Feykir - 29.11.2017, Síða 33

332 01 7
barðist við grátinn. Hann æpti
og lamdi sem óður maður.
Og óp hans urðu að kveini
í dagskímunni. En enginn
svaraði. Aðeins gneipir
klettaveggirnir umhverfis
bergmáluðu orð hans, -- kalt
og tómt.
Nú lá Kletta og þreytti við
sjöunda dægrið. – Dauða-
dægrið. Áður daginn þryti
bak við Sótahauginn væri
hún eflaust liðin í kofanum.
Og eldurinn á arninum væri
slokknaður og sólin gengin
undir.
„Ó, góði hlauptu,“ hrópaði
hann til hreindýrsins. – „Þú
veist það er um lífið hennar
Klettu að tefla. – Í guðs
nafni. Hún má ekki deyja frá
okkur núna. Má það ekki. –
Heyrirðu!“
Þannig hélt hann áfram
að tala til örmagna hreinsins
þar sem hann lá og skalf með
gljáandi augun í sólskininu.
Bör Enason brölti niður af
sleðanum. Hann kastaði sér
á hnén hjá dýrinu og byrjaði
að klappa því blíðlega um
hálsinn. „Ó, manstu nú ekki
eftir öllu góða saltinu sem þú
fékkst hjá henni Klettu þegar
þú varst lítill kálfabjálfi.“
Dýrið lyfti hausnum.
Gljáandi augun
blikuðu heit mót
gulli morgun-
sólarinnar. Það
reyndi að standa
upp en seig bara
hjálparlaust og
stynjandi til
jarðar.
„Í guðs nafni
þá.“ Bör Enason
reif og togaði
í hornin. Það
gagnaði ekki
minnstu vitund.
Smástund stóð
hann og starði
fram fyrir sig
með tár örvæntingar-innar í
brúnum augunum. Það komu
herkjur um munninn. Í einni
svipan reif hann dálkinn
úr slíðrum og þrýsti öðru
hnénu að hnakka dýrsins.
Hann ætlaði að lóga vesalings
skepnunni. En er hann kraup
þarna fann hann hvernig
þessi örmagna líkami herptist
saman í angist. Og nú varð
hann svo undarlega klökkur.
Hágrátandi beygði hann sig
yfir dýrið. Þennan ökuhrein
hafði stúlkan hans sýslað svo
mikið við. Hún hafði verið
svo undurgóð við hann. Hann
þóttist sjá hana í fjarska standa
í laufguðum kjarrskóginum
og gefa honum salt úr lófa eina
sólskin sumarnótt inn á milli
fjallanna. Birkiskógurinn
stóð með döggsvölu laufi og
niðurinn frá ánni barst sem
lágur kliður um dalinn hina
fögru sumarnótt. „Svei mér að
þú getir gleymt henni Klettu.“
– Hann þrýsti sér að dýrinu.
Og sólin skein milli tindanna.
Þá spratt Bör Enason upp. Á ný
setti hann hnéð að skepnunni
og hnífsblaðið glampaði í
sólinni. Dauðþreytt dýrið gaf
frá sér langt baul og reyndi
að rísa upp. En blóðið vall úr
sárinu út með hnífsskaftinu
– og það átti ekkert þrek eftir.
Orkaði ekkert nema að deyja.
Bör Enason rykkti hnífnum
út. Hann lagði munninn
að sárinu og drakk volgt
hreindýrsblóðið. Allur veik-
leiki hafði yfirgefið hann.
Hann rétti úr sér og starði
inneftir til fjallanna. Hann
varð ólmur af þessum rauða
drykk hér á mörkinni. Áður
sólin gengi til viðar bak við
Sótahauginn skyldi hann samt
verða kominn. Blóðþyrstur
lagði hann aftur munninn
að sárinu og saug. Og hann
merkti síðustu dauðateygjur
hreindýrsins.
Nú var hann tilbúinn. Hann
spratt upp fölur yfirlitum, reif
skíðin út úr sleðanum og steig
á þau. Og hann
tók sprettinn
yfir lyngþúfur og
geystist inn yfir
Vargfjallsháls-
inn.
Mílu eftir mílu,
upp fjöll með
ógnar erfiði,
niður fjöll með
þyrlandi mjöllina
um skíðastafinn.
Það var langt að
Sótahaugsdrög-
unum í dag.
Fjöllin virtust
sporadrýgri nú
en nokkru sinni
fyrr. Svitinn rann úr klístruðu
hári hans. Áfram þindarlaust.
Hann eins og grunaði að nú
væri annar sem skundaði líka
inn á fjöllin og það reið á að
verða á undan. Dagurinn leið
og sólin var orðin lágt á lofti.
Bör Enason kastaði sér á hné
í flýti og drakk úr fjallalæk.
Gulbleikur geisli glampaði
gegnum birkikjarrið upp
yfir læknum. Hann þaut af
stað á ný meðan stjörnurnar
kviknuðu yfir höfði hans á
vetrarkvöldinu.
En allt í einu stansaði
hann og lagði við eyru og
hann kipptist til eins og við
hnífsstungu.
Feigð!
Hann heyrði kirkjuklukkur
„
Þannig hélt hann
áfram að tala til
örmagna hreinsi
ns þar sem hann
lá og skalf með
gljáandi augun í
sólskininu. ...
hringja norður í fjöllunum.
Hljómurinn kvað við þungt
í kvöldkyrrðinni inni á
mörkinni. Það var feigðin
sem kallaði hina dauðu. Bör
Enason stóð í kvöldrökkrinu
og studdist fram á skíðastafinn
í hljóðri sorg.