
Hönnu Láru Bjarnadóttur. Ég
stríddi stundum strákunum
þeirra og sagði að þeir jörmuðu af
áhuga fyrir sauðfjárræktinni. Það
var alveg óhætt að gera að gamni
sínu við Loft því hann var húm-
orískur og stríðinn. Á Hruna-
mannaafrétti sló einnig hjarta
Lofts eins og svo margra bænda í
sveitinni. Á kveðjustund lifa enda-
laust margar minningar og ég sé
fyrir mér gamla oddvitahópinn
sem fagnar komu Lofts. Þeir taka
á móti vini sínum við himnahliðið,
glaðværir og traustir og syngja
honum til heiðurs sálmalagið um
„Kristján í Stekkholti“. Því miður
getum við Steinunn ekki fylgt
Lofti síðasta spölinn en sendum
Hönnu og fjölskyldunni allri inni-
legar samúðarkveðjur með þakk-
læti og söknuð í huga. Minningin
um glaðværan sveitarhöfðingja
lifir í hjörtum okkar.
Ísólfur Gylfi Pálmason.
Á kveðjustund er margs að
minnast eftir áratuga samstarf
þar sem hæst bar samstarf okkar
Lofts Þorsteinssonar í sveitar-
stjórn Hrunamannahrepps. Þeg-
ar ég var fyrst kjörinn í sveitar-
stjórn hafði Loftur verið
hreppsnefndarmaður í 16 ár, þar
af 12 sem oddviti. Fyrir nýliðann
var margt sem þurfti að setja sig
inn í og þá var gott að geta leitað í
reynslubrunn og þekkingu Lofts
sem hann var fús að veita. Á þess-
um tíma voru oddvitar uppsveita
Árnessýslu átta. Menn eins og
Gísli í Kjarnholtum, Böðvar á
Búrfelli, Þórir á Laugarvatni,
Steinþór í Þrándarholti og Jón í
Vorsabæ – allir sem einn öflugir
talsmenn síns heimahéraðs eins
og Loftur í Haukholtum. Allir
þjónuðu þeir lengi sínum sveit-
ungum. Þeir áttu með sér víðtæka
samvinnu um lausn margra mála
og þegar þeir mættu á fundi á
stærri sviðum eins og samstarfi
sunnlenskra sveitarfélaga eða á
landsvísu var bara von á góðu.
Það var bæði gefandi og gaman
að kynnast þessum körlum og
þessum tíma sveitarstjórnarmál-
anna. Allir áttu það sammerkt
með Lofti að gefa sig alla í verk-
efnið og í raun verja öllum tíma og
starfsævi í að þjónusta samsveit-
unga sína.
Sveitarstjórnarvinnan er í senn
gefandi og skemmtileg en um leið
tekur hún mikinn tíma sem menn
hafa þá ekki í annað.
Það er því einstakt þegar fólk
er tilbúið að verja starfsævinni við
vinnu fyrir samborgarana. Það
gerði Loftur og gaf allt sitt í verk-
efnið. Verður það seint fullþakk-
að. Fátækleg orð sett fram af
mikilli virðingu mega sín þar lítils.
Á starfstíma Lofts urðu miklar
framfarir í okkar sveitarfélagi.
Það efldist að burðum, atvinnulíf
varð fjölbreyttara með stofnun
öflugra fyrirtækja, uppbygging
hitaveitunnar svo eitthvað sé
nefnt.
Samhliða varð veruleg fjölgun
íbúa, yfirtaka á rekstri grunnskól-
ans, stofnun leikskóla og bygging.
Sterkur landbúnaður, sauðfjár-
ræktin og afrétturinn voru ávallt
ofarlega í huga Lofts. Öll þessi
verkefni tókst oddvitinn, sem all-
an starfstíma sinn var líka sveit-
arstjóri, á við og var í fararbroddi.
Fyrir utan alla ólíku og mann-
legu þættina sem líka þurftu úr-
lausnar við.
Ég vil að ferðalokum þakka
Lofti samstarf, samvinnu og
stuðning alla tíð.
Elsku Hanna, Steini, Maggi,
Berglind, Eddi, Óli og fjölskyldur,
við Elsa sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð styrkja ykkur og
styðja í sorginni. Minning Lofts
Þorsteinssonar lifir áfram, samof-
in okkar samfélagi.
Sigurður Ingi Jóhannsson.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2019
✝ Kjartan Kon-ráð Úlfarsson
fæddist á Vatt-
arnesi við Reyð-
arfjörð 10. júní
1935. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Boðanum í
Kópavogi 4. sept-
ember 2019.
Kjartan var son-
ur Úlfars Kjart-
anssonar útvegs-
bónda á Vattarnesi, f. 26. nóv.
1895, d. 22. mars 1985, og Mar-
íu Ingibjargar Halldórsdóttur
húsfreyju, f. 16. sept. 1897, d.
29. sept. 1939.
Systkini Kjartans eru: Kjart-
an, f. 1917, d. 1917, Halldóra
Hansína, f. 1918, d. 2000, Jón
Karl, f. 1920, Eygerður, f.
1922, d. 1982, Indíana Björg, f.
Magnússon, Bjarni á tvö börn.
d) Davíð. 2) María Ingibjörg, f.
1964, maki Andrés Eyberg Jó-
hannsson, f. 1966. Börn þeirra
eru a) Herbjörg, maki Friðrik
Hilmar Zimsen Friðriksson, b)
Jóhann Reynir. 3) Úlfar, f.
1965, maki Ingunn Heiðrún
Óladóttir, f. 1963. Börn þeirra
eru a) Viktor Daði, b) Sandra
Mist.
Kjartan flutti 15 ára gamall
til Vestmannaeyja þar sem
hann lærði rennismíði í Vél-
smiðjunni Magna og varð
meistari í þeirri iðngrein.
Kjartan starfaði við rennismíði
allt til ársins 1971 þegar hann
hóf störf hjá Samvinnutrygg-
ingum og síðar hjá VÍS þar
sem hann vann til starfsloka.
Kjartan og Margrét byrjuðu
sinn búskap í Vestmannaeyjum
þar sem þau byggðu sér hús en
fluttu til Reykjavíkur 1967, síð-
ar í Garðabæ og síðustu árin
bjuggu þau í Kópavogi.
Útför Kjartans fer fram frá
Lindakirkju í dag, 20. sept-
ember 2019, klukkan 13.
1924, d. 2008,
Bjarni Sigurður, f.
1926, d. 2013, Að-
albjörn, f. 1928, d.
2009, Steinunn Sig-
urbjörg, f. 1931, d.
2018, Hreinn, f.
1937, d. 2017, og
María Úlfheiður, f.
1939.
Kjartan kvæntist
4. janúar 1958
Margréti Anders-
dóttur, f. 1934 í Vest-
mannaeyjum. Börn þeirra eru
1) Anders, f. 1961, maki Dag-
björt Þuríður Oddsdóttir, f.
1963. Börn þeirra eru a) Mar-
grét, sambýlismaður Ingþór
Zóphoníasson, b) Heiður Kar-
ítas, sambýlismaður Fannar
Már Oddsson, c) Kristín Harpa,
sambýlismaður Bjarni Hrafn
Nú þegar ég kveð föður minn
og lít yfir farinn veg er margs
að minnast. Ég var á unglings-
árum þegar foreldrar mínir
ákváðu að kaupa fokhelt raðhús
og fjölskyldan myndi flytja í
Garðabæ. Næstu mánuði á eftir
var unnið sleitulaust í því að
byggja upp húsið og á örfáum
mánuðum tókst að koma því í
það horf að hægt var að flytja
inn í það. Við tóku ár þar sem
ég fékk tækifæri til að vinna
með pabba að ýmsum verkefn-
um í húsinu og einnig í bíl-
skúrnum, þar sem fengist var
við ýmis verkefni. Gilti einu
hvort um var að ræða bílavið-
gerðir eða smíðavinnu af ýmsu
tagi.
Allt lék þetta í höndum hans.
Hann hafði sem ungur maður
lært rennismíði og var meistari
í þeirri iðn. Í bílskúrnum var
rennibekkur sem var óspart
notaður og þá stundum galdr-
aðir fram hlutir sem manni
hefði ekki dottið í hug að hægt
væri að smíða heima í bílskúr.
Pabba óx ekkert í augum, hann
var vandvirkur og úrræðagóður
og það var sama hvað var, hann
var alltaf tilbúinn að takast á
við þau verkefni sem fyrir lágu.
Hann var alltaf tilbúinn að að-
stoða fjölskyldu og vini og gilti
einu hvort það var heima við,
austur á landi eða jafnvel í Nor-
egi.
Eins var um heimili foreldra
minna að þar var alltaf opið fyr-
ir alla og tekið á móti gestum
um skemmri eða lengri tíma ef
þörf krafði. Pabbi hafði mikla
ánægju af því að ferðast og þá
sérstaklega um hálendi Íslands.
Sérstaklega er mér minnisstætt
þegar við feðgar tókum á móti
tveimur frændum okkar frá
Bandaríkjunum og keyrðum
með þá um Ísland sumarið
1993. Dugði þá ekkert minna en
að fara á tveimur bílum og var
farið víða um, t.d. upp að Skála-
fellsjökli í sunnanverðum
Vatnajökli og inn í Öskju til að
sýna gestunum landið. Þessi
ferð var ágætt dæmi um gest-
risni hans og hvernig hann vildi
taka á móti fólki sem heimsótti
hann. Ekkert var til sparað og
reynt að gera ferðina sem eft-
irminnilegasta. Hann var mér
ómetanleg fyrirmynd og hef ég
búið að því.
Blessuð sé minning hans.
Úlfar.
Nú hefur tengdafaðir minn,
Kjartan Konráð Úlfarsson, eða
Daddi eins og hann var jafnan
kallaður, kvatt þetta líf. Á
kveðjustundu hellast minning-
arnar yfir, ljúfar og hlýjar, sem
gott er að orna sér við. Ég kom
inn í fjölskylduna fyrir rúmum
30 árum, feimin og kvíðin en
það reyndist óþarfi, mér var frá
fyrsta degi tekið opnum örmum
af öllum í fjölskyldunni, hjón-
unum Dadda og Lillu og börn-
um þeirra. Fyrir það verð ég
ævinlega þakklát. Heimilislífið í
Ásbúð 77 var einstaklega ljúft
og gott. Það sem einkenndi
fjölskylduna var gagnkvæm
virðing, hlýja og einstök hjálp-
semi og þar var gott að búa.
Mér er sérstaklega minnisstæð
hjálpsemin, það var sama hvað
í gangi var, allir hjálpuðust að,
ég sagði stundum í gríni að það
væri ekki hægt að laumast til
að mála eitt herbergi, allir voru
komnir til aðstoðar. Daddi var
einstaklega laghentur og það
var ekkert sem ekki var hægt
að laga eða bæta, sama hvort
það voru húsgögn, heimilistæki
eða bílar. Enda var það alltaf
viðkvæðið hjá elsta barna-
barninu ef eitthvað var að; „afi
laga“, sama hvort það var bil-
aður hlutur, fatnaður eða sár á
fingri. Gestrisnin í Ásbúð 77
var mikil og þess nutu mínir
ættingjar ekki síður en aðrir.
Foreldrar mínir, systkini og
þeirra börn, allir velkomnir í
Ásbúð, borðið hlaðið af veit-
ingum og gisting ávallt velkom-
in.
Nú er 84 ára ævi lokið. Þeg-
ar ég hugsa til baka er þakk-
læti efst í huga, þakklæti fyrir
að taka mér eins og ég er, fyrir
að vera einstaklega umburðar-
lyndur og hjálpsamur tengda-
faðir, fyrir að vera góður, fræð-
andi og umhyggjusamur afi og
síðast en ekki síst að bíða eftir
mér á kveðjustund, það var
mér ómetanlegt.
Góða ferð, kæri tengdapabbi,
hvíldu í friði. Við hugsum vel
um Lillu þína.
Dagbjört Þuríður.
Nú kveðjum við góðan mann,
tengdaföður minn Kjartan
Konráð Úlfarsson eða Dadda
eins og hann var alltaf kallaður.
Tengdapabbi var úrræðagóður
og bjó yfir þeim einstaka hæfi-
leika að finna lausnir á öllu,
hvort sem það var að gera við
bíla, breyta húsnæði eða smíða
jólagjafir handa barnabörnun-
um, allt var þetta gert af ein-
stakri fagmennsku og útsjón-
arsemi.
Það voru ófá skiptin þar sem
við settumst niður og hann
hannaði nýtt verkfæri til að
leysa vandamál sem kom upp,
svo var það smíðað og málið
leyst og auðvitað var það látið
heita að við hefðum hannað
verkfærið saman.
Betri kennara gat ég ekki
fengið við að undirbúa mig og
okkur Maríu að byrja að takast
á við fjölskyldulífið. Ég kem
inn í fjölskylduna, hafði engan
áhuga á bílum, kunni ekkert á
þá göfugu iðn að smíða eða
skapa eitthvað, en það kom
ekki að sök, mér var strax
treyst fyrir því að rafsjóða og
renna í rennibekknum það sem
þurfti, maður lærir jú á mistök-
unum, og gerir hlutina bara aft-
ur og allir tóku þátt í þessu
saman því allt var þetta fjöl-
skylduverkefni, sama hvort það
var að gera við bílinn okkar eða
að flísaleggja baðherbergið, all-
ir komu saman að verkinu.
Hann hafði einstakt lag á að
drífa okkur yngra fólkið áfram
við verkin og sá til þess að
verkin voru kláruð af fag-
mennsku. Að verki loknu var
svo alltaf tími til að skreppa í
bíltúr og skoða brimið á
Reykjanesinu eða skreppa aust-
ur fyrir fjall og skoða brúar-
framkvæmdir. Seinustu árin
var líkaminn farinn að gefa eft-
ir en hugurinn var alltaf til í
framkvæmdir, og ef við höfðum
á orði að við þyrftum að fara að
gera þetta eða hitt þá var alltaf
viðkvæðið „hvenær á ég að
mæta“. Elsku Daddi, hvíl í friði,
takk fyrir alla hjálpina og alla
ráðgjöfina, án þín væri ég bara
hálfur maður.
Þinn „uppáhalds“-tengdason-
ur,
Andrés Eyberg
Jóhannsson.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Með þessum fallegu orðum
Ingibjargar Sigurðardóttur
kveð ég elsku Kjartan móður-
bróður minn, eða Dadda eins og
hann var kallaður, með innilegu
þakklæti fyrir allt. Ég á margar
og góðar minningar tengdar
Dadda og Lillu og þeirra fjöl-
skyldu. Það er ljúft að líta til
baka og hugsa um allar góðu
stundirnar, hvort sem það voru
heimsóknir, ferðalög eða ýmsar
framkvæmdir sem hjálpast var
að við.
Daddi var heill og sannur,
traustur og alltaf boðinn og bú-
inn að rétta fólkinu sínu hjálp-
arhönd þegar á þurfti að halda,
vildi allt fyrir það gera. Og þau
stóðu sannarlega saman, hann
og Lilla. Heimili þeirra hefur
alltaf staðið ættingjum og vin-
um opið og þangað sannarlega
gott að koma, alltaf auðfundið
hversu velkominn maður er.
Fyrir alla ómetanlegu hjálp-
ina sem ég hef fengið og allar
góðu og gefandi stundirnar
þakka ég af alhug.
Ég sendi Lillu og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðar-
kveðjur og bið Guð að blessa
allar góðu minningarnar um
kæran frænda.
Gunnhildur Anna
Vilhjálmsdóttir.
Kjartan Konráð
Úlfarsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓNATAN ÓLAFSSON,
Lindasíðu 2, Akureyri,
lést sunnudaginn 15. september.
Útför hans fer fram frá Glerárkirkju
þriðjudaginn 24. september klukkan 13.30. Blóm og kransar eru
afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast hans er bent á minningar-
sjóð Björns Rúnarssonar: Banki 0354-13-200686,
kt. 141251-3259.
Sigrún Halldórsdóttir
Rögnvaldur Jónatansson Ásdís R. Jónsdóttir
Ólafía Jónatansdóttir Haukur Konráðsson
Sigurdríf Jónatansdóttir Björn J. Sighvatz
Brynjar Bragason Anna Þ. Ingólfsdóttir
Kristján Hálfdánarson Jóhanna S. Hansen
Rúnar Hálfdánarson Inga Helga Björnsdóttir
Daði Hálfdánsson Ráðhildur Stefánsdóttir
Ástkær faðir minn, bróðir og frændi,
GÍSLI ÞÓRÐARSON
viðskiptafræðingur,
Norðurbrún 1, Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn
12. september. Útförin fer fram frá
Kópavogskirkju fimmtudaginn 26. september klukkan 15.
Þórður Gíslason
Halldóra Þórðardóttir
og frændsystkin
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓHANNA ÓLÍNA HLÍFARSDÓTTIR,
Óla Hanna,
frá Norðfirði,
lést á Landakotsspítala 15. september.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 24. september klukkan 13.
Hlífar Þorsteinsson
Lára Jóna Þorsteinsdóttir
Kristinn Steinn Guðmundss. Sigurlaug Pálsdóttir
Höskuldur Guðmundsson Úlfhildur Úlfarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Söknuður
Hugur minn
hvarflar til
bernskuáranna á
Skaganum. Minningar um Þóru,
æskuvinkonu mínar leita á mig.
Vinátta okkar var mér allt. Þóra
var traust, hlý og góð. Ég þurfti
einungis að sveifla mér á snúr-
ustaurnum, yfir grindverkið og
ég var mætt. Stóð í tröppunum
og beið meðan Þóra var að
drekka. Í minningunni var alltaf
heitt kakó og nýbakað rúgbrauð
með heimagerðri kæfu á boð-
stólnum, mmm. Það var ekki til
siðs að leika inni í þá daga, við
þurftum að finna okkur eitthvað
skemmtilegt að gera eða að láta
okkur leiðast. Á barnaskólaárun-
um einsettum við okkur að
snerta ávallt ákveðinn ljósastaur
á Heiðarbrautinni fyrir skóla,
létum okkur hafa það að snúa til
baka ef það gleymdist. Þóra var
mikil íþróttamanneskja, átti ekki
roð í hana þegar hún hljóp eins
og hind eftir ánum eða tók á rás í
sumarskólanum í Leirárskóla.
Við æfðum sund bæði kvölds og
Þóra Ingvadóttir
✝ Þóra Ingva-dóttir fæddist
18. september
1963. Hún lést 18.
febrúar 2019.
Útför Þóru fór
fram í Kaupmanna-
höfn 1. mars 2019.
morgna, fórum í æf-
ingabúðir og keppn-
isferðir í góðum fé-
lagsskap. Tíminn
leið og smám saman
fórum við í sínhvora
áttina. Á sumrin
vann Þóra í Hval-
stöðinni og flutti
síðan í bæinn og fór
í Fóstruskólann. Ég
var heimakær og
dáðist að hugrekki
hennar. Við tókum upp þráðinn á
ný þegar ég flutti í bæinn og
börnin komu í heiminn. Enn á ný
flaug Þóra á vit ævintýranna í
Danmörku. Þá misstum við af
hvor annarri en áttum fáeinar
góðar stundir sem ég geymi í
hjarta mér.
Hver getur siglt, þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt, þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Þýð. Hulda Runólfsdóttir frá Hlíð.)
Ég vil votta fjölskyldu Þóru
samúð mína og þakka Binna fyr-
ir dásamlegu ljóðin sem hann
semur til konunnar sinnar og
vinkonu minnar.
Brynja Blumenstein
Brynja Blumenstein
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar