Gríma - 01.09.1934, Qupperneq 60

58
GRÆNA TRÉÐ
is kom fjölskyldan á Guðrúnarstöðum oft að heim-
sækja okkur. Ekki man eg samt greinilega eftir
Hans heitnum, enda var eg ekki nema rúmlega
fjögra ára, þegar hann dó. Hann þótti vel greind-
ur maður og svo laginn var hann við hesta, að sagt
var að hann hefði skeið' úr hverjum hesti, hvaða
gang sem hann hafði annars. En nokkuð var Hans
hneigður til drykkjar, og er líklegt að það hafi ráð-
ið æfilokum hans.
Rétt um mánaðamótin febrúar og marz 1861,
dreymdi mig, að eg þóttist vera staddur á Guðrún-
arstöðum ásamt móður minni. Allt fannst mér þar
með sömu ummerkjum og eg þekkti í vökunni, nema
eg sá við bæinn tré, er uxu þar, og þóttist eg muna í
svefninum, að eg hefði aldrei séð þau áður. Eitt
þeirra var langstærst og veitti eg því einu athygli.
Tré þetta þótti mér standa norðvestan við bæinn.
ólíkt var það lifandi trjám, enda hafði eg aldrei
séð syo mikið sem birkihríslu, og hafði því enga
liugmynd um, hvernig lifandi tré voru ásýndum.
Tréð hafði hvorki limu eða blöð, heldur var eins í
laginu og tilhöggvin tré, sem eg hafði séð; svo þótti
mér það mikið um sig, að lítið mundi skorta á alin
í þvermál. Enginn börkur var á því, en það var fag-
urgrænt að sjá eins og gras. Þegar eg hafði virt tré
þetta fyrir mér um stund, þótti mér einhver segja
við mig, en ekkert vissi eg, hver það var:» Það á
að höggva þetta tré upp og flytja það burtu á sleð-
anum hans pabba þíns«. Ekki var það skýrt fyrir
mér, hvers vegna tréð skyldi höggva, og man eg
ekki heldur að eg spyrði að því; en það man eg, að
mér þótti fyrir því að taka átti tréð í burtu, því
að bæði þótti mér það fallegt og mér fannst sjálf-