Íþróttablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 15

I jólablaði Vesturlands 1961 er all
fróðleg grein sem ber yfirskriftina:
Vestfirðingabeltið 50 ára. Ég leyfi
mér að styðjast við nokkrar glefsur
þar úr: „1 næsta mánuði verða liðin
50 ár síðan fyrst var keppt um
þennan veglega grip. Það var 28.
janúar 1912. Þátttakendur voru þá
aðeins 5, allir frá Isafirði. Furðulegt
að ekki skyldu vera neinir keppend-
ur úr nágrannaþorpunum, því vitað
er að þar var mikið glímt á þeim
árum. E .t .v. hafa samgönguerfið-
leikar átt hér hlut að máli. Sigur-
vegari I þessari glímu varð Geir Jón
Jónsson, kennari, Isafirði. Fékk hann
enga byltu. Glíman fór vel fram.
Næsta Vestfirðingaglíma var árið
eftir, 14. febrúar 1913. Þátttakendur
voru 7, þar af 2 frá Hnífsdal, hinir
frá Isafirði. Geir Jón sigraði þá í
annað sinn. Hann fékk eina byltu,
en vann í úrslitaglimu við Pál Krist-
jánsson, Isafirði.
3ja, Vestfirðingaglíman var háð 7.
apríl 1914, með keppendum frá Bol-
Guðni A. Guðnason (kóngabani)
ungavík, Hnífsdal og Isafirði, sam-
tals 10. Þetta varð all söguleg keppni
með hörðum sviptingum, svo eigi
færri en 6 voru orðnir svo til óvígir,
undir lokin, þannig að framkvæmda-
nefndin og dómarar töldu ráðlegast
að fresta keppninni að svo stöddu.
Geir Jón fékk að halda beltinu (i 3.
sinn) og nú að jöfnum vinningum
við aðra tvo þá Guðmund Halldórs-
son, Hnífsdal og Jens Jónsson, Bol-
ungavík, en beltishafinn var þá bú-
inn að fá eina byltu af þeim síðar-
nefnda.
Siðan var ekkert glimt um Vest-
firðingabeltið öll fyrri stríðsárin og
fram til 1922. Þá voru keppendur frá
Bolungavík, Hnífsdal, Isafirði og
Súgandafirði. (Óvíst um fjölda).
Glíman fór vel fram. öruggur sigur-
vegari varð Marinó J. Norðkvist, úr
Bolungavík.
Enn verður nokkurra ára hlé á
keppninni, eða þar til 1927. Þátt-
taka var þá sömu stöðum og áður:
Bolungavík, Hnífsdal, Isafirði og
Súgandafirði, og auk þess Þingeyri,
alls 9 keppendur. Marinó J. Norð-
kvist, Bolungavík, sigraði þá í annað
sinn. Þessi glímukeppni var mjög
fjörug og spennandi, enda kröftugir
karlar að leikum, m. a. hinn lands-
kunni glímusnillingur (kóngabani)
Guðni Albert, frá Súgandafirði, sem
hlaut fegurðarglímuverðlaun að
þessu sinni og Helgi Þorbergsson,
sem varð næstur að vinningum.
6. Vestfirðingaglíman var svo háð
26. marz 1933, á Isafirði, sem hinar
fyrri. Keppendur voru þá 8 talsins,
4 Bolvíkingar og 4 Isfirðingar. Gísli
Kristjánsson, úr Ungmennafélagi
Bolungavíkur, sigraði örugglega og
hlaut einnig fegurðarglimuverðlaun.
Keppnin fór vel og slysalaust fram.
Og þar með var draumuirnn búinn.
Vestfirðingaglíman hefur ekki látið
á sér kræla síðan. Nokkrum sinnum
hefur þó verið boðað til hennar, en
aldrei fengist fleiri 1—2 þátttakend-
ur, eða enginn. Þó er vitað með
vissu að lengi vel héldust við glímu-
æfingar í einstaka hreppum á þessu
svæði.
Og hvað skal svo til vamar verða?
Ungmennafélögin hafa nú vel flest
gefizt upp á þessu fósturbarni sínu
og þjóðarstolti. Iþróttamenn yfirleitt
flýta sér hægt á glímuæfingar nú á
dögum. En ekki ætti þó að vera
Marinó Norðquist
fokið í öll skjól glímunni til fram-
dráttar, því í 14. grein íþróttalag-
anna segir m.a.: „Ennfremur skulu
piltar í öllum skólum landsins eiga
kost á tilsögn í glímu.“ Og í þings-
ályktun frá Alþingi 7. maí 1958 seg-
ir svo: „Alþingi ályktar að beina
þeirri áskorun til ríkisstjórnarinnar,
að hún geri ráðstafanir til þess að
fullnægt verði á raunhæfan hátt
ákvæðum gildandi laga og reglu-
gerða um, að í öllum skólum lands-
ins sé piltum gefinn kostur á tilsögn
í íslenzkri glimu.“ 1 greinargerð
flutningsmanna, sem eru: Benedikt
Gröndal, Karl Kristjánsson, Alfreð
Gíslason og Kjartan J. Jóhannsson,
segir einnig:....Islenzka glíman er
þjóðaríþrótt, sérstæð og karlmann-
leg. Hún er menningararfur sem
ekki má glatast." Það var drengilega
mælt! En til hvers eru lög?
Sumir eru hræddir við meiðsl í
glímu. Sannleikurinn er þó sá, að
engin ástæða er til að óttast meiðsli
þar fremur en í öðrum íþróttum, ef
undirstaðan í brögðum og vörnum er
Framhald á bls. 121.
107