Morgunblaðið - 24.06.2020, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 2020
eða skoðuðum steina saman.
Takk fyrir allt, ég mun aldrei
gleyma þér.
Guð geymi þig, elsku amma
mín.
Arnar Dór Ólafsson.
Elsku besta amma mín.
Síðustu dagar hafa verið í mik-
illi þoku en ég er enn að reyna að
átta mig á því að þú sért farin.
Síðustu dagarnir okkar saman
voru mér ómetanlegir og þeim
mun ég aldrei gleyma. Að hlæja
með þér, skoða með þér myndir,
spjalla við þig og syngja með þér.
Þú varst mín besta vinkona frá
fyrsta degi og hefur verið alla
daga síðan. Alveg frá því ég hafði
getu til rölti ég yfir götuna til þín
en þar fannst mér best að vera. Í
ömmu og afa húsi fékk ég að
teikna, prófa eyrnalokkana þína
og varalitina, horfa á teiknimynd-
ir með þér og spjalla við þig um
lífið og veginn. Eftir að við flutt-
um upp á Skaga dvínaði vinátta
okkar ekki, en þrátt fyrir að vera
aðeins fimm ára gömul þá kunni
ég símanúmerið þitt utan að. Eitt
símtalið er mér þó efst í huga en
það átti sér stað stuttu eftir flutn-
ingana. Þá hafði mamma farið að
stússast, tekið Arnar Dór með
sér og leyft mér að bíða heima.
Ég hef eitthvað ekki verið sátt
með það þar sem ég tók upp tólið,
hringdi í þig og klagaði mömmu.
Mér fannst ekki hægt að dóttir
þín væri að skilja mig eftir svona
eina, þú áttir að hringja í hana,
skamma hana og segja henni að
koma heim að leika við mig. Í
gegnum árin hélt ég áfram að
leita til þín þegar eitthvað bjátaði
á en þú vissir alltaf hvað þú áttir
að segja. Þú gafst mér ráð og
ómetanlegan stuðning en enginn
skildi mig jafn vel og þú gerðir.
Þótt þú sért nú búin að yfirgefa
þessa jörð þá eru tengsl okkar
órofin. Ég veit að þú munt vaka
yfir mér og passa upp á mig eins
og þú hefur alltaf gert. Mér
finnst ótrúlega sárt að hugsa til
þess að ég muni ekki geta fagnað
stórum áföngum framtíðarinnar
með þér, en á sama tíma er ég
handviss um að þú verðir með
mér. Þú varst alveg einstök,
elsku amma mín, og finnst mér
ég vera heppnust í heimi að hafa
átt þig að. Ég vil leyfa bæninni
sem þú kenndir mér að fylgja en
hana hef ég farið með á hverju
kvöldi síðan ég man eftir mér.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Sofðu rótt, elsku amma, og
Guð geymi þig. Ég mun halda
áfram að spjalla við þig, slúðra og
segja þér sögur en ég bíð svo eftir
að þú bankir upp á hjá mér í
draumi. Ég mun að eilífu elska
þig og halda fast í minningarnar
okkar þangað til við hittumst á
ný.
Þín vinkona og dótturdóttir,
Berglind María.
Nú hefur elsku amma mín
kvatt þennan heim og orð fá því
ekki lýst hversu mikið mér þótti
vænt um hana. Undanfarna daga
hefur hugurinn reikað og ég rifj-
að upp gamlar minningar frá
bernskuárunum og þá stendur
það helst upp úr þegar við syst-
urnar komum í heimsókn til
ömmu og afa í Hveró á sumrin
þar sem amma gaf okkur alltaf
kaffi með mikilli mjólk og syk-
urmola úr litla kaffistellinu sem
hún geymdi bara fyrir barna-
börnin sín, páskana sem við fjöl-
skyldan eyddum oftast hjá ömmu
og afa og allar sögurnar sem hún
þreyttist aldrei á að segja okkur.
Svo þegar ég flutti til Hvera-
gerðis með fjölskylduna mína
snemma árið 2018 gátum við
komið mun oftar í heimsókn í
Bláskógana til ömmu og afa þar
sem hún fékk að kynnast börn-
unum mínum betur og ljómaði
alltaf þegar krakkarnir komu í
heimsókn.
Síðustu árin þegar heilsu
hennar fór að hraka var hún oft
mikið slöpp en samt vorum við og
allir sem kíktu á hana alltaf vel-
komnir enda var hún með ein-
dæmum gestrisin og alltaf var
allt rifið fram og lagt á borð eins
og sjálfur forsetinn væri að koma
í heimsókn en enginn mátti fara
heim svangur.
Þegar Sæbjörn, elsti sonur
hennar og pabbi minn, lést árið
2001 var það mikið högg fyrir
fjölskylduna og þá sérstaklega
fyrir ömmu og afa enda ætti ekk-
ert foreldri að þurfa að jarða
barnið sitt. En amma var alltaf
svo sterk og trúði því innilega að
hún og pabbi myndu hittast á ný
þegar hennar tími kæmi enda
hélt hún því alltaf fram að það
væri eitthvað annað sem tæki við
eftir þessa jarðvist. Mér þykir því
líklegt að það hafi verið miklir
fagnaðarfundir þegar þau svo
loks hittust á ný hinum megin og
ég veit að pabbi hugsar vel um
hana.
Elsku amma, mikið óskaplega
á ég eftir að sakna þín og spjalls-
ins okkar yfir kaffibolla. Það
verður ekki eins lífið í Hvera-
gerði án þín, svo mikið er víst.
Ég geymi þig alltaf í hjarta
mínu, elsku amma.
Þín
Selma.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Mikið á ég eftir að sakna þín,
kæra vinkona, samveru okkar og
samtala. Þú varst mér einstakur
vinur og leiðbeinandi í sameigin-
legum hugðarefnum okkar, það
get ég seint fullþakkað. Eina
huggun mín nú er fullvissan um
að þér líði vel og sért laus við
þjáningar og heilsuleysi síðustu
ára.
Hún Dottý var kvenskörung-
ur, miklum gáfum gædd og fljót
að hugsa. Hún var neistandi
glettin og skemmtileg kona, jafn-
framt því að vera ákveðin og fór
ætíð sínar leiðir að hlutunum.
Hún var umhyggjusöm og reynd-
ist fjölda fólks stoð og stytta í
gegnum árin. Aldrei kom fólk að
tómum kofunum hjá henni. Ég
hef ekki þekkt litríkari karakter
en þessa elsku og heimurinn
verður mun daufari þegar hún er
horfin á braut. Listræn var hún í
höndum og huga, og myndar-
skapurinn með eindæmum. Garð-
ur hennar og heimili báru þessa
sannarlega merki. Álfar, tröll og
allskyns vættir voru í hverju
horni, allt handunnið og skapað
af henni sjálfri.
Sannarlega eiga margir eftir
að sakna þessarar stólpakonu
sem skilur eftir sig stórt skarð í
mínu lífi, fjölskyldunnar og svo
margra annarra.
Kæri Gísli og fjölskylda, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð
við fráfall þessarar stórmerku
konu.
Megi Guð vera með ykkur öll-
um.
Heiðrún Helga Magnúsdóttir.
Það voru aðeins örfáar vikur
frá því að ég heyrði í Dottý í síma,
þegar ég sá að Gísli gerði kunn-
ugt um andlát hennar. Við Dottý
höfðum spjallað saman og hlegið
dátt, eins og vanalega. Mér
fannst gaman að heyra frá henni.
Samskipti okkar höfðu ekki verið
mikil undanfarin ár. Dottý var
hress að vanda og síst hefði mig
grunað að þetta yrði síðasta
skiptið sem við töluðum saman.
Dottý var æskuvinkona og
jafnaldra Þórunnar, systur minn-
ar, og þær voru óaðskiljanlegar
vinkonur öll bernskuárin, frá því
að fjölskylda okkar fluttist í
Tungu á Reyðarfirði, sem var við
hliðina á heimili þeirra Svanborg-
ar og Sæbjörns. Þegar Sigríður,
mamma Dottýjar, fór að búa,
varð Dottý eftir hjá ömmu sinni
og afa. Svana og Sæbjörn voru
góðir nágrannar og voru sam-
skipti við þau mikil, ekki síst í
gegnum okkur börnin. Bestu
minningar okkar voru eflaust
þegar við fengum að drekka hjá
Svönu og meðlætið voru nýbak-
aðar lummur. Lummurnar henn-
ar Svönu voru þær bestu í heimi
og gerðum við Tungukrakkarnir
margar tilraunir til að baka sams
konar lummur. Það tókst samt
aldrei.
Það var yndislegt að búa í
svona litlu þorpi, þar sem hver
fjölskylda átti sína kú og nokkrar
hænur og sumir, eins og Sæ-
björn, afi Dottýjar, voru líka með
kindur. Þarna upplifðum við
svona dásamlegt sveitalíf, lömb
að fæðast og hænuungar tístandi
í litlum kofa. Við hjálpuðum til við
heyskapinn, en það
var líka nægur tími til að leika
sér. Ég man hvernig þær stöllur
smöluðu oft krökkum saman til
að fara í slagbolta á Tungu-
túninu.
Dottý gekk vel í skóla, hún
hafði mjög fallega rithönd og
henni var fleira til lista lagt. Hún
spilaði á gítar og söng. Hafði lært
gítarspil af mömmu sinni, sem
einnig var flink á gítarinn og
hafði góða söngrödd. Dottý var
lestrarhestur og hafði skáldagáfu
sjálf, því mig minnir að ég hafi
eitt sinn fengið að lesa sögu, sem
hún var með í smíðum. Hvort hún
hefur haldið því við veit ég ekki.
Dottý kenndi okkur systrum
að „tjútta“, eða var það kallað
djæf og það voru ófá kvöldin, sem
við Dottý tjúttuðum á eldhúsgólf-
inu í Tungu, við laugardagslögin.
Mér er minnisstætt þegar þær
stöllur voru að undirbúa leiksýn-
ingu fyrir vorsýningu skólans. Þá
var ekki hægt að kaupa allt í búð-
um og þær þurftu að útbúa hár-
kollur úr lopa og lita þær. Þórunn
átti að vera með ljóst hár og flétt-
ur og þá var notað karrý til að
lita.
Dottý átti að vera með svarta
hárkollu, en ekki man ég hvernig
þær lituðu hennar kollu. Mér
skildist að leiksýningargestir hafi
verið að kafna af karrýlyktinni.
Þórunn giftist til Ameríku svo
samskiptin milli þeirra vin-
kvenna munu hafa minnkað tals-
vert, en Þórunn kom svo hingað
til lands og hélt upp á 50 ára af-
mæli sitt og eftir það tóku þær
vinkonurnar þráðinn upp aftur.
Við Tungusystur þökkum
Dottý allar góðar stundir og von-
um að henni líði vel núna hjá
Sæbirni Vigni, syni sínum og öllu
hennar góða fólki, sem farið er.
Við sendum Gísla og öllum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. systra,
Vilborg Kjerulf.
✝ Reimar Haf-steinn Kjart-
ansson fæddist 24.
nóvember árið
1958. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 11. júní
2020 eftir stutt
veikindi.
Hann var yngsta
barn Kjartans Tóm-
asar Guðjónssonar
og Halldóru Frið-
gerðar Maríasdóttur. Reimar
var hluti af stórum systkinahóp
en af systkinahópnum eru þau
Vilborg Guðný, Hlíðar og Jón-
mundur sem kveðja hann. Látin
eru þau Jónína Rannveig, Kjart-
an Halldór, Gunnar Páll, Sigríð-
ur, Bergmundur Bæring Ólafur
og María Sveinsína.
Reimar ólst upp í Bolungarvík
giftur Jónu Eydísi Jónsdóttur og
þeirra börn eru Benjamín
Nökkvi og Jón Böðvar.
Reimar bjó ásamt Berglindi
lengst af í Ólafsvík og eignaðist
hann þar stóra tengdafjölskyldu
sem reyndist honum vel. Hann
vann við sjómennsku, keyrði
leigubíl og starfaði einnig sem
lögreglumaður og við sjúkra-
flutninga.
Eftir að Reimar flutti til
Reykjavíkur hóf hann störf hjá
BM Vallá og vann þar til æviloka.
Árið 2007 kynnist hann sam-
býliskonu sinni Vilhelmínu Ingi-
björgu Eiríksdóttur. Þau bjuggu
saman í Hafnarfirði ásamt stjúp-
dóttur Reimars, Eyrúnu Sigurð-
ardóttur, og bróður Ingu, Steina.
Útförin fer fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju í dag, 24. júní 2020,
klukkan 13.
og vann fyrir sér á
yngri árum í frysti-
húsi og við sjó-
mennsku.
Reimar eignaðist
fjóra syni.
Elsti sonur Reim-
ars er Ottó, móðir
hans er Margrét
Snæsdóttir.
Ottó er giftur
Fríðu Björk Birkis-
dóttur og eiga þau
börnin Ástdísi Ósk og Söru Sól.
Reimar var giftur Berglindi
Hallmarsdóttur og eignuðust
þau saman þrjá syni. Hallmar
sem er næstelstur, þá Óskar.
Hans kona er Dís Bjarney Krist-
insdóttir og þeirra börn eru
Kristinn Reimar og Sigurður
Ernir.
Yngstur er Davíð, hann er
Ég sit ein og hugsa til allra
góðu stundanna hjá okkur og
strákunum okkar, þessum flotta
og duglega strákahóp, sem gera
hvern dag betri og við getum verið
svo stolt af og hafa gefið okkur all-
ar litlu dásemdirnar sem barna-
börnin eru. Nú verður það mitt
hlutverk að vaka yfir þeim og ég
skal gera mitt allra besta til þess.
Kær kveðja í sumarlandið þar
sem ég veit að vel verður tekið á
móti þér.
Góða ferð, góða ferð, góða ferð,
góða ferð já það er allt og síðan bros.
Því ég geymi alltaf vinur það allt er
gafstu mér.
Góða ferð, vertu sæll já góða ferð.
(Jónas Friðrik)
Berglind
Reimar Kjartansson byrjaði að
vinna hjá BM Vallá fyrir 18 árum.
Á þeim tíma voru margir starfs-
menn BM Vallá frá eða tengdir
Bolungarvík og bentu þeir starfs-
menn á góðan bílstjóra í vinnu.
Reimar var einkar góður
starfsmaður, hann mætti eins og
klukka í vinnuna og var duglegur.
Hann vann sem bílstjóri á krana-
bíl og keyrði út m.a. hellur og
garðeiningar.
Margir viðskiptavinir fyrir-
tækisins óskuðu sérstaklega eftir
Reimari, t.d. til að hífa sorptunnu-
skýli á sinn stað. Reimar fór vel
með bíla og tæki sem hann vann á
og var aldrei með neinn gassa-
gang heldur vann hratt og örugg-
lega með því að vera alltaf að og
vera skipulagður og fljótur að hífa
af sér. Það var oft gaman að horfa
á ungu bílstjórana vera fljótari í
fyrstu ferð á morgnana en sjá svo
Reimar fara fram úr þeim í lok
dags. Reimar hélt alltaf sínu striki
og lét ekki stress eða álag í akstr-
inum hafa mikil áhrif á sig.
Okkur er minnisstætt hve
þægilega nærveru Reimar hafði,
hann skipti aldrei skapi og var
spar á orðin en brosti og var með
góðan húmor. Þegar Reimari
fannst vera kominn tími til að
halda áfram að keyra út hummaði
hann dimmraddað og eins var það
ef hann var ekki alveg sammála
síðasta ræðumanni, þá hummaði
hann og hélt sína leið. Hann tók
líka alltaf virkan þátt í viðburðum
og skemmtunum fyrirtækisins,
hvort sem það voru ferðir til út-
landa, jólahlaðborð eða bara að
taka þátt í starfsmannadegi og
mætti alltaf kátur og hress.
Fyrir um tveimur vikum
hringdi Reimar sig inn veikan sem
var mjög óvanalegt þar sem hann
sleppti sjaldan vinnu vegna veik-
inda.
Hann var slæmur í bakinu og
ætlaði að liggja þetta úr sér. Við
héldum að um væri að ræða venju-
leg bakvandamál sem lagst geta á
bestu menn og var það því mikið
áfall að hann ætti ekki aftur-
kvæmt úr þessum veikindum. Við
vottum fjölskyldu og vinum Reim-
ars okkar dýpstu samúð.
Megi minning lifa um góðan fé-
laga.
Þorsteinn Víglundsson,
Gunnar Þór Ólafsson,
Ásbjörn Ingi Jóhannesson,
Guðmundur Liljar Pálsson
og aðrir samstarfsmenn
BM Vallá.
Reimar H. Kjartansson
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför okkar elskulega eiginmanns,
föður, tengdaföður og afa,
GUÐJÓNS GESTSSONAR,
Stekkholti 30, Selfossi,
sem lést 1. júní.
Rannveig J. Einarsdóttir
Rúnar Guðjónsson
Ingunn Guðjónsdóttir
Gestur Guðjónsson Aðalbjörg Eggertsdóttir
og barnabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall okkar ástkæra
eiginmanns, föður, tengdaföður, afa og
langafa,
ÁGÚSTAR GUÐMUNDSSONAR,
Strandvegi 30,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við Heru líknarþjónustu fyrir yndislega
þjónustu.
Ása Sigurjónsdóttir
og fjölskylda
Yndisleg móðir okkar, dóttir, systir,
mágkona og frænka,
KRISTÍN ANNA ERLENDSDÓTTIR,
Vogatungu 22,
Kópavogi,
sem lést fimmtudaginn 11. júní, verður
jarðsungin frá Lindakirkju fimmtudaginn 25. júní klukkan 13.
Karl Aðalsteinn Aron Smári
Anna Karlsdóttir Erlendur Erlendsson
Sigrún Edda Erlendsdóttir Ársæll Aðalsteinsson
Erlendur Snær Fannar Karl
Ástkær móðir okkar,
GYÐA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hvannabrekku,
lést föstudaginn 19. júní á hjúkrunar-
heimilinu Skjólgarði. Útför hennar fer fram
frá Djúpavogskirkju föstudaginn 26. júní
klukkan 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
börn hinnar látnu