Skessuhorn - 10.04.2019, Qupperneq 18

MIÐVIKUDAGUR 10. ApRíL 201918
Laugardaginn 13. apríl næstkom-
andi ætlar Snjólaug Guðmunds-
dóttir að opna sýningu á verkum
sínum í Safnahúsinu í Borgarnesi.
Sýningin nefnist „Vefnaður, þæf-
ing og bókverk“ en það er einmitt
það sem Snjólaug mun sýna; ofnar
myndir, blaut- og þurrþæfð listaverk
og bókverk með ljóðum eftir Snjó-
laugu. „Meiningin var að vinna sem
mest úr því efni sem ég átti, en það
var alveg nóg til, en ég þurfti samt
að bæta nýju við,“ segir Snjólaug
þegar blaðamaður heimsótti hana á
vinnustofuna á föstudaginn. Snjó-
laug er fædd og uppalin á ísafirði
en hún flutti í Borgarfjörðinn til að
kenna vefnað í Húsmæðraskólanum
á Varmalandi. Þar kynntist hún eig-
inmanni sínum, Guðbrandi Brynj-
úlfssyni, sem var þá í skóla á Hvann-
eyri. Sjö árum eftir að Snjólaug
flutti í Borgarfjörðinn, árið 1973,
fæddist eldri sonur þeirra hjóna.
„Við fluttum svo hingað að Brúar-
landi árið 1975 og höfum verið hér
síðan,“ segir Snjólaug. Snjólaug og
Guðbrandur eiga tvo syni og eina
ömmu- og afastelpu.
Hafði ekki áhuga á
handavinnu
„Ég hef aldrei verið nein búkona og
er afskaplega léleg í öllum bústörf-
um. Ég hef þó aðstoðað í heyskap og
svoleiðis en lítið komið að skepnu-
hirðingu, ég er eiginlega bara frek-
ar hrædd við dýrin,“ segir Snjólaug
og brosir. Handavinnan hélt henni
upptekinni á meðan aðrir sinntu
bústörfum en handavinnan var þó
ekki alltaf stór partur af lífi Snjó-
laugar. Þegar hún var barn hafði
hún lítinn áhuga á handavinnu en
mamma hennar var vefnaðarkenn-
ari. „Mamma setti á stofn vefstofu á
ísafirði þar sem hún óf efni og ýmsa
hluti. Við systur unnum stundum hjá
henni á vefstofunni en ég hafði eng-
an sérstakan áhuga á þessu. Það var
ekki fyrr en mamma lést vegna veik-
inda þremur árum eftir að hún opn-
aði vefstofuna sem ég ákvað að læra
vefnað. Ég hafði samband við Guð-
rúnu Vigfúsdóttur vefnaðarkennara
við Húsmæðraskólann á ísafirði og
hún talaði við kennara í Handíða-
og myndlistaskóla íslands og ég fékk
inngöngu í skólann og hélt suður.
Þá fann ég fljótlega hvað þetta átti
vel við mig,“ segir Snjólaug. „Hug-
myndin var alltaf að halda vefstof-
unni hennar mömmu opinni en það
gekk ekki. Ég hafði einfaldlega eng-
an þroska til þess, enda bara ung-
lingur á þessum tíma,“ bætir hún
við.
Þarf alltaf að hafa eitt-
hvað í höndunum
Þegar Snjólaug kom að Varma-
landi sem vefnaðarkennari fann hún
að kennslan átti vel við hana. „Mér
þykir virkilega gaman að kenna og
hanna, en ég hanna flest allt sem
ég geri,“ segir Snjólaug. Eftir níu
ár á Varmalandi kenndi Snjólaug
um tíma í Lyngbrekku en þar var
útibú frá Grunnskólanum á Varma-
landi fyrir nemendur af Mýrum.
„Ég kenndi í Lyngbrekku í tvö ár,
held ég, en hélt á tímabili námskeið,
einkum í þæfingu. Ég er mjög sátt
við að kennsla og handavinna, ásamt
húsmóðurstörfum, hafi verið mitt
ævistarf, enda hefur mér líkað það
mjög vel,“ segir Snjólaug og bros-
ir. Snjólaug hefur fengist við margt
sem viðkemur handavinnu, en hún
þæfir, vefur, prjónar, svo nokkuð sé
nefnt, og yrkir ljóð inn á milli. „Ég
hef líka í gegnum tíðina prófað ým-
islegt sem ég hef kannski ekki al-
veg fest mig við. Ég gerði á tíma-
bili skartgripi úr skeljum, ég hef líka
gert salt- og piparstauka úr beinum
og timbri og svo hef ég aðeins verið
að mála með vatnslitum. Mér þykir
þetta allt skemmtilegt,“ segir Snjó-
laug. „Fyrir mér er hægara sagt en
gert að gera ekkert. Ég þarf alltaf
að hafa eitthvað í höndunum og er
ómöguleg ef ég sit aðgerðarlaus. En
mér finnst gott að vera með fleiri en
eitt verkefni í takinu í einu og þess
vegna er ég með eins konar „starfs-
stöðvar“ á heimilinu og á vinnu-
stofunni. Á einni stöðinni er ég að
þæfa eða vefa, vinn í tréverki á ann-
arri og svo sit ég með prjónana við
sjónvarpið eða útvarpið og ljóðin
verða ýmist til þegar ég vinn eða t.d.
í göngutúrum. Ég hef nýlega sett
mér það markmið að vinna minna,
sitja með hendur í skauti og íhuga
og sækja ýmsa viðburði í héraði. Ég
geri það þegar sýningunni lýkur,“
segir Snjólaug og kímir.
Þykir gaman að lesa
náttúruna
Spurð hvað henni þykir skemmti-
legast að gera brosir hún og hugs-
ar sig vel um. „Það er erfitt að
segja, allt sem ég geri er skemmti-
legt. Það er samt eitthvað við timbr-
ið sem heillar mig og það má eigin-
lega segja að ég hafi smá áráttu þeg-
ar kemur að trjám. Á meðan maður-
inn minn, sem er skógræktarmaður,
horfir á trén og dáist að því hvern-
ig þau vaxa og dafna og skapa skjól,
spái ég meira í hvernig þau líta út
að innan, hvernig viður þeirra er og
hvað væri hægt að gera úr honum.
Timbrið er svo fallegt og skemmti-
legt efni að vinna með,“ segir Snjó-
laug og bætir því við að hún sé mikið
náttúrubarn. „Ég nýt þess að fara út
í náttúruna og lesa hana. Fara í fjör-
una og finna skeljar sem hægt er að
gera eitthvað skemmtilegt úr. Mér
þykir alltaf svo gaman að reyna að
búa eitthvað til úr því sem ég finn
úti í náttúrunni, reyna að nýta allt
og gera eitthvað fallegt,“ segir Snjó-
laug.
Þykir gaman að
brjóta heilann
„Þegar ég sit við iðju mína er gott
að velta fyrir sér og brjóta heilann
um hugmyndir sem skotið hafa upp
kollinum. Sem dæmi þá tók það mig
að minnsta kosti eitt ár að finna út
hvernig best væri að búa salt- og
piparbaukana til,“ segir Snjólaug um
leið og hún sýnir blaðamanni fallega
skjannahvíta stauka úr beinum með
timburbotni og timburloki. Aðspurð
segist hún ekki ætla að vera með verk
úr beini eða timbri á sýningunni að
þessu sinni. „Nema jú kolla sem ég
hannaði úr timbri og lét smíða fyrir
mig, en ég óf áklæði á stólseturnar,
en þeir verða ekki til sölu. Ég hef ver-
„Ég þarf alltaf að hafa eitthvað í höndunum“
- segir listakonan Snjólaug Guðmundsdóttir á Brúarlandi
Snjólaug Guðmundsdóttir listakona mun opna sýningu með verkum sínum í Safnahúsinu í Borgarnesi á laugardaginn.

Hér er brot af blautþæfðum myndum sem verða á sýningunni. Þessar myndir eru
festar á platta sem auðvelt er að hengja upp á vegg.
Snjólaug heima í stofu. Fyrir aftan hana hangir mynd sem hún gaf nafnið „Oft ég
svarta sandinn leit svíða grænan engireit,“ sem er hending úr kvæðinu Vögguljóð
eftir Jóhann Sigurjónsson.
Hér má sjá tvær týpur af salt- og piparstaukum sem Snjólaug hefur gert, annars
vegar úr timbri og hins vegar úr beini og timbri. Fyrir framan liggur hálsmen sem
Snjólaug gerði einnig úr beini og timbri.
Þessi mynd heitir Ljósrákir en Snjólaug
óf hana í minningu bróðursonar síns
sem lést af slysförum.