Morgunblaðið - 26.05.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MAÍ 2020
✝ Þórunn Sím-onardóttir, eða
Tóta eins og hún
var oftast kölluð,
fæddist í Reykjavík
hinn 12. september
1952. Hún lést á
líknardeild LSH í
Kópavogi hinn 14.
maí 2020 eftir
hetjulega baráttu
við eitlakrabba-
mein.
Foreldrar hennar voru Símon
Guðjónsson mjólkurfræðingur,
hann starfaði lengst af sjálf-
stætt við veitingarekstur og rak
sinn eigin söluturn (Simma-
sjoppu), f. 9.9. 1918, d. 26.4.
2002, og Svanhildur Halldórs-
dóttir húsmóðir, menntuð frá
Askov í Danmörku, f. 18.6. 1918,
d. 19.7. 1993. Hálfsystir Þór-
unnar var Kristín Erla Hann-
esdóttir, f. 14.1. 1943, d. 29.6.
1962, en móðir þeirra, Svanhild-
ur, eignaðist Kristínu í fyrra
hjónabandi. Eftirlifandi eig-
inmaður Þórunnar er Harald
Peter Hermanns vélvirki, f.
16.1. 1946. Foreldrar hans voru
Ragna Wendel og Adolf Her-
manns.
Þórunn ólst upp í Selási og
af mikilli ástríðu. Síðar fór hún
út á vinnumarkaðinn og starfaði
fyrst hjá Prentsmiðjunni Odda
en lengst af starfaði hún hjá
vefnaðarvöruversluninni Virku.
Árið 2003 stofnaði Tóta Textíl
Gallerý ásamt tveimur vinkon-
um sínum sem breyttist síðar í
Gallerý Hjá Tótu. Hún starfaði
einnig nokkur ár í garnversl-
uninni Storkinum og var leið-
beinandi á saumavélar á svo-
kölluðum saumadögum í Pfaff
samhliða eigin rekstri á gall-
eríinu.
Tóta og Halli gengu í hjóna-
band 23. júlí 1972 og leigðu
fyrsta árið á Barónsstíg 24 í
Reykjavík. Þau festu síðan ræt-
ur í Árbæjarhverfi þar sem
börnin þeirra þrjú ólust upp.
Börn Tótu og Halla eru: 1) Sím-
on Adolf, f. 4.6. 1973. 2) Svan-
hildur Luise, f. 17.4. 1975. 3)
Ragna Steinunn, f. 7.6. 1978.
Unnusta Símonar er Birna
Markúsdóttir og börn þeirra
eru Þórunn Klara Símonardótt-
ir, Katla Grétarsdóttir og Karin
Hulda Símonardóttir. Eigin-
maður Svanhildar Luise er
Leonard B. Francis og börn
þeirra eru Freyja Sóley, Símon
Máni og Davíð Snær. Eigin-
maður Rögnu Steinunnar er
Kristinn Bjarnason, börn þeirra
eru Margrét Svanhildur, Bjarni
Harald og Símon Mikael.
Útför Þórunnar fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 26. maí
2020, og hefst klukkan 11.
bjó á Selásbletti 13,
gekk þar í barna-
skóla og síðar í
Vogaskóla. Að
grunnnámi loknu
hóf hún nám við
handíðabraut í Ár-
múlaskóla. Þórunn
vann við ýmislegt á
sínum yngri árum
eins og við fisk-
vinnslu, í afgreiðslu
í Simmasjoppu, í
prentsmiðju og á skrifstofu end-
urskoðenda. Þórunn vann einn-
ig við fyrirsætustörf hjá Karon-
samtökunum samhliða því að
vinna í tískuvöruverslununum
Popphúsinu og Karnabæ. Þór-
unn vakti mikla athygli við störf
sín í Karon-samtökunum, enda
hávaxin og glæsileg ung kona.
Sótt var hart að henni að taka
þátt í fegurðarsamkeppni, sem
hún og gerði, og var kosin Feg-
urðardrottning Íslands árið
1972.
Alla tíð átti Þórunn sterkar
rætur í Austur-Landeyjum. Ófá
sumur dvaldi hún sem barn hjá
föðurbróður sínum á bænum
Miðhjáleigu. Þórunn var heima-
vinnandi húsmóðir í 16 ár og á
þeim tíma sinnti hún handverki
Elsku mamma, það sem þetta
er erfitt að setjast niður og skrifa
minningargrein um þig. Þrátt fyr-
ir veikindi þín vildum við alltaf
halda í þá von að þú myndir vinna
þessa baráttu en krabbinn var
árásargjarn og kom aftur, sterk-
ari en áður. Ég er svo þakklát fyr-
ir allt sem þú hefur gert fyrir mig
og mína fjölskyldu, börnin okkar
Kristins eiga fullt af góðum minn-
ingum um ömmu Tótu sem tók
alltaf á móti þeim með brosi og
hlýju faðmlagi, kvaddi þau síðan
með varalitarkossi á kinn. Síðustu
dagar hafa verið erfiðir og und-
arlegir fyrir okkur sem eftir erum
en við höfum hvert annað og mun-
um ávallt passa upp á litlu fjöl-
skylduna okkar. Við munum vera
dugleg að rifja upp góðar minn-
ingar með barnabörnum þínum
og við systkinin munum passa upp
á pabba, svo ekki hafa áhyggjur af
okkur mamma mín. Þín verður
sárt saknað en minning þín mun
lifa í hjörtum okkar.
Elska þig mamma.
Þín
Ragna.
Kæra Tóta, það er erfitt að
setjast niður og hugsa til þess að
okkar rökræðum sé lokið. Ég tel
mig heppinn með þá tengdafor-
eldra sem ég fékk þegar við
Ragna giftum okkur fyrir 18 ár-
um. Við tengdapabbi höfum alltaf
getað talað um bíla og fjallaferðir
og þú gast alltaf tekið alla aðra
umræðu við mig. Þau voru ófá
skiptin sem við vorum sammála
um að vera ekki sammála. Þú
hafðir sterk áhrif á alla sem í
kringum þig voru og aldrei var
okkur skortur á umræðuefnum
eða verkefnum.
Þú reyndist börnum mínum
góð amma og alltaf mátti leita til
þín ef einhvers þurfti við. Ég mun
passa hana Rögnu fyrir þig áfram
og hún mig, ásamt því að við mun-
um halda minningu þinni á lofti
fyrir barnabörnin sem sakna þín
svo sárt. Hvíl í friði.
Kristinn Bjarnason.
Elsku hjartans amma mín. Ég
hef hugsað mikið um allar þær fal-
legu minningar sem við eigum
saman. Öll þau skipti sem ég fékk
að gista var ég alltaf jafn spennt
bara að fá að vera uppi í sófa á
milli þín og afa með popp í annarri
og hund í hinni.
Þú kenndir mér svo margt, að
vera sterk og sjálfstæð og að hafa
trú á sjálfri mér. Kenndir mér líka
að prjóna og sauma, sem voru nú
líka aðaláhugamálin þín enda svo
ótrúlega flink í því. Þú varst best í
öllu sem þú gerðir í mínum aug-
um.
Það er svo sannarlega enginn
eins og þú og enginn sem ég lít
jafn mikið upp til. Þótt það sé erf-
itt og skrýtið að þú sért farin
munu minningarnar alltaf lifa.
Elska þig. Kveðja,
Margrét Svanh. Krist-
insdóttir (Magga litla).
Vorið kom þegar við fengum að
sofa á háaloftinu. Þá komst þú í
sveitina. Elsku Tóta frænka, mér
hefur alltaf fundist þú vera systir
mín.
Ég á svo góðar minningar frá
því þú varst í Miðhjáleigu, stutt og
lengi, sumar, páska, jól og áramót.
Ég man þegar við vorum í reiðtúr
og þú varst á Þráni, öskuviljugum
hesti, spýttist á undan og komst
svo mörgum sinnum til baka. „Ég
fer örugglega helmingi lengra en
þið.“
Eina páska vaknaði ég kl 8.30
við mannamál og hlátur, það voru
komnir gestir. Þú lagðir á þig að
fara á puttanum á Selfoss, banka
upp á hjá Gunnu Guðjóns, „Sæl,
ég er dóttir hans Símonar, get ég
fengið gistingu og far með mjólk-
urbílnum á Hvolsvöll í fyrramálið
?“ Næsta morgun var bankað hjá
Erlingi bróður mínum og hann
skutlaði dömunni á leiðarenda.
Ég man kvöldkaffið í Miðhjá-
leigu áður en við fórum á ballið í
Hvolnum á annan í jólum. „Ólafur,
viltu segja fleiri sögur frá gömlu
dögunum ?“ Og pabbi sagði sögur
og við næstum því misstum af
ballinu.
Svo kom Halli og „viboninn“ og
við brunuðum í Þórsmörk og farið
var yfir Krossá, hvar sem komið
var að.
Elsku Tóta, takk fyrir hjálpina
og allt sem þú kenndir mér og líka
tryggð þína við fjölskylduna mína.
Það er gott að heyra að ræturnar
þínar liggja í Landeyjunum.
Kæra fjölskylda, Guð gefi ykk-
ur styrk til að takast á við kom-
andi tíma.
Ásdís Ólafsdóttir.
Tóta og Halli giftu sig 1972, ég
reyndar skrópaði í brúðkaupinu
og Tóta minnti mig á það öðru
hverju í léttum dúr. Kynni okkar
urðu fljótt náin og ekki var hægt
að hugsa sér betri mágkonu. Þeg-
ar ég lít til baka á þessum tíma-
mótum verður mér ljóst hvað
sambandið við Tótu og Halla hef-
ur verið stór þáttur í lífi mínu allt
fram á síðustu daga hennar. Tóta
var gædd svo mörgum góðum eig-
inleikum, í hugann kemur fyrst
upp glaðværð, skipulag, snyrti-
mennska, hugmyndaauðgi, orku-
bolti, henni féll nánast aldrei verk
úr hendi og svo dásamleg móðir
og amma.
Það mátti auðveldlega sjá áhrif
Tótu þegar þau Halli opnuðu
verkstæðið á Eldshöfða, hvítskúr-
uð gólf og viðskiptavinir fóru úr
skónum áður en þeir komu inn á
skrifstofuna, þar sem Tóta réð
ríkjum, og sama átti við um kaffi-
stofuna. Rýmið var skreytt potta-
blómum, líka viðgerðasalurinn
þar sem gert var við dísilvélar, því
þar átti ekki síður að vera röð og
regla og heilnæmt loft.
Allnokkrum sinnum fluttu Tóta
og Halli heimili sitt og þegar börn-
in voru yngri tók ég oft þátt í þeim
flutningum og minnist ég sérstak-
lega þegar þau fluttu úr Hraunbæ
46 í Hraunbæ 44. Þegar kom að
því að bera búslóðina milli stiga-
ganganna var búið að pakka vand-
lega niður öllu og merkja í hvaða
rými það átti að fara. Tóta og vin-
konur hennar voru í nýju íbúðinni
og myndir fóru beint á sinn stað á
vegg, leirtau í eldhússkápa, föt í
skápa og síðasti hlutur inn í íbúð-
ina um leið og lærið í ofninum var
tilbúið og dúkað stofuborð. Hér
var allt eins og ekkert hefði geng-
ið á; allt á sínum stað og tómir
kassar komnir burt. „Þetta er
ekkert mál, bara aðeins að hugsa
um hvað það er sem þarf að gera
en ekki bara ana eitthvað
áfram …“ var gjarnan viðkvæði
Tótu og við skulum minnast þess.
Tóta hafði ákveðnar skoðanir á
ýmsum þjóðmálum en dvaldi ekki
lengi við slíka umræðu: „oh, ég
þoli ekki þetta endalausa kjaft-
æði, væri ekki nær að gera eitt-
hvað“ og svo hélt hún handavinn-
unni áfram. Handavinna og
hugmyndaauðgi á þeim vettvangi
var eitt af því sem einkenndi Tótu;
húfur, handskjól, peysur og svo
ótalmargt fleira að ógleymdum
bútasaumsteppunum, sem eru
hrein listaverk.
Ófá voru ferðalög fjölskyldna
okkar hér innanlands á sumrin og
skroppið í sólina á Spáni og til allr-
ar lukku nefndi ég á liðnu sumir
að mig langaði til að fara til Krítar
í september. Þar áttum við þrjú
svo yndislega daga og er ég ekki
frá því að Tóta hafi gert sér grein
fyrir því að e.t.v. væri þetta síð-
asta utanferðin þó svo að lyfja-
meðferðin virtist hafa gengið vel
og læknir ekki dregið úr því að
hún færi í ferðina.
Nú er Tóta farin í hina hinstu
ferð og slæst í för með þeim sem á
undan eru farnir en við verðum að
halda áfram okkar vegferð án
hennar, frá degi til dags. Söknuð-
urinn er óendanlega mikill og til
að létta okkur sorgina skulum við
minna okkur á hve glaðvær Tóta
var og rifja upp óteljandi gleði-
stundir.
Elsku Halli, Símon, Svanhildur
og Ragna, það er mikið frá ykkur
og allri fjölskyldunni tekið en góð-
ur Guð mun hjálpa okkur að horfa
fram á veginn og halda minningu
Tótu á lofti.
Þóroddur F. Þóroddsson.
Þórunn eða Tóta eins og hún
var kölluð var listræn og mikil
handverkskona. Framtakssemin í
henni á því sviði varð til þess að
leiðir okkar lágu saman fyrir 25
árum. Við áttum það allar sameig-
inlegt að hafa áhuga á bútasaumi
en þekktumst að öðru leyti nánast
ekki neitt á þeim tíma. Tóta var að
vinna í bútasaumsdeild Virku og
afgreiddi okkur oft þegar við átt-
um leið í búðina. Hún tók upp á
því að nefna það við okkur að
stofna saumaklúbb. Hún hafði
áhuga á að leiða saman ólíkar kon-
ur sem höfðu brennandi áhuga á
handverki. Það var okkur öllum til
gæfu að við þáðum boðið. Tóta
lagði línurnar, við skiptumst á að
halda klúbb einu sinni í mánuði,
það átti að vera eitthvað lítið með
kaffinu og mikið af handavinnu.
Tóta opnaði heimili sitt fyrir okk-
ur og það var ljóst frá fyrsta
klúbbi að hér var engin venjuleg
handverkskona á ferð. Íslensk
hönnun og handverk upp um alla
veggi. Bútasaumurinn var hennar
ástríða en allt lék í höndunum á
henni og var hún með sína eigin
vinnustofu þar sem hún m.a.
saumaði og hannaði föt, sem síðar
varð til þess að hún opnaði Gall-
eríið hjá Tótu. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að mæta í klúbb til
Tótu og koma við í galleríinu þar
sem oftar en ekki var mátað og
spáð í nýjustu hönnunina. Tóta
hafði alltaf einlægan áhuga á því
sem við vorum að gera og var
óspör á hrósið. Þegar við horfum
til baka yfir þessi 25 ár er okkur
efst í huga þakklæti fyrir þá vin-
áttu sem við eignuðumst og það
hversu ómetanlegt það er að vera
umvafin vinkonum sem hvetja
mann til dáða og veita manni inn-
blástur. Við sendum Halla, Sím-
oni, Svanhildi, Rögnu og fjöl-
skyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ástþrúður, Helga,
Íris og Jóna.
Elsku Tóta er fallin frá eftir
erfiða baráttu. Henni kynntist ég
þegar Virka var stofnuð 1976 því
hún kom á fyrstu námskeiðin sem
voru haldin hjá okkur. Lærði þar
að smyrna og einnig hnýtingar, og
svo mætti hún á fyrsta námskeiðið
í bútasaum þegar við hófum inn-
flutning á bútasaumsefnunum.
Hún var mikil sauma- og föndur-
kona og mætti á flest námskeiðin
hjá mér í gegnum tíðina. Þegar
Virka flutti í Faxafen og hún var
þar reglulega nefndi ég það við
hana hvort hún væri ekki bara til í
að vinna hjá okkur. Það var mikið
lán að fá hana til starfa, alltaf svo
smekkleg, saumaði bæði fatnað og
bútasaum, var alltaf svo kát og
hress. Síðar var hún farin að
hanna svo mikið og fallegt að hún
opnaði eigin fyrirtæki og blómstr-
aði alveg í því eins og öllu sem hún
tók sér fyrir hendur. En svo þegar
við vorum búin að ákveða að loka
Virku spurði ég hana hvort hún
vildi ekki koma og starfa með okk-
ur á lokametrunum og það var
hún sko alveg til í. Mikið var gam-
an að fá hana aftur, hún mætti
alltaf svo hress og fagnandi í vinn-
una, sagði iðulega „hæ ég er
mætt“ með sínu glaðlega yfir-
bragði og faðmaði mig jafnvel
þegar hún sá að ég var þreytt eða
illa fyrirkölluð og sagðist þá ætla
að gefa mér orku. Hún Tóta mín
var dugleg að hrósa fólki, svo mik-
ill gleðigjafi og gefandi að það var
yndislegt að fá hana aftur til
starfa. Við hrósum happi yfir að
hafa kynnst henni og haft hana í
kringum okkur í öll þessi ár. Hug-
ur okkar, fjölskyldunnar í Virku,
er hjá Halla og fjölskyldunni á
þessum erfiðu tímum.
Guðfinna B. Helgadóttir.
Í dag minnist ég hennar Tótu
sem árið 1972, árið sem ég fædd-
ist, varð Ungfrú Ísland. Þessi ald-
ursmunur þvældist þó aldrei fyrir
okkar vinskap. Við kynntumst í
vefnaðarvöruversluninni Virku
fyrir rúmum 25 árum. Þar mynd-
aðist góður vinskapur hjá nokkr-
um konum sem unnu þar sem
endaði svo sem saumaklúbbur og
erum við ennþá að hittast í dag.
Leiðir okkar hafa legið sundur og
saman þessi ár. En dag einn í
febrúar 2003 fékk ég símtal frá
henni, hvort ég væri ekki til í sam-
starf. Hún hafði þá fjárfest í hús-
næði nokkru áður sem var í út-
leigu en hafði alltaf augastað á að
stofna þar gallerí með vinnustof-
um. Ég var þá heima með lítið
barn og vinnustofuna á borðstofu-
borðinu og var frelsinu fegin að
komast út og sló til. Við opnuðum
Textíl Gallerý 15. mars 2013 í
Skipholtinu. Að vinna með Tótu
var eitt af því skemmtilegasta sem
ég hef gert. Samstarfið var líka
svo auðvelt og átakalaust. Tóta
hafði einstaka nærveru, hrein og
bein, var ekkert að tvínóna við
hlutina og þoldi ekkert kjaftæði.
Við tókum einnig þátt í ýmsum
sýningum saman og mörkuðum
og þvældumst til Frakklands
ásamt fleiri íslenskum hönnuðum
til að kynna Ísland og íslenska
hönnun.
Tóta sagði líka skemmtilega
frá, vinnunni í búðinni hjá Símoni
pabba sínum, ferðalögum hennar
og Halla í Mörkina, börnunum
þremur sem fæddust með stuttu
millibili og svo augasteinunum,
barnabörnunum. Hún sparaði
heldur ekki ráðin og svo oft í mínu
lífi hef ég hugsað til hennar og
vitnað í hana, sko hún Tóta sagði
alltaf …
Tóta var glæsileg, hávaxin og
töffaraleg og vakti athygli hvar
sem hún kom og best var ef eitt-
hvað sem hún bar eða var í væri
„obbolítið lilla“, eins og hún sagði
sjálf.
Elsku Halli, Símon, Svanhild-
ur, Ragna og fjölskyldur. Innileg-
ar samúðarkveðjur til ykkar.
Jórunn Dóra Sigurjónsdóttir.
Elsku Tóta er fallin frá.
Við systkinin höfum alltaf
þekkt Tótu. Tóta og Margret
(Manga eins og Tóta kallaði hana
alltaf) mamma okkar hafa verið
nánar vinkonur frá unglingsaldri.
Það var alltaf notalegt að koma til
Tótu og Halla og sömuleiðis alltaf
yndislegt að fá þau í heimsókn til
foreldra okkar. Tóta var stór hluti
af uppvexti okkar og lífinu öllu.
Hjálpsöm og skemmtileg. Tóta
var yndisleg vinkona, fylgdist vel
með okkur systkinunum og alltaf
svo áhugasöm um hvað við vorum
að fást við í lífinu á hverjum tíma.
Bútasaumsteppin sem hún hefur
saumað fyrir barnabörn mömmu
okkar bera vott um alúð og hlýju í
garð fjölskyldunnar. Það sama má
segja um að handsauma perlur og
steina á brúðarkjól rétt fyrir
brúðkaup þannig að brúðurin geti
skartað sínu fegursta (allir dáðust
auðvitað að handbragðinu). Þær
ylja margar minningarnar eins og
þær að það brást aldrei að Tóta
bauð upp á kandís þegar við heim-
sóttum þau Halla sem börn í
Árbæinn. Það hefur alla tíð verið
svo fallegt að horfa á vináttu
mömmu og Tótu. Þær voru svo
ótrúlega nánar, áttu saman frá-
bæran húmor, ráðagóðar og voru
svo skemmtilegar vinkonur. Við
höfum í gegnum tíðina heyrt
endalausar uppsprettur af sögum
úr Kerlingarfjöllum, Þórsmörk,
Köben, Spáni og Afríku. Það má
síðan segja að Pálmi, pabbi
mömmu okkar, hafi verið örlaga-
valdur í lífi Tótu og Halla þegar
mamma og Tóta fóru með honum í
björgunarsveitaferð og hittust
þau Tóta og Halli þar og felldu
hugi saman. Að horfa á sanna vin-
áttu er dýrmætt og kennir manni
svo margt út í lífið. Við erum
þakklát fyrir þann lærdóm. Elsku
Halli, Símon, Svanhildur, Ragna,
tengdabörn og barnabörn, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð á erfiðum tímum. Við sendum
óskir okkar um að þið finnið styrk
í stuðningi hvert annars í sorginni.
Minningar um yndislega konu
munu ylja um ókomna tíð.
Íris Björk Hreinsdóttir og
Pálmi Aðalbjörn Hreinsson.
Sit og rifja upp minningar sem
ég á um Þórunni, eða Tótu eins og
flestir kalla hana í dag, sem eru
frá því við vorum stelpur í Árbæn-
um og Seláshverfi, gengum báðar
í Árbæjarskóla, en þar var önnur
vinkona sem heitir Þórdís, en nú
eru þær báðar farnar. Á sumrin
fórum við báðar í sveit, ég á Aust-
firði en hún í Landeyjarnar, þar
sem hestaáhuginn hefur kviknað.
Gaman var að koma á hennar fal-
lega heimili í Selásnum, þar sem
hún bjó ein með yndislegu
mömmu sinni Svanhildi og Símoni
pabba sínum, sem okkur í hverf-
inu, fannst alltaf frekar strangur
og lá ekki á skoðunum sínum. Við
lékum okkur við ýmislegt, t.d. að
byggja hús undir borði, með því
að setja teppi allt í kring, þarna
gátum við dundað okkur tímunum
saman, vegna þess að Þórunn átti
engin yngri systkini, fannst henni
ekki leiðinlegt að koma heim til
mín í allan krakkahópinn, þar sem
hún tók til hendinni, fór að laga til,
brjóta saman þvott og fleira. Leik-
svæði okkar krakkanna í hverfinu
var allt í kring, og fyrir stuttu rifj-
aði Kristbjörg Sigurðardóttir, ein
bekkjarsystir okkar, upp þegar
Þórunn datt niður um ís á Elliða-
ánum og var hún þá orðin frekar
hávaxin og reyndi Kibba sem var
miklu minni að hjálpa henni upp,
en allt fór vel að lokum. Þegar við
þurftum að fara í bæinn í skóla
völdum við Laugalækjarskóla,
sem við vorum bara einn vetur í.
Síðan var það Vogaskóli, en þar
vorum við kallaðar litla og stóra,
en Þórunn fór svo í Ármúlaskóla
og þá fór samskiptum okkar að
fækka, hún fór til Bornholm í
Danmörku að vinna, með Kol-
brúnu Gísladóttur úr Vogaskóla.
Síðan var það fegurðarsamkeppn-
in 1972 þegar hún var kjörin
Fegurðardrottning Íslands, stolt
vorum við öll af henni, ekki síst
Halli, sem var orðin stóra ástin í
lífi hennar, og fæddust svo börnin
þrjú á næstu árum, og yngsta
barnið hún Ragna Steinunn á
mínum afmælisdegi. Aftur flutti
Þórunn í Árbæjarhverfið, í raðhús
í Hraunbænum, og síðan í Deild-
arásinn og alltaf fylgdi þeim
hundur, og þá endurtók sagan sig,
Erlendur Þór sonur minn sem
fæddist sama ár og Svanhildur
voru saman í Árbæjarskóla og
fermdust sama dag. Ég gat alltaf
gengið að Þórunni þar sem hand-
verk var í gangi, á Handverkssýn-
ingum á Hrafnagili með Halla sín-
um, í Mosó Í túninu heima,
Ráðhúsinu, að ógleymdu verslun-
inni Virku, í gallerý Tótu í Skip-
holtinu og á heimili þeirra, þegar
þau bjuggu í Mosfellsbæ. Þegar
ég hitti hana var alltaf eins og við
hefðum hist í gær, og ekki var hún
lengi að aðstoða mig við gardínu-
kaup og uppsetningu þegar við
fluttum í Næfurásinn. Sárt var að
horfa upp á þessa hraustlegu,
myndarlegu konu, sem var komin
í einangrun í alla vega meðferð,
þegar við Guðbjörg Ágústdóttir
heimsóttum hana á Landspítal-
ann síðustu mánuði, og maður sat
vanmáttugur og gat og mátti ekk-
ert gera. Elsku Halli, Símon
Adolf, Svanhildur Luise, Ragna
Steinunn og fjölskyldur, allar góð-
ar vættir fylgja ykkur um ókomin
ár. Ykkar missir er mikill.
Eygló Stefánsdóttir.
Þórunn
Símonardóttir