Íþróttablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 8

Þegar að þessum skemmtiatriðum
loknum, sem öll fóru fram undir beru
lofti, hófst glíman úti á túninu á
Bægisá. Ekki man ég hvað við vor-
um margir strákarnir er glímdum
þarna, en þetta var í fyrsta sinn er
ég glímdi opinberlega og var ég þá
10 ára. — Einn strákur er mér sér-
staklega minnisstæður, fyrir hvað
hann var stór, bæði hár og þrekinn
og var hann tveim árum eldi en ég.
Hét hann Magnús Magnúson og var
frá Auðnum í Öxnadal. — Ekki voru
nein verðlaun veitt á þesari glímu.
Við líklega ekki taldir þess virði, þar
sem engir fullorðnir glímdu.
Það sem mér er sérstaklega minn-
isstætt, var glíman við Magnús. Eins
og áður segir var hann svo stór og
þungur að mér hraus hugur við, að
taka á honum. — Þegar okkur var
stefnt saman, var ég búinn að leggja
alla hina strákana og þá fyrst bloss-
aði glímuskjálftinn upp í mér, þegar
ég átti hann einan eftir. Glíman við
Magnús stóð ekki lengi yfir. Hann
reyndi sífellt að lyfta mér frá jörð,
án þess þó að koma á mig bragði,
en klofbragð held ég hann hafi aðal-
lega haft í huga, en náði því aldrei,
enda hefði ég þá ábyggilega legið. —
Eftir nokkrar stimpingar um glímu-
völlinn skellti ég á hann leggjabragði,
kippti honum til hliðar um leið og lá
hann þar með flatur. Ég fékk mikið
klapp fyrir glimuna, þar sem áhorf-
endum fannst, að þarna hlyti að vera
ójafn leikur. Eins og áður er getið
var þetta ekki kappglíma, heldur
einn liður í skemmtiatriðum dagsins.
Að glímunni lokinni var komið að
kvöldi og hófst þá dansinn. — Stof-
an á Bægisá þætti lítill samkomu-
salur nú, enda komst ekki helming-
ur af samkomugestunum, inn í hana,
svo margir fóru heim um kvöldið og
var ég einn þeirra; en dansað mun
hafa verið fram undir morgun, eins
og venja var á þeim tíma. — Enginn
kostnaður við „músikina", því þeir
er kunnu að leika á harmóníku skiptu
því á milli sín, og engum datt í hug
að taka neitt fyrir. — Held ég að
fólk þá hafi skemmt sér, ekkert síður
en nú, þó músikantarnir væru ekki
eins lærðir í listinni.
Að lokum skal svo þess getið, að
hreppsfundurinn í Staðartungu leyst-
ist upp, þar sem margir bændanna
vildu fara að Bægisá, en nokkrir
fóru heim til sín aftur, þar eð ekki
var fundarfært.
Steingrímur mun hafa séð um, að
þeir greiddu aðgangseyrinn, sem
komu, því tvo þeirra rak hann í
burtu, er ekki vildu greiða.
Önnur skemmtun er ég minnist frá
æskuárunum var haldinn á Möðru-
völlum í Hörgárdal 17. júní 1911 í
tilefni aldarafmælis Jóns Sigurðsson-
ar. — Að henni stóðu þrjú ungmenna-
félög vestan Eyjafjarðar, þ. e. Uung-
mennafélag Skriðuhrepps, Glæsibæj-
arhrepps og Arnarneshrepps.
Mikill undirbúningur var fyrir
þessa hátíð og mikið á sig lagt til
þess að hún gæti farið vel fram. —
Jón Kristjánsson frá Glæsibæ æfði
nær 30 manna blandaðan kór til að
syngja og var fólkið svo að segja
allt meðlimir ungmennafélaganna. •—
Ræðumenn voru margir, þó ég muni
ekki nöfn þeirra allra og glímumenn,
sem kepptu voru yfir 20 I þrem ald-
ursflokkum og var ég í þeim yngsta.
Ibúðarhúsið á Möðruvöllum, sem
var úr timbri, nokkuð aflangt og
kvistur á miðju yfir útidyrum, var
skreytt með allskonar gróðri, bæði
í kringum dyr og glugga, en ræðu-
pallurinn var á útidyratröppunum og
ennfremur raðaði söngfólkið sér upp
í þær er sungið var, en söngstjórinn
stóð niður á hliðinu og stjórnaði það-
an. — Samkomugestir skiptu hundr-
uðum, því bæirnir sópuðust af öllu
ungu fólki og margt af því eldra líka,
en þá var líka mikið fleira fólk i
sveitunum en nú.
Þennan dag var yndislegt veður,
sólskin og logn. Fóru öll sk«mmti-
atriðin fram undir beru lofti nema
dansinn, þvi ekkert hús var til, að
húsa allan þann mannfjölda, er þar
var saman komin. — Fjórar stúlkur
féllu í yfirlið á hlaðinu á Möðruvöll-
um, meðan skemmtunin stóð yfir og
hafði Jón glímumaður á Skjaldar-
arstöðum í Öxnadal það embætti að
bera þær inn í fanginu og hagræða
þeim. — Ég hugsa, að margir hafi
bara öfundað Jón af starfinu.
Samkomuna setti Þórhallur Ás-
grímsson frá Þrastarhóli, þá formað-
ur Ungmennafélags Arnarneshrepps,
með snjallri ræðu og á eftir henni
söng söngflokkurinn „Eg vil elska
mitt land“. Þar næst flutti Bernharð
Stefánsson frá Þverá aðalræðu dags-
ins, minni Jóns Sigurðssonar og að
henni lokinni var sungið lagið: „Þú
komst á tímum myrkravalds og von-
ar“ eftir Jón Laxdal. — Eg man enn,
hvað ég varð hrifinn af þessu lagi,
sem ég heyrði þarna í fyrsta skipti,
enda spilaði ég það og söng margoft
síðan. — Svo kom hver ræðan af
annarri; minni Islands, minni Eyja-
fjarðar, minni ungmennafélaganna,
minni kvenna o. fl. — Sungið var
alltaf miili ræðanna og að lokum
þjóðsöngurinn „Ó guð vors lands.“
Þessi skemmtiatriði stóðu í fleiri
klukkutíma, því bæði voru ræðurnar
margar og söngurinn mikill, líklega
12 eða 14 lög. Alltaf var veðrið jafn
dásamlegt og mjög heitt um miðjan
daginn. Fólkið stóð í þyrpingu á
hlaðinu framan við íbúðarhúsið og
eins og áður er getið leið yfir 4 stúlk-
ur, þegar heitast var um daginn.
Undir kvöld fór svo glíman fram
upp á túninu á Möðruvöllum. —
Glímusvæðið var afgirt, reknir niður
staurar og strengdur kaðall á milli
þeirra, svo enginn óviðkomandi
kæmist innfyrir. ■— Var þetta kapp-
glíma og keppt í þrem aldursflokk-
um. Verðlaunin voru áletraðir silfur-
peningar, tveggja krónu i elsta
flokknum, krónupeningur í mið-
flokknum og 50 aura peningur í þeim
yngsta. — Glímustjóri minnir mig að
væri Kristján heitinn Sigurðsson frá
Dagverðareyri, síðar kennari á Akur-
eyri og með honum tveir dómarar.
— Við í yngsta flokknum — 11 eða
12 að tölu — strákar á fermingar-
aldri, vorum látnir byrja glímuna.
Allir vorum við í hvítum glímu-
bolum, hvítum stuttbuxum með
glímubelti, en íslenzkum sokkum, og
skóm. — Ekki man ég eftir að ég
væri haldinn miklum glímuskjálfta í
byrjun, þar til kom á móti mér pilt-
ur, Sigtýr að nafni, sem var ná-
granni minn og ári eldri en ég. Vor-
um við búnir að fara í marga „brönd-
ótta“ áður og valt á ýmsu. — Við
þekktum vel brögð hver hjá öðrum
og reiknuðum því báðir með að leik-
urinn yrði harður, enda reyndist svo.
Tví eða þrívegis vorum við kvaddir
saman eftir harðar viðureignir en ég
held ég megi fullyrða að við glímd-
um mjög drengilega. Endalokin urðu
þau, að ég lagði hann á klofbragði
og varð enginn ágreiningur um bylt-
una. Hina strákana flest alla lagði
ég í fyrstu lotu.
100