Morgunblaðið - Sunnudagur - 05.04.2020, Side 17

Krústsjov, sem var látinn gjalda þess að hann dó sem
„eftirlaunamaður“.
En ekki er ljóst hvort það eigi að flokka það undir
„gráglettni örlaganna“ að þeir Hitler og Stalín skuli
„hvíla“ innan seilingar hvor frá öðrum, hvor sínum
megin við Kremlarmúra.
Umræðan að léttast
Nú er loks svo komið að menn telja sér óhætt að hafa
gaman af þessum tveimur. Ýmsar gamanseríur eru til
af Hitler og töktum hans og einkennum. Tiltölulega
nýleg kvikmynd af Dauða Stalíns er um margt merki-
leg. Hún fylgir um flest réttum söguþræði og er per-
sónusköpun áþekk því sem lesa má úr bestu bókum.
En um leið er myndin færð í búning fáránleikans og
ýmsu hnikað til í þágu þess.
En hvað um Kórónu Víra?
Veiran vonda er sett upp sem óvinur, „ósýnilegur óvin-
ur“ og þar fram eftir götunum. Og sem slík þjappar
hún okkur, mannkyninu, saman. Þess vegna er myndin
sú gagnleg en ekki endilega vitræn. Og fólkið spyr þá
sem best mega vita hvenær þessi ógn verði á bak og
burt. Svörin eru enn óljós. Vísindamenn hafa sína hefð-
bundnu fyrirvara og stjórnmálaforingjar vilja ekki láta
hanka sig.
Við tölum flest varlega um kórónuveiruna og farald-
urinn sem við hana er kenndur. Viljum ekki ýta undir
glannagang. Það eiga allir svo mikið undir því að tekið
sé á móti af alvöru og þunga.
Það birtast daglega frá útlöndum skuggalegar tölur
um dáið fólk. Veikt fyrir viku og dáið nú! Þær skipta
samanlagt tugum þúsunda í nálægum ríkjum!
Hvert líf sem veiran tekur hér hjá okkur er nánast
persónulegt áfall í fámenninu. En loks þegar við
treystum okkur til að slaka örlítið á í umræðunni getur
það orðið merkið sem bendir til að sigurinn færist nær
og óhætt sé að vona að öruggt lokamark sé innan seil-
ingar.
Á jaðrinum á ganginum
Í einu stórblaði Evrópu var nýlega teiknimynd á for-
síðu eftir dáðan teiknara. Þar var húsfrúin á leið út frá
sér og hallaði sér yfir gerðið að nágrannakonu sinni og
sagði: „Minn elskulegi eiginmaður hefur ákveðið að
hann muni elda kvöldmatinn fyrir okkur í kvöld. Ég
ákvað því að skjótast út og sjá hvort ég gæti ekki orðið
mér úti um kórónuveirusmit, því að ég hef heyrt að
hún skerði allt lyktar- og bragðskyn.“ Það varð enginn
hvellur út af þessu, öðru nær. Það var gott merki.
Í gær átti bréfritari erindi í annað stórsjúkrahúsið
hér, þar sem honum var rennt á nærhaldinu af færu og
elskulegu fagfólki í gegnum sívalning. Það tæki gefur
frá sér mikil og framandi hljóð sem ætla mætti að öfl-
ugir framúrstefnumenn nútímatónlistar hefðu skapað.
En viðfangsefninu var boðið upp á heyrnartól og gat
valið útvarpsstöð að vild og auðvitað varð K100 fyrsta
val og sívalningurinn og vinsældalisti stöðvarinnar
frömdu saman eftirminnilega blöndu.
Eftir þriggja kortera konsert inn og út úr sívaln-
ingnum var haldið áleiðis úr sjúkrahúsinu og fylgdu
fyrirmæli um að „sjúklingurinn“ ætti að hafa grisju
sína fyrir andlitinu uns hann væri kominn út úr sjúkra-
húsinu. Sjálfur hafði hann ábyrgur sett upp bláa ein-
nota hanska. (Bláa höndin?)
Þarna eru gangar langir og allmargt fólk á ferð,
starfsmenn sem aðkomumenn. Þegar þriðjungsleið var
að baki var sagt: Ég þekki þig þrátt fyrir dulargervið!
„Tveggja metra reglan, góði,“ sagði bréfritari. Hinn
bakkaði og sagði: „Já, ykkur litlu karlana hefur lengi
dreymt um að verða tveggja metra menn.“ – Og á eftir
bréfritara kallaði hann: „Viltu ekki bíða eftir mér úti,
svo að við getum komið við í Landsbankanum og náð
okkur í vaxtalaust lausafé!“
Spurningin sem allir spyrja er: Hvenær verður farg-
inu örugglega létt af? Kannski getur svar í þessum dúr
dugað á meðan ákveðnara býðst ekki.
Telji áramótaskaupið næsta rétt að hafa langt atriði
sem sýnir almenning með grisjurnar og fólk í geim-
farabúningum í stórhríð borandi upp í nefið á því inn
um opnar bílrúður, þá er það hin opinbera yfirlýsing
um að við höfum endanlega sett þessa martröð aftur
fyrir okkur.
Er betra svar tiltækt?
Morgunblaðið/Eggert
5.4. 2020 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 17