Skessuhorn - 06.11.2019, Blaðsíða 27

MIÐVIKUDAGUR 6. nÓVeMBeR 2019 27
Vísnahorn
Júníus Jónsson verkstjóri
á Akureyri var ágæt­
ur hagyrðingur. Þura í
Garði bjó um tíma á Ak­
ureyri, skammt frá heim­
ili Júníusar og átti vinskap ágætan við þau
hjón bæði. einhverju sinni sendi Þura konu
Júníusar þessa afmæliskveðju:
Gegnum lífið góða ferð
á gæfuvegi fínum,
þú ert ekki öfundsverð
af eiginmanni þínum.
Júníusi þótti sér skylt að þakka sinn hluta í
kveðju Þuru og svaraði:
Þú kvartar ei en kalt er það
að kúra ein í næturhúmi
og enginn hefði öfundað
eiginmann í þínu rúmi.
Flokkshollustan er okkur mörgum svo töm
að það sem vor elskaði flokksformaður seg­
ir verður nánast heilagt orð og óhrekjanleg
staðreynd. Reyndar er mér ekki gjörkunn­
ugt um pólitískar skoðanir Bjarna frá Gröf en
samkvæmt þessari vísu ættu þær þó að vera
nokkuð ljósar:
Þegar lífs er þorrin gangan
og þrýtur líf um allan skrokkinn
þá halla ég mér á hægri vangann,
því hitt væri sko að svíkja flokkinn.
Það kemur fyrir okkur öll að skrokkurinn
er með eitthvert vesen. Okkur er illt í bak­
inu, með hausverk eða öxlin að stríða okkur
og hvað er þá til ráða? Kristján Runólfsson
kunni ráð við því:
Ertu nú í höm og hupp,
hálsi og baki frá þér.
Heyrðu! Þú skalt hella upp,
á hæðarboxið á þér.
Oft og iðulega er talað um hið vandaða eft­
irlitskerfi eSB með matvælum og hvað það
skipti miklu fyrir neytendur. Fyrir tiltölulega
fáum árum komst þó upp að hrossakjöti hafði
verið blandað nokkuð saman við nautahakkið
þar í sóknum og orðið kaupmönnum heldur
til búdrýginda. Varð það Guðmundi Stefáns­
syni tilefni eftirfarandi limru:
Blesa var báglega reitt
og Branda, hún mjólkað’ei neitt.
Svo var þeim slagtað
en slátrið ei vaktað.
Í hakkinu urðu þau eitt.
Stundum er haft á orði að ekki sé sama Jón
og séra Jón og stórþjófar fái jafnan minni
refsingu en smáþjófar sé miðað við stolna ein­
ingu. Þórður einarsson frá nýlendu í Garði
orti fyrir ca 102 árum síðan:
Stelirðu litlu í steininn mátt
staulast karl minn, sérðu
en stelirðu miklu og standir hátt
í stjórnarráðið ferðu.
Magnús Jónsson frá Skógi mun hinsvegar
hafa ort þessa sjálfslýsingu:
Lítill er á legg að sjá,
litlum skila arfi,
lítilsmetinn leggst ég frá
litlu ævistarfi.
Já það er nú þetta með ævistarfið. Í hverju
það er fólgið? Og hver á svosem að meta hvort
það er til góðs eða ekki? Það sem einu sinni
þótti æskilegt og fyrirmyndarframkvæmd
þykir nú hið versta mál á allan hátt. eysteinn
Gíslason orti eftirfarandi limrur:
Margur var postillupésinn
og prelátaboðskapur lesinn.
Sá langfeðgasiður
lagðist þó niður
sem afdankað óþarfavesin.

Lífsstíllinn núna er námstrit
við „náttúrufræði“ með blám lit.
Vísa leið sálum
í viðkomumálum
vídeóspólur og klámrit.
Ja það veitir nú ekki af einhverri örvun þeg­
ar menn komast á vissan aldur. Munur eða
áður var þegar menn stóðu í hryggspennu við
sjálfan sig sólarhringinn langan. Gumundur
Stefánsson orti um þessa þróun mála:
Er minnkar hvötin, má þess njóta
og meiri hafa frið.
Sá mun líka síður brjóta
sjötta boðorðið.
Það semsagt haustar að jafnt í mannsævinni
sem veðurfarinu og Óskar í Meðalheimi lýsir
veðurfarsþættinum svo:
Breyting sést á bláum geim
blómin flestöll dáin.
Sumargestir hópast heim
héla sest á stráin.
Það svosem gerir lítið gagn að fjasa eitthvað
um löngu liðna tíð og öfundast. Stefán Stef­
ánsson frá Móskógum átti leið hjá hænsnabúi
á Sauðárkrók þegar honum varð á munni:
Fjörið mitt er farið brott,
fátt er nú til bjargar
Helvíti á haninn gott
að hafa þær svona margar.
Blessaðir stjórnmálamennirnir okkar eru
með þeim ósköpum gerðir að stundum eru
þeir stjórnarmegin og stundum ekki. Það er
nú ekki að ég öfundi þá, langt frá því en allt­
af er þeim nauðsynlegt að vera í sviðsljósinu
hverjum ráðum sem beitt er þar til. Stein­
grímur Sigfússon tók sér eitt sinn fyrir hend­
ur (eða fætur) að ganga landið horn í horn eða
því sem næst. Man reyndar ekki hvar á suð­
vesturútkjálkanum hann valdi sér upphafsreit
en austur á Langanes ráfaði hann fótgang­
andi og varð Finni Torfa Hjörleifssyni tilefni
limru:
Ætlirðu að gera eitthvað spes
sem almenningur í blöðum les
með nesti nóg
og nýja skó
labbaðu austur á Langanes.
Ragnar hét maður og var Sigurðsson. eitt
sinn voru þeir að stinga út á Hjaltabakka
(skammt frá Blönduósi) hann og Haukur Páls­
son í Sauðanesi síðar á Röðli. Haukur fór með
dreifarann og sagði Ragnari að yrkja um sig á
meðan. Þegar hann kom aftur sagði Ragnar:
Virðast kauða verk ónýt,
viskusnauður pési.
Hugarblauður hendir skít
Haukur í Sauðanesi.
Haukur taldi þar með nóg ort að sinni og
bað ekki um meira.
Sem betur fer er sönglistin iðkuð hér um
slóðir bæði ákaft og ítrekað. Það hefur ver­
ið haft á orði um suma söngmenn, sérstak­
lega tenóra, að þeir geti alls ekki lært texta og
syngi bara það sem þeim heyrist vera sungið
í kringum þá. Hallmundur Kristinsson batt
einhvern tímann saman hugsanlega útkomu
úr slíku:
Þú hreina svarta bindið mitt.
við hörmum spilltra vanda.
Fram laðar kvartett trosið sitt,
þá er hér naumast andað.
Ég finn mér innst í hálsi hrjá
- svo marga þynnri hendir -
þar sneið af pylsu er föst á ská,
svo nú kom verri endir.
Með þökk fyrir lesturinn,
Dagbjartur Dagbjartsson
Hrísum, 320 Reykholt
S 435 1189 og 849 2715
dd@simnet.is
...Þá halla ég mér á hægri vangann - því hitt væri sko að svíkja flokkinn!
Ingibjörg Valdimarsdóttir á tali við Dýrfinnu Torfadóttur.
Heiðmar Jóhannsson var ánægður með kanilsnúðana.
Viðar Pétursson var fyrsti gesturinn
sem leit við á föstudaginn. Hér blaðar
hann í skopmyndunum.
Hlini Eyjólfsson gluggar í bækur og blöð.
Petrún Berglind Sveinsdóttir.
Pétur Jónsson á tali við Hrafnhildi Harðardóttur.
Daginn fyrir opna húsið festu þeir
Sævar Jónsson og Ingi Björn Róberts-
son frá Blikksmiðju Guðmundar upp
nýtt skilti á húshorn skrifstofunnar.