Gríma - 01.09.1934, Síða 33

HLYNUR OG fiLÁKÁPA
31
hönd þína upp á það«, segir Blákápa og gerir hann
það. »Ef eg á þegar í stað að segja þér, hvaða skil-
yrði eg set þér«, segir Blákápa alvarlega, »þá er
það á þá leið, að þú gangir að eiga mig, þegar eg
hef frelsað þig úr höndum tröllanna. — En nú verð-
ur þú að ganga á skóginn aftur og ráfa þar að-
hlynningarlaus, láta klæði þín rifna á greinum
trjánna og skó þína slitna á steinum og rótarhnyðj-
um. En er þú hittir tröllkonurnar, máttu með engu
móti láta þær fá grun um að þú hafir gist hjá mér
í nótt, því að það ríður á lífi þínu; mundu þær ekki
hika við að drepa þig þegar í stað, ef þær vissu, að
þú hefðir notið minna ráða«.
Hlynur sefur af um nóttina og morguninn eftir
gefur Blákápa honum enn ýmis heilræði um það,
hvernig hann skuli haga sér við skessurnar og verð-
ur því öll framkoma hans við þær mæðgur mest að
hennar undirlagi. Kveður hann nú Blákápu og geng-
ur á skóginn; stefnir hann til fjalla þeirra er hann
sér gnæfa í fjarska yfir skógarþykknið og heldur
þannig áfram í þrjá daga, án þess að verða nokk-
urrar nýlundu var. Heldur hann kyrru fyrir um
nætur, meðan dimmast er og ekki hefur hann ann-
að til næringar sér en skógaraldin. — Að kvöldi
hins þriðja dags sér Hlynur þústur nokkrar álengd-
ar; stefnir hann beint á þær og sér, að þær eru á
hreyfingu. Eru þetta tröllkonurnar, og þykir Hlyni
þær vera allmiklar á velli og eftir því ófríðar;
gengur hann til þeirra og heilsar þeim kurteislega,
en þær taka kveðjunni vel og hlæja stóra hlátra og
langa. Þá spyr eldri skessan, hverra manna hann
sé, en hann segir henni sem var, að hann sé kóngs-
son, sem villzt hafi á dýraveiðum og ekki náð til