Morgunblaðið - 24.05.2020, Síða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. MAÍ 2020
✝ Kristjana Jóns-dóttir fæddist
29. desember 1923
á Stóru-Fellsöxl í
Skilmannahreppi.
Hún lést á dval-
arheimilinu Höfða
á Akranesi 4. maí
2020. Foreldrar
hennar voru Guð-
ríður Stefánsdóttir
húsmóðir, f. á
Hvítanesi 18. maí
1884, d. 7. mars 1985, og Jón
Gíslason bóndi, f. 14. júlí 1870,
d. 30. mars 1961. Þau bjuggu á
sama dag. 2) Jón, f. 19. sept-
ember 1946, maki Emilía Ólafs-
dóttir. Börn þeirra eru Þóra, f.
1967, og Kristjana, f. 1974, sjö
barnabörn og fjögur barna-
barnabörn. 3) Laufey, f. 12.
október 1948, d. 7. maí 2019.
Maki Þorvaldur Ólafsson. Börn
þeirra: Kristjana, f. 1972, og
Sigurður Ingvar, f. 1982, og
fimm barnabörn. 4) Þóra, f. 14.
júní 1954. Maki Guðbjörn
Tryggvason. Börn þeirra: Lilja
Sigríður, f. 1974, Sigurður, f.
1980, Tryggvi Björn, f. 1996, og
sex barnabörn. 5) Hlín, f. 30.
desember 1958. Maki Guðni R.
Tryggvason. Börn þeirra: Rósa
Kristín, f. 1982, Sigrún Inga, f.
1985, og Laufey, f. 1991, og 10
barnabörn.
Jarðsett verður frá Akranes-
kirkju 14. maí 2020 klukkan 13.
Stóru-Fellsöxl.
Systir Kristjönu
var Jórunn Jóns-
dóttir, f. 4. apríl
1927, d. 21. mars
1998. Eiginmaður
Kristjönu var Sig-
urður Ingvar
Gunnarsson fisk-
verkandi, f. á
Akranesi 18. sept-
ember 1918, d. 13.
júlí 1982. Þau
gengu í hjónaband 25. nóv-
ember 1944. Börn þeirra: 1)
drengur, f. 20. júní 1945, d.
Vorið var uppáhaldstími
mömmu; þegar gróðurinn var
að vakna til lífsins og trén að
grænka og fuglarnir að syngja.
Hún kom oft í sveitina til mín
þegar ég bjó þar og þá byrjaði
hún að anda að sér ilminum af
lynginu, sem henni fannst vera
besti ilmur sem hún fann. Hún
var náttúruunnandi og mikill
dýravinur.
Henni leið vel í sveitinni,
enda var hún sveitastelpa að
uppruna. Fyrstu tíu æviárin
bjó hún með foreldrum sínum á
Stóru-Fellsöxl, en svo fluttu
þau búferlum á Akranes. Þegar
við systkinin vorum að alast
upp var mamma heimavinnandi
húsmóðir. Mér finnst oft eins
og ég hafi notið forréttinda að
hafa mömmu heima, svo nota-
legt var það. Mjög gestkvæmt
var hjá mömmu á Kirkjubraut-
inni og líka á Höfða eftir að
hún fluttist þangað fyrir sex ár-
um.
Margir kíktu í kaffi enda
hafði hún notalega nærveru, oft
orðheppin, glettin og skemmti-
leg. En hún kunni líka að
hlusta og hafði mikið innsæi,
átti auðvelt með að gleðjast
með öðrum og vildi öllum vel.
Hjá henni átti smáfólkið í fjöl-
skyldunni öflugan talsmann,
hún tók alltaf málstað þeirra og
hjá henni voru þau alltaf vel-
komin – það var nokkuð víst.
Hún hafði yndi af að ferðast og
var alltaf til þegar það stóð til
boða og eru ófáar ferðirnar
sem við fórum saman, bæði inn-
anlands og utan. Einnig ferðað-
ist hún mikið og hafði gaman
af, með góðum ferðahópi, Arab-
íuhópnum svokallaða, í mörg
sumur þar sem ferðast var um
Ísland vítt og breitt. Hún var
mjög flink og vandvirk sauma-
kona. Saumaði mjög mikið á
okkur krakkana, barnabörnin
og líka á sig sjálfa. Mamma
fylgdist vel með tískunni í
„móðinsblöðunum“ og fátt var
það sem hún gat ekki fengið til
að fara betur eftir smá lagfær-
ingu. Mamma varð ekkja 58
ára, þegar pabbi varð bráð-
kvaddur, og fyrir tæpu ári
missti hún elstu dóttur sína,
hana Lullu, eftir erfið veikindi.
Það reyndist henni eðlilega
mjög þungbært. En heilt yfir
var ævi hennar björt og góð.
Alveg frá því ég var lítil stelpa
hef ég kviðið því að missa hana
mömmu mína. Nú er komið að
því. En ég er svo óendanlega
þakklát fyrir að hafa haft hana
í lífi okkar svona lengi, betri
mömmu er ekki hægt að hugsa
sér.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt, elsku
mamma, Guð geymi þig.
Þín dóttir,
Þóra.
Kveðjustund ömmu Sjönu.
Þegar ég hugsa til baka þá
er í rauninni ekkert í minning-
unni sem var neikvætt við hana
ömmu. Ófáar eru minningarnar
sem ég átti persónulega með
henni, enda fékk ég gífurlega
oft að gista á Kirkjubraut 60 –
en þar á bæ voru ófáir „10-
droparnir“ sem hellt var í bolla.
Það sem stendur svona helst
upp úr í minningunum er þegar
hún amma okkar kom upp í
Andakíl þar sem við áttum
heima og gisti hún hjá okkur.
Eitt kvöldið, líklega um alda-
mótin, spilaði hún með mér fót-
bolta frammi á gangi og það
gleymist ekki þegar amma
fórnaði sér fyrir markið og datt
svona líka svakalega á boltan-
um. Á þessum tíma var ég nú
ekki það gamall að átta mig á
alvarleika málsins og gjörsam-
lega skellihló. Við nánari skoð-
un var svo allt í lagi með ömmu
– sem betur fer.
Minningarverðar einnig eru
allar ferðirnar í Harðarbakarí,
Bónusvídeó og Skagaver sem
voru ófáar, gamla góða drapp-
litaða buddan fylgdi alltaf –
með nokkrum gullpeningum
fyrir gúmmelaðið. Svo má ekki
gleyma spilatímunum þar sem
ég og amma spiluðum klukku-
tímunum saman, þangað til hún
var byrjuð að dotta – að hennar
sögn.
Amma Sjana var sko alls
ekkert bara amma mín, heldur
var hún amma vina minna líka.
Framkoma hennar ömmu gagn-
vart öllum algjörlega til fyr-
irmyndar. Að mínu mati er
amma eitt besta skólabókar-
dæmi um það hvernig maður á
að haga sér í samskiptum og
framkomu við náungann. Ég
tek hana allavega til fyrir-
myndar og ég vona að þú les-
andi góður gerir það líka.
Tryggvi Björn
Guðbjörnsson.
Í dag kveð ég elsku ömmu
Sjönu. Amma var einstaklega
góð kona. Hógvær, traust, rétt-
sýn og alltaf góð við alla. Sem
barn var ég alltaf mikið hjá
ömmu. Afi Siggi dó þegar ég
var rétt tæplega 8 ára og þá
byrjaði ég að gista mjög reglu-
lega hjá ömmu. Mömmu fannst
gott að vita af mér hjá ömmu
og hjá ömmu fannst mér nota-
legt að vera. Við amma gerðum
alls konar og ekki neitt saman.
Við horfðum saman á sjónvarp-
ið, skruppum til Jórunnar eða
bara sýsluðum eitthvað heima
fyrir.
Amma hafði alltaf svo góða
og notalega nærveru. Ég man
hvað mér þótti skrítið að koma
heim til hennar og hún var ekki
heima, ég vissi hvar lykilinn
var geymdur en heimilið var
ekki það sama þegar hún var
ekki heima. Ég vissi nú samt
yfirleitt hvar hún var og rölti
þá gjarnan út í Akraprjón til
þess að segja hæ.
Við amma áttum okkur
skemmtilegu Eurovision-hefð.
Við horfðum lengi vel bara
tvær saman á söngvakeppnina
og þá fékk ég að velja aðkeypt-
an mat sem mér fannst afar
spennandi og fékk að hjóla út í
Barbró og kaupa kjúklingabita
og franskar handa okkur eða
fara út í Rauðu myllu eftir ein-
hverju gúmmelaði. Mig grunar
nú að amma hefði getað hugs-
aði sér eitthvað betra og meira
spennandi að borða en hún lét
það aldrei í ljós. Þetta voru hin
bestu kvöld og ég man að vin-
konur mínar voru stundum
hissa á að ég og amma værum
bara tvær saman að horfa en
mér fannst aldrei neitt vanta
enda var félagsskapurinn með
allra besta móti. Við vorum líka
með jólahefð en amma var hjá
okkur fjölskyldunni á aðfanga-
dagskvöld í yfir 30 ár.
Amma hafði alltaf afskaplega
gaman af ferðalögum. Við fjöl-
skyldan ferðuðumst oft og mik-
ið með ömmu alla tíð, fórum í
ótal sumarbústaðarferðir, langa
og stutta sveitarúnta og í utan-
landsferðir. Við fórum líka í
berjamó alveg þangað til amma
var komin á níræðisaldurinn.
Þegar ég var rúmlega tvítug
fór ég til Kaupmannahafnar að
vinna eitt sumar og þá skrif-
uðumst við amma á, dýrmæt
bréf sem ég geymi í dag. Ég
hringdi líka í ömmu „collect“
því ekki átti ég að borga sím-
talið. Aldeilis ekki. Amma og
mamma komu svo líka í heim-
sókn þetta sumar. Svoleiðis var
samgangurinn alla tíð, mikill og
dýrmætur. Ég hugsa með hlýju
til allra heimsóknanna til ömmu
á Kirkjubrautina og hvað hún
var mér mikilvæg og okkur öll-
um í fjölskyldunni.
Ég er þakklát fyrir hvað við
höfðum ömmu lengi hjá okkur
því það er alls ekki sjálfgefið.
Ég hefði þó gjarnan viljað hafa
hana alltaf hjá mér því það er
sárt að kveðja fólkið sitt, sér í
lagi þegar það er eitt af uppá-
halds.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði, elsku amma
mín, ég sakna þín.
Þín
Lilja.
Það er komið að kveðju-
stund. Móðursystir okkar
Kristjana eða Sjana eins og
hún var alltaf kölluð er látin 96
ára að aldri en með henni
hverfur síðasti hlekkur okkar
við þessa kynslóð. Þær voru
tvær systurnar Sjana og Jór-
unn móðir okkar og voru þær
afar samrýndar, mikill sam-
gangur var á milli heimilanna
og leið varla sá dagur að þær
annaðhvort hittust ekki eða töl-
uðu saman í síma, allt þar til
móðir okkar lést fyrir 22 árum.
Sjana var einstaklega hlý og
traust kona með mikið jafnað-
argeð og góða nærveru. Fjöl-
skyldan skipti hana öllu máli og
á hún stóran hóp afkomenda
sem hún hélt vel utan um og
bar mikla umhyggju fyrir.
Við sendum þeim öllum inni-
legar samúðarkveðjur og þökk-
um Sjönu samfylgdina í gegn-
um árin.
Guðríður og Sigurborg
Sigurjónsdætur.
Það eru allir einstakir, en
amma Sjana var einstök í ann-
arri og stærri merkingu.
Hjartahlý, fordómalaus, góð og
stórskemmtileg. Hún var ekki
að blaðra nema hún hefði eitt-
hvað að segja og sagði bara það
sem best átti við hverju sinni.
Amma var hlédræg og lét oft-
ast lítið fyrir sér fara, það átti
heldur ekki við hana að láta
aðra hafa fyrir sér.
Amma var vel gerð og vönd-
uð manneskja með góða nær-
veru sem fólk sótti í. Það var
ekki að ástæðulausu að það
hefði þurfti að bóna dúkinn við
herbergisdyrnar hennar á
Höfða oftar en aðra fleti í hús-
inu, enda stöðugur straumur
gesta til hennar alla daga alveg
fram á síðasta dag. Nema á
tímum heimsóknarbanns auð-
vitað en blessunarlega fengum
við að koma og knúsa hana
undir það allra síðasta, það var
dýrmætt.
Ég hef oft heyrt mömmu og
systkini hennar rifja upp ým-
islegt frá æskuárunum, þá er
augljóst að þau hugsa til baka
með mikilli hlýju og gleði. Að
þau hafa fengið gott og ástríkt
uppeldi frá ömmu og afa, en afa
fékk ég því miður ekki að kynn-
ast.
Amma kunni ótal vísur sem
hún skaut að í tíma og ótíma.
Eins pen kona og hún var þá
voru sumar vísurnar ekki alveg
í takt við það.
Fyrir ekki löngu fór amma
með einhverja vísuna og Dagur
Óli minn heyrði til. Barnið
trylltist úr hlátri og auðvitað
lagði hann snilldina undir eins
á minnið, en amma varð hálf-
miður sín yfir því að barnið
lærði svona ósóma af henni og
þóttist ekkert kannast við þeg-
ar hann fór aftur með vísuna.
Ég hefði viljað skrifa hana nið-
ur hér en ég veit að amma
fengi áfall ef ég væri að hafa
svona eftir henni á opinberum
vettvangi, það væri ekki í henn-
ar anda, hún kunni sig og ég
virði það.
Þegar amma bjó á Kirkju-
brautinni var alltaf einhver sér-
stök góð lykt heima hjá henni
enda oftast nýbakað á borðum.
Á meðan amma hafði sjón til
var hún líka mikil handavinnu-
kona.
Saumaði mikið og hafði auga
fyrir fallegum flíkum. Stundum
hlógum við að því að hún
breytti öllum fötum sem hún
keypti, þrengdi aðeins, stytti
smá, tók niður faldinn eða ann-
að sem henni datt í hug til þess
að bæta. Einu sinni mátaði hún
jakka fram og aftur en fann
ekkert til að breyta eða lag-
færa, niðurstaðan var þá að
hún gæti í það minnsta skipt
um tölur.
Það eru forréttindi að hafa
fengið að hafa ömmu svona
lengi, 96 ára, það er ekki sjálf-
gefið.
Það eru líka forréttindi að
hafa haft hana sem svo stóran
part af daglegu lífi þennan tíma
og að börnin mín hafi fengið að
kynnast langömmu sinni svona
vel. Við eigum mikið af minn-
ingum sem allar eru notalegar
og góðar.
Eitt af því allra síðasta sem
amma sagði við mig áður en
hún kvaddi var: „Vertu alltaf
góð við allt fólk, þá verður fólk
gott við þig.“
Þegar ég hugsa um ömmu er
víst að eftir þessu lifði hún alla
tíð. Þetta heilræði mun ég taka
með mér áfram út í lífið. Ég
veit að það mun koma sér vel.
Nú er amma komin til afa og
líka Lullu frænku sem við
kvöddum fyrir einu ári. Það
gefur hlýju í hjartað að eiga
stelpuskottur sem heita í höf-
uðið á þessum tveimur einstöku
konum.
Elsku amma Sjana mín, takk
fyrir allt.
Sigrún Inga Guðnadóttir.
Kristjana
Jónsdóttir
✝ Sigurveig Sig-urjónsdóttir
fæddist í Hafn-
arnesi, Fáskrúðs-
firði 3. janúar 1934.
Hún lést á Hrafn-
istu Nesvöllum 29.
apríl 2020.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Björg Flórentína
Bergsdóttir og Sig-
urjón Níelsson. Sig-
urveig átti sjö hálfsystkin og var
fimmta í röð átta alsystkina.
Sigurveig, alltaf kölluð
Veiga, ólst upp í Franska spít-
alanum í Hafn-
arnesi og fór ung
sem kaupakona til
Sandgerðis þar sem
hún kynntist eigin-
manni sínum, Grét-
ari Ólafi Sigurðs-
syni, f. 28.
desember 1932, d.
15. febrúar 1999.
Þau hjónin settust
að í Sandgerði og
byggðu sér hús í
Túngötu 16 þar sem þau bjuggu
alla tíð, allt þar til Veiga flutti á
Nesvelli fyrir þremur árum.
Börn Veigu og Grétars eru: 1)
Sigríður Berta, f. 4. sept. 1953,
maki Matthías Guðmundsson, d.
9. okt. 2016, og eiga þau fimm
börn og 11 barnabörn, núver-
andi maki er Elías Björn
Angantýsson. 2) Gissur Þór, f.
24. sept. 1956, maki Salóme
Guðmundsdóttir og eiga þau
fjögur börn og sex barnabörn. 3)
Ester, f. 4. okt. 1957, maki
Hjörtur Jóhannsson og eiga þau
þrjú börn og sex barnabörn. 4)
Sigurbjörn, f. 2. nóv. 1960, hann
á sex börn og 10 barnabörn. 5)
Jóhann Ingi, f. 5. júlí 1962, maki
Margét Ingiþórsdóttir og eiga
þau fimm börn og fimm barna-
börn. 6) Elvar, f. 12. nóv. 1967,
maki Aðalbjörg Alla Sigurð-
ardóttir, börn þeirra eru sex og
barnabörn þrjú.
Útförin fer fram frá Sand-
gerðiskirkju í dag, 14. maí 2020,
klukkan 13.
Mig langar að kveðja þig,
elsku mamma mín, með nokkrum
línum en það er ekki mikið af
heilli ævi með þér. Ég er frum-
burðurinn ykkar pabba og feng-
um við systkinin yndislegt upp-
eldi hjá ykkur sem ég bý enn að,
þú varst mín stoð og stytta í líf-
inu. Ég flutti í Grindavík og eign-
aðist fimm börn, það var alltaf
svo mikil tilhlökkun að fara til
ömmu og afa í Sandgerði á
sunnudögum og fá pönnukökur
sem þú varst snillingur í að baka.
Ég verð að nefna það hvað þú
hafðir góða lund, alltaf brosandi
og syngjandi við að ala okkur öll
upp á meðan pabbi var á sjó að
vinna fyrir okkur öllum. Þú varst
alltaf í góðu skapi, ég hef aldrei
heyrt þig brýna raust þína né
skammast, þú brostir alveg fram
á síðasta dag, þó þú hafir þurft að
ganga í gegnum erfið veikindi þá
tókst þér það með þínu góða
skapi.
Þið pabbi áttuð heima á Tún-
götu 16 og var ég 3 ára þegar þið
fluttuð í nýja húsið árið 1956. Þar
óluð þið okkur systkinin öll upp
og þú bjóst þar í 61 ár, alltaf var
svo fínt og snyrtilegt heima hjá
þér og garðurinn svo fallegur
enda fékkstu verðlaun fyrir
hann.
Ég vil þakka þér fyrir öll mín
ár með þér, elsku mamma, ég
hefði ekki getað hugsað mér
betri móður en þig.
Takk fyrir allt, elskan mín.
Berta Grétarsdóttir.
Elsku mamma mín.
Mikið á ég eftir að sakna þín.
Alltaf var gaman að koma til
þín, þú varst svo mikill gleðigjafi,
alltaf létt og kát og maður fór
alltaf glaður frá þér. Covid-19
tók frá okkur dýrmætan tíma,
tíma sem þú hefðir kannski þurft
mest á okkur að halda.
Við vitum þó að starfsfólk
Hrafnistu hugsaði vel um þig og
því vil ég þakka fyrir þá hlýju og
ástúð sem það veitti þér.
Mamma, þú ert hetjan mín
þú fegrar og þú fræðir
þú gefur mér og græðir,
er finn ég þessa ást
þá þurrkar þú tárin sem mega ekki
sjást.
Mamma ég sakna þín.
Mamma, þú ert hetjan mín.
þú elskar og þú nærir,
þú kyssir mig og klæðir,
er brotin ég er þú gerir allt gott
með brosi þú sársaukanum bægir á
brott.
Mamma, ég sakna þín.
Ég finn þig hjá mér hvar sem er.
Alls staðar og hvergi, þú ert hér.
Þú mér brosir í mót,
ég finn þín blíðuhót.
Alvitur á allan hátt
þó lífið dragi úr þér mátt.
Við guð og menn þú sofnar sátt.
Þú vakir líka er ég sef
á nóttu og degi þig ég hef.
Þú berð ætíð höfuð hátt.
Veist svo margt en segir fátt,
kveður mig með koss á kinn
og mér finnst ég finna faðminn þinn
og englar strjúki vanga minn.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir.)
Elsku mamma, þú verður allt-
af í hjarta mínu.
Blessuð sé minning þín.
Þín dóttir,
Ester.
Elsku amma (langamma).
Ég á eftir að sakna þín. Ég og
mamma munum alltaf hafa þig í
hjartanu okkar og aldrei gleyma
þér.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson.)
„Elsku litli ljúfur, litli ömm-
ustúfur.“ Þetta sagðir þú alltaf.
Ég elska þig.
Hjörtur Leó.
Sigurveig
Sigurjónsdóttir