Gríma - 01.09.1934, Page 65

SILKIKLÚTURINN ÚR SVALBARÐSKIRKJUGARÐI 68
hendinni um dyrastafinn, hafði stúlkan smeygt sér
öfugri undir handarkrika hennar og horfið fram í
göngin. — Amma hafði fullan grun um, að silki-
klúturinn, sem upp úr garðinum kom, hefði verið í
vörzlum Bjarna, því að morguninn eftir gekk hann
ofan að Svalbarði. Varð hún þess vísari, að hann
iiitti þar enga menn að máli, svo að hún gizkaði á,
að hann hefði verið að skila klútnum aftur í garð-
inn. Upp frá þessu bar aldrei á því, að Bjarni léti
illa í svefni.
21.
Saltvíknrtfra.
(Eftir handriti Baldvins Jónatanssonar).
Saltvíkurtýru kalla menn hér norðanlands ljós
það, sem er lítið og logar dauft. Nafn þetta hefur
við sögulegan atburð að styðjast, sem nú skal
greina. Endur fyrir löngu bjó bóndi nokkur í Salt-
vík við Húsavík í Þingeyjarsýslu. Hann var maður
ágjarn og fram úr öllu lagi nízkur. Svo bar við einn
vetur, að honum varð ljósmatar vant, en á þeim
dögum var notað lýsi eða tólg til ljósa. Nú tímdi
bóndi ekki fyrir nokkurn mun að afla sér ljósmatar,
en gat hins vegar ekki án hans verið. Stuttu áður
hafði verið jarðaður í Húsavíkurkirkjugarði maður
nokkur, sem var mjög feitur og hafði ístru. Bóndi
tók því það ráð, að hann gróf upp líkið um nótt,
gat náð af því ístrunni og hefði hana heim með sér;
setti hann ístruna í kolu og kveikti siðan á henni.
Logaði dauft á kolunni, með svartbláum loga, sem
bar litla birtu, en karl sagði, að hún yrði að duga í