Morgunblaðið - 20.09.2019, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. SEPTEMBER 2019
✝ Margrét Krist-jánsdóttir
(Maddý) fæddist á
Ísafirði 8. sept-
ember 1935 og ólst
þar upp. Hún lést í
faðmi fjölskyldu
sinnar 11. septem-
ber 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Kristján Hannes
Jónsson forstjóri
og hafnsögumaður og Anna Sig-
fúsdóttir húsmóðir. Bróðir Mad-
dýjar var Jón Símon Krist-
jánsson og uppeldisbróðir
hennar Sigmundur Sigfússon.
Maddý útskrifaðist frá Verzl-
unarskóla Íslands árið 1954.
Hún stundaði nám í píanóleik og
tónsmíðum við Tónlistaskóla
Reykjavíkur. Á námsárum sín-
um í Reykjavík bjó Maddý hjá
fjölskylduvinum, þeim Láru
Arnardóttur og Steingrími
Jónssyni.
Maddý gegndi um tíma starfi
hjá Útvegsbankanum í Reykja-
Örn, f. 1970. Barnabörnin eru
átta.
Maddý vann við gluggaútstill-
ingar í stórversluninni Daytońs
til ársins 1962 og aftur snemma á
áttunda áratug síðustu aldar.
The American Swedish Institute
hefur árlega sett upp norræna
jólasýningu. Maddý nýtti hönn-
unarhæfileika sína við uppsetn-
ingu þessara sýninga þar sem
hún hannaði íslensku jólaborð-
stofuna í yfir fjörutíu ár. Auk
húsmóðurstarfa tók Maddý virk-
an þátt í íslenska samfélaginu í
Minneapolis, m.a. í kvenfélaginu
Heklu og Íslendingafélaginu.
Frá árinu 1997 aðstoðaði Maddý
Örn í starfi hans sem ræðismað-
ur Íslands í Minneapolis. Sem
menntaður tónlistamaður var
Maddý einnig virk í tónlistalífi
tvíburaborganna St. Paul og
Minneapolis, eins og t.d. í
„Thursday Musical". Síðast en
ekki síst stóðu Maddý og Örn í
áraraðir fyrir fjölmörgum sam-
komum fyrir íslenska námsmenn
sem komu til tvíburaborganna til
náms við Háskólann í Minnesota.
Útför Margrétar
Kristjánsdóttur Arnar; Maddýar,
fer fram frá Normandale Lut-
heran Church, Edina í dag, 20.
september 2019, kl. 11. f.h. að
Minnesota-tíma.
vík. Árið 1957 hélt
Maddý utan til
náms og útskrif-
aðist í gluggaút-
stillingum frá
hönnunarskólanum
Bergenholtz í
Kaupmannahöfn.
Heim komin að
námi loknu vann
hún við fag sitt í
versluninni Kjör-
garði í Reykjavík.
Árið 1960 flutti Maddý til
Bandaríkjanna þar sem verð-
andi eiginmaður hennar, Örn
Arnar, var við framhaldsnám í
læknisfræði.
Maddý og Örn giftust í des-
ember 1960 í Minneapolis og
hafa búið þar síðan, að und-
anskildum tveimur árum er þau
bjuggu á Íslandi í upphafi átt-
unda áratugar síðustu aldar.
Maddý og Örn eignuðust fjögur
börn sem öll eru búsett í Banda-
ríkjunum. Þau eru Anna Sigríð-
ur f. 1962, Bernhard, f. 1964,
Rannveig, f. 1965, og Kristján
Með hlýju og þakklæti minnist
ég Maddýjar. Tæp 60 ár eru síð-
an foreldrar mínir og foreldrar
Önnu Siggu kynntust sem Ís-
lendingar í útlandinu. Mikill vin-
skapur var á milli fjölskyldnanna
og við Anna Sigga mikið saman
fyrstu fjögur ár ævi okkar. Í
gegnum frásagnir og ljósmyndir
„man“ ég þessa ljúfu tíma vel.
Fölskylda mín flutti til Íslands og
Maddý, Örn og börnin bjuggu
áfram úti og fluttu til Íslands árið
sem við Anna Sigga urðum átta
ára gamlar. Það var líflegt og
gaman. Maddý einstaklega frum-
leg og hafði endalausa orku og
tíma fyrir okkur börnin. Afmæl-
isveislur voru eftirminnilegar,
húsið skreytt, nýstárlegir leikir
og flottar veitingar. Maddý hélt
hrekkjavöku og það var eins og
að ganga inn í ævintýraheim. Ár-
in tvö á Íslandi voru dýrmæt.
Elstu börnin lærðu íslensku og
eignuðust vini. Leiðin lá aftur út.
Tengslin slitnuðu ekki. Eftir að
ég varð fullorðin breyttust þau.
Maddý var ekki lengur bara
mamma Önnu Siggu heldur líka
kær vinkona. Á Arnarhóli var vel
tekið á móti öllum. Við sátum
tvær og spjölluðum langt fram á
nótt. Maddý ung í anda, óhefð-
bundin, bætti allt í kringum sig
og gerði lífið litríkara. Brosið
hlýtt, innilegt og náði til augn-
anna. Maddý alltaf í núinu. Við
fjölskyldan dvöldum um jólaleyt-
ið hjá Maddý og Erni og dvöldum
með Önnu Siggu og fjölskyldu í
Litlu-Hlíð yfir áramótin. Þegar
við komum heim á Arnarhól á ný-
árskvöld var búið að setja upp ný-
ársskreytingar. Sonur minn varð
svo heillaður að síðan höfum við
dekkað með dimmbláum dúk með
silfruðum stjörnum um áramót.
Maddý ólst upp á Ísafirði, fór í
framhaldsskóla og tónlistarskóla
í Reykjavík og virtan hönnunar-
skóla í Kaupmannahöfn. Átti
kæra ættingja í Danmörku. Bjó
og starfaði í nær sex áratugi í
Bandaríkjunum. Maddý sagði
mér að það hefði verið stórt skref
fyrir sig að fara til Ameríku og
alls ekki auðvelt. Örn hefði verið í
námi, mikilli vinnu og lítið sést
heima fyrir. Lífið hefði oft verið
erfitt og hún stundum einmana.
Ýmis félagsstörf og samskipti við
Íslendinga hjálpuðu henni.
Maddý vann að góðgerðarmálum
m.a. á sviði heilbrigðismála. Setti
árlega upp íslenskt jólaborð og
hélt barnajólaböll í „The Swedish
Institute“. Greiddi götu íslenskra
nemenda og fjölskyldna þeirra í
áratugi. Þá eru ótaldar allar stór-
veislurnar og móttökurnar sem
hún hélt fyrir Íslendinga heima á
Arnarhóli eða í Grænuhlíð. Þess-
ari opinberu hlið á Maddý kynnt-
ist ég bara af afspurn. Ég þekkti
fjölskyldukonuna. Elli kerling fór
ekki blíðum höndum um Maddý
og tók mikið frá henni. Það var
sárt. Maddý, sem hafði ánægju af
að vera með fólki, spjalla, syngja
og hafa gaman, missti málið og
fleira. Það var erfitt. Maddý
breyttist þó ekkert, fylgdist vel
með öllu, hafði sama brennandi
áhuga á lífinu og unga fólkinu og
brosti sínu fallega, hlýja brosi.
Með hjálp tölvu gat hún verið í
samskiptum. Örn og Maddý ferð-
uðust mikið, sinntu vel fjölskyldu
sinni og stórum vinahópi, komu
reglulega til Íslands og tóku virk-
an þátt í menningarlífinu þar sem
þau voru stödd hverju sinni.
Við fjölskyldan sendum Erni
og fjölskyldunni innilegar samúð-
arkveðjur.
Sigurbjörg (Idda).
Meira: mbl.is/minningar
Ég kvaddi hana Maddý mína í
hinsta sinn á undurfögrum sept-
emberdegi, fjórum dögum fyrir
afmælið okkar, vitandi að þetta
gæti verið síðasta kveðjan. Hún
var ótrúlega hress miðað við
veikindin og þrátt fyrir að geta
ekkert talað gat hún tjáð sig með
snertingu og brosi; þessu ein-
staklega fallega brosi sem allt og
alla bræddi. Við ræddum afmæl-
isdaginn og hvað við ætluðum að
gera til að halda upp á hann, þ.e.
ég talaði og hún brosti, kreisti
höndina mína, strauk kinnina
mína og hló og gaf mér allt sem
hún átti. Við kynntumst fyrir 29
árum þegar við fjölskyldan flutt-
um til Minnesota en þá voru þau
heiðurshjón búin að búa hér í 30
ár. Ég ætlaði svo sannarlega ekki
að búa hér vestra í meira en eitt
ár, hámark tvö, en 29 árum
seinna erum við enn hér og með
mikilli hjálp Maddýjar og hennar
einstöku hlýju og góðu nærveru
höfum við stungið niður rótum og
orðið stoltir Minnesota-búar.
Hún sagði mér einhvern tímann
að Gulla Björnsson heitin hefði
sagt að þegar við værum farnar
að bíða eftir því árlega að State
Fair byrjaði og nytum þess að
vera í 35 stiga hita og raka þá
fyrst værum við orðnar „Minne-
sotan“. Við Maddý vorum sam-
mála um að þessu fyrra myndum
við aldrei ná en ákváðum að það
þýddi það að við værum íslenskar
fyrst og „Minnesotan“ í okkur
væri svo í öðru sæti. Íslending-
urinn í Maddý hvarf aldrei og
stoltari landa hef ég sjaldan hitt.
Maddý kenndi mér ótal margt
og þá sérstaklega það að
„blómstra þar sem mér er plant-
að“ en hún var meistari í því.
Bæði í eiginlegri og óeiginlegri
merkingu því hún var mikil og
góð garðyrkju- og blómakona en
ekki síður var hún einstaklega já-
kvæð manneskja sem átti gott
með að sjá það góða í öllu, hversu
erfitt sem það virtist við fyrstu
sýn. Hún blómstraði í Minnesota
sem manneskja, eiginkona,
mamma, amma og tengda-
mamma og gerði öllum í kringum
sig kleift að blómstra. Það var
ekki alltaf auðvelt, hún sagði mér
einhvern tímann að einu sinni
sem oftar hefði hún fengið bréf í
pósti sem skrifað var til Mrs. Örn
Arnar og hún velti fyrir sér hvað
hefði orðið um hana Margréti
Kristjánsdóttur frá Ísafirði en
hún fann leiðir til að blómstra og
lét ekki smámuni lífsins byrgja
sér sýn. Hún var stolt, tignarleg
og einstaklega glæsileg kona og
það var mannbætandi að um-
gangast hana.
Maddý og Örn voru höfðingjar
heim að sækja og þær eru ófáar
veislurnar sem þau hafa haldið
fyrir Íslendinga og þau hafa verið
miðpunkturinn í íslenska sam-
félaginu í Minnesota í tugi ára.
Þau hjónin voru samstiga í því að
ekkert væri nógu gott fyrir Ís-
lendinga og þau gerðu líf okkar
sannarlega ríkara og skemmti-
legra með örlæti sínu, umhyggju
og gæsku.
Elsku Örn, Anna, Benni,
Rannveig og Kristján, við finnum
til með ykkur en minningin um
yndislegu Maddý gerir sorgina
aðeins bærilegri. Það var svo fal-
legt að sjá hversu vel þið önnuð-
ust Maddý í veikindunum; óeig-
ingjörn, hlý og örlát. Þið eruð
einstök.
Katrín Frímannsdóttir
og Haraldur Bjarnason
(Kata og Halli).
Kæra Maddý. Við kveðjum þig
með söknuði og þökkum þér ára-
langa vináttu.
Ég man mjög vel hvenær og
hvernig við hittumst fyrst í
Minnesota. Ég var nýbyrjuð í
hjúkrunarfræðinámi haustið
1986 og Arnór búinn að vera
lengur. Þið Örn áttuð miða á tón-
leika sem þið gátuð ekki notað og
vilduð láta stúdenta njóta góðs af.
Ég man ekkert eftir tónleikun-
um, en man mjög vel þegar við
Arnór komum að sækja miðana.
Þið tókuð svo einstaklega vel á
móti okkur.
Við vorum, eins og margir aðr-
ir íslenskir stúdentar, tíðir gestir
á heimili ykkar. Það var alltaf
veisla þegar við heimsóttum ykk-
ur, vetur, sumar, vor og haust, og
tilefnin margvísleg. Og þú pott-
urinn og pannan í öllu. Það er svo
margt að þakka fyrir og gott að
rifja upp á þessum tímamótum.
Boðin á ykkar fallega heimili
voru okkur stúdentum ótrúlega
mikilvæg í mörgum skilningi. Það
var alltaf gaman! Boðin voru ekki
einvörðungu tilbreyting í oft
mjög einhæfu og jafnvel fátæk-
legu stúdentalífi, við fengum góð-
an mat og skemmtum okkur vel.
En það var ekki allt; við vorum
einstaklega velkomin til ykkar og
fundum vel hversu annt þið létuð
ykkur um velferð okkar. Þið
fylgdust svo vel með, á ykkar
hógværa og glaðlega máta,
hvernig okkur vegnaði og við
vissum að í ykkur áttum við bak-
hjarl ef eitthvað bjátaði á. Eitt 17.
júní-boð í Grænuhlíð er sérlega
eftirminnilegt. Þið buðuð fjölda
manns eins og vanalega og það
var glatt á hjalla. Við sigldum á
Lake Minnetonka, Kristján son-
ur þinn dró okkur á sjóskíðum
þvers og kruss yfir vatnið og
söngur ómaði fram eftir kvöldi.
Þið hafið margsinnis boðið mér
Margrét Kristjáns-
dóttir Arnar
✝ Hagalín Guð-mundsson
fæddist 20. júlí
1921 í Innri-
Hjarðardal, Önund-
arfirði. Hann lést
11. september 2019
á Hjúkrunarheim-
ilinu Grund.
Foreldrar hans
voru Sigríður
Hagalínsdóttir, f.
1885, d. 1947, og
Guðmundur Gilsson, f. 1887, d.
1978. Systkini Hagalíns eru níu:
Gils (1914-2006), Ingibjörg
(1916-2014), Helga (1918-1940),
Þórunn (1920-2011), Kristján
(1923-2013), Magnús (1924-
2006), Ragnheiður (1925-2014),
Páll (1927-2016) og Bjarni, f.
1930.
eiga þrjú börn og átta barna-
börn.
Hagalín stundaði nám við
Núpsskóla 1939-40 og síðar við
Bændaskólann á Hvanneyri
1943-1945. Þau Þórdís tóku al-
farið við búinu í Innri-Hjarðar-
dal 1950 og bjuggu þar til ársins
1988 er þau fluttust í Kópavog
þar sem Hagalín bjó þar til hann
fór á Hjúkrunarheimilið Grund
2016.
Hagalín sinnti ýmsum störf-
um meðfram búskapnum. Hann
var mjólkurbílstjóri og slát-
urhússtjóri á Flateyri, var í
hreppstjórn Mosvallahrepps,
formaður Búnaðarfélags Mos-
vallahrepps, Ræktunarfélags V-
Ísafjarðarsýslu, og sat í skóla-
nefnd Holtsskóla. Hagalín kom
á fót sjóminjasafni við Hjarð-
ardalsnaust. Á seinni árum
fékkst hann við ýmiskonar
handverk, svo sem bókband en
þó einkum glerlist.
Hann verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag, 20. sept-
ember 2019, klukkan 13.
Árið 1950 kvænt-
ist Hagalín Þórdísi
Guðmundsdóttur
(1924-1992) frá
Ytra-Vatni, Skaga-
firði. Börn þeirra
eru: 1) Yngvi, f.
1950, kvæntur Guð-
björgu Halldórs-
dóttur. Fyrri kona
hans var Sólveig
Victorsdóttir. Þau
eiga einn son, fjög-
ur barnabörn og eitt barna-
barnabarn. 2) Sigríður, f. 1952,
gift Skafta Þ. Halldórssyni. Þau
eiga þrjú börn og þrjú barna-
börn. 3) Guðrún, f. 1953, gift
Arne B. Vaag. Þau eiga þrjá
syni og fimm barnabörn. 4) Guð-
mundur, f. 1956, kvæntur
Ágústu Halldórsdóttur. Þau
Ekki veit ég með vissu hvað
lífið er – eða dauðinn, ef því er
skipta. Gerir það nokkur? Hitt
veit ég líkt og aðrir að við eigum
þetta ljósblik, lífið. Það er því
best að baða sig í birtunni og
láta ekki myrkrið yfirtaka okkur
á meðan það er hægt. Mér
fannst tengdafaðir minn, Haga-
lín Guðmundsson, bóndi í Innri-
Hjarðardal í Önundarfirði,
löngum gera það betur en flestir
aðrir þótt lífið væri honum
stundum mótdrægt. Hann var
ljúfur maður og elskulegur,
barngóður og börnin hans og
barnabörn dáðu hann og elsk-
uðu.
Hagalín var af þeirri kynslóð
bænda sem tóku tæknina í notk-
un, rafvæddi heimilið með ljósa-
vél áður en rafmagnið var lagt í
sveitina, átti vörubíla, dráttar-
vélar, hleðsluvagna, mjaltakerfi,
yfirleitt af nýjustu gerð. Hann
átti alltaf góða bíla og góðar vél-
ar. Hann var verkmaður góður
og hafði jafnan á orði um óunnin
verk að best væri að þeim væri
lokið strax í gær.
Eitt það fyrsta sem ég skynj-
aði þegar ég kynntist honum var
að hann var bæði frár og
skyggn eins og sagt var um
Arnfirðing nokkurn í Gísla sögu.
Á yngri árum mátti sjá hann
hlaupa upp um fjöll og sjón hans
var svo góð að hann gat greint í
sundur hvaða fé væri á fjalli í
mikilli fjarlægð. Hann sá líka
lengra en flestir aðrir, var bæði
berdreyminn og draumspakur
og hjálpaði mörgum sem áttu
erfitt andlega. Draumar skiptu
hann miklu.
Í lok 9. áratugarins neyddist
Hagalín til að bregða búi og
flytja í Kópavog vegna sjúk-
dóms konu hans, Þórdísar Guð-
mundsdóttur, sem veiktist af
alzheimer. Það var jafnræði með
þeim hjónum fram að því að
sjúkdómurinn heltók hana og
heimili þeirra mikið kærleiks-
heimili. Eftir að hún dó tók við
langvarandi sjúkdómstímabil í
ævi hans. Kannski lagðist líka
sorgin svona þungt á hann. En
einn góðan veðurdag hittum við
kona mín hann við góða heilsu
og glaðan í bragði. Hann hafði
dreymt draum sem hann varð
að segja okkur. Þegar hann sá
Þórdísi, konu sína fyrst fór hann
yfir Breiðadalsheiði á vörubíl
sem hann átti á þeim árum. Hún
hafði ráðið sig sem vinnukona á
bæ innar í firðinum. Í draumn-
um var hann kominn til að
sækja hana á Ísafjörð. Þau óku
af stað og fóru einhverra hluta
vegna oft utan vegar þýfða og
grýtta heiðina. Bíllinn hristist
og skalf og Hagalín tók eftir því
að rifa myndaðist milli hans og
Þórdísar í bílnum. Að lokum
datt sæti hennar niður og hún
greip í sæti hans og hékk á því
nokkra stund. Að síðustu missti
hún takið og féll niður.
Í seinni hluta draumsins sá
hann Þórdísi á gráum hesti.
Hann var svo stór að Hagalín
velti fyrir sér hvort hann væri
íslenskur. Þau voru stödd á
miklu túni og hún benti blíðlega
á brúnan hest í fjarska og sagði:
„Þarna er þinn hestur.“
Svo var hún horfin.
Í botni þessa draums skynj-
um við vissulega vægðarlausa
aðför veruleikans eins og Sigfús
Daðason orðaði það í einu ljóða
sinna en einnig birtuna; trúna,
vonina og kærleikann.
Megi Hagalín hvíla í friði.
Skafti Þ. Halldórsson.
Ég hef augu mín til fjallanna: Hvaðan
kemur mér hjálp? Hjálp mín kemur
frá Drottni, skapara himins og jarðar.
(121. Davíðssálmur)
Nú hefur elsku afi Hagalín
kvatt þetta líf. Það tók hann
tíma að sleppa tökum á lífinu,
lífstakið var þétt. Líkt og vest-
firska aldan sleppir seint taki á
sendinni strönd Önundarfjarðar.
Önundarfjörður, þar fæddist afi
og ólst upp og bjó lengst af, í
faðmi fjallanna. Þórustaðahorn
og Þorfinnur gnæfa yfir Hjarð-
ardalnum.
Hér kunni afi best við sig, hér
átti hann heima. Ég var svo
heppinn að fá að upplifa síðustu
búskaparár afa og ömmu í
Hjarðardalnum. Ég fór hvern
morgun eftir mjaltir fram að
Stórasteini með kýrnar og hljóp
sem fætur toguðu heim í hafra-
graut og súrt slátur. Ég fékk að
upplifa og læra hvernig afi og
amma báru endalaust virðingu
fyrir náttúrunni og skepnunum.
Hvernig þau voru hluti af þess-
ari fallegu en hörðu náttúru og
afi var svo sannarlega náttúru-
barn.
Hann þekkti hvern stein,
hverja öldu, hverja þúfu og
hvert mið í fjöllunum þegar far-
ið var á sjó til veiða.
Hann var bóndi af Guðs náð.
Hann las búnaðarritið og kyn-
bótaskýrslur þegar hann lagði
sig eftir hádegismatinn. Engar
ákvarðanir voru teknar án ná-
kvæmrar yfirlegu. Hann og
amma Dísa umgengust sínar
skepnur af virðingu, án alls asa.
Þau kunnu best við sig í sam-
spili við náttúruna. Við erum
mörg sem kunnum best við okk-
ur í náttúrunni og í návist við
dýrin. Kannski er það vegna
þess að náttúran minnir okkur á
hvaðan við erum og hvar við eig-
um heima. Þessi harða náttúra
Vestfjarða sem gerir manneskj-
una ógnarsmáa. Fjöllin eru þar
ár eftir ár, öld eftir öld, há, fög-
ur og hrikaleg. Þau vaka yfir og
umvefja kynslóðir sem koma og
fara.
Afi Hagalín var einn af þeim
síðustu af sinni kynslóð sem
kveðja. Kynslóð sem ólst upp
við að allir þurftu að leggja sitt
af mörkum, hversu gamall sem
maður var. Hann sagði mér sög-
ur af því þegar hann gekk til
prestsins í Holti í undirbúningi
fermingar. Margar nætur áður
var farið á sjó og þreytan var
farin að segja til sín hjá ungum
dreng.
Það endaði þannig að afi sofn-
aði undir kirkjuveggnum og
kom allt of seint til fræðslunnar
og fékk tiltal fyrir. Hann vann
einnig sem unglingur við að
bera 50 kg sekki allan daginn í
Síldarvinnslunni á Sólbakka og
þegar heim var komið tóku
hefðbundin bústörf við. Svona
liðu dagarnir og árin í skjóli
fjallanna.
Í Biblíunni er Guði oft líkt við
klett eða fjall. Og á sama hátt
og fjallið er stöðugt og bærist
ekki, er Guð stöðugur og bærist
ekki, þrátt fyrir að margt í okk-
ar lífi sé óreiðukennt og úr jafn-
vægi. Þá er Guð þar, sama hvað.
Hann vakir yfir kynslóðum sem
koma og fara, alveg eins og fjöll-
in háu fyrir vestan. Í dag felum
við traustasta fjallinu afa Haga-
lín.
Í skjóli þess hittir hann
ömmu Dísu sem finnst hún
örugglega vera búin að bíða allt
of lengi eftir afa en að lokum
sleppti hann takinu á vestfirsku
ströndinni og sigldi á ný mið.
Elsku afi, takk fyrir allt og
allt.
Haraldur Örn Gunnarsson.
„Jáá jááá, það er nú líkast
til.“ Afi okkar ljúfmennið og
barnakallinn er nú farinn til
ömmu og eflaust farinn að
hjálpa henni að sinna blómunum
og hitta Binna vin sinn.
Það var alltaf ljúft að komast
Hagalín
Guðmundsson