Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1990, Blaðsíða 18

Séra Guðný Hallgrímsdóttir
Starfsmaður Þjóðkirkju og samtaka fatlaðra
Það mun tæpast hafa farið framhjá
fólki, að á liðnu sumri var Guðný
Hallgrímsdóttir vígð til prestsembættis
og það um leið að starf að málefnum
fatlaðra yrði hennar vettvangur.
Ritstjóri telur hlutverk séra Guð-
nýjar hið mikilvægasta í því m.a. að
ryðja brautina fyrir enn nánara sam-
starfi Þjóðkirkjunnar og samtaka
fatlaðra, þannig að kirkjunnar þjónar
og fatlaðir finni enn betur hvorir aðra.
Til þessa hlutverks er séra Guðný
boðin hjartanlega velkomin og hér á
eftir koma nokkrar spurningar, sem
ég lagði fyrir hana og greinargóð og
mjög skýr svör hennar, sem ég þakka
einlæglega.
Segðu mér Guðný nokkur deili á
sjálfri þér: uppruna, æsku og
uppvexti, námi og starfi og högum
þínum nú í dag
Eg er frá unga aldri alin upp í
Mosfellssveitinni, eins og hún var
kölluð þegar ég var að alast upp. Nú er
sveitin mín orðin bær. Móðir mín er
Sigrún Emma Ottósdóttir og faðir
minn Hallgrímur Hallgrímsson. Móðir
mín giftist Geir Þorsteinssyni er ég
varkornabarn og gekk hann mér strax
í föðurstað. Eg er elst systkina minna
og hafði því oft það verkefni að líta
eftir yngri systkinum mínum.
Eg var atorkusamt barn, enda nóg
að gera í Mosfellssveitinni er ég var
að alast upp. Við lékum okkur eins og
önnur börn við boltaleiki, klifur í
nýbyggingum o.þ.h. Ég tók ung upp á
því að læra á hljóðfæri sem við öll
systkinin gerðum. Ég gekk í Skóla-
hljómsveit Mosfellssveitar átta ára
gömul og spilaði þar í ein tólf ár.
Hljómsveitin var stofnuð af bræðr-
unum Birgi D. Sveinssyni skólastjóra
og Lárusi Sveinssyni trompetleikara.
Eiga þeir heiður skilið fyrir mikið og
gott framtak í æskulýðsmálum
bæjarins. Þetta var góður skóli og tel
ég að félagsskapur sem þessi sé eitt af
því besta sem börn geta komist í. Ég
ferðaðist víða með hljómsveitinni,
bæði innanlands og utan, við lærðum
að taka tillit til hvers annars, hlusta á
hvert annað og spila saman sem einn
maður. Margir af mínum bestu og
Séra Guðný Hallgrímsdóttir.
traustustu vinum eru þeir sem ég spil-
aði með sem barn.
Ég ólst að mestu upp við Reykja-
lund og tel að það hafi gert mér mjög
gott. A hverju sumri kynntist ég
fötluðum bömum sem komu í sveitina
til að endumæra sig á allan hátt. Lékum
við okkur öll saman, hvort sem við
vorum fötluð eða ófötluð. Er ég eltist
vann ég í öllum skólaleyfum við
Reykjalund og hef komið víða við
innan þeirrar stofnunar. Ég kynntist
því fólki sem átti við veikindi að stríða,
hvort sem þau voru af líkamlegum
toga eða andlegum. Ég kynntist raun-
umþessafólks, baráttu þess og sigrum.
Tel ég að það hafi átt þátt í að móta
lífsskoðanir mínar síðar meir.
Að grunnskóla loknum hóf ég nám
við Menntaskólann við Hamrahlíð og
lauk þar stúdentsprófi árið 1984. Að
stúdentsprófi loknu lá leiðin í Háskóla
Islands þar sem ég hóf nám við Guð-
fræðideild Háskólans. A vetuma vann
ég í bama- og æskulýðsstarfi í Mos-
fellsbæ og sá um það starf ásamt öðr-
um. Það er mjög gefandi að vinna með
börnum, því þau eru svo hrein og
opinská. Þau hjálpuðu okkur oft við
að útskýra guðfræðileg efni á einfaldan
og góðan hátt. Á síðasta ári mínu við
Guðfræðideildina bætti ég við mig
námskeiðum í félagsráðgjöf við
Félagsvísindadeild Háskólans. Tel ég
að guðfræðimenntun og félagsráð-
gjafamenntun fari mjög vel saman,
því þá nýtist ágætlega sú þekking að
geta byggt upp og stutt einstakling,
sem þarfnast þess með, bæði á
andlegan sem og veraldlegan hátt. Ég
lauk embættisprófi úr Guðfræðideild
Háskólans nú í vor og vígðist skömmu
seinna til þessa starfs. Maðurinn minn
heitir Ágúst Friðrik Hafberg og er
vélaverkfræðingur að mennt og eigum
við eina dóttur, Emmu Dögg, fædda
4. júlí 1987.
Hver voru tildrög þess innan
kirkjunnar að farið var að huga að
samstarfi við samtök fatlaðra um
kirkjulegt starf?
Tildrögin voru þau að fulltrúar
Þjóðkirkjunnar sendu Landssamtök-
unum Þroskahjálp og Öryrkjabanda-
lagi Islands bréf, þar sem farið var
fram á frekari samvinnu. Sérstaklega
var þó um að ræða vilja kirkjunnar
manna til að tengjast samtökunum
betur vegna fermingarundirbúnings
þroskaheftra. Komið var á fundum
með þessum aðilum þar sem kom
fram áhugi á því að ráða prest í hálft
starf til reynslu, sem yrði sameigin-
legur starfsmaður þeirra. Hlutverk
prestsins var að vera fyrst og fremst
tengiliður samtaka fatlaðra við Þjóð-
kirkjunaogvinnaaðhagsmunamálum
fatlaðra innan hennar. Ég hef verið
nefnd sem prestur fatlaðra og er þá átt
við það sem hér að ofan greinir.
Hvernig komst þú inn í þessa mynd
og hvers vegna?
Það má e.t.v. segja sem svo að
vegna náms míns við félagsvísind-
adeild og margra ára starfsreynslu frá
Reykjalundi hafi það legið beint við
að leita til mín. Séra Bemharður
Guðmundsson bauð mér starfið og
þáði ég það strax með þökkum.
Hvað olli því nú helzt að þú valdir
þessa leið í stað hins hefðbundna
prestakalls?
Ég hef mikinn áhuga á
sérþjónustustarfi prestsins, sem er ögn
frábrugðnara en starf sóknarprests. í
félagsráðgjöfinni svo og í prestsstarf-
inu, erum við oftast að vinna með
minnihlutahópum í þjóðfélaginu og
tel ég að þeir þarfnist fleiri talsmanna
í því stríði sem þeir þurfa oft að heyja
18