Morgunblaðið - 26.08.2020, Side 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. ÁGÚST 2020
✝ GuðmundurRúnar Ósk-
arsson fæddist 15.
janúar 1946 í
Reykjavík. Hann
varð bráðkvaddur
11. ágúst 2020.
Faðir Guðmund-
ar var Óskar Magn-
ússon, bifreiða-
smiður á Seyðis-
firði, fæddur 13.
október 1922, dáinn
4. apríl 1991. Foreldrar Óskars
voru Magnús Símon Guðfinns-
son og Vilborg Júlíana Guð-
mundsdóttir, frá Seyðisfirði.
Móðir Guðmundar var Guð-
munda Kristjánsdóttir hús-
freyja, fædd 24. nóvember 1921,
látin 25. apríl 1959. Foreldrar
hennar voru Kristján Guð-
mundsson, bóndi á Arnarnúpi,
Keldudal í Dýrafirði, og Guð-
björg Kristjana Guðjónsdóttir
húsfreyja.
Stjúpmóðir Guðmundar var
Arndís Sigríður Halldórsdóttir
húsfreyja, fædd 9. október 1921,
dáin 5. september 1995.
Systkini Guðmundar eru
Kristján, fæddur 24. september
1951, og Guðmunda, fædd 23.
október 1960 (samfeðra). Upp-
eldissystkini Guðmundar eru
Jón Pétursson, fæddur 21. júlí
1947, Guðlaug Halldóra Péturs-
fæddur 16. maí 2003, sem eru
börn Sigrúnar frá fyrra sam-
bandi. 2) Sigurður lögfræð-
ingur, fæddur 5. september
1977. Maki hans er Margrét
María Grétarsdóttir, fædd 26.
október 1980. Börn þeirra eru
Grétar Már, fæddur 21. janúar
2014, og Ragnheiður Dóra, fædd
4. mars 2015. 3) Guðrún Inga
lögfræðingur, fædd 19. sept-
ember 1987.
Guðmundur útskrifaðist með
verslunarpróf frá Samvinnu-
skólanum á Bifröst árið 1967.
Hann nam endurskoðun á ár-
unum 1973-1977 og hlaut lög-
gildingu árið 1978. Hann starf-
aði hjá Samvinnutryggingum
við tryggingar og tölvumál á ár-
unum 1967-1969, sem bæjarrit-
ari Akraneskaupstaðar á árun-
um 1970-1971, hjá Sambandi
íslenskra samvinnufélaga árin
1972-1975 og hjá Ragnari Ólafs-
syni, hrl. og endurskoðanda,
Laugavegi 18, árin 1976-1980.
Frá árinu 1981 rak Guðmundur
eigin endurskoðunarstofu ásamt
öðrum að Ármúla 40, síðar End-
urskoðun og reikningshald ehf.
á Bíldshöfða 12 og síðar á Suð-
urlandsbraut 22. Guðmundur
sat í stjórn Félags löggiltra end-
urskoðenda á árunum 2000-
2002.
Útförin fer fram frá Bústaða-
kirkju 26. ágúst kl. 11. Í ljósi að-
stæðna munu einungis nánustu
aðstandendur vera viðstaddir
útförina, en athöfninni verður
streymt á https://live-
stream.com/luxor/gudmund-
uroskarsson
dóttir, fædd 18. maí
1951, og Sigmar
Pétursson, fæddur
22. september 1952.
Arndís Sigríður átti
áður Sigurbjörgu
Eiríksdóttur, fædd
23. nóvember 1941,
dáin 4. febrúar
1997.
Guðmundur
kvæntist Ragnheiði
H. Sigurðardóttur,
fædd 18. desember 1948, hjúkr-
unarfræðingi og ljósmóður, 16.
ágúst 1975. Faðir hennar var
Sigurður Ólafsson, kennari á
Ísafirði og síðar skólastjóri og
hreppstjóri í Sandgerði, fæddur
6. september 1918, dáinn 13.
mars 1985. Móðir hennar var
Guðrún Jörgensdóttir Hansen,
húsfreyja á Ísafirði og kennari í
Sandgerði, fædd 27. maí 1921,
dáin 28. ágúst 2001.
Börn Guðmundar og Ragn-
heiðar eru 1) Kristján flugstjóri,
fæddur 11. maí 1976. Maki hans
er Sigrún Hallgrímsdóttir, fædd
9. september 1975. Börn þeirra
eru Guðmundur Óskar, fæddur
2. nóvember 2009, og Hall-
grímur Orri, fæddur 29. ágúst
2011. Stjúpbörn Kristjáns eru
Elín Birna Hallgrímsdóttir,
fædd 14. september 2000, og
Magnús Björn Hallgrímsson,
Þegar náinn fellur frá stöðv-
ast tilveran um stund. Þá er
staldrað við og horft yfir farinn
veg við kveðjustund. Mummi
bróðir var á fimmtánda ári þeg-
ar ég kom í heiminn. Þar sem
þessi aldursmunur var á okkur
var Mummi fluttur að heiman
þegar ég komst til vits og ára.
Þegar hann var að byrja að
starfa sem endurskoðandi fékk
hann litlu systur til að vélrita
fyrir sig framtölin og ársreikn-
ingana í aukavinnu. Þar hófst
samstarf okkar sem varað hefur
í 42 ár. Kenndi hann mér allt
um bókhald og reikningsskil
sem ég kann. Studdum hvort
annað í framþróuninni að fara
úr spjaldabókhaldi yfir í tölvu-
bókhald í einkatölvum. Sem
þótti mikil framþróun. Aldrei
hefði maður trúað því að ritvélin
yrði að safngrip með tilkomu
tölvunnar. Það segir mikið um
skapgerð Mumma að hann hafi
þolað litlu systur í öll þessi ár og
viljað hafa hana við hliðina á sér
í vinnunni alla daga.
Þvílík forréttindi að fá að
hafa hann við hliðina á mér í öll
þessi ár. Ég hlakkaði til að
koma í vinnuna, gantast við
hann og kryfja dægurmálin
ásamt vinnufélögunum. Sárt
mun ég sakna hans. Drúpi höfði
í djúpu þakklæti fyrir allt.
Guðmunda litla systir.
Hugurinn hvarflar til hausts-
ins 1959, ég er 12 ára að koma
úr sveitinni og inn á nýtt heimili
í Hamarsgerði 8. Mamma, Sig-
ríður Halldórsdóttir ekkja með
þrjú börn og Óskar Magnússon
ekkill með tvo drengi höfðu tek-
ið saman og sameinað fjölskyld-
urnar.
Guðmundur eða Mummi eins
við kölluðum hann alltaf, var ári
eldri en ég, mun hærri og
þreknari. Mér fannst hann vera
stór og gæjalegur. Við áttum að
vera saman í kvistherberginu
sem mér fannst stórt á þeim
tíma en rúmin voru sitt hvoru
megin í herberginu og þegar við
sátum á rúmbríkinni þá snertust
hnén á okkur. Fyrsta kvöldið
kom í ljós hve mikill ljúflingur
og gæðadrengur hann var. Ég
að sálast úr feimni og hann að
létta á spennunni með að segja
sögur fram á nótt, sögur sem
voru allar hlaðnar gamni og það
tísti í mér hláturinn þar til Ósk-
ar og mamma skipuðu okkur að
fara að sofa.
Nokkru síðar sátum við í aft-
asta sæti í strætó á leið í bíó,
þegar þrír strákar koma upp í
vagninn og ég verð órólegur því
ég hafði átt í útistöðum við þá.
Þeir setjast fyrir framan okkur,
horfa fast á mig og segja svo við
Mumma, þekkir þú hann ?
Mummi svara snöggt, já þetta
er bróðir minn. Þeir þegja um
stund þar til einn þeirra segir,
já ég sé það þið eruð svo líkir.
Þá kumraði hláturinn í Mumma
eins og svo oft síðar þegar góð
saga var sögð og ég hólpinn í
hans skjóli.
Mummi hafði margt fram yfir
mig, var duglegur í skóla, góður
í handbolta og fótbolta, gat
munað nöfn á flestum bátum og
skipum í höfninni og á hvers-
konar veiðum þeir voru. Hann
var 15 ára þegar hann fór sem
messagutti á millilandaskip og
þótti mér mikið til koma. Þegar
hann kom svo heim var setið í
eldhúsinu og maður drakk í sig
siglingasögurnar, það var gam-
an að hlusta á Mumma segja
frá.
Þegar við Malla bjuggum í
Stykkishólmi kom upp sú staða
að ég varð að búa mér til auka-
vinnu. Ákveð þá að taka að mér
bókhald sem þótti ekki mikið
vit, því ég hafði bara skólabók-
færslu í grunninn. Mummi
hvatti mig áfram og sagðist geta
lagt mér eitthvað til í aðstoð.
Aðstoð hans var ekki lítil því á
ótrúlega stuttum tíma kenndi
hann mér að skilja bókhald og
gera reikningsskil. Það var
sama hvenær maður hringdi í
hann með stór og smá vanda-
mál, hann gaf sér alltaf tíma til
að hjálpa, skipti þá ekki máli þó
hann sjálfur væri á kafi í vinnu
og tímaklemmu með sín verk-
efni. Þessi aukavinna varð að
bókhaldsskrifstofu með fulla
vinnu fyrir okkur Möllu. Árið
1999 flytjum við í Kópavog og
höldum þar áfram okkar rekstri,
gott þótti mér nú að geta litið
við á skrifstofunni hjá Mumma
og Guðmundu systur, hafa með
sér vínarbrauð, létta af sér
vandamáli bókhalds og fá ráð,
spjalla og hafa gaman í stutta
stund. Stundirnar með Mumma
voru alltaf stuttar. Rekstur bók-
haldstofu okkar Möllu hefði ekki
getað orðið jafn farsæl nema
fyrir ómetanlega aðstoð hans.
Mummi unni fjölskyldu sinni
mjög og eins og honum einum
var lagið sagði hann sögur af
börnum og barnabörnum þar
sem gaman og væntumþykja
skein í gegn.
Við hjónin vottum fjölskyldu
Mumma samúð og kveðjum góð-
an dreng með söknuði.
Jón Pétursson.
Í dag kveðjum við elskulegan
bróður minn, Guðmund Rúnar
Óskarsson, sem varð bráðkvadd-
ur 11. ágúst síðastliðinn. Þótt
andlát Mumma hafi borið brátt
að hafði hann verið veill fyrir
hjarta allt frá því hann fékk al-
varlegt hjartaáfall aðeins 37 ára
gamall. Á milli okkar bræðra
var alla tíð sterkur kærleiks-
strengur.
Við urðum fyrir þeirri sáru
reynslu ungir að missa móður
okkar eftir nokkurra ára erfið
veikindi.
Á þessum tíma áttum við
bræður um skeið okkar annað
heimili hjá móðurömmu og móð-
urafa. Nutum við kærleiks
þeirra og umönnunar á erfiðum
tíma eða allt þar til heimilishald
gat hafist á ný í Hamarsgerði,
sem var æskuheimilið, eftir að
faðir okkar kynntist Sigríði
stjúpmóður okkar. Inn á heim-
ilið komu þá þrjú börn Sigríðar
og síðan bættist hálfsystir okkar
við. Systkinahópurinn stækkaði
því ört á stuttum tíma og taldi
sex. Oft var því fjör á heimilinu
eins og gefur að skilja en allt
gekk þetta blessunarlega vel.
Við systkinin höfum haldið hóp-
inn og verið að hittast reglulega
í gegnum tíðina, oftar en ekki að
frumkvæði Mumma og Ragn-
heiðar.
Mummi var einstakur öðling-
ur. Hann var yfirvegaður í allri
sinni framgöngu, hlýr, bóngóð-
ur, vel greindur og með gott
skopskyn. Hann barði sér ekki á
brjóst eða fór um með hávaða
en allir hlustuðu þegar hann tal-
aði. Í umræðum kom glöggt í
ljós hversu fróður hann var um
margvísleg málefni og dró hann
oft fram nýjar hliðar á málum
sem öðrum hafði yfirsést. Hann
var ekki stóryrtur og talaði aldr-
ei illa um nokkurn mann. Alltaf
var gott að leita til hans um að-
stoð og til að fá ráðleggingar
enda einstaklega ráðagóður.
Þegar ég var í menntaskóla var
sumarhýran venjulega búin síðla
vetrar og lítið aflögu hjá for-
eldrum. Ég gat þá alltaf leitað
til bróður míns. Ávallt tók hann
mér vel og aldrei stóð illa á hjá
honum. Ekki taldi hann heldur
eftir sér að sjá um okkar mál
þegar við hjónin ásamt börnum
fluttum til Texas í tvö ár, er ég
var í framhaldsnámi. Ekki var
þá internetið komið til sögunnar
né rafræn þjónusta. Öll erindi
lítil sem stór tóku þá lengri tíma
en í dag.
Mummi og Ragnheiður áttu í
farsælu hjónabandi um 45 ára
skeið. Á milli þeirra ríkti kær-
leikur og gagnkvæm virðing.
Þau stóðu þétt saman og mynd-
uðu sterka heild. Börnin þeirra
þrjú eru öll frábærir einstak-
lingar sem hafa komist vel til
manns. Mummi var afar stoltur
af börnum sínum og talaði alltaf
um þau og fjölskyldur þeirra af
mikilli hlýju og væntumþykju.
Síðustu ár áttum við hjónin
þess kost að ferðast með
Mumma og Ragnheiði. Árið
2017 dvöldum við saman í Or-
lando á Flórída í um vikutíma.
Síðastliðið haust dvöldum við
saman í Villages á Flórída í
mánaðartíma. Þar nutum við
saman lífsins í góðu umhverfi og
þægilegu loftslagi við golfiðkun
og fleira. Við Síá virkilega nut-
um þess að vera með þeim
Mumma og Ragnheiði í þessum
ferðum. Minningarnar frá þess-
um ánægjulega tíma með þeim
hjónum er okkur nú enn dýr-
mætari en áður.
Við Síá sendum Ragnheiði,
Kristjáni, Sigurði, Guðrúnu
Ingu, tengdabörnum og barna-
börnum einlægar samúðarkveðj-
ur. Við vitum að þau munu
standa þétt saman á þessum erf-
iðu tímum og veita hvert öðru
styrk.
Með sorg í hjarta kveð ég
Mumma bróður minn sem var
mér svo kær. Blessuð sé minn-
ing hans.
Kristján.
Stundum er rætt um gæfu-
spor manna í lífinu. Slíkt gæfu-
spor tók ég, er ég gekk til sam-
starfs við kollega mína, Þorstein
Kristinsson og Guðmund R.
Óskarsson, í árslok 1986. Báðir
þessir heiðursmenn eru nú falln-
ir frá, Þorsteinn árið 2007 og
Guðmundur hinn 11. ágúst síð-
astliðinn. Samstarf okkar Guð-
mundar hafði þá verið á fjórða
áratug, samstarf og samvera
sem aldrei bar skugga á.
Í daglegum samskiptum
einkenndist framganga Guð-
mundar félaga míns og vinar af
yfirvegun og hógværð, en jafn-
framt var honum tamt að koma
auga á spaugilegu hliðar mál-
anna og var því oft glatt á hjalla
í kaffitímunum á skrifstofunni.
Eins og oft er hjá góðum sögu-
mönnum varð hann oft skot-
spónn í sögum sínum eins og til
dæmis er hann sagði frá eigin
afrekum í sundballettinum en
svo nefndi hann sundtíma með
eldri borgurum, sem hann
stundaði hin síðari ár.
Í störfum sínum var Guð-
mundur samviskusamur, glögg-
ur, réttsýnn og hjálpsamur fag-
maður. Þessara eiginleika
nutum við samstarfsfólk hans og
upp í hugann koma ótal skipti er
við sátum og skeggræddum ým-
islegt sem upp kom í amstri
dagsins og okkur þótti tilefni til
að leita álits á hvor hjá öðrum.
Verðmætastar eru þó minning-
arnar um kynnin og samvist-
irnar við góðan dreng sem mað-
ur hlakkaði til að hitta og eiga
dagleg samskipti við. Nú förum
við ekki fleiri ferðir til að kíkja á
prentara, en það sögðum við
gjarnan við samstarfsfólkið er
við skruppum út í hádeginu til
að fá okkur eitthvað í svanginn.
Stóllinn hans stendur nú eftir
auður, en bjartar minningar lifa
í hugskotinu og þakklæti fyrir
samstarfið og vinskapinn. Ég
votta Ragnheiði, börnum þeirra,
barnabörnum og öðrum ættingj-
um samúð mína.
Þorvaldur Þorvaldsson.
Kveðja frá bekkjarfélögum
í Bifröst 1965-67
Það voru daprar fréttir sem
okkur bekkjarfélögum bárust
þann 11. ágúst um að Guðmund-
ur Rúnar Óskarsson væri allur.
Þar með hafa 10 úr okkar sam-
heldna bekk kvatt og er aldeilis
skarð fyrir skildi.
Hugurinn hvarflar til hausts-
ins 1965. Hópur ungmenna er
mættur á Bifröst til tveggja ára
náms í Samvinnuskólanum. Það
er eftirvænting í loftinu og ný-
nemarnir finna sér stað og byrja
að laga sig að aðstæðum. Einn
af hópnum er fjölhæfur en hóg-
vær nítján ára Reykvíkingur
sem ekki fer mikið fyrir í upp-
hafi en ávinnur sér fljótt traust
bekkjarfélaganna og þegar kem-
ur að því að bekkurinn velji sér
leiðtoga fyrir næsta ár er valið
auðvelt. Guðmundur Óskars er
valinn og gegnir því hlutverki af
stakri prýði eins og við var að
búast.
Hann Guðmundur var á
margan hátt sérstakur og lífs-
reyndari en við hin yngri. Hann
var „sigldur“ – hafði heimsótt
framandi lönd á íslenskum skip-
um og sagði okkur, sem yngri
vorum og óreyndari, frá þeim
ferðum og atburðum þeim
tengdum. Hann hafði góða frá-
sagnargáfu, gott skopskyn og
bókstaflega á allan hátt, góða og
þægilega nærveru.
Það átti fyrir okkur báðum að
liggja að ævistarfið yrði að fást
við endurskoðun og reiknings-
lega aðstoð við fólk og fyrirtæki
– þar var nafni minn svo sann-
arlega á réttri hillu – talnag-
löggur með afbrigðum og reynd-
ist skjólstæðingum sínum vel.
Við áttum saman góða daga hjá
Endurskoðun SÍS og síðan, í
marga áratugi, á vettvangi fag-
félags okkar og það var æv-
inlega mannbætandi að hitta
nafna.
Bekkurinn okkar hefur um
langt skeið haft það fyrir venju
að hittast reglulega á veturna.
Svo mun vonandi einnig verða á
komandi vetri og þar munum
við bekkjarsystkinin rifja upp
kynnin og minnast okkar góða
félaga, sem kvaddi allt of
snemma.
Við sendum fjölskyldu Guð-
mundar okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur og óskum vini okk-
ar góðrar vegferðar á nýjum
slóðum.
Blessuð sé minning Guð-
mundar Rúnars Óskarssonar.
Guðmundur Jóelsson.
Gummi vinur eins og Guð-
mundur Rúnar var alltaf kall-
aður af okkur í fjölskyldunni í
Akraselinu lék stórt hlutverk í
lífi pabba okkar, Guðmundar
Skjaldar.
Þeir vinir kynntust ungir að
árum í Samvinnuskólanum Bif-
röst þar sem þeir voru báðir við
nám en þar þróaðist með þeim
dýrmæt vinátta sem fylgdi þeim
allt þeirra líf. Þeir voru nánast
sem bræður, ræddu saman sím-
leiðis ef þeir náðu ekki að hitt-
ast daglega og deildu bæði gleði
og sorg saman í gegnum allt.
Gummi vinur var einstaklega
traustur og góður maður og
aldrei bar skugga á vinskap
hans og pabba enda virðing og
gagnkvæmt traust ríkjandi á
milli þeirra alla tíð. Hann og
Gagga reyndust pabba og
mömmu ómetanlegir vinir í
veikindum pabba og fyrir það
erum við systkinin ævinlega
þakklát.
Það er gott til þess að hugsa
að þeir vinirnir eru nú samein-
aðir aftur og á erfiðum tímum
sem þessum er það viss huggun
að vita að pabbi tekur fagnandi
á móti sínum besta vini.
Elsku Gagga og börn, okkar
hugur er hjá ykkur.
Linda Björk
Guðmundsdóttir
Páll Ásgeir
Guðmundsson.
Við fráfall Guðmundar R.
Óskarssonar, löggilts endur-
skoðanda, er okkur efst í huga
eftirsjá og þakklæti. Þakklæti
fyrir að hafa notið vináttu hans
og mildi og eftirsjá nú þegar
lokið er skyndilega ljúfum og
ánægjulegum samskiptum við
hann í marga áratugi.
Þegar Ragnheiður kona hans
og fjórar hollsystur hennar úr
Hjúkrunarskólanum stofnuðu
með sér bridgeklúbb fyrir mörg-
um árum varð til fimm hjóna
samheldinn vinahópur. Auk
spilakvöldanna og spilaferðanna
var árlega stofnað til ferðalaga
hópsins innanlands og/eða utan
þar sem blandað var saman úti-
vist og skoðunarferðum sem og
menningu og glaðværð í bland
við góðan mat og drykk. Þar
lagði Guðmundur oft mikið til
enda var hann víðfróður listunn-
andi með mikla alhliða þekkingu
og ríka kímnigáfu.
Fyrir allmörgum árum fékk
Guðmundur alvarlegt hjartaáfall
sem mótaði líf hans að verulegu
leyti upp frá því. Hann var þó
fáorður um þetta og vildi alls
ekki láta eftirleik þessa áfalls
hindra sig í að njóta lífsins, nátt-
úru landsins og útiveru. Sérlega
eftirminnileg er ferð sem hóp-
urinn fór um Suðausturland fyr-
ir sex árum þegar m.a. var
gengið á hið sögufræga fjall
Laka.
Það var alsæll Guðmundur
sem sigraðist á því og naut stór-
kostlegs útsýnis þaðan þrátt fyr-
ir að eiginkonan teldi af mikilli
umhyggju fyrir honum hann
færast of mikið í fang.
Guðmundur var virtur endur-
skoðandi enda mikill fagmaður,
vandvirkur og skipulagður.
Vinnusemi hans var við brugðið
og eftir sjötugt hafði hann eng-
an áhuga á að setjast í helgan
stein. Sinnti hann starfi sínu allt
fram á hinsta dag. Það var því
ekki lítill fengur fyrir þann sem
Guðmundur Rúnar
Óskarsson