Morgunblaðið - 24.05.2020, Síða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. MAÍ 2020
✝ SigurlaugGísladóttir var
fædd 26. desember
1921 í Þórisdal í
Lóni. Sigurlaug
lést eftir nokkurra
daga legu 25. apríl
2020. Hún var
dóttir hjónanna
Gísla Halldórs-
sonar og Sigrúnar
Bjarnadóttur. Hún
var yngst fimm
systkina, eldri voru Sölvi sem
lést ungur, Signý, Þorsteinn og
Steinunn Hallfríður, kölluð
Halla. Einkadóttir Sigurlaugar,
Sigrún Halla Gísladóttir, er
fædd 30. júlí 1958, maki Sig-
rúnar Höllu er Björn Ottó
Halldórsson. Börn Sigrúnar
eru: 1. Sigurlaug Björg Stef-
ánsdóttir, fædd 9. nóvember
1975, maki er Eiríkur Gunn-
steinsson, dætur þeirra þrjár
eru Sólveig Halla, Sigrún Em-
ilía og Saga. 2. Sverrir Örn
Arnarson, fæddur 28. febrúar
1980, búsettur í Danmörku,
maki Mirna Maldonado, dóttir
hans er Elín Björk. 3. Sólveig
stundum þremur, en síðustu
tuttugu starfsárin vann Sigur-
laug í fullu starfi sem póst-
freyja eins og það var kallað, í
vesturbænum. Mæðgurnar
bjuggu saman á Reynimel þar
til Sigrún stofnaði fjölskyldu
og síðustu 30 árin bjó Sig-
urlaug á Seltjarnarnesi, lengi
vel í sama húsi og dóttir henn-
ar og fjölskylda, en síðustu 15
ár þar sem eru íbúðir aldraðra
á Skólabraut. Hún naut góðrar
heilsu og nýtti sér starfsemi
fyrir eldri borgara af fullum
krafti og eignaðist góða vini
meðal íbúa og starfsfólks á
Skólabrautinni. Hún var alla
tíð dugleg að hreyfa sig og fór
út í gönguferðir flesta daga
meðan heilsan leyfði. Þegar
Sigurlaug fór á eftirlaun var
hún enn full starfsorku og upp-
hófst þá einn starfsferillinn
enn. Hún fékk sumarstarf í Ár-
bæjarsafni við að sýna gamla
starfshætti og handverk, vann
ull og spann á rokk í baðstof-
unni í Árbæ. Þessu starfi hafði
hún ánægju af eins og hennar
var von og vísa og vann við
það síðan allmörg sumur sem
og á jólasýningum safnsins.
Útför hennar fer fram frá
Neskirkju við Hagatorg í dag,
14. maí 2020, kl. 13 að við-
staddri nánustu fjölskyldu og
vinum.
Arnardóttir, fædd
1. júlí 1983, maki
Agnar Þór Guð-
mundsson, börn
þeirra þrjú eru
Arnar, Ása og
Steinar.
Sigurlaug ólst
upp á mannmörgu
heimili þriggja
kynslóða og minnt-
ist æsku sinnar
ætíð með gleði og
ánægju. Barnaskóli var kennd-
ur í farskóla og síðar fór Sig-
urlaug einn vetur í Húsmæðra-
skólann á Hverabökkum í
Hveragerði. Hún starfaði fram-
an af við ráðskonustörf við
vertíðir á Höfn og á Norðfirði
og fór heim í Dal á sumrin.
Síðar meir starfaði hún í mötu-
neyti á Keflavíkurflugvelli og
hjá útgerð Miðness í Sand-
gerði. Í Reykjavík ól Sigurlaug
dóttur sína Sigrúnu Höllu upp
einsömul. Var einstæð móðir
og tókst á við það hlutverk af
reisn. Hún vann fyrir þeim
mæðgum í ýmsum verka-
kvennastörfum, oftast tveimur,
Mig langar mig að minnast
einnar mikilvægustu manneskju
lífs míns. Hún amma Silla var
nefnilega svo miklu meira en
bara amma mín. Í raun eru engin
orð sem ná fyllilega utan um allt
það sem hún var mér. Að alast
upp í húsi með ömmu Sillu í kjall-
aranum eru sannkölluð forrétt-
indi. Alla mína skólagöngu tók
hún á móti mér þegar ég kom
heim og gaf mér gott að borða.
Hún hjálpaði mér með heimalær-
dóminn, kenndi mér að prjóna og
spilaði við mig rommí þegar mér
leiddist. Á unglingsárunum átt-
um við amma líka sameiginlegt
áhugamál, sjónvarpsþáttinn
Leiðarljós. Ég fór niður til henn-
ar síðdegis að horfa og ef svo
óheppilega vildi til að önnur okk-
ar missti af þætti gátum við alltaf
treyst á uppfærslu hvor frá ann-
arri. Amma var alltaf til staðar
fyrir okkur systkinin og gerði
bókstaflega allt fyrir okkur. Hún
gætti þess alltaf að við fengjum
nóg að borða og þegar við fluttum
á Unnarbrautina komst fljótt á sú
hefð að fara í kvöldkaffi niður til
ömmu. Á hverju kvöldi sátum við
saman við eldhúsborðið og spjöll-
uðum yfir mjólkurglasi og mar-
íukexi, sannkallaðar gæðastund-
ir. Amma bauð líka öllum
afkomendum sínum í kvöldmat á
hverjum sunnudegi allt fram á tí-
ræðisaldur og þannig hélt hún
fjölskyldunni saman. Og lang-
ömmubörnin urðu jafn hænd að
henni og ömmubörnin enda
hvergi kærleiksríkara andrúms-
loft, meiri hlýja og betri matur.
Langamma var stór partur af
þeirra lífi eins og okkar systkin-
anna. Á hverjum þriðjudegi síð-
asta vetur tók hún á móti þremur
langömmudætrum sem stunduðu
píanónám í húsinu við hliðina á.
Eftir píanótíma trítluðu þær til
langömmu og fengu pönnsur og
annað góðgæti. Amma var sann-
kölluð ættmóðir og svo stór part-
ur af fjölskyldunni að ekki var
farið í ferðalag án hennar. Ferð-
irnar á æskuslóðir hennar í Þór-
isdal í Lóni standa upp úr. Sög-
urnar úr sveitinni voru ófáar og
amma þreyttist ekki á að segja
okkur frá uppvexti sínum í þessu
fallega umhverfi. Hún var jafn-
framt mikil handavinnukona og
skilur eftir sig fjöldann allan af
listaverkum og hlýjum flíkum.
En amma Silla var ekki bara
frábær mamma, amma og
langamma eins og dæmin sýna.
Hún var fyrir margra hluta sakir
stórkostleg manneskja og mögn-
uð fyrirmynd. Hún fæddist árið
1921 í timburhúsi án rafmagns,
gekk í sauðskinnsskóm og lærði
að lesa yfir olíulampa. Hún fékk
svo sannarlega að upplifa tímana
tvenna. Amma Silla var með ein-
dæmum sjálfstæð, dugleg og
framtakssöm. Þegar hún keypti
Reynimelinn málaði hún sjálf,
veggfóðraði og flísalagði baðið í
hólf og gólf. Amma bjó líka yfir
ótrúlegri aðlögunarhæfni og
þrátt fyrir að hafa alist upp við
fábrotnar aðstæður í Þórisdal
tókst henni að tileinka sér allt
það sem nútíminn hefur upp á að
bjóða. Hún talaði í GSM-síma,
hlustaði á hljóðbækur og notaði
spjaldtölvu til að tala við afkom-
endur sína. Amma Silla var eng-
um lík.
Elsku amma mín, ég mun
aldrei geta komið í orð hve miklu
máli þú skiptir mig og hve stór
partur þú ert af lífi mínu. Ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
njóta þín allan þennan tíma og
þú verður áfram með mér.
Ástar- og saknaðarkveðjur,
þín
Sólveig.
Amma mín hefur alla tíð skip-
að ómissandi hlutverk í mínu lífi.
Ég bjó með henni fyrstu fjögur
árin mín og var alltaf velkomin í
faðminn hennar. Þegar ég varð
eldri vissi ég fátt betra en að
halda partí hjá ömmu. Þá fórum
við út í sjoppu og horfðum saman
á bíómynd. Ég fór oft með henni
að bera út póstinn og fannst svo
merkilegt hvað hún var fljót að
flokka bréfin. Amma fylgdi mér í
dans á laugardögum og ég man
úr þessum ferðum þegar hún
gaukaði smáaurum að rónum á
Hlemmi því hún var góðhjörtuð
og fordómalaus og full af sam-
kennd gagnvart þeim sem minna
máttu sín. Við fórum oft til
Hornafjarðar og inn að Þórisdal
í Lóni og fengum að heyra sögur
af uppvextinum, þegar hún
stakk sig á nál þegar hún sá Zep-
pelin-loftfarið og hvernig amma
hennar kenndi henni handa-
vinnu sem hún viðhafði alla tíð.
Við fórum alltaf í sunnudagsmat
hjá ömmu og hún hélt hún þeim
sið fram yfir nírætt. Hún hafði
unun af því að gefa okkur að
borða og bakaði ofan í okkur fín-
asta bakkelsi. Sunnudagsmatur-
inn hjá ömmu tryggði sam-
heldna fjölskyldu sem er mér
svo dýrmæt. Árið 1989 flutti
amma með okkur út á Seltjarn-
arnes. Að hafa ömmu í sama húsi
var ómetanlegt á mínum ung-
lingsárum. Áfram tók hún mér
opnum örmum, gaf mér að borða
og spilaði rommí og svo eyddum
við ómældum stundum í að horfa
á Leiðarljós. Árið 2004 flutti
amma á Skólabrautina og þar
leið henni vel.
Þegar amma var 97 ára tók
hún enn á móti langömmustelp-
um í hverri viku þeim öllum til
mikillar gleði. Á Skólabrautinni
fór amma í handavinnu, bókband
og jóga, spilaði vist og æfði
boccia. Hún var óhrædd við að
prófa nýja hluti. Amma fór í
gönguferðir daglega og naut þess
að vera úti. Hún hélt alltaf sinni
reisn og fegurð, gekk bein í baki
og rösklega svo eftir var tekið.
Amma mín var mikill frumkvöðull
og nútímakona. Hún var einstæð
móðir sem vann mörg störf til að
eiga í sig og á. Hún var með ólík-
indum nægjusöm og nýtti alla
hluti vel.
Hún fór allra sinna ferða fót-
gangandi og í strætó og var sjálf-
stæðasta manneskja sem ég hef
nokkru sinni þekkt.
Amma var listakona í höndun-
um og eftir hana liggja ótal ómet-
anleg verk í okkar huga. Eftir að
amma fór á eftirlaun vann hún á
Árbæjarsafni þar sem hún sýndi
gamalt handbragð. Amma kunni
að lifa í núinu og lifa hvern dag
fyrir sig. Hún hafði unun af blóm-
unum sínum sem hún sinnti af
nærgætni og hún var dugleg að
hugsa um fallegu bóndarósina
sína.
Amma átti líka alltaf páfa-
gauka sem voru hennar líf og yndi
og mikill félagsskapur. Þrátt fyrir
alla sína hæfileika, getu og fegurð
var amma mín hógvær og lítillát
kona. Hún tranaði sér aldrei fram
og henni fannst saga sín ekkert
merkilegri en annarra. Það þótti
öllum sem náðu að kynnast ömmu
vænt um hana og mikið til hennar
koma. Elsku hjartans amma mín.
Þessi orð eru ósköp fátækleg mið-
að við hvað þú ert í huga mér stór-
brotin manneskja og klettur í
mínu lífi. Þó svo að ég þurfi að
kveðja núna muntu vera með mér
alla tíð, bæði í öllu því góða sem
þú hefur kennt mér sem og í
hjarta mér þar sem þú munt alltaf
eiga sérstakan stað.
Þín Silla Björg.
Sigurlaug Björg.
Elsku amma Silla er látin. Ég á
margar yndislegar minningar um
góðar stundir með ömmu Sillu og
fjölskyldunni hennar. Litlu skotti
sem kom í heimsókn á Unnar-
brautina fannst gaman að kíkja
niður til ömmu Sillu. Í minning-
unni var alltaf matarlykt hjá
henni og eins og alvöruömmum
sæmir bauð hún iðulega upp á
eitthvað gott að narta í. Hún átti
líka páfagauka sem var alltaf
spennandi að skoða, ekki síst þeg-
ar það voru egg eða ungar. Amma
Silla hafði einstaklega góða nær-
veru, það var alltaf rólegt og gott í
kringum hana. Hún fékk mig,
sem alla jafna var ansi virk, meira
að segja oft til að setjast niður og
horfa með sér á Leiðarljós. Það
segir ýmislegt um hversu auðvelt
var að slaka á með henni. Seinna,
eftir að hún flutti á Skólabrautina
og ég varð unglingur, urðu hitt-
ingar og heimsóknir færri. Alltaf
var þó jafn gott að hitta hana,
hvort sem var í tíðum barnaaf-
mælum, sunnudagslæri eða á Ár-
bæjarsafni. Mér þykir ákaflega
vænt um minningarnar sem ég á
með henni og þakka henni fyrir
allar þær góðu stundir sem við
áttum saman.
Ég kveð ömmu Sillu með mik-
illi væntumþykju, með þökk fyrir
allt, og sendi hlýja strauma til
fólksins sem henni stóð næst og
mér þykir svo undurvænt um, líkt
og mér þótti um hana.
Þórunn Jakobsdóttir.
Elsku langamma okkar. Þú
varst svo góðhjörtuð og hugsaðir
svo vel um alla. Það var alltaf gott
að koma til þín og vera í kringum
þig. Það var gaman að spila við
þig og okkur þótti ótrúlega vænt
um þig. Þú varst svo góð að
prjóna handa okkur peysur og
vettlinga, bestu vettlingana. Þú
passaðir alltaf upp á að eiga eitt-
hvað gott handa okkur að borða
og bakaðir handa okkur pönnsur.
Takk fyrir að vera alltaf til
staðar fyrir okkur.
Þín langömmubörn,
Arnar, Ása og Steinar.
Okkur systurnar langar að
minnast langömmu með nokkr-
um orðum. Hún var góðhjörtuð,
tilbúin þegar maður þurfti á
henni að halda og falleg, hress
kona. Hún var góð amma og tók
vel á móti manni með góðu sér-
stöku knúsi. Okkur þótti svo
vænt um okkar yndislegu lang-
ömmu að minningar um hana fá
tárin til að renna. Það var oft
kaffiboð hjá langömmu og okkur
fannst þægilegt að geta haft góða
stund með fjölskyldunni hjá
henni. Hún hugsaði svo vel um
aðra og hafði okkur alltaf í for-
gangi. Við erum ótrúlega þakklát
fyrir allan þann tíma sem að við
fengum að eyða með henni og
mun hún ávallt eiga stað í hjört-
um okkar. Elsku langamma okk-
ar.
Sólveig Halla, Sigrún Emilía
og Saga Eiríksdætur.
Hún Silla okkar var einstök.
Fædd og uppalin í Þórisdal í
Lóni sem hún minntist með sér-
stakri væntumþykju og var óspör
á minningar og frásagnir þaðan.
Ég kynnist henni fyrir margt
löngu þegar ég og Sigrún Halla
dóttir hennar urðum bestu vin-
konur, 12 ára gamlar. Þar með
varð ég tíður gestur á heimili
þeirra og valdi að gerast fóstur-
dóttir hennar, hún var ekki spurð
og tók mér sem slíkri opnum
örmum. Hefði ekki getað verið
heppnari með fósturmóður, sem
lagaði besta kakó í heimi og
skammaðist aldrei í okkur og við
vorum örugglega ekki skemmti-
legustu táningarnir í bænum.
Pexaði eitthvað smávegis í okkur
þegar við vorum að reykja í laumi
úti á svölum og héldum að hún
fattaði ekkert. Eina skiptið sem
hún skammaðist í okkur af ein-
hverju viti var þegar við settum
fæturna upp á nýpússað tekks-
tofuborðið og hún sagði að það
kæmu táför á borðið. Okkur
fannst það bara fyndið.
Silla var hörkudugleg, sönn og
stolt alþýðukona sem vann lengi
vel þrjú störf, sem var á við að
minnsta kosti fimm háskólagráð-
ur. Skúraði í mörg ár í Naustinu,
frá sex til átta á morgnana. Þá
tók við átta tíma vinnudagur hjá
Póstinum við bréfaútburð og að
því loknu skúraði hún í Mela-
skóla. Við Sigrún fórum oft þang-
að með henni og átum lýsispillur
þangað til okkur sundlaði, enda
stórskrýtnir táningar eins og áð-
ur sagði.
Hnarreist og spengileg alla tíð
fór hún allra sinna ferða meira og
minna fótgangandi, átti aldrei bíl
og tók aldrei bílpróf. Það skýrir
væntanlega hversu glæsileg hún
var á velli langt fram yfir nírætt.
Aldrei varð ég vör við að hún
hallaði orði á nokkurn mann,
lagði heldur gott til. Það hljómar
óraunverulegt en er í minni upp-
lifun dagsatt.
Silla dýrkaði og dáði afkom-
endur sína enda er allt það fólk í
sérstökum úrvalsflokki. Hún var
alltaf með eitthvað á prjónunum
handa þeim öllum og ég og mínir
afkomendur nutum líka góðs af.
Það sem hún gat prjónað af fal-
legum flíkum.
Á efri árum vann hún í Árbæj-
arsafni við að spinna ull og tók sig
vel út þar, ótrúlega falleg í peysu-
fötum uppi á lofti í Árbænum. Ár-
um saman fórum við Sigrún með
börnin okkar ásamt fleiri áhang-
endum í Árbæjarsafn á aðvent-
unni til að heilsa upp á hana og
sjá hana rokka! Fyrir okkur öll
var það ómissandi hluti af aðvent-
unni og alltaf jafn gaman.
Hún átti ekki mikið af verald-
legum auði á nútímamælikvarða
en fallegt heimili, fullt af hlýju og
hjartagæsku.
Að heimsækja ömmu Sillu var
alltaf yndislegt enda var hún
mjög gestrisin og allir alltaf vel-
komnir. Síðasta hálfan annan
áratuginn bjó hún á Skólabraut á
Seltjarnarnesi þar sem hún gat
fengið aumustu græðlinga og af-
leggjara til að blómstra enda með
sérlega græna fingur sem ein-
hverjir afkomendur hennar hafa
fengið í arf. Þá má ekki gleyma
páfagaukunum sem voru hluti af
heimilismeðlimunum og veittu
henni mikla gleði alla tíð.
Ég kveð elsku Sillu með þak-
kæti fyrir óþrjótandi umhyggju-
semi hennar og gæsku alla tíð.
Það verður auðvelt að minnast
hennar með ást í hjarta.
Unnur Birgisdóttir
(Unnella).
Þegar ég fór að venja komur
mínar á Unnarbraut fyrir nærri
25 árum kynntist ég nýrri fjöl-
skyldu. Fljótlega áttaði ég mig á
því að í þessari fjölskyldu átti
amma Silla sérstakan sess. Ekki
vegna þess að hún væri fyrirferð-
armikil heldur þvert á móti vegna
þess að framkoma hennar ein-
kenndist af hógværð og væntum-
þykju í garð sinna nánustu. Voru
Silla og amma Silla mjög nánar
og samband þeirra einstakt enda
hafði Silla meira og minna alist
upp hjá ömmu sinni. Ekki leið á
löngu þar til ég var kominn undir
verndarvæng ömmu Sillu sem
lokkaði mann með steiktum
lambahrygg, pönnukökum og
brauði með skinku og osti úr ör-
bylgjunni. Ávallt með bliki í auga
og hlýju brosi. Það er óhætt að
segja að lífshlaup ömmu Sillu hafi
verið langt og viðburðaríkt.
Sennilega hefur engin kynslóð
upplifað sömu breytingar og
hennar. Amma Silla fæddist og
ólst upp í afskekktri sveit í Þór-
isdal í Lóni. Í dag liggur þjóð-
vegur 1 nánast upp við Þórisdal
en þegar amma Silla var að alast
upp voru ferðalög til Hafnar í
Hornafirði mikil raun og nánast
óhugsandi að ferðast til Reykja-
víkur. Að lokum festi hún rætur á
Reynimel 76 í Vesturbænum með
dóttur sinni og síðar á Seltjarn-
arnesi. Ef henni hefði verið sagt
sem lítilli stúlku í Lóni að hún
myndi vera í beinu myndsam-
bandi við dóttur sína og barna-
börn í tveimur löndum í gegnum
tölvu árið 2020 hefði væntanlega
þurft að segja henni það tvisvar
eða jafnvel oftar.
Tengsl hennar við Hornafjörð
og Lón voru ávallt sterk. Í ferð-
um okkar þangað lék hún á als
oddi í faðmi fjölskyldunnar sinn-
ar og maður fann hversu ríkan
sess hennar gamla sveit átti í
hjarta hennar. Á sama tíma mátti
greina ákveðinn trega. Gamla
íbúðarhúsið í Þórisdal stendur
stolt en hefur háð marga bardaga
við óblíð náttúruöflin. Hennar
upplifun hefur eflaust verið
flóknari en afkomendanna, sem
finna sterkt fyrir rótum í Lóni,
þar sem hún horfði upp á æsku-
heimilið að hruni komið. En hún
barmaði sér ekki heldur naut
samverunnar með sínum nán-
ustu. Allt fram til hins síðasta
fylgdist hún vel með nýjustu tíð-
indum af ættingjum fyrir austan
og leyfði fjölskyldunni að fylgjast
með.
Amma Silla var listakona í
handverki og vöktu lopapeysur
hennar og vettlingar víða athygli.
Þegar hún fór á eftirlaun hóf hún
að vinna á Árbæjarsafni þar sem
hún sýndi hannyrðavinnu í gamla
Árbænum. Eflaust minnast
margir safngestir þess hvernig
vera hennar á baðstofuloftinu
blés lífi í fortíðina. Hún var einnig
óvenju þrautseig kona en jafn-
framt lítillætið uppmálað. Oft
hélt hún sig til hlés á mannamót-
um en undantekningalítið var það
hún sem vakti mesta aðdáun
samferðafólks. Ég minnist sér-
staklega hversu hlýtt mömmu
var til hennar því í hvert einasta
skipti sem ég sagði henni sögur
af ömmu Sillu svaraði hún nær
alltaf: „Hún er nú svo ótrúleg.“
En nú er komið að leiðarlok-
um. Mun leið hennar nú liggja til
hins eilífa austurs. Ég leyfi mér
að trúa að á þeirri leið verði gaml-
ir tímar rifjaðir upp yfir kaffi-
bolla við sólarupprás í Lóni.
Blessuð sé minning ömmu
Sillu.
Eiríkur Gunnsteinsson.
Sigurlaug
Gísladóttir
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Helga Guðmundsdóttir,
umsjón útfara
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna