Morgunblaðið - 05.12.2019, Blaðsíða 30

30 FRÉTTIRInnlent
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. DESEMBER 2019
Nýútkomin bók „Hann hefur engu
gleymt ... nema textunum!“ inni-
heldur fjölmargar gamansögur af
íslenskum tónlistarmönnum. Höf-
undur bókarinnar er Guðjón Ingi
Eiríksson og Bókaútgáfan Hólar
gefur út. Útgáfan hefur á undan-
förnum árum gefið út fjölda bóka
sem innihalda gamansögur úr ýms-
um áttum, eins og af sjómönnum,
íþróttafréttamönnum, prestum og
stjórnmálamönnum, auk sagna úr
einstaka héruðum.
Hér á eftir verður gripið niður í
bókina og byrjað á sögu þar sem
Björgvin Halldórsson kemur til
skjalanna.
***
Hinn kunni hljómborðsleikari
Hjörtur Howser stjórnaði á sínum
tíma útvarps-
þætti á Bylgj-
unni og þurfti
þá að ná sam-
bandi við Bubba
Morthens.
Hann fann hins
vegar hvergi
símanúmer
Bubba og kom
því að máli við
Björgvin Hall-
dórsson, sem var þarna nær-
staddur, og spurði:
„Veist þú nokkuð símanúmerið
hjá Bubba? Hann er nefnilega ekki
skráður í símaskrána?“
„Símaskrána!“ svaraði Björgvin,
steinhissa á vankunnáttu Hjartar.
„Stjörnurnar eru ekki skráðar í
símaskrána. Bara undirleikararnir.“
***
Einu sinni sem oftar voru Ljótu
hálfvitarnir með tónleika í Ólafsvík.
Þeir fengu gistiaðstöðu í skólabygg-
ingu og eftir nokkrar vel heppnaðar
tilraunir í efnafræðistofunni var
lagst til hvílu.
Samkvæmt venju var Guð-
mundur Svafarsson fyrstur á fætur
og vaknaði þyrstur. Þegar þorst-
anum hafði verið hæfilega sinnt
sótti á hann hungur. Hann ákvað því
að gera vel við sig, láta ekki flot-
brauðið duga, og rölti sér yfir á hótel
í morgunmat. Þar hrúgaði hann á
diskinn alls kyns brauðmeti og
áleggi og bætti svo við diski af súr-
mjólk sem stóð í stórri skál á borð-
inu.
Hann fann þó fljótlega að súr-
mjólkin var skemmd. Hún var bæði
þykk og límkennd og sérdeilis
bragðvond.
Kurteisi er Guðmundi hins vegar í
blóð borin, svo að hann reyndi eftir
fremsta megni að þræla í sig fleiri
skeiðum af ónýtu súrmjólkinni, en
allt kom fyrir ekki. Þetta væri ekki
mönnum bjóðandi.
Af gæsku sinni og kurteisi ákvað
Guðmundur að vara starfsfólkið við
og benda því á þetta, svo það gæti
fjarlægt hina ónýtu vöru og aðrir
þyrftu ekki að lenda í hinu sama.
Þjónninn horfði íbygginn á Guð-
mund og hlaðborðið til skiptis og
spurði varfærnislega:
„Bíddu ... hvar tókstu þessa súr-
mjólk?“
„Nú, bara þarna í skálinni,“
svaraði Gummi.
Þjónninn brosti kurteislega. Sagði
svo: „Einmitt, já. En ... þetta er
vöffludeig!“
***
Carl Billich var ekki eingöngu
píanóleikari eins og þeir gerast best-
ir, heldur var nákvæmni hans við-
brugðið og talsvert af öðrum skóla
en menn áttu að venjast hér á
norðurhjara veraldar.
Einhverju sinni þurfti Svavar
Gests á píanista að halda til að leika
inn á hljómplötu með naumum fyrir-
vara.
Hann hringdi í Billich, sagði hon-
um erindið og spurði því næst:
„Geturðu komið klukkan sex?“
Píanistinn svaraði:
„Ég get komið fjórar mínútur í
sex, ef þér viljið.“
***
Eftir að Pétur Kristjánsson var
hættur eiginlegu hljómsveitastússi
tróð hann stundum upp með hinum
og þessum hljómsveitum, sér og öðr-
um til óblandinnar ánægju. Ein af
þeim var Sálin hans Jóns míns og
þegar kom að því að kynna gamla
brýnið á svið gerði Stefán Hilmars-
son, aðalsöngvari hennar, það iðu-
lega með þessum orðum:
„Góðir gestir, næstur stígur á svið
Pétur Kristjánsson. Hann hefur
engu gleymt – nema textunum.“
***
Haustið 1986, aðeins stuttu eftir
að Greifarnir spruttu fram á sjónar-
sviðið, tók hljómsveitin þátt í Músík-
tilraununum og bar þar sigur úr
býtum. Þetta var á 200 ára afmæli
Reykjavíkurborgar og af því tilefni
var efnt til tónleika í Laugardalshöll
þar sem fram komu Madness,
Simply Red, Fine Young Cannibals,
Lloyd Cole and the Commotion og
fleiri frægar.
Greifarnir hituðu upp fyrir þessar
hljómsveitir og klæddust við það
mjög frumlegum búningum, sem
voru á „heimsmælikvarða og rúm-
lega það“ að þeirra eigin sögn og
vöktu mikla og verðskuldaða athygli
hinna erlendu gesta.
Eftir tónleikana var haldið heljar-
innar partý á Hótel Borg. Þangað
mættu meðal annars allar hljóm-
sveitirnar, sem fram höfðu komið og
vitaskuld þá líka Greifarnir. Þar
tókst einni bakraddasöngkonunni í
Fine Young Cannibals að narra
jakkann af Vidda en varð þá í kjöl-
farið fyrir þeirri óskemmtilegu lífs-
reynslu að vera lamin illþyrmilega í
bakið af Jóni Inga bassaleikara. Hún
sneri sér við, bæði sár og undrandi.
Um leið og Jón Ingi sá hver hafði
orðið fyrir barðinu á honum sagði
hann afsakandi:
„Sorrí! Æ þot jú vos von of ðe
greifs.“
***
Óskar Álftagerðisbróðir Péturs-
son syngur mikið við jarðarfarir
enda kallaður „Hell singer“. Að-
spurður hvort að mikið væri fram
undan hjá honum í þeim efnum svar-
aði hann: „Já, það er reytingur. Ég
var uppi á elliheimili um daginn að
kanna lagerstöðuna og hún lofar
góðu.“
***
Hljómsveitin Högni frá Vopnafirði
var afar vinsæl á sveitaböllunum á
Austurlandi á árunum í kringum
1980. Þar lamdi húðirnar Jón Sig-
urjónsson, sem síðar varð kunnur
knattspyrnudómari, og fór létt með.
Eitt sinn fengu hljómsveitar-
meðlimirnir sér að snæða í söluskál-
anum á Egilsstöðum. Fram undan
var ball í Valaskjálf um kvöldið og í
seddunni sem fylgdi því að hafa gert
hamborgaranum og frönsku kartöfl-
unum góð skil langaði Jón, sem var
trommari sveitarinnar, afskaplega
mikið í vindil.
Hann var aldrei mikill reykinga-
maður, en átti þó sína uppáhaldsteg-
und í þessum flokki tóbaks og gekk
nú að afgreiðsluborðinu og spurði:
„Áttu nokkuð Bjarna frá Vogi?“
Það sást greinilega á svip af-
greiðslustúlkunnar að hún vissi ekk-
ert hvað Jón átti við. Hún skimaði
samt eitthvað í kringum sig, svona til
að leita af sér allan grun um eitthvað
sem hún vissi engin deili á, og svar-
aði honum síðan neitandi. Þá kom
upp smástríðnispúki í trommaranum
sem óðara spurði:
„En Guðrúnu frá Lundi?“
***
Herbert Guðmundsson hljóðritaði
stórsmellinn „Can’t Walk Away“ í
Englandi. Fékk að nota þar ódýra
næturtíma. Um takkana hélt Íslend-
ingur. Í sama hljóðveri tóku The
Rolling Stones upp plötu á sama
tíma en bara á daginn.
Upptökustjóri Hebba laumaðist til
að spila fyrir hann einhverjar upp-
tökur Stónsara. Þar heyrði Hebbi
trommuleik sem smellpassaði við
lagið.
Íslendingarnir bundust nú fóst-
bræðralagi um að stelast til að nota
trommuleikinn í laginu og halda því
vitaskuld leyndu. Sem varð niður-
staðan. Trommuleikurinn í „Cańt
Walk Away“ er spilaður af stónsar-
anum Charlie Watts – án þess að
hann hafi hugmynd um það!
***
Á pönkárunum spiluðu Fræbbbl-
arnir í félagsheimili í Bústaðahverfi.
Jón Gnarr var þangað mættur og
kynnti sig fyrir þeim. Sagðist spila á
bassa í pönksveitinni Nefrennsli.
Strákarnir spjölluðu saman. Stein-
þór heitinn bassaleikari Fræbb-
blanna spurði á hvernig bassagítar
hann spilaði. Jón svaraði:
„Fner.“
Steinþór hváði. Jón ítrekaði að
bassagítarinn héti Fner. Þetta vakti
kátínu. Í næstu skipti sem hann varð
á vegi Fræbbblanna var hann ætíð
spurður að því hvernig Fnerinn væri
að standa sig.
Að því kom að Fræbbblarnir upp-
lýstu Jón um að nafn bassagítarsins
væri Höfner, sem er eitt þekktasta
bassagítarmerki í heimi. Jón komst
þá að því að merkið á bassagítarnum
hans hefði brotnað hjá fyrri eiganda
og stafirnir Hö horfið úr því.
***
Árni Johnsen var fyrir margt
löngu í viðtali við Frey Eyjólfsson á
Rás 2 og var meðal annars að sýna
honum og tala um glænýjan kassa-
gítar sem hann var búinn að kaupa
sér. Kvað Árni gripinn hafa kostað
þrjú hundruð þúsund krónur.
Þá missti Freyr út úr sér:
„Það er ekkert annað! Bara
hundraðþúsundkall á grip!“
„Æ þot jú vos von of ðe greifs“
 Bókaútgáfan Hólar hefur gefið út bókina Hann hefur engu gleymt.... nema textunum!  Gaman-
sögur úr tónlistarbransanum  Greifarnir, Fræbbblarnir og Björgvin Halldórsson koma m.a. við sögu
Greifarnir Hljómsveitin knáa, sem rekur rætur sínar til Húsavíkur, kemur við sögu í gamansagnabókinni.
„Geturðu komið klukkan
sex?“ Píanistinn svaraði:
„Ég get komið fjórar mín-
útur í sex, ef þér viljið.“