Gríma - 01.09.1934, Blaðsíða 31

PENINGARNIR I EYVINDARSTAÐATÚNI 29
varð að lóga honum. Slíkar hrakfarir og aðrar
verri fóru og hinir, sem að þessu verki höfðu staðið.
8.
Hlynnr og Blákápa.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar).
Kóngur og drottning réðu fyrir ríki; þau áttu son
þann, er Hlynur hét; ólst hann upp með foreldrum
sínum og varð hinn mannvænlegasti. Þegar hann
var fulltíða orðinn, tók hann sér marga sveina til
þjónustu og lét reisa sér kastala úti í skógi; dvaldi
hann þar einatt, æfði sig á dýraveiðum og varð
hinn fræknasti skotmaður.
Það var einhverju sinni, að kóngsson reið á dýra-
veiðar með sveinum sínum og dreifðu þeir sér víðs-
vegar um skóginn til að elta dýrin; fór svo að lok-
um, að kóngsson varð einn síns liðs, en þoka var
um daginn, svo að þeir sáu sjaldan hver til annars.
Að áliðnum degi sér kóngsson hjört einn mikinn
cg fagrann, sem hann langaði mjög til að leggja að
velli, en aldrei getur hann komizt svo nærri hirtin-
um, að hann komi skoti á hann. Fór svo að lokum,
eftir langan eltingaleik, að hestur kóngssonar gafst
upp undir honum, en svo ákafur var kóngsson, að
hann skeytti því engu, heldur elti hjörtinn fótgang-
andi eins hratt og hann mátti; þó missti hann sjón-
ar á honum áður en langt um leið. Nú færist nóttin
yfir, og þá fyrst gætir kóngsson þess, að hann er
villtur orðinn; hann heldur kyrru fyrir meðan