Gríma - 01.09.1934, Síða 43

HLYNUR OG BLÁKÁPA
41
ein, hvað þér leið«, hélt fóstra mín áfram, »en ekki
gat eg varnað því að svo færi, því að mig skortir
töframennt við Skrámu; mun eg þó héðan af gera
allt hvað eg get til að liðsinna þér«. — Nokkru síð-
ar lét fóstra mín reisa skála þann, er eg hafðist
við í og hefir vafalaust breitt einhverja hulu yfir
hann, svo að tröllin sæju hann ekki, því að aldrei
hef eg orðið fyrir ónáðum af þeirra hendi, þótt þau
ættu þar oft leið um. Sömuleiðis gaf fóstra mín mér
hina bláu kápu, sem eg hef klæðzt til þessa og kvað
hún kápuna varpa mildára svip á yfirbragð mitt,
svo að það sýndist ekki eins tröllslegt og áður; tók
eg svo nafn af kápu þessari. — Þeir Skröggur og
Gautur fóru oft í gegnum skóginn og alft til sjávar
fram, til að leita fanga, en eitt sinn skall á þá svo
dimm þoka, að þeir sáu ekki handa sinna skil, rös-
uðu fram af sjávarhömrum og týndust; grunar mig
að fóstra mín hafi átt sök á þeim atburði. — Nær
því fimm ár hafði eg verið í álögunum, þegar þú
heimsóttir mig í skála mínum í fyrsta sinni, og var
mér eigi ókunnugt um ferð þína. Er nú saga mín
á enda og liggur þá næst fyrir, að við förum til
föður þíns og segjum honum, hvernig til hefur
skipazt um málefni mitt; þykist eg þess fullviss, að
honum þyki eg yfirbragðsfegri nú en síðast, þegar
hann sá mig«.
Að svo mæltu tóku þau sig upp og fóru til kóngs-
hallar. Tók kóngur syni sínum vel og spurði, hver
væri kona sú hin fagra, sem væri í fylgd með hon-
um. Hlynur sagði þá upp alla sögu og þóttu kóngi
þetta hinir undraverðustu atburðir. Lét hann slá
upp veizlu hinni veglegustu og sýndi tengdadóttur
sinni öll merki virðingar og alúðar.