Morgunblaðið - 25.04.2020, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. APRÍL 2020
✝ Páll Jónssonfæddist á
Ytri-Húsabakka í
Skagafirði 26.
september 1935.
Páll lést á sjúkra-
húsinu á Sauðár-
króki 16. apríl
2020.
Páll var sonur
Jóns Þorgríms-
sonar, bónda á
Ytri-Húsabakka,
sem ættaður var frá Hofs-
staðaseli í Skagafirði, f. 24.
desember 1883, d. 2. apríl
1960, og konu hans Maríu
Ingibjargar Hjálmarsdóttur, f.
13. nóvember 1906, d. 25. júní
1994.
Páll átti sex alsystkini og
tvo bræður samfeðra.
Bræður Páls voru Hjálmar
Jónsson, f. 1927, d. 1955, Guð-
mundur Jónsson, f. 1931, d.
2009, og Gísli Jónsson, f. 1930,
d. 2015.
Systur Páls, sem allar eru á
lífi, eru þær Fjóla Filippía
Jónsdóttir, f. 1938, Guðrún
Jónsdóttir, f. 1940,
og María Jóns-
dóttir, f. 1944.
Hálfbræður Páls
samfeðra voru
þeir Þorgrímur
Jónsson, f. 1914, d.
1987, og Ásgrímur
Jónsson, f. 1917, d.
1986.
Páll bjó búi sínu
á Jaðri í Glaum-
bæjarsókn en
hætti búskap 1997. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Útför Páls verður gerð frá
Glaumbæjarkirkju 25. apríl
2020 klukkan 14. Vegna Co-
vid-19-veirufaraldursins verð-
ur að takmarka aðgang að
kirkjunni við nánustu aðstand-
endur, en útvarpað verður frá
athöfninni og mun útsend-
ingin nást í viðtækjum bíla á
bílastæði við Glaumbæjar-
kirkju og í næsta nágrenni
hennar. Slóð á streymi:
https://youtu.be/
LsGaN_99Ivg. Nálgast má
slóðina á mbl.is/andlat.
Það er ekki laust við að eilítill
hrollur fari um mann og depurð
kvikni þegar fregnir berast af
brotthvarfi fólks sem maður
hefur verið samvistum við, þótt
vænt um og metið mikils. En líf-
ið er vissulega hverfult og það
er brothætt og maður veit aldr-
ei hversu lengi það mun endast
sér sjálfum né heldur þeim sem
honum eru kærir.
En eitt vitum við manneskjur
þó fyrir víst, að það mun enda
fyrr eða síðar. Memento mori –
Mundu að þú munt deyja sögðu
Rómverjar hinir fornu. – Eina
staðreynd lífsins er dauðinn,
sagði rithöfundurinn Hem-
ingway. En þótt vinir hverfi
verða þeir áfram hjá okkur í
hugum okkar meðan lífs við er-
um. Minningarnar lifa.
Nú er Páll Jónsson, hálfbróð-
ir föður okkar Konráðs allur.
Myndvarpi hugans bregður upp
myndum fyrir innri augum okk-
ar. Við kynntumst Palla og
Gísla bróður hans sérstaklega í
tengslum við sumardvöl okkar
hjá Páli föðurbróður þeirra
bræðra og afabróður okkar í
Hvammi í Hjaltadal. Innstu
Hjaltadalsbæirnir voru þá í
mjög óburðugu vegasambandi
og þeir Palli og Gísli alltaf boðn-
ir og búnir, þessi níu eða 10
samfelldu ár sem við dvöldum
sumarlangt í Hvammi hvor á
eftir öðrum, að taka við strák að
sunnan ýmist í Varmahlíð eða á
Sauðárkróksflugvelli, og koma
þeim sama svo aftur suður að
hausti. Oft þurftu þeir ásamt
Maríu, móður þeirra, að hýsa
okkur dögum saman á Húsa-
bakka ef þannig stóð á sam-
göngum eða veðrum, ýmist inn í
Hjaltadal eða suður. Hlýja og
góðvilji þeirra allra í garð okk-
ar, þessara bróðursona, var ein-
stök og fyrir það skal þakkað að
leiðarlokum.
Lífsstarf Páls frænda varð
búskapur. Sem ungur maður
bjó hann félagsbúi með Gísla
bróður sínum á Húsabakka uns
þeir skiptu með sér verkum og
Páll flutti frá Húsabakka og hóf
búskap á Jaðri þar til hann
hætti störfum árið 1997.
Eins og svo margir Skagfirð-
ingar var Páll hestamaður og
það var gott að eiga hann að eitt
sinn þegar skrifari þessara
orða, sem ekkert vit hefur á
hestum né hestamennsku, var
sendur norður til að segja les-
endum eins Reykjavíkurdag-
blaðanna tíðindi frá landsmóti
hestamanna sem haldið var í
Skagafirðinum miðjum. Það var
lærdómsríkt að fylgjast með
Páli umgangast hestana sem
vini sína og augljóst að gæðing-
arnir kunnu að meta hann.
Minnisstæð er mynd þar sem
hann strýkur hesti um snoppu,
maður og hestur horfast í augu
og það er eins og hesturinn
brosi við manninum.
Páll eignaðist ekki lífsföru-
naut né börn á lífsgöngunni.
Hann einangraðist þó aldrei og
var bæði félagslyndur og fróð-
leiksfús og átti alla tíð vini sem
mátu hann að verðleikum. Hann
bjó yfir djúpu innsæi inn í sálar-
líf og andlegt líf manna og ekki
síður dýra eins og fyrrnefnda
myndin af honum og brosandi
hestinum vitnar um. Hann hafði
innsæi í þá heima sem flestum
eru duldir og gat spáð fyrir um
óorðna hluti og fer nokkrum
sögum af þeim hæfileikum hans.
Hann var alla tíð höfðingi heim
að sækja, ljúfur og elskulegur í
viðmóti. Við Konráð bróðir og
fjölskyldur okkar munum minn-
ast hans með hlýju og söknuði
og vottum systrum hans og af-
komendum þeirra einlæga
samúð.
Stefán Ásgrímsson.
Elskulegur Palli frændi minn
hefur kvatt þennan heim. Það er
sorglegt að þurfa að kveðja
hann en honum líður sennilega
vel núna, kominn í mjúka faðm-
inn hennar ömmu. Amma bjó
hjá honum til margra ára í
Jaðri. Hann var alveg ótrúlega
þolinmóður og góður við hana
og það var dásamlegt að koma í
heimsókn til hans og ömmu í
Jaðar. Ég man eftir mörgum
stundum þar sem við gátum
spjallað saman ásamt ömmu við
eldhúsborðið yfir kaffibolla um
allt milli himins og jarðar. Hann
lá aldrei á skoðunum sínum og
stundum tókumst við á ef við
vorum ekki sammála en hann
hafði sterkar skoðanir á hlut-
unum.
Ég minnist margra ferða með
honum þegar verið var að reka á
fjall að sumri og aftur þegar far-
ið var í göngur að hausti. Palli
var fjallkóngur í mörg ár og í
minningunni var hann yfirleitt á
fasmiklum hestum en Höttur
stendur upp úr í minningunni
enda var hann kóngur þegar
þeir félagar þeystu um. Hann
var mikill dýravinur og hafði un-
un af hestum. Hann sýndi mér
ljóð í fyrra sem hann orti um
Hött sinn og lýsir vel hversu
vænt honum þótti um hann:
Höttur minn með létta lund
leikur við tauma sína.
Hleypur létt um slétta grund
léttir lundu mína.
Oft ég hef um fjöllin farið,
frjálsi góði Höttur minn,
við höfum alltaf saman staðið
fimmtán árin í þetta sinn.
Aldrei hefur á þér staðið
aldrei brugðist Höttur minn,
allar leiðir hefur farið,
sem ég hef beint þér vinur minn.
Allir vegir mér eru færir
ef ég er á baki þér,
ekkert fyrir þér hefur staðið
fyllstu þakkir flyt ég þér.
Tvítugur þú ert að vori
ekki berð þú ellimörk
léttur ertu enn í spori
viðbrögð þín eru enn svo snörp.
(P.M. Jónsson)
Ég er svo þakklát að hafa
fengið tækifæri til þess að fara
með þér og mömmu til að sýna
þér Mýrdalinn og Rangárvalla-
sýsluna um árið og einnig fyrir
að þú fórst með okkur síðasta
haust og sýndir okkur Gríms-
staði í Lýtingsstaðarhreppi, þar
sem amma er alin upp. Það var
alveg dásamleg ferð og ótrúlegt
hvað þú varst léttur á þér og
fullur fróðleiks sem þú deildir
með okkur, þrátt fyrir veikindi
þín.
Elsku Palli frændi, mig lang-
ar að þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og mömmu
og ég veit að þú ert kominn á
góðan stað og þér líður vel núna.
Blessuð sé minning þín, við
munum geyma hana í hjörtum
okkar.
Gyða Árný Helgadóttir.
Páll Jónsson, nágranni minn í
Ástúni, er allur á áttugasta og
fimmta aldursári. Við Páll vorum
vinir og sá vinskapur byggðist á
virðingu og trausti, sem raunar
er forsenda þess að vinátta
standi undir nafni. Við brölluð-
um ýmislegt saman í gegnum
tíðina, hrossin voru sameiginlegt
áhugamál og við hjálpuðumst að
við járningar og fórum saman í
hestaferðir og göngur. Páll var
raunar gangnastjóri í Háheiði í
Staðarfjöllum til margra ára og
átti þar ófá sporin á sínu ævi-
skeiði. Páll var einlægur trúmað-
ur og efaðist ekki um aðra tilvist
eftir þá jarðvist sem hann var nú
að ljúka. Honum var trúin á al-
mættið hugleikin og var óspar á
að miðla þeirri vissu sinni til
annarra. Hann furðaði sig á því
að ekki mætti lengur uppfræða
skólabörn um trúmál, taldi
barnatrúna og bænina það mik-
ilvægasta af öllu. Hvert eiga
börnin að leita þegar í harðbakk-
ann slær, ef þau kunna ekki að
biðja til Guðs, þekkja ekki bæn-
ina? Það verður að biðja ef þú
vilt fá hjálp, almættið gengur
ekki fram fyrir skjöldu nema þú
kallir eftir aðstoð. Þetta var sýn
Páls í þessum efnum. Páll var
ekki kirkjurækinn þrátt fyrir
sína einlægu trú. Ég spurði hann
hverju það sætti. Hann svaraði
eitthvað á þá leið að hann þyrfti
hvorki kirkju né prest til að
rækta sína trú, hann ætti það
með sjálfum sér og almættinu og
það dygði sér. Því var það þegar
Vottar Jehóva bönkuðu upp á
hjá honum og buðust til að lesa
fyrir hann úr Biblíunni, þá
kvaðst hann eiga Biblíu og vera
einfær um að lesa hana og skilja
á sinn hátt, þyrfti enga aðstoð
við það; þannig lauk þeirri heim-
sókn. Mér fannst gott að eiga
stundir með Páli við eldhúsborð-
ið í Ástúni. Þar bar margt á
góma og þótt alvarlegur tónn
væri undirliggjandi í umræðunni
var ávallt stutt í grínið. „Hinseg-
in er það“ var viðkvæði hjá hon-
um og á eftir kom e.t.v. ný nálg-
un á málefnið; það þurfti að
skoða hlutina frá fleiri en einu
sjónarhorni. Páll var lífsglaður
maður, hreinskiptinn og sagði
sína skoðun umbúðalaust. Hann
horfði jákvæðum augum á lífið
og tilveruna þótt stundum drægi
skugga yfir og undir það síðast
var baráttan orðin honum erfið,
en hann hélt í vonina meðan
hægt var.
Með þessum orðum kveð ég
vin minn Pál Jónsson og votta
um leið aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Ingimar Ingimarsson.
Páll Jónsson
✝ Röng myndbirtist með
minningargreinum
um Guðríði í blaðinu
23. apríl. Við birtum
hér greinarnar aft-
ur með réttri mynd.
Beðist er velvirð-
ingar á mistök-
unum.
Guðríður Jóns-
dóttir fæddist á Pat-
reksfirði 29. júlí
1924. Hún lést á Hrafnistu 5. apríl
2020. Foreldrar hennar voru
hjónin Jón Þórðarson skipstjóri á
Patreksfirði, f. 1. desember 1874,
d. 5. september 1953, og Ingi-
björg Ólafsdóttir húsmóðir, f. 22.
maí 1900, d. 4. maí 1988. Bræður
Guðríðar eru Ólafur Þórður, f.
1925, d. 1986, Haraldur, f. 1926,
d. 2016, Héðinn, f. 1930, d. 2010,
Hörður, f. 1934, d. 2018. Hálf-
bróðir þeirra samfeðra var Jón, f.
1900, d. 1988. Uppeldisbróðir
þeirra var Kristján Halldórsson,
f. 1912, d. 1976.
Eiginmaður Guðríðar var Ás-
geir Jónsson kaupmaður, f. 7.
desember 1920, d. 29. september
2010. Foreldrar hans voru El-
inora Guðbjartsdóttir frá Hest-
eyri, f. 1898, d. 1971, og Jón Sig-
fús Hermannsson frá Aðalvík, f.
Hjördísar Zöega er Atli Steinn, f.
1994. Börn hans og Silju Sverr-
isdóttur eru: i) Alexander Breki, f.
1999, ii) Anna Yrsa, f. 2004, iii)
Aþena Kolka, f. 2004. c) Drífa, f.
1973, börn hennar og Ólafs Bald-
urssonar, f. 1969: i) Elísabet Mist,
f. 2000, og ii) Baldur Nói, f. 2004.
3) Ingibjörg Edda, f. 1953, maki
Hallgrímur Jónasson, f. 1952,
börn þeirra: a) Berglind, f. 1976,
d. 2019, maki Eðvarð Jón Bjarna-
son, f. 1976, barn þeirra: i) Elsa
Edda, f. 2007. b) Jónas Hlynur, f.
1982, börn hans og Helgu Guð-
mundsdóttur: i) Hallgrímur Helgi,
f. 2010, ii) Guðmundur Kári, f.
2013. c) Ásgeir Örn, f. 1984, maki
Hanna Borg Jónsdóttir, f. 1985,
börn þeirra: i) Tumi, f. 2012, ii)
Dagur, f. 2014, iii) Fríða, f. 2019.
4) Ásgeir Jón, f. 1960, maki
Unnur Steinsson, f. 1963, barn
þeirra Helga Sóley, f. 2007. Börn
Ásgeirs og Sigurlaugar Kristínar
Pálsdóttur: a) Rakel, f. 1984, maki
Adrian Sabido, f. 1984, börn
þeirra: i) Viktoría París, f. 2005,
ii) Halldór Maron, f. 2008, iii) Ing-
unn Sara, f. 2014. b) Guðríður
Harpa, f. 1990, sambýlismaður
Hafsteinn Briem, f. 1991, börn
þeirra: i) Marel, f. 2013, ii) Andr-
ea, f. 2018. c) Brynja, f. 1993, sam-
býlismaður Marteinn Þór Pálma-
son, f. 1993, barn þeirra: i)
óskírður, f. 2020.
Útför Guðríðar fór fram í kyrr-
þey 17. apríl 2020.
1894, d. 29. 1991.
Börn Guðríðar og
Ásgeirs eru:
1) Erling Ingi, f.
1945, maki Erla Þor-
láksdóttir, f. 1947,
börn þeirra: a)
Heimir, f. 1969, maki
Soffía Ólöf Ketils-
dóttir, f. 1970, börn
þeirra: i) Axel Örn, f.
2003, ii) Eva Mar-
grét, f. 2005, iii) Ar-
on Freyr, f. 2009, iv) Thelma
Lind, f. 2012. Sonur Heimis og
Hrundar Grétarsdóttur er Hrann-
ar, f. 1993, barn hans og sambýlis-
konu, Ásdísar Guðmundsdóttur, f.
1993, er Kári, f. 2018. b) Viðar, f.
1975, maki Ágústa Björg Bjarna-
dóttir, f. 1971, börn þeirra: i) Dag-
ur Ingi, f. 2003, ii) Andri Felix, f.
2006, iii) Erla Björg, f. 2010. c)
Elfa Björk, f. 1982, maki Sigurður
Bjarni Sigurðsson, f. 1977, börn
þeirra: i) Ingibjörg Erla, f. 2006,
ii) Rósa María, f. 2010.
2) Anna Elísabet, f. 1947, maki
Sigurjón G. Sigurjónsson, f. 1943,
d. 2005, börn þeirra: a) Guðrún
Freyja, f. 1966, maki Þórir Sigur-
geirsson, f. 1966, börn þeirra: i)
Arnar Freyr, f. 1989, ii) Hlynur, f.
1992, ii) Sigurjón Orri, f. 1994. b)
Ásgeir, f. 1969, sonur hans og
Fallin er frá elskuleg móðir
mín, Guðríður Jónsdóttir, á ní-
tugasta og sjötta aldursári.
Mamma ólst upp á Patreksfirði, í
hópi fimm bræðra sem allir eru
látnir. Minntist hún uppvaxtar-
áranna þar með mikilli hlýju. Á
unglingsárunum dvaldi hún oft
hjá móðursystur sinni, Önnu
Ólafsdóttur, síðar Johnsen, sem
starfaði sem yfirhjúkrunarkona á
Vífilsstöðum.
Eftir að hefðbundinni skóla-
göngu lauk fór mamma á Hús-
mæðraskólann á Staðarfelli og
útskrifaðist þaðan 1944. Auk
heimilisfræða var lögð rækt við
hannyrðir sem alltaf léku í hönd-
unum á mömmu. Síðar komst hún
í starfsnám til frú Dýrleifar Ár-
mann, sem var mikilsmetinn
kjólameistari í Reykjavík.
Eftir dvölina á Staðarfelli tók-
ust ástir með henni og föður okk-
ar sem leiddi til þess að þau
gengu í hjónaband 13. janúar
1945 og hinn 29. maí sama ár fæð-
ist ég. Mikil húsnæðisekla var á
þessum árum en lengst af bjugg-
um við á Laufásvegi 20 eða allt
þar til við fluttum í Kópavog árið
1952 þar sem mamma og pabbi
voru frumbyggjar. Mamma var
stórtæk í saumaskapnum, saum-
aði öll föt á okkur systkinin og
þau voru ófá börnin í stórfjöl-
skyldunni sem eignuðust jólaföt
saumuð af henni. Síðkvöld fram
eftir nóttu voru tími mömmu, þá
var hún í essinu sínu. Það var
notalegt að sofna við niðinn í
saumavélinni hennar.
Segja má að helsta áhugamál
mömmu hafi alla tíð verið stór-
fjölskyldan og velferð hennar.
Hún stundaði ekki launaða vinnu
utan heimilis fyrr en þau pabbi
stofnuðu Skóverslun Kópavogs
árið 1965. Þau voru mjög sam-
hent hjón og þar störfuðu þau
saman samfellt í 25 ár eða þar til
kom að starfslokum. Þá fluttu
þau í Garðabæ þar sem þau
bjuggu þar til yfir lauk.
Mamma undi sér vel í Aðalvík,
á heimaslóðum pabba, og fór
þangað oft með börnum og
barnabörnum. Þar stundaði hún
veiðiskap í Staðarvatni og var
annáluð veiðikló, gekk til berja og
á fjöll. Hún á ófáar ferðirnar upp
á Darrann. Um tíma áttu þau
sumarbústað í Valbjarnarvalla-
landi í Borgarfirði, þar undu þau
sér við trjárækt og aðra iðju en
vænst þótti þeim um að fá fólkið
sitt í heimsókn. Og þar var oft
mannmargt.
Við sjáum nú á eftir einstakri
ættmóður sem kveður okkur eftir
langa og gifturíka ævi. Síðustu
vikur og mánuðir hafa verið
henni og okkur aðstandendum
erfiðir. Að leiðarlokum vonuð-
umst við til að geta endurgoldið
henni þá takmarkalausu ástúð og
umhyggju sem hún sýndi okkur
alla tíð. Að verða vitni að því
hvernig hún hlúði að föður okkar
síðustu æviárin allt þar til yfir
lauk var einstakt. Að hafa ekki
átt þess kost að hlúa að henni á
sama hátt er sárara en orð fá lýst.
En um leið erum við þakklát fyrir
þá góðu og alúðlegu aðhlynningu
sem hún fékk frá því að hún lær-
brotnaði 17. desember sl. frá
hjúkrunarfólki Landspítalans í
Fossvogi, Landakoti og á Vífils-
stöðum og á Hrafnistu í Hafnar-
firði, þar sem hún lést á pálma-
sunnudag 5. apríl sl.
Ég leyfi mér að trúa því að
pabbi hafi beðið hennar í blóma-
brekkunni með útbreiddan faðm-
inn þegar hún tók stökkið yfir
lækinn.
Guð geymi þig elsku mamma.
Takk fyrir hartnær 75 ára sam-
fylgd.
Þinn sonur,
Erling Ásgeirsson.
Meira: mbl.is/andlat
Elskuleg amma okkar og
tengdamamma er fallin frá.
Hennar verður sárt saknað enda
var hún með stórt og mikið hjarta
og einstaklega hlýja nærveru.
Sú minning sem kemur fyrst
upp í hugann um ömmu er frá
Aðalvík af henni í rauðu dúnúlp-
unni og stígvélunum, með veiði-
stöngina í höndunum. Það var
fátt sem hún undi sér betur við en
veiðarnar inn við Staðarvatn.
Hún kom iðulega síðust heim úr
veiðiferðunum og með væna
fiska. Það var líka gaman að vera
samferða henni í veiðunum, því
hún vissi um fengsæla staði við
vatnið og var eljusöm.
Í Aðalvíkinni nutu afi og amma
sín best, í faðmi fjölskyldunnar.
Enda dvöldu þau þar stóran part
af sumri í fleiri tugi ára. Þar lifn-
aði yfir þeim og þau þekktu alla
og hverja þúfu í Víkinni, enda Ás-
geir kominn á heimaslóðir. Hún
hafði áhuga á því hvað fólk var að
sýsla og sjónaukinn var aldrei
langt undan, kunni hún alltaf góð
skil á helstu mannaferðum í Vík-
inni.
Minningarnar frá Hátröðinni
eru skemmtilegar, garðurinn var
sem ævintýraveröld fyrir unga
drengi. Með trjám til að klifra í
og grasflöt þar sem ímyndaðir
úrslitaleikir fóru fram. Aðfanga-
dagskvöld eru einstaklega minn-
isstæð, þar sem öll stórfjölskyld-
an kom saman og amma sá til
þess að allir nutu sín og upplifðu
skemmtilegar samverustundir.
Henni leið mjög vel að hafa alla
sína fjölskyldu í kringum sig.
Það var mjög ánægjulegt að
vera með henni í 90 ára afmæl-
isferð í heimsókn fyrir vestan fyr-
ir rúmum 5 árum. Við heimsótt-
um sundlaugina í Reykjafirði þar
sem hún lærði að synda, heim-
sóttum Sauðlauksdal, Hnjót og
Látrabjarg. Ekki síst var
ánægjulegt að vera með henni á
Patreksfirði, þar sem hún rifjaði
upp gamlar minningar.
Hin síðari ár var ánægjulegt
að heimsækja hana á Garða-
torgið. Nærvera hennar var alltaf
mjög hlý og rausnarlega var tek-
ið á móti manni. Hún var alltaf
svo glöð þegar við litum inn og
þáðum kaffibolla og kökur, en
það var henni metnaðarmál að
eiga nóg af veitingum að bjóða
upp á ef gesti bar að garði. Hjá
henni fékk maður fréttir af skyld-
mennum, því hún fylgdist alltaf
vel með öllu sínu fólki. Það var
aðdáunarvert því langömmu-
börnin voru komin á fjórða tug.
Allt fram á síðasta dag lagði
hún mikið upp úr því að vera
glæsileg, sem hún og var, því hún
var smekkmanneskja með gott
auga fyrir fallegum hlutum.
Hvort sem maður kom við á
mánudagsmorgni eða laugardag-
seftirmiðdegi var hún búin að
setja upp rúllurnar og taka þær
úr aftur og að sjálfsögðu var
heimilið eftir því.
Elsku amma og tengdamanna,
við viljum þakka þér samfylgdina
öll þessi ár, þér var alltaf umhug-
að um velferð okkar, hugulsöm í
okkar garð og góð fyrirmynd í
einu og öllu. Við erum glaðir að
vita af endurfundum ykkar afa.
Hallgrímur, Jónas Hlynur
og Ásgeir Örn.
Ástkær amma mín, Guðríður
Jónsdóttir, er fallin frá á 96.
aldursári.
Þegar ég hugsa til baka koma
fram margar góðar og fallegar
minningar.
Amma og afi bjuggu lengi á
Hátröðinni í Kópavogi, þangað
var alltaf gott að koma og ég
dvaldist oft hjá þeim sem barn.
Þvílíkur myndarskapur í heim-
ilishaldi, ég sé ömmu fyrir mér að
elda í hádeginu fyrir afa og
stundum voru þar fleiri úr fjöl-
skyldunni. Það voru bakaðar
pönnukökur, gert slátur, mikið
saumað og yfirleitt unnið fram-
eftir kvöldi. Hún elskaði að halda
veislur af ýmsu tagi og hafa alla
stórfjölskylduna í kringum sig.
Jólin voru í barnsminningunni
sérlega falleg og mikið í lagt.
Guðríður Jónsdóttir