Jólablað - 01.12.1930, Síða 20

18
andvarp sárt. sern enginn heyrir.
upp frá mínu brjósti stígur.
Stúlkubarn, sem er að selja eld-
spvtur á götum stórborgar einnar.
vei'ður úti vegna þess, að enginn
hirðir um að skjóta skjólshúsi yfir
hana.
Jakob, gamli Gyðingurinn, verður
úti við dyr foreldranna með barnið
þeirra í fanginu.
Vel má minnast á förukonu, sem
Jónas Hallgrímsson lýsir í hinu
fallega kvæði: »Fýkur yfir hæðir».
»Hver er hin grátna, sem gengur
um hjarn,
götunnar leitar og sofandi barn.
hylur í barmi og frostinu ver,
fögur í tárum og mátturinn þver,—
hún orkar ei áfram að halda.
Svo þegar dagur úr dökkvanum rís,
dauð er hún fundin á kolbláum ís,
snjóhvíta fannblæju lagði yfir lík«.
o.' s. frv.
Mörg er móðirin og konan, sem
á gott með að setja sig í spor þess-
arar konu af eigin reynd, þó afdrif-
in sjeu ekki ætíð eins hörmuleg, sem
hjer segir. a
Vel hefði förukona þessi mátt
bjargast, ef til hefðu verið kærleiks-
ríkar hendur, sem vildu liðsinna
henni.
Mörg móðirin verður einmana að
leggja leið sína, með barnahópinn
sinn, yfir hjarn og ís, af því að
þeir, sem áttu að fylgja henni, ljetu
hana einsamla. Og þrautir hennar
»þekkir Guð einn og talið getur«.
Á henni hvílir einnig allur þunginn
og áhyggjurnar, út af sjer og sinum.
Einmana verður hún að bera hönd
fyrir höfuð sjer, og halda virðingu
sinni.
Annaðhvort verður hún úti eða
hún bjargast við lítinn kost.
Guð blessi og styrki allar mæður.
Og sjerstaklega þær, er eiga við
slíkt að búa.
Þessar myndir eru ekki dregnar
upp af svartsýni í lífinu. Að vísu
eru orð skáldsins sönn:
»Alstaðar er harmur og alstaðar böl,
alstaðar er söknuður, táraföll og kvöl.«
Það er önnur hlið lífsins.
Það er eins víst, að lífið er sigur
og eilíf náð. Og fagnaðarrík til-
vera á margan hátt, og iðulega
sjálfskaparvíti, þegar út af bregður.
Mennirnir reynast iðulega sínir eigin
böðlar.
■Sem sagt: Hjartað stendur opið
gagnvart þeim lýð, sem situr í myrkr-
inu. Hjartað langar til að breiða
sig út yfir þá alla. Og flytja þeim
öllum jólafögnuðinn, á einn eða ann-
an hátt.
Öll mannleg hjörtu þrá þann
fögnuð.
Athafnir jólahátíðarinnar eiga að
koma fram sjerstaklega í því, að
leiða alla, og ekki síst þá, sem
myrkrið byggja — að fótum friðar-
boðans dýrðlega, sem kom til þesss
að leita þess tínda og frelsa það. —
Leiða alla menn að náðar hásæti
föður allrar miskunnar, sem elskaði
svo heiminn, að hann gaf son sinn
eingetinn til þess, að hver sem á