Morgunblaðið - 05.05.2020, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. MAÍ 2020
Smáauglýsingar
Sumarhús
Sumarhús – Gestahús –
Breytingar
 Framleiðum stórglæsileg sumarhús
í ýmsum stærðum.
 Tökum að okkur stækkun og
breytingar á eldri húsum.
 Smíðum gestahús – margar
útfærslur.
 Sjáum um almennt viðhald á
sumarhúsum og sólpöllum.
 Setjum niður heita potta og
smíðum palla og skjólveggi.
Áratugareynsla –
endilega kynnið ykkur málið.
Trésmiðja Heimis, Þorlákshöfn,
sími 892-3742 og 483-3693,
www.tresmidjan.is
Byggingavörur
Harðviður til húsabygginga
Sjá nánar á www.vidur.is
Vatnsklæðning, panill, pallaefni,
parket, útihurðir o.fl. Gæði á góðu
verði. Eurotec A4 harðviðarskrúfur.
Penofin harðviðarolía.
Indus ehf., Óseyrarbraut 2, Hf.
Upplýsingar hjá Magnúsi í símum
660 0230 og 561 1122.
Húsviðhald
Hreinsa
þakrennur, laga
ryðbletti á þökum
og tek að mér
ýmis smærri verk.
Uppl. í síma 847 8704
manninn@hotmail.com
Raðauglýsingar
Félagsstarf eldri borgara
Félagsmiðstöðin Hæðargarði 31 Við höfum opnað smá rifu á
félagsmiðstöðina. Ákveðnar takmarkanir eru í gildi. Misjafnt eftir
svæðum hve margir komast í inn í einu. Áfram þarf að huga vel að
handþvotti og sprittun bæði þegar komið er inn og þegar gengið er
út. Í suma viðburði þarf að skrá sig í síma 411-2790. Nánari upplýs-
ingar í síma 411-2790. Hlökkum til að sjá ykkur.
Grafarvogskirkja Starf eldri borgara í Grafarvogskirkju er lokið
þetta misserið.
Seltjarnarnes Ath. Bið verður á að vatnsleikfimin og ,,farsæl öldrun"
hefjist og ekkert verður púttað í Risinu. Athugið einnig að kvennaleik-
fimin og karlakaffið stjórna sjálf sínum opnunum og tala við sitt fólk.
Á morgun verður bæði leir og gler, allt í samráði við leiðbeinendur. Í
dag kl. 13.15 ætlum við að hittast fyrir utan Skólabraut og fara í léttan
göngutúr. Allir velkomnir.
  ✝ Erna KristínElíasdóttir var
fædd í Vest-
mannaeyjum 21.
mars árið 1926. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Hrafnistu 17.
apríl 2020.
Hún var gift
Garðari Stef-
ánssyni, f. 9.8. 1923,
d. 24.7. 2016.
Þau eignuðust
dótturina Ernu Grétu sem fædd
er 24.12. 1957. Hennar börn eru
Erna Kristín, f. 10.8.
1976, og Garðar Ax-
el, f. 11.6. 1981.
Sambýlismaður
Ernu Kristínar er
Björn Bragi Braga-
son, f. 7.12. 1978, og
saman eiga þau þrjá
drengi, Ágúst Má,
Hilmar Björn og
Elías Orra. Sam-
býliskona Garðars
er Helena Þórarins-
dóttir, f. 16.10. 1985.
Útförin hefur farið fram.
Elsku mamma og amma okk-
ar.
Það er komið að erfiðri kveðju-
stund. Kveðjustund sem við höf-
um kviðið fyrir en við vitum að þú
ert komin til afa og hefur fengið
hvíldina. Við hefðum ekki getað
verið heppnari með nokkra konu
í okkar lífi en þig og það er svo
ótal margt sem við erum þakklát
fyrir, allar ómetanlegu samveru-
stundirnar og samtölin við eld-
húsborðið yfir heimabökuðu
brauði er eitthvað sem við gleym-
um aldrei. Síðasta ferðalagið okk-
ar austur á Egilsstaði síðasta
sumar var okkur öllum dýrmætt.
Það er skrýtið að hugsa til
allra tímamótanna sem framund-
an eru og þú verður ekki við-
stödd. Við allar fermingar, öll af-
mæli og útskriftir hefur þú verið
viðstödd, séð um veitingar, bakað
eða séð um skipulag með öðrum
hætti. Túnbrekkan og Voga-
tungan voru fastir punktar í okk-
ar lífi sem og annarra og oftar en
ekki voru aðrir gestir þegar við
komum. Áreynslulaust tókstu á
móti öllum sem komu, alltaf eitt-
hvað heimabakað og borið fram
með bros á vör. Við munum ekki
eftir þér öðruvísi en með ein-
hverja handavinnu og allt lék í
höndunum á þér, sama hvað þú
tókst þér fyrir hendur. Við mun-
um æskuna ekki öðruvísi en með
þér og afa, ferðalög um landið og
kaffistopp á leiðinni.
Þú hafðir nýlega fengið her-
bergi á Hrafnistu og við hlökk-
uðum til að hengja upp myndir og
gera herbergið hlýlegt en úr því
varð aldrei því þú ákvaðst að
kveðja okkur áður en af því varð.
Við fengum samt að kveðja þig og
eyða með þér síðustu dögunum
og fyrir það verðum við ávallt
þakklát.
Okkur langar til að kveðja þig
með sömu orðunum og við end-
uðum öll símtöl: Góða nótt og guð
geymi þig.
Hin langa þraut er liðin,
nú loks er orðið hljótt:
því dauðinn gaf þér griðinn,
og græddi á þeirri nótt.
Þú lést ei böl þig buga,
þín bæn var hjartans mál.
Við kveðjum klökkum huga,
kærleiksríka sál.
(Þ.E.S.)
Erna Gréta, Erna Kristín
og Garðar Axel.
Í dag verður Erna Elíasdóttir
lögð til hinstu hvílu við hlið Garð-
ars eiginmanns síns og föður-
bróður míns, en það hafði verið
hennar heitasta ósk um nokkurt
skeið að fá að hitta elskuna sína,
eins og hún orðaði það svo fal-
lega.
Erna og Garðar voru meðal
þeirra fyrstu sem lögðu grunn að
Egilsstaðakauptúni og voru þar
frumbyggjar ásamt nokkrum
fjölskyldum sem settust þar að.
Eins og nærri má geta var verk
að vinna fyrir frumbyggja á nýj-
um stað og lögðu allir sem þar
bjuggu hönd á plóginn í mikilli
samheldni og samvinnu. Erna
stofnaði meðal annars skátafé-
lagið á Egilsstöðum og leiddi
skátastarfið þar í mörg ár. Gaml-
ir skátar hafa sagt mér að þetta
hafi verið tími sem þeir hugsa
með mikilli hlýju til. Ég bjó hjá
Ernu og Garðari í húsinu þeirra
Ásbrún á Egilsstöðum þegar ég
var unglingur að vinna í kaup-
staðnum. Oft var glatt á hjalla hjá
okkur og mikill gestagangur en
Erna rak hannyrðabúð í forstofu-
herberginu auk þess sem hún
kenndi handavinnu í grunnskól-
anum. Hún var listhneigð, las
mikið og hafði sérstakt dálæti á
Halldóri Laxness. Erna og Garð-
ar eignuðust eina dóttur, Ernu
Grétu, sem varð þeirra stoð og
stytta þegar aldurinn færðist yf-
ir.
Erna og Garðar leigðu um tíma
jörðina Hátún í Skriðdal, í heima-
sveit Garðars, og höfðu þar um 40
kindur. Til að auðvelda verkin á
Hátúnum, svo hægt væri að sinna
vinnu á Egilsstöðum líka, var féð
látið liggja við opið hús. Garðar
smíðaði sjálfvirkan grasköggla-
gjafara úr gamalli þvottavél sem
dreifði graskögglum á garðann
einu sinni á dag kl. fjögur síðdeg-
is. Féð var fljótt að læra á þetta
og þegar þær voru á beit úti á túni
hlupu þær heim í fjárhús rétt fyr-
ir klukkan fjögur til að gæða sér á
graskögglunum. Erna sagði mér
síðar að hún hefði átt sínar bestu
stundir í friðsældinni á Hátúnum.
Árið 1973 reið áfall yfir fjölskyld-
una en þá féll Garðar af hesti og
hálsbrotnaði. Honum tókst með
harðfylgi að komast upp úr hjóla-
stólnum, en varð aldrei samur eft-
ir. Erna tókst á við þennan nýja
veruleika með Garðari á aðdáun-
arverðan hátt alla tíð.
Þegar Gréta dóttir þeirra var
komin til Reykjavíkur og barna-
börnin voru orðin tvö fluttu Erna
og Garðar suður til að vera ná-
lægt fjölskyldunni. Þau komu
austur í Egilsstaði á hverju vori
fyrstu árin sem þau bjuggu í
Reykjavík og dvöldu oft á tíðum
hjá okkur fjölskyldunni á Mýrum
í Skriðdal. Þau voru miklir au-
fúsugestir, ekki síst hjá foreldr-
um mínum, og margar voru gleði-
stundirnar.
Þegar heilsu Garðars fór að
hraka dvaldi hann á Sunnuhlíð.
Erna sat hjá honum á hverjum
degi og annaðist hann af mikilli
alúð í mörg ár ásamt Grétu og
barnabörnum. Þá kom vel í ljós
hve mikil mannkostamanneskja
Erna var. Frá því heilsu Ernu fór
að hraka var Gréta til staðar fyrir
móður sína með mikilli umhyggju
og ástúð svo eftir er tekið.
Við fjölskyldan frá Mýrum
sendum Grétu, Ernu Kristínu,
Garðari og fjölskyldum þeirra
innilegustu samúðarkveðjur. Að
leiðarlokum vil ég þakka Ernu og
Garðari fyrir ógleymanlegar
stundir sem fjölskylda mín átti
með þeim. Minning Ernu og
Garðars lifir.
Jónína Zophoníasdóttir.
Erna var hluti af tilveru minni
frá því ég man fyrst eftir mér.
Hún var gift föðurbróður mínum
Garðari Stefánssyni. Garðar hélt
mikla tryggð við sínar æsku-
stöðvar og komu þau því oft í
heimsókn í Mýrar en þar var
æskuheimili okkar beggja. Heim-
sóknir þeirra voru ávallt kær-
komnar og alltaf var mikill sam-
gangur á milli heimilanna. Þegar
ég óx úr grasi tók ég eftir því hve
Erna var glæsileg kona. Hún bar
sig vel og hafði svo fallegan vöxt.
Allt lék í höndunum á henni hvort
sem var handavinna eða matar-
gerð. Ég hef ekki kynnst mann-
eskju sem var jafn flink í hönd-
unum og hún. Einhverjar flíkur
saumaði hún á mig og dætur mín-
ar. Efnið var lagt á borðið, klippt
og saumað og úr varð listaverk.
Svona var með allt sem hún gerði
hvort sem það var glerlist, út-
saumur eða prjónavinna. Öll
handavinna lék í höndunum á
henni. Þegar ég og fjölskylda mín
fluttumst til Egilsstaða frá
Vopnafirði vorum við húsnæðis-
laus í nokkra mánuði og bjuggum
við þá hjá Ernu og Garðari á
meðan við biðum eftir að fá íbúð.
Eftir það bundumst við sterkum
vináttuböndum sem ekki rofnuðu
meðan þau lifðu. Þessi vinátta var
mér ómetanleg. Í blíðu og stríðu
gat ég alltaf leitað til þeirra. And-
rúmsloftið var einstakt á Lauf-
ásnum enda var þar oft komið
við. Eftir að þau fluttust í Kópa-
vog varð að sjálfsögðu minna um
heimsóknir okkar á milli. Þegar
ég átti erindi til Reykjavíkur var
heimili þeirra oftast það fyrsta
sem ég heimsótti. Sama góða
andrúmsloftið var jafnan í kring-
um þau. Þau komu austur hvert
sumar eftir að þau fluttu suður og
dvöldu þá gjarnan nokkrar vikur.
Alltaf fannst manni þau samt
stoppa of stutt. Meðan þau
dvöldu fyrir austan á sumrin fór-
um við oft með þeim í bíltúra og
þá var farið með nesti og fundin
einhver laut sem áð var í og nest-
ið snætt. Börnin mín nutu góðs af
þessum ferðum meðan þau voru
ung enda þótti þeim mjög vænt
um þau og hlökkuðu jafnan til
komu þeirra á sumrin. Erna var
mjög barngóð og öll börn elskuðu
hana. Hún var mjög skemmtileg
kona. Margar sögur var hún búin
að segja mér frá veru sinni á
Hússtjórnarskólanum á Hall-
ormsstað þar sem hún stundaði
nám í tvo vetur, einnig talaði hún
oft um sín yngri ár í Landeyjum
og í Vestmannaeyjum. Við vorum
margt búnar að spjalla í gegnum
tíðina. Árið 1973 slasaðist Garðar
og náði ekki fullri heilsu eftir það.
Ekki kvartaði hann samt en Erna
ein mun hafa vitað best hve þjáð-
ur hann var oft á tíðum. Hún
stundaði hann af mikilli alúð
þessa áratugi sem þau áttu eftir
saman. Oft var hún þreytt en
aldrei gafst hún upp. Þau hjón
eignuðust eina dóttur, Ernu
Grétu, og get ég ekki lokið þess-
um orðum án þess að hrósa henni
fyrir umhyggjuna fyrir foreldr-
um sínum. Í áratugi kom hún til
þeirra á hverjum einasta degi.
Ég kveð Ernu mína með miklum
söknuði en minningin um allar
mörgu og góðu samverustundirn-
ar ylja. Hafðu þökk fyrir allt
elsku vinkona.
Ólöf Zophóníasdóttir.
Erna Kristín
Elíasdóttir
✝ Fjóla Guð-laugsdóttir
fæddist 3. júní 1930
á Giljum í Hvol-
hreppi. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Kirkjuhvoli á
Hvolsvelli 27. apríl
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðlaugur
Bjarnason, bifreiða-
stjóri og bóndi, f.
18.8. 1889, d. 5.4. 1984, og Lá-
retta Sigríður Sigurjónsdóttir
bóndi, f. 11.5. 1894, d. 19.9. 1978.
Bræður Fjólu eru Sigmar, f.
29.9. 1922, d. 20.9. 1990, Björg-
vin, f. 22.12. 1923, d. 17.10. 1998,
Smári, f. 8.6. 1925, Bjarni, f. 12.7.
1926, d. 20.10. 2016, og Guð-
mundur Kristvin, f. 21.7. 1933, d.
23.1. 1965.
Fjóla ólst upp á Giljum, gekk í
Hvolsskóla og sinnti almennum
sveitastörfum með foreldrum
sínum og bræðrum. Þann 30. júlí
1950 giftist hún Ottó Eyfjörð
Ólasyni, f. 19.8. 1928, d. 31.5.
2009. Þau byggðu sér heimili að
Vallarbraut 10 á Hvolsvelli.
Börn Fjólu og Ottós eru: 1) Svav-
ar, véltæknifræðingur í Mos-
fellsbæ, f. 4.7. 1947, kvæntur
er Hafsteinn, f. 2015. Ottó Ey-
fjörð, f. 1981, eiginkona Elfa
Birkisdóttir, börn Birkir Smári,
f. 2009, Ernir Eyfjörð, f. 2012 og
Fjölnir Eyfjörð, f. 2012. 4) Óli
Kristinn, bóndi Eystra-
Seljalandi, f. 30.5. 1960, kvæntur
Auði Sigurðardóttur. Börn: Sig-
urður Ottó, f. 1979, eiginkona
Arna Lind Arnórsdóttir, börn
Kara Líf, f. 2006, og Kristinn
Nói, f. 2013. Rúnar Már, f. 1983,
sambýliskona Andrea Hanna
Þorsteinsdóttir, börn Sjöfn, f.
2012, Bergsteinn Mar, f. 2017, og
Írena Björt, f. 2019. Arnar Óli, f.
1990, og Linda Rut, f. 1994. 5)
Sigurður Grétar, bóndi Ásólfs-
skála, f. 17.3. 1962, kvæntur
Katrínu Birnu Viðarsdóttur.
Synir: Frímann Viðar, f. 1985,
Ævar Eyfjörð, f. 1989, sambýlis-
kona Elma Jóhannsdóttir, börn
Stígur, f. 2012, Birna Eyfjörð, f.
2017, og Baltasar Eyfjörð, f.
2019. Þorgeir, f. 1993, og Bjarni,
f. 2003.
Fjóla var húsfreyja á Vallar-
brautinni og starfsmaður Kaup-
félags Rangæinga, ræktaði garð-
inn sinn og hafði mikla ánægju
af að prýða hann litskrúðugum
blómum. Ferðalög voru henni
hugleikin og ferðuðust þau hjón-
in mikið um landið sitt.
Útför Fjólu fer fram frá Stór-
ólfshvolskirkju í dag, 5. maí
2020, klukkan 14 og verður út-
förinni streymt á vefsíðunni
www.kvikborg.is. Slóðina má
nálgast á www.mbl.is/andlat.
Hólmfríði Páls-
dóttur. Börn:
Sindri, f. 1994, unn-
usta Helga Björg
Oddsdóttir, og Rut,
f. 1997. 2) Georg,
garðyrkjubóndi á
Flúðum, f. 29.9.
1951, sambýliskona
Emma R. Mar-
inósdóttir. Börn
Georgs: Daði, f.
1975, sambýliskona
Þóra Sif Svansdóttir, börn Anita,
f. 2002, Emilía Katrín, f. 2008,
Svandís Elfa, f. 2014, og Hekla
Sóllilja, f. 2019. Láretta, f. 1978,
eiginmaður Hjörtur Pétursson,
börn Christian Darri, f. 2004,
Ninja Nótt, f. 2006, og Jökull
Orri, f. 2016. Kári, f. 1984, eig-
inkona Anna Guðmunda Andr-
ésdóttir, börn Kolbrún Arna, f.
2007, og Ármann, f. 2014. Ragn-
heiður, f. 1986, dóttir Kirsten, f.
2018. 3) Sólveig Eyfjörð, hús-
móðir Giljum, f. 24.8. 1953, gift
Jóni Smára Lárussyni. Börn:
Fjóla, f. 1973, unnusti Benedikt
Benediktsson, börn Emma Lind,
f. 1996, Sóldís Lára, f. 2004, og
Sonja, f. 2010. Lárus, f. 1978, eig-
inkona Eva Harðardóttir, börn
Hera Fönn, f. 2011, og Alexand-
Einstaklega mjúkar kinnar,
hávær hlátur og einskær forvitni,
þannig er ömmu minni og nöfnu
best lýst. Það var gott að faðma
ömmu að sér, hún var kannski
ekki mikið fyrir kossaflens en við
lögðum saman kinnar þegar við
hittumst og kvöddumst og kinn-
arnar á ömmu voru flauelsmjúk-
ar. Hún hafði hátt, talaði mikið
og hátt, hló mikið og hátt, menn
segja að ég hafi mitt háværa at-
ferli frá henni. Það var gott að
hlæja og við hlógum mikið saman
og hlógum hátt, oft þurfti ég að
endurtaka það sem ég var að
segja henni því hún hafði ekki
heyrt allt fyrir hlátrasköllum.
Að leggjast í flakk var líf henn-
ar og yndi, amma var flökkukind,
ferðaðist mikið um landið sitt,
fyrst í tjaldferðalögum og síðar í
sumarbústaði og hótelgistingu.
Að vera sem lengst á flakki var
aðalmálið. Flakk varð enn betra
ef hún komst í tuskubúðir, að
skoða föt og máta skó. Rifin föt
fundust henni ekki smart, „þú ert
eins og niðursetningur“ fékk ég
framan í mig ef ég skartaði slík-
um flíkum. Fallegar yfirhafnir
voru lykilatriði, sem hún kallaði
alltaf buru. „Ertu í nýrri buru“
var ég oft spurð; ef ég svaraði
játandi vildi hún vita allt um
buruna; „mig langar mikið í
svona“ kom svo og horft á mann
bænaraugum.
Amma tók bílpróf orðin fast að
fimmtugu, þá var ég sex ára og
man eftir mörgum bílferðum með
henni, þurfti ekki að hafa áhyggj-
ur af hraðasektum, því ekki var
farið hratt um á bílnum, mér
fannst hann varla silast áfram,
hélt ávallt báðum höndum um
stýrið eins og henni hafði verið
kennt, líka þegar hún tók beygj-
ur. Bílprófið veitti henni mikið
frelsi og hjálpaði til við að svala
flökkueðlinu, þurfti ekki lengur
að bíða eftir afa heim úr vinnu
svo hún gæti platað hann í flakk.
Margmenni og mannfagnaðir
áttu vel við ömmu, hún var alveg
einstaklega forvitin um menn og
málefni, að fylgjast með mannlíf-
inu gat hún stundað tímunum
saman. Það var gestkvæmt á
Vallarbrautinni þar sem afi tók
myndir og passamyndir af fólki í
sýslunni, amma var jafnan stílist-
inn við myndatökurnar. Hún
fylgdist vel með afkomendum
sínum og vildi vita allt um athafn-
ir þeirra og líferni, var bein-
skeytt í spurningum sínum; þeg-
ar ég var unglingur fannst mér
spurningar hennar oft á tíðum of
nærgöngular og reyndi að kom-
ast hjá svari, hún þráspurði mig
bara þar til hún fékk svar. Stórt
„HA“ var oft svarið ef henni
blöskraði eitthvað, svo var það
ekki rætt meira. Amma kenndi
mér að vera hörð af mér og láta
engan bilbug á mér finna hvað
sem tautaði og raulaði. Ekkert
væl var viðhorfið.
Amma varð þunnhærð með ár-
unum og það fannst henni mjög
miður, að hafa ekki mikið og
þykkt hár. Það var leyst með hár-
kollukaupum, vinnuheitið yfir
kolluna var lufsan. Þegar lufsan
var komin á toppinn vissi maður
að eitthvað stóð til, að leggjast í
flakk eða að mæta í einhvern
mannfagnað.
Amma Fjóla var glaðvær og
hávær. Ég mun sakna hlátursins
með henni.
Fjóla.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á aðeins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Ómar Ragnarsson/
Gísli á Uppsölum)
Sólveig.
Fjóla
Guðlaugsdóttir