Morgunblaðið - 03.01.2020, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 2020
✝ Benedikt GeirEggertsson
fæddist á
fæðingardeild
Landspítalans 15.
mars 1950. Hann
lést á gjörgæslu-
deild sama spítala
14. desember
2019. Hann var
sonur Eggerts
Benedikts Sigur-
mundssonar, f.
1920, d. 2004, skipstjóra, og
Unnar Benediktsdóttur, f.
1923, d. 2018, húsfreyju.
Bræður Benedikts eru: 1)
Benedikt Geir, f. 1945, lést af
slysförum 1950. 2) Sigurður
Kolbeinn, f. 1949, búsettur í
Danmörku. 3) Unnsteinn
Borgar, f. 1951, búsettur í
Noregi. 4) Ásgeir, f. 1955, bú-
settur á Selfossi. 5) Ari, f.
1959, búsettur í Reykjavík.
Benedikt átti þrjú börn
með fyrrverandi eiginkonu
sinni, Önnu Maríu Jónsdóttur,
f. 1949, hjúkrunarfræðingi: 1)
Benedikt Sveinbjörn, f. 1974,
lögfræðingur í Reykjavík.
Kona hans er Guðrún Ein-
arsdóttir og eiga þau tvö
börn, Úlfar Rafn og Maríu
Rún. 2) Jón Arnar, f. 1980,
húsasmiður í Reykjavík. Sam-
býliskona hans er Þórdís Vi-
borg og eiga þau tvö börn,
og Anna María trúlofuðust
um verslunarmannahelgina
sama ár og gengu í hjóna-
band jólin eftir. Benedikt
fékk ábúð í Hafnardal í Naut-
eyrarhreppi á Langadals-
strönd við norðanvert Ísa-
fjarðardjúp árið 1976.
Benedikt og Anna María
bjuggu í Hafnardal um sjö
ára skeið og Anna María
gegndi hlutverki
héraðshjúkrunarfræðings í
Ísafjarðardjúpi.
Benedikt kom að töluverðri
uppbyggingu í Ísafjarðar-
djúpi. Á árunum 1984 til 1991
var Benedikt framkvæmda-
stjóri Ís-lax hf. og jókst rekst-
urinn verulega að umfangi á
þeim tíma en hluti stöðvar-
innar var um tíma rekinn í
Reykjanesi í námunda við
héraðsskólann. Árið 1991
tóku Benedikt og Anna María
sig upp og fluttu þvert yfir
landið og settust að á Egils-
stöðum. Árið 1996 stofnaði
Benedikt byggingafyrirtæki í
félagi við Kjartan H. Briem
Kristinsson frá Reyðarfirði og
sinntu þeir ýmsum verkefnum
á Austfjörðum. Benedikt var
sjálfstæður byggingaverktaki
í Reykjavík og á Suðurlandi
næstu árin. Í nóvember 2007
lenti Benedikt í alvarlegu
slysi. Benedikt og Anna María
skildu árið 2016 en voru þó
áfram traustir vinir. Síðustu
ár ævi sinnar bjó Benedikt í
Sjálfsbjargarheimilinu.
Útförin fer fram frá Kot-
strandarkirkju í dag, 3. jan-
úar 2020, klukkan 13.30.
Freydísi Glóð og
Hrafnkel Goða. 3)
Unnur, f. 1992,
sálfræðinemi í
Reykjavík. Sam-
býlismaður Unnar
er Páll Heiðar
Jónsson og eiga
þau ónefndan son.
Á Hellissandi
keyptu foreldrar
hans hús sem
nefndist Garður
en þar eyddi Benedikt helstu
mótunarárum sínum. Bene-
dikt bar sama nafn og eldri
bróðir hans sem lést í bílslysi
í Kópavogi aðeins fimm ára
gamall. Sem barn var Bene-
dikt sendur í sveit að Hvítár-
holti í Biskupstungum, Orra-
hóli á Fellsströnd og
Minni-Bakka í Skálavík og
þar kviknaði áhugi hans á bú-
skap. Benedikt sótti barna-
skóla og síðar gagnfræða-
skóla í Kópavogi en sótti sjó
frá Bolungarvík í sumar-
leyfum. Benedikt tók sveins-
próf í húsasmíði vorið 1970.
Árið 1969 flutti fjölskylda
Benedikts í Auðsholtshjáleigu
í Ölfusi. Veturinn 1973 sótti
Benedikt þorrablót kven-
félagsins Bergþóru í Ölfusi og
þar kynntist hann Önnu Mar-
íu Jónsdóttur frá Lambhaga
undir Ingólfsfjalli. Benedikt
Pabbi var fámáll maður en
þó af mörgum talinn orðhepp-
inn og launfyndinn. Oft sagði
hann okkur sögur og þá sér-
staklega sögur af fyndnu og
skrítnu fólki sem hann hafði
kynnst í gegnum tíðina. Hon-
um varð einnig tíðrætt um
fyrirbæri sem hann hafði ein-
stakan áhuga á og þá helst Ís-
lendingasögur og veiði.
Pabbi hafði mikinn áhuga á
öllum landshlutum og var ein-
staklega fróður. Hann þekkti
nánast hvern einasta krók og
kima. Á ferðalögum gat maður
hringt í hann, lýst stuttlega
nánasta umhverfi á ókunnum
stað og fengið fræðslu um
helstu staðhætti og jafnvel
áhugaverða íbúa. Pabba fannst
gaman að ferðast en ferðalög-
in snerust þó alltaf að hluta til
um stangveiði og hann kenndi
okkur öllum hvernig átti að
bera sig að. Fyrir pabba var
enginn dagur betri en góður
veiðidagur.
Við minnumst pabba sem
mikils framkvæmdamanns.
Hann fékk ýmsar fram-
kvæmdahugmyndir og hrinti
hann þeim jafnan af stað og
lauk verkinu. Niðurstaðan var
ekki alltaf eins og hann hafði
vonast eftir en ef illa fór stóð
hann alltaf aftur á fætur
óhræddur við að takast á við
næsta verkefni. Hann reisti
mörg hús og vann við ýmsar
framkvæmdir, t.a.m. endur-
gerð sýslumannshússins á
Seyðisfirði og endurbyggingu
Þjóðminjasafnsins. Pabbi vann
ætíð mikið og það var mikil-
vægur partur af hans sjálfs-
mynd; að vera duglegur og
skila góðu verki.
Það var pabba mikið áfall
þegar hann missti getuna til
að sinna ævistarfinu, húsa-
smíði, eftir alvarlegt slys árið
2007. Það er þó til marks um
þrjósku hans og dugnað að
hann lagði allt kapp á það
næstu tvö árin að koma fót-
unum undir sig að nýju og ná
fullri starfsgetu. Að lokum ját-
aði hann sig sigraðan og sett-
ist í helgan stein. Við tóku ár
þar sem pabbi átti í verulegum
erfiðleikum með að ná áttum
og sætta sig við orðinn hlut. Á
meðan á því stóð gátu sam-
skiptin við hann verið erfiðari
en ella. Síðustu tvö æviár
pabba voru hins vegar góð,
hann sættist við orðinn hlut,
sökkti sér í grúsk og las sér til
um allar þorpagrundir og
mannlíf frá Snæfellsnesi allt
til Melrakkasléttu.
Pabbi barðist hetjulegri
baráttu við veikindi síðustu
þrjár vikur ævi sinnar. Bar-
áttu sem margir hefðu eflaust
gefist upp á miklu fyrr. Hann
hafði háð slíka baráttu einu
sinni áður og haft sigur og
þetta skiptið átti ekki að verða
neitt öðruvísi. Því miður
reyndist þrautseigjan ekki
skila honum á fætur aftur í
þetta skiptið og við misstum
hann mikið fyrr en við hefðum
viljað.
Við systkinin erum afar
þakklát fyrir öll þessi ár með
pabba sem einkenndust af
samtölum um landsins gagn og
nauðsynjar, veiði, fornmenn og
samtímamenn. Pabbi var ákaf-
lega blíður og góður maður þó
margir hafi eflaust haft þá
mynd af honum að hann væri
sterkur, pragmatískur og þög-
ull. Við fundum alltaf fyrir
væntumþykju hans þó að um
hana hefði hann ekki mörg
orð. Nú er ástkær faðir okkar
fallinn frá og við, börnin hans,
höfum misst einn helsta stuðn-
ingsmann okkar. Minningin
um hann mun þó ávallt lifa.
Benedikt, Jón Arnar
og Unnur Benediktsbörn.
Meira: mbl.is/andlat
Benedikt bróðir minn var
aðeins ellefu daga gamall þeg-
ar elsti bróðir okkar, á fimm
ára afmælisdeginum sínum,
varð fyrir bíl og dó. Móðir
okkar var allar götur óþreyt-
andi við að innprenta okkur að
vera góðir hvor við annan, við
vissum jú ekki hvenær röðin
kæmi að þeim næsta. Nú er
allt í einu komið að þessum
degi.
Hann var skírður yfir kistu
bróður síns og fékk þar nafn
hans, Benedikt Geir, sem varð
að gælunafninu Benni en fljót-
lega eftir að hann varð talandi,
breyttist í Nenni. Við vorum
þrír bræðurnir, ég elstur, síð-
an Nenni og loks Unnsteinn,
sem við sáum um að fengi
nafngiftina Brói. Svo eigum
við líka tvo yngri bræður, Ás-
geir og Ara. Minningarnar frá
Hellissandi eru sterkar enda
draumastaður fyrir fríska
stráka að alast upp. Við und-
um okkur vel við allt sem um-
hverfið bauð upp á, hraunið,
fjöruna og klettana þar sem
allir strákar lærðu að veiða.
Krossavíkina þar sem ungir
piltar gátu endalaust snúist í
kringum báta. Nenni varð
snemma nautsterkur en frið-
samur og fyrir bragðið lentum
við afar sjaldan í illdeilum. Þó
man ég eftir að hafa fengið
hjól að gjöf frá vini sem vax-
inn var upp úr hjólinu. Ég
passaði það eins og sjáaldur
augna minna. Þegar ég kem
heim einu sinni heim úr skól-
anum er Nenni kominn á hjól-
ið og harðneitaði að láta það af
hendi og úr því varð feikna-
slagur. Móðir okkar skarst í
leikinn og brýndi fyrir okkur
að standa saman. Við það rann
okkur reiðin og ég kenndi
Nenna á hjólið. Ég horfði
stoltur á eftir honum hjóla
eins og ekkert væri niður göt-
una. Frá Sandi fluttum við í
Kópavog. Nenni fór í húsa-
smíðina og var hamhleypa til
verka og þénaði svo vel að
hann var orðinn bíleigandi
nokkrum mánuðum áður en
hann fékk bílprófið og ég varð
bílstjóri hjá honum. Síðar
eignaðist hann jeppa sem við
ferðuðumst á um allt land. Við
vorum illa haldnir af veiðidell-
unni, fórum um allt til að
freista þess að fá í soðið.
Komnir að tvítugu förum við
allir þrír að heiman og upp úr
því lágu leiðirnar í allar áttir.
Nenni fór til Hveragerðis og
fann sér þar konu. Þar bjuggu
þau þar til hann gerðist bóndi
í Hafnardal í Ísafjarðardjúpi.
Við búskapinn voru þau í
nokkur ár og í framhaldi af
því var farið í laxeldið á Naut-
eyri. Öllu sínu eyddi hann svo
í þetta ævintýri sem endaði
með ósköpum. Slypp og snauð
fluttu hjónin til Egilsstaða þar
sem hann annaðist húsbygg-
ingar um Austurland í tíu ár,
frá Egilsstöðum fluttu þau í
Hafnarfjörð og þaðan í
Grafarvog. Hann starfaði
sjálfstætt við húsbyggingarn-
ar fram á haustið 2007, slas-
aðist alvarlega og var nánast
dæmdur úr leik. Hann þráað-
ist þó við þar til fyrir 6 árum
að hann lagði verkfærin á hill-
una.
Nenni hafði feiknagott
minni og ágæta hæfileika til
að segja skemmtilega frá. Bíl-
túrar okkar undanfarin ár
hafa verið fínasta upprifjun á
tilveru okkar. Sú upprifjun
sem ég hef fengist við í þeim
tilgangi að setja á blað minn-
ingu vinar míns hefur fram-
kallað tilfinningu þakklætis
fyrir að hafa átt hann fyrir
bróður og besta vin í öll þessi
ár.
Meira: mbl.is/andlat
Sigurður K. Eggertsson.
Benedikt Eggertsson húsa-
smiður kom árið 1975, þá 25
ára, til að byggja útihús á
Hamri í Nauteyrarhreppi á
vegum Inn-Djúpsáætlunar.
Hann tók eyðibýlið Hafnardal
á leigu, byggði þar fjárhús og
hlöðu og flutti þangað árið
1977 með konu sinni Önnu
Maríu Jónsdóttur hjúkrunar-
fræðingi og þriggja ára syni.
Benedikt var með sauðfjárbú-
skap í Hafnardal til 1985, en
vann jafnframt við húsasmíði
þar. Anna María var ráðin
héraðshjúkrunarfræðingur og
var vinsæl í því starfi. Bene-
dikt hafði forystu með öðrum
um að byggja Félagsheimilið á
Nauteyri, teiknaði húsið og
var yfirsmiður, en það var
tekið í notkun á þorrablóti
1984. Nú heitir þessi þokka-
lega bygging Steinshús til
minningar um Stein Steinarr
skáld og er fræðasetur með
veitingasölu á sumrin. Óvíst
er hvort þetta myndarlega hús
væri til ef Benedikts hefði
ekki notið við til að reisa það.
Gott og náið samstarf okkar
Benedikts hófst vorið 1984
þegar hlutafé í Hf Íslaxi var
aukið og hann var ráðinn
framkvæmdastjóri og bygg-
ingameistari seiðaeldisstöðvar
á Nauteyri. Í stjórn Íslax voru
traustir félagar sem voru
ávallt tiltækir til aðstoðar, en
ég var formaður stjórnarinnar.
Fiskeldisstöð var reist á Naut-
eyri og í Reykjanesi og sá
Benni um alla verkstjórn við
fiskeldið og fórst það vel úr
hendi. Eftir að Benedikt var
hættur búskap og farinn að
starfa við fiskeldisstöðina á
Nauteyri byggði hann sér
íbúðarhús þar. Hann var
kraftmikill og laginn dugn-
aðarforkur við byggingafram-
kvæmdir. Ekki var komin mik-
il reynsla við laxeldi í
sjókvíum og kerjum á landi þá,
en Benni var útsjónarsamur
og ráðagóður við öll verk.
Kostnaður við jarðhitaleit varð
mikill á Nauteyri, en ekki síð-
ur í Reykjanesi þar sem búast
mátti við að auðvelt yrði að
finna heitt vatn, en þrisvar
þurfti að fá jarðbora þangað.
Sjókvíar og allur búnaður til
fiskeldis hefur þróst svo að
laxeldi er orðið miklu örugg-
ara nú en var fyrir 30-35 ár-
um, þegar það var fyrst reynt
við Ísafjarðardjúp. Fiskeldis-
stöðvar á Nauteyri og í
Reykjanesi, einnig sjókvíar,
voru fullar af eldislaxi á mis-
munandi aldri vorið 1991, en
þá fékkst ekki afurðalán til að
borga reksturskostnað þar til
slátrun hæfist. Hlutafélagið
Íslax varð gjaldþrota og engir
tveir einstaklingar töpuðu við-
líka miklu og við Benedikt.
Jarðboranir ríkisins fengust
til að taka skuldabréf til
greiðslu á borholukostnaði, en
kröfðust þess að við Benedikt
værum ábyrgðarmenn og kraf-
ist var fullrar greiðslu við
gjaldþrotið. Seiðaeldisstöðin á
Nauteyri er nú í fullum rekstri
og steypumannvirki í Reykja-
nesi eru nýtt til saltvinnslu.
Þessi mannvirki sem Benedikt
Eggertsson sá um að byggja
fyrir Íslax og Steinshúsið eru
til fullra nota í framtíðinni.
Við hjónin sendum fjöl-
skyldu Benedikts Eggertsson-
ar og öðru venslafólki sam-
úðarkveðjur.
Engilbert Ingvarsson
frá Tirðilmýri.
Benedikt Geir
Eggertsson
✝ Sigríður Krist-ín Sigurðar-
dóttir, eða Didda
eins og hún var
gjarnan kölluð,
fæddist á Bakka-
stíg 8 (Haust-
húsum) í Vesturbæ
Reykjavíkur 5. des-
ember 1919. Hún
lést 14. desember
2019. Foreldrar
hennar voru Lov-
ísa Pálína Árnadóttir Blöndal,
f. 21. desember 1897, d. 2. mars
1973, og Sigurður Einar Ingi-
mundarson, f. 21. ágúst 1895, d.
12. apríl 1979. Didda var næst-
elst af átta systkinum, Sigurður
Árni Sigurðsson er nú einn eft-
irlifandi.
Þann 26. júlí árið 1942 giftist
hún Magnúsi K. Jónssyni, f. 20.
janúar 1918, d. 30. maí 2000.
Saman eignuðust þau sex börn í
þessari röð; Jón Halldór, f. 8.
júlí 1941, Helgi Kristinn, f. 15.
nóvember 1943, Sesselja, f. 20.
nóvember 1944, Sigurður
fyrstu verkamannabústaðina
sem byggðir voru við Hring-
braut 80, árið 1932. Þegar hún
var sextán ára fór hún til Siglu-
fjarðar þar sem hún dvaldi hjá
frænku sinni, Indíönu Tynes,
um nokkurt skeið. Indíana rak
þar matsölu fyrir útlenda
síldarkaupendur og gegndi
Didda hlutverki aðstoðarstúlku
á meðan á dvölinni stóð. Síðar
var hún við fiskvinnslu hjá afa
sínum, Ingimundi Péturssyni á
Litla-Haga, sem aðallega fékkst
við saltfisk. Starfaði hún einnig
í Veiðarfæragerð Íslands í
nokkur ár, eða þar til þau
Magnús gengu í hjónaband. Þá
tóku við mörg ár þar sem hún
fékkst við heimilisstörf og
barnauppeldi. Eftir að börnin
voru uppkomin fór hún aftur út
á vinnumarkaðinn og hóf störf
við ræstingar hjá Hjúkrunar-
skóla Íslands árið 1973. Þar
starfaði hún samfleytt í 16 ár,
eða þar til Magnús, eiginmaður
hennar, veiktist. Didda var
meðlimur í Kvenfélaginu við
Bústaðasókn í fjöldamörg ár og
sótti mikið í félagslífið þar.
Niðjar þeirra Diddu og Magn-
úsar eru nú 57 talsins.
Útför Diddu fer fram í dag,
3. janúar 2020, frá Bústaða-
kirkju kl. 13.
Einar, f. 19. ágúst
1947, d. 27. janúar
2013, Guðrún
Kristín, f. 14. jan-
úar 1952, og Er-
lendur Magnús, f.
10. ágúst 1958.
Didda og Magnús
hófu búskap sinn á
Smiðjustíg 9 en
fluttust síðar bú-
ferlum að Ásgarði
51 árið 1957, þar
sem hún bjó allt til ársins 2008,
eða þar til hún flutti á Hrafn-
istu í Hafnarfirði.
Didda sótti skyldunám í Mið-
bæjarskólanum og lauk barna-
skólaprófi þaðan. Hún var í
barnakór á vegum Miðbæjar-
skólans, sem söng við barna-
guðsþjónustur í Dómkirkjunni.
Þegar Didda var sjö ára fór
hún til Vestmannaeyja til snún-
inga hjá Jónínu Jónsdóttur í
Gerði og þangað fór hún á
hverju sumri fram til ellefu ára
aldurs. Didda var fjórtán ára
þegar fjölskylda hennar flutti í
Elsku amma, okkur tókst það!
Já, þú ætlaðir þér svo sannar-
lega að verða 100 ára og það
tókst.
Það var yndislegt að fá að
fagna þessu stóra markimiði,
merka áfanga og ótrúlega fallega
degi með þér.
Þú varst ótrúleg fyrirmynd og
mögnuð manneskja.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endurgjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Það er svo gott að sjá ykkur
afa saman á ný.
Ástarþakkir fyrir allt sem þú
gafst mér og gerðir fyrir mig.
Þú varst svo sannarlega með
hjarta úr gulli og sál úr silki.
Kærleikskveðja,
Sigríður Lovísa.
Elsku besta langamma okkar.
Æ, amma, hvar ertu? Æ, ansaðu mér.
Því ég er að gráta og kalla eftir þér.
Fórstu út úr bænum eða fórstu út á
hlað?
Eða fórstu til Jesú í sælunnar stað?
Við söknum þín!
Ástarþakkir fyrir allt,
Birta Marína,
Marikó Manda og
Guðrún Marín.
Sigríður Kristín
Sigurðardóttir
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma,
HRAFNHILDUR INGÓLFSDÓTTIR
sjúkraliði,
lést 28. desember eftir stutt veikindi. Útför
fer fram 8. janúar klukkan 13.30 frá
Akureyrarkirkju.
Hreiðar Jónsson
Ingólfur Hreiðarsson Svanborg Ísberg
Hadda Hreiðarsdóttir
Hildur Ýr, Hjörtur Jónas, Ævar Hrafn, Fanney Þorbjörg,
Hrafnhildur Magnea, Hreiðar Nói, Una Barbara,
Benjamin Mio og Benedikt Ásgeir