Fréttablaðið - 14.12.2002, Qupperneq 28

Það hefur vart farið framhjáneinum að Kristján Jóhanns-son er á landinu um þessar
mundir. Á milli þess sem hann
hefur upp raust sína fyrir landann
situr hann við flygilinn í Bústaða-
kirkju og miðlar af þekkingu sinni
til íslenskra söngvara. „Þú verður
að hamast á þessu aftur og aftur
þar til þú nærð þessu almenni-
lega. Ég sé þig síðan á morgun og
þá syngjum við dálítið saman,“
segir hann og stendur upp og
kveður síðasta nemandann þann
daginn.
„Þetta er ótrúlega gaman en
erfitt og krefjandi, langt umfram
það sem ég átti von á. Ég hef að-
eins komið nálægt því að kenna
áður en ekki svo teljandi sé. Til
mín hafa komið krakkar sem ver-
ið hafa á Ítalíu í söngnámi. Það
hefur aðeins verið vinargreiði en
ekkert regluleg kennsla.“
Heldurðu að það eigi fyrir þér
að liggja að kenna?
„Nei, það held ég ekki. Það er
þá ekki fyrr en eftir einhver ár.
Þeir sem stunda kennslu eru
fremur þeir sem ekki ná sérstök-
um árangri í söngnum en hafa
ástríðuna til að bera og miðla
áfram með að kenna.
Þú ert ekkert að brenna út sem
söngvari?
„Nei, fjarri lagi. Ég syng af
krafti og hef aldrei verið betri.
Það er eins með röddina, hún
verður betri og betri eftir því sem
maður eldist, rétt eins og konurn-
ar og vínið,“ segir Kristján og
skellihlær. Hann bætir við að Ítal-
ir eigi sér spakmæli sem hljóði
eitthvað á þessa leið: „Mentre ci
sono le palle ce ancor la vita.“ „Á
okkar máli útleggst það eitthvað á
þá leið að þegar pungurinn sé far-
inn og gleymdur sé lífið búið. Ég
held að það sé eitthvað svipað
með mig og sönginn að svo lengi
sem ég geti elskað konu þá muni
ég syngja.“ Hann segist hafa nóg
að gera og undanfarin ár sungið
talsvert í Japan og Kína og kunn-
að því vel. „Þar eru peningarnir
og gott að syngja fyrir þessar
þjóðir.“
Kristján gagnrýnir íslenska
fjölmiðlamenn og segir þá ýta
undir flatneskju. „Í blöðunum eru
allir sem eitthvað geta gerðir að
stórsöngvurum. Hér er aragrúi af
þeim og enginn greinamunur
gerður á hvort menn eru
rokksöngvarar, dægurlagasöngv-
arar eða eitthvað annað. Ég kenni
ykkur fjölmiðlafólkinu um,“ segir
hann. „Það er allt að því niður-
lægjandi þegar þið farið að tala
um stórsöngvara við mig. Hvað er
ég þá? Það má enginn reka upp
gól og þá er búið að gera úr hon-
um stórsöngvara. Þegar þið vinn-
ið á þennan hátt verður allt leiðin-
legt og flatneskjulegt.“
Íslensk jól með ítölsku ívafi
Kristján heldur utan aftur á
mánudag og ætlar að halda jól
með fjölskyldunni á Ítalíu. „Ég
syng fyrir páfann eins og ég gerði
í fyrra og hlakka til þess. Jólin
höldum við á heimili okkar og þau
eru hefðbundin íslensk jól með
ítölsku ívafi,“ segir hann. Sauða-
hangikjötið verður með í far-
angrinum en fátt annað matar-
kyns og engar Ora baunir. „Það er
alltaf gaman að bragða á hangi-
kjöti en Íslendingar eru bara með
það of oft á borðum. Það er ekki
lengur hátíðamatur og þjónar því
ekki sínum tilgangi lengur.“
Jólin hafa þegar verið undirbú-
in heima á Ítalíu og Kristján segir
að Sigurjóna hafi bakað nokkrar
sortir af smákökum. Á Þorláks-
messu skera þau út laufabrauð.
„Við höldum dagsetningum eins
og hér heima og höfum aðfanga-
dagskvöld. Sækjum kirkju, borð-
um vel, höldum utan um hvert
annað og hugsum dálítið um Guð.“
Þegar Kristján er spurður
hvort hann hafi náð þangað sem
hann ætlaði sér segir hann það
engan vafa. „Það er langt síðan.
Þegar söngvarar hafa sungið í öll-
um stærstu og mestu óperuhúsum
heims, eins og Metropolitan, Scala
og Covent Garden, í fimmtán ár
þá er ekki mikið eftir. Ég get ekki
annað en verið ánægður.“ Hann
segir það persónubundið hvenær
söngvarar fari að hægja á sér.
„Vanalega hægir maður á sér vilj-
andi ef maður nennir ekki að atast
í þessu lengur. Með tímanum
gefst færi á að velja og hafna. Þá
þarf ekki lengur að stökkva á allt
sem býðst eins og í byrjun.“
Ertu ekki orðinn þreyttur á
söngnum og ferðalögunum sem
fylgja honum?
„Nei, fjarri lagi. Þetta er bara
mitt starf. Ég held að það sé miklu
erfiðara að keyra á milli Kópa-
vogs og Reykjavíkur daglega allt
árið um kring. Það er svo þreyt-
andi að ég myndi að öllum líkind-
um skjóta mig í hausinn ef ég
þyrfti þess,“ segir hann og er ekki
að grínast. Flökkulífið segir hann
að eigi mun betur við hann og það
henti honum vel að vera ekki með
hlutina niðurnjörvaða. „Oftast fæ
ég góða íbúð þar sem ég syng og
þar get ég eldað sjálfur, hlaupið
um fáklæddur og gert það sem ég
vil. Ég kann því vel enda kemur
konan með mér þegar hún getur.“
Eldamennskan sáluhjálp
Matarmenningin á Ítalíu er að
Kristjáns skapi og hæfir honum
vel. Hann segist á hinn bóginn
alltaf fitna þegar hann komi til Ís-
lands. „Samt borða ég miklu meira
heima á Ítalíu. Maturinn er svo
miklu hollari þar og ekki nærri
eins fitandi og hér,“ segir hann.
„Ég elda líka mikið sjálfur og hef
afskaplega gaman af því enda er
ég mikill sælkeri. Eldamennska er
mín sáluhjálp,“ staðhæfir hann.“
Kristján segir þau hjón reyna
að koma heim á hverju ári. „Það
er alltaf jafn gaman að koma til
Íslands. Kannski er það vegna
þess að við komum svo sjaldan,“
segir hann og hlær. „Nei, ég hef
ógurlega gaman af því að syngja
heima. Núna söng ég heima á Ak-
ureyri fyrir mömmu og gamla
fólkið á elliheimilinu þar sem hún
býr. Þar söng ég með bræðrum
mínum og frændum lög af geisla-
diski sem er sá fyrsti um pabba
gamla og er tileinkaður honum.
Áður var hann bara til á vínyl
blessaður. Mér þótti afskaplega
vænt um að syngja fyrir mömmu
og gamla fólkið, sem var ógurlega
þakklátt.“
Finnst þér hin svokallaða
menningarelíta á Íslandi hafa tek-
ið þér illa?
„Engan veginn, ég heyri ekkert
af henni og veit ekki hver hún er,“
segir Kristján og skellihlær. Hann
er með á því hvaða fyrirbrigði það
sé „Ég er bara alls ekki inni í
þeirri hringiðu og læt hana mig
litlu skipta.“ Hins vegar veit hann
af öfund og rógmælgi. „Ég lít ein-
faldlega á það sem hrós en velti
því að öðru leyti lítið fyrir mér.
Víst er að öfundin er ekki sprottin
af hve myndarlegur ég er en
kannski er það fyrir skemmtileg-
heitin,“ segir hann og hlær enn
meira.
Venjulegt heimilislíf
Sigurjóna hefur verið dugleg að
ferðast með Kristjáni og hefur
ekki talið eftir sér að dvelja með
honum þar sem hann er við æfing-
ar. Hann segir að eftir að litla
heimasætan fæddist hafi hún ver-
ið bundnari en börnin séu í góðum
höndum heima á meðan þau séu í
burtu.
„Hún lætur sig sjaldnast vanta,
þessi elska, og síst minna en hún
gerði. Við höfum alla tíð verið
með stúlkur sem gæta barnanna.
Lengi vel voru þær íslenskar en
svo um tíma filippeyskar. Nú er
hjá okkur aftur íslensk stúlka og
hún er heima með börnin þegar
við erum í burtu. Drengirnir eru
orðnir það stórir og annar þeirra
er komin í menntaskóla. Þeir
byrja reyndar fyrr þar í mennta-
skóla en hér heima.“
Heimilislífið er ósköp venju-
legt og Kristján segir þau vera
heimakær. „Þetta er bara eins og
venjulegt heimili, kannski aðeins
meiri kúltúr í heimilislífinu. Við
eigum vini og kunningja sem
koma í heimsókn og við förum út
með þeim. Eins eigum við örfá ís-
lenska vini, ekki marga. Það eru
helst þeir sem hafa búið lengi á
Ítalíu og eiga maka þaðan.“
Bíður eftir tónleikahöll
Heldurðu að þú eigir eftir að flytj-
ast heim til Íslands?
„Ekki held ég það, en maður
getur ekki bara hugsað um sjálfan
sig. Nú eru tvö elstu börnin mín
heima og það hefur mikið að
segja. Tengdaforeldrarnir og fjöl-
skyldan toga mikið í okkur. Þau
koma reyndar talsvert oft út til
okkar. Það má heldur ekki gleyma
því að börnin eru alin upp á Ítalíu
og þekkja ekkert annað fyrir utan
stuttar heimsóknir til Íslands.“
Talið þið saman íslensku á
heimilinu?
„Já, við höfum alltaf gert það
við börnin og ég held að við getum
verið stolt af því hve góða ís-
lensku þau tala. Það hefur svo
mikið breyst á Íslandi frá því ég
flutti burtu. Íslendingar eru orðn-
ir alþjóðlegri. Það er aðeins eitt
sem þeir eru ótrúlegir skussar í
og það er að koma upp tónleika-
höll. Það gerist ekkert í því fyrr
en einhver með völd og vit tekur
af skarið. Ég treysti engum betur
til þess en annað hvort Ingibjörgu
Sólrúnu, sem ég met mikils, eða
Davíð Oddssyni vini mínum. Við
komum okkur aldrei saman um
þetta fyrr en þau lemja í borðið og
segja: „Hingað og ekki lengra, nú
verður byggt hús og það á að vera
svona og standa hér.“ Ekki væri
verra ef þau hefðu samband við
mig og ég myndi feginn miðla af
minni tuttugu og fimm ára
reynslu. Þetta er ekkert grín. Ís-
lendingar verða að veltast með
þetta endalaust annars. Það verð-
ur kannski rifist um það í tvær
vikur og síðan verða allir ánægðir
og dauðfegnir að það skuli þá
loksins vera komið tónlistarhús.“
bergljot@frettabladid.is
28 14. desember 2002 LAUGARDAGUR
Falleg
kvenúr
LAUGAVEGI 15 • Sími 511 1900
www.michelsen.biz
Kíktu á úrvalið á
elskað
sungið
Meðan ég get
get ég
Kristján Jóhannsson spjallar um söng, mat
og lífið sjálft. Hann segir að ekki verði byggt
tónlistarhús á Íslandi fyrr en einhver með viti
taki af skarið. Það verði rifist í tvær vikur
en síðan verði allir dauðfegnir.
KRISTJÁN JÓHANNSSON
Syngur af krafti og hefur aldrei verið
betri: „Það er eins með röddina, hún
verður betri og betri eftir því sem maður
eldist, rétt eins og konurnar og vínið.“
Víst er að öfundin
er ekki sprottin af hve
myndarlegur ég er en
kannski er það fyrir
skemmtilegheitin.
,,
Það má enginn
reka upp gól og þá er
búið að gera úr honum
stórsöngvara.
,,