Morgunblaðið - 14.09.2020, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. SEPTEMBER 2020
✝ Halldóra HelgaÓladóttir fædd-
ist á Raufarhöfn
þann 5. júlí 1931.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
vangi þann 30.
ágúst 2020.
Hún var dóttir
hjónanna Óla Jón-
assonar 1896-1936
og Sigríðar Að-
albjargar Guð-
mundsdóttur 1910-1936. Þau
áttu tvö börn.
a) Guðmundur Ólason, 1928-
1962. Hann giftist Ragnheiði Lín-
dal Hinriksdóttur 1936 - 1961 og
áttu þau soninn Óla G. Guð-
mundsson, f. 7.10. 1961. Kona
Óla er Kristjana Björnsdóttir, f.
8.12. 1962. Börn þeirra eru
Ragnheiður Lilja Óladóttir, f.
21.7. 1985, Hulda Óladóttir, f.
2.4. 1987, og Júlía Óladóttir, f.
21.2. 2000.
b) Halldóra Helga Óladóttir f.
5.7. 1931.
Eftir fráfall foreldra Halldóru
fór hún til Rannveigar Laxdal
Lund 1890 - 1961 sem gekk henni
í móðurstað og Maríusar Jó-
hanns Lund 1880 - 1935. Þar ólst
hún upp með fimm börnum
Valberg, f. 1977. Synir þeirra eru
Alexander Þór Valberg, f. 25.6.
2009, og Gabríel Leó Valberg, f.
24.7. 2014. Sambýlismaður
Hönnu er Bjarki Freyr Gunn-
laugsson, f. 16.8. 1980. Synir
hans eru Elvar Ægir, f. 2007,
Daníel Óðinn, f. 2009, og Héðinn
Vili, f. 2012.
2) Oddný Gunnarsdóttir, f.
25.9. 1956. Fyrrum eiginmaður
hennar er Hörður Ernst Sverr-
isson, f. 1954. Börn þeirra eru 2a)
Gunnar Sverrir Harðarson, f.
8.4. 1978. Fyrrum eiginkona
hans er Lilja Björk Ketilsdóttir,
f. 1978. Dætur þeirra eru Sandra
Nótt Gunnarsdóttir, f. 23.7. 2000,
og Viktoría Mist Gunnarsdóttir,
f. 4.12. 2004. Sambýliskona
Gunnars Sverris er Heiða Lára
Aðalsteinsdóttir, f. 29.1. 1971.
Dætur hennar eru Steinunn Mar-
grét, f. 1999, og Erna María, f.
2002.
2b) Helga Kristín Harð-
ardóttir, f. 31.07.1987. Sambýlis-
maður hennar er Páll Orri Pét-
ursson, f. 12.04.1987. Synir
þeirra eru Gunnar Máni Pálsson,
f. 16.9. 2017, og Pétur Elí Páls-
son, f. 15.4. 2020.
Sambýlismaður Oddnýjar er
Egill Daníel Sigurðsson, f. 7.4.
1962. Börn hans eru Ástdís, f.
1997, Sigurður Daníel, f. 20.10.
1997, d. 11.11. 1997, og Stefán
Halldór, f. 1999.
Útför Halldóru fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 14. sept-
ember 2020, klukkan 13.
þeirra, Sveinbjörgu
Lúðvíku Lund 1910
- 1977, Grími Lax-
dal Lund 1914 -
1992, Þorbjörgu
Andreu Lund 1916 -
1960, Kristjáni
Árna Pétri Lund
1919 - 2002 og Mar-
íu Önnu Lund 1927 -
2016.
Árið 1951 giftist
hún Gunnari Stein-
grímssyni, f. 4.12. 1929, d. 4.10.
2002. Dætur þeirra eru 1) Sigríð-
ur Oddný Gunnarsdóttir, f. 3.9.
1950. Fyrrum eiginmaður henn-
ar er Hrafnkell Óskarsson, f.
1952. Dætur þeirra eru 1a)
Hrafnhildur Dóra Hrafnkels-
dóttir, f. 18.11. 1977. Fyrrum eig-
inmaður hennar er Elvar Ólafs-
son, f. 1977. Börn þeirra eru
Eyrún Alda Elvarsdóttir, f. 3.9.
2003, Andri Steinn Elvarsson, f.
1.10. 2006, og Freyja Björk Elv-
arsdóttir, f. 15.3. 2011. Sambýlis-
maður Hrafnhildar er Hólm-
steinn Bjarni Birgisson, f. 14.9.
1979. Börn hans eru Bjarni Þór,
f. 2003, og Rakel Ósk f. 2008.
1b) Hanna Margrét Hrafnkels-
dóttir, f. 17.6. 1981. Fyrrum eig-
inmaður hennar er Bjarki Þórir
Elsku mamma okkar.
Nú ertu búin að kveðja okkur
og líklega komin í faðminn hans
pabba. Margar minningar
streyma til okkar þegar hugsað er
til baka. Þú varst alltaf svo stór-
glæsileg og hæfileikarík, list-
hneigð og góður postulínsmálari.
Þú naust þess að hafa fallegt í
kringum þig og bar heimili ykkar
þess merki.
Mamma og pabbi hófu búskap
á Laufásvegi 10 og síðar á Loka-
stíg 16 en þar bjuggu einnig í
sama húsi amma Oddný og afi
Steingrímur. Síðar keyptu þau
hæð í Rauðagerði 12 en þar nutum
við systurnar þess að alast upp í
yndislegu umhverfi með skemmti-
legum nágrönnum. Skammt frá
heimilinu var hænsnabú og á
Sogaveginum var bóndi með kind-
ur og fylgdumst við systurnar
spenntar með sauðburðinum á
vorin. Milli Miklubrautar og Suð-
urlandsbrautar var rófu- og kart-
öflurækt ásamt svínabúi í gamla
Rauðagerðinu – sannkölluð sveit í
borg.
Foreldrar okkar festu kaup á
sumarbústaðalóð á Þingvöllum
árið 1966 og var það þeirra
draumastaður en í sveitinni undi
mamma sér vel og hafði gaman af
skógræktinni. Mamma hannaði
afskaplega fallegan arin í miðjum
bústaðnum. Arinninn var þakinn
íslenskum steinum, skreyttur
rósamynstri, sem mamma og
pabbi tíndu á ferðalagi um land-
ið.
Árið 1978 fluttu þau í Garða-
bæinn, að Hæðarbyggð 11. Húsið
var tignarlegt með stórum falleg-
um garði. Mamma og pabbi vörðu
öllum sínum frístundum í garðin-
um. Garðurinn var alltaf snyrti-
legur og þakinn fallegum sumar-
blómum sem hún ræktaði í
garðhúsinu sem pabbi smíðaði.
Árið 1994 fengu þau svo viður-
kenningu frá sveitafélaginu fyrir
fegursta garð Garðabæjar.
Mamma lærði postulínsmáln-
ingu og átti það hug hennar allan.
Málaði hún ótrúlegustu listaverk
sem hún gaf okkur systrunum og
barnabörnum. Vasar, veggmynd-
ir, matar- og kaffistell og fleiri fal-
legir hlutir komu á færibandi frá
mömmu – svo afkastamikil var
hún. Á efri árum fluttu þau að
Leiðhömrum í Grafarvogi og var
heimili þeirra alltaf sérlega glæsi-
legt og hlýlegt.
Elsku mamma, þú varst ótrú-
lega sterk kona og dugleg, glæsi-
leg og varst alltaf til staðar fyrir
okkur. Eigum yndislegar minn-
ingar um þig. Elskum þig elsku
mamma. Megi þú hvíla í friði.
Oddný og Sigríður (Sigga).
Elsku amma. við kveðjum þig
nú með sorg í hjarta og yndisleg-
um minningum. Við erum þakk-
látar fyrir að hafa haft tækifæri til
að heimsækja þig nokkrum sinn-
um og kvatt eftir að það varð ljóst
í hvað stefndi en kærust verður
minningin um viðbrögð þín þegar
þú heyrðir nöfnin okkar daginn
áður en þú fórst. Það var augljóst
að það var mikil ást þar að baki
þótt erfitt ættirðu með að hreyfa
þig og það sýndirðu svo sannar-
lega í gegnum árin. Heimsóknir til
ykkar afa Gunnars í Hæðar-
byggðina voru svo skemmtilegar.
Risastór verðlaunagarður með
gosbrunni, læk og heitum potti
veitti okkur ótal góðar leikstundir
og ekki skemmdu borðtennisborð
og sána fyrir. Það gat meira að
segja verið gaman að sópa bíl-
skúrinn! En bestu minningarnar
frá þeim tíma voru klárlega jólin.
Þið afi voruð svo dugleg að skapa
hátíðlega stemningu, m.a. með
postulínsdiskunum sem þú málað-
ir svo listilega sjálf.
Handverk og listir áttu svo vel
við þig og eftir standa fjölmargir
postulínsdiskar og vasar auk lista-
verksins uppi í sumarbústað sem
verður alltaf í uppáhaldi. Við eig-
um margar góðar minningar frá
bústaðnum en ein sú skemmtileg-
asta hlýtur að vera þegar 3 ætt-
liðir þrömmuðu eftir mjóum veg-
inum til að komast í bústaðinn,
með 3 metra háa skafla fyrir ofan
veg og ískalt vatnið fyrir neðan og
þú gerðir þér lítið fyrir og húkk-
aðir þér bara far með vélsleða upp
í bústað. Þú varst nefnilega alltaf
pínu töffari, eins og þegar þú
syntir í Þingvallavatni fyrir mörg-
um árum.
Eftir því sem árin liðu fór heils-
unni hrakandi en þú skapaðir þér
nýtt og hlýlegt heimili á hjúkrun-
arheimilinu Sóltúni þar sem þú
varst umvafin yndislegu starfs-
fólki og daglegum heimsóknum
frá dætrum þínum. Það skorti
ekki gott fólk í þínu lífi sem segir
einna mest um þig.
Þrátt fyrir allt varstu harðari
en flestir og ekkert á því að gefast
upp, eftir lungnabólgu varstu t.d.
komin í hárlagningu nokkrum
dögum seinna eins og ekkert væri
eðlilegra. Það var ekki líkams-
styrkurinn sem gerði þig að þeirri
kraftmiklu konu sem þá varst
heldur var það lífsviljinn og þrótt-
urinn sem gaf okkur nokkur auka-
ár með þér. En líkaminn þurfti á
endanum hvíld og eftir sitja frá-
bærar minningar. Við erum þakk-
látar fyrir allt sem þú gerðir fyrir
okkur og varst.
Minning þín mun lifa lengi.
Hrafnhildur Dóra og
Hanna Margrét.
Þegar ég lauk námi frá
Núpasveitarskóla við Kópasker
vorið 1962 var hvorki sjálfsagt né
einfalt að fá skólavist í framhalds-
skóla. Með hjálp góðra ættingja
og vina tókst þó að lokum að fá
skólavist fyrir mig í Vogaskólan-
um í Reykjavík, en þá höfðu þau
heiðurshjón Halldóra Óladóttir,
fóstursystir föður míns, og Gunn-
ar Steingrímsson boðið mér að
dvelja á heimili þeirra í Rauða-
gerði 12. Sigríður Oddný, eldri
dóttir þeirra, hafði þá verið sum-
arstúlka heima í Miðtúni. Hún
hafði það aðalstarfi að hafa ofanaf
fyrir Grími, yngsta bróður mín-
um. Mér var tekið opnum örmum
af allri fjölskyldunni frá fyrsta
degi. Gunnar og Halldóra höfðu
búið sér og dætrum sínum, Sigríði
og Oddnýju, yndislegt heimili, allt
bar merki um smekkvísi þeirra,
hvort sem það voru húsgögn,
myndir eða munir sem frænka
mín hafði keypt eða hannað sjálf.
Halldóra var ákaflega listfeng,
málaði á postulín m.a. myndir af
blómum og fuglum á lampa, vasa,
skálar og heilu matarstellin. Hún
var einnig mikil hannyrðakona og
saumaði sína fallegustu kjóla sjálf.
Ég reyndi að gera það sem ég
gat til að létta undir með heim-
ilisstörfin. Smá spölur var í fisk-
búðina, en styttra í mjólkurbúðina
og matvöruverslunina og þangað
fór ég fyrir frænku mína, svo oft
sem þörf var á. Mér var stundum
treyst til að ryksuga, en það varð
að vera vel gert svo frænka mín
væri ánægð með verkið. Á kvöldin
var horft á Kanasjónvarpið, t.d.
Bonanza-þættina. Oft fór ég með
þeim í bíó eða leikhús eða þá í
sunnudagsbíltúr eitthvað út fyrir
bæjarmörkin, til Hveragerðis, út
á Reykjanes eða til Þingvalla en
þar byggðu þau sér fallegan sum-
arbústað við vatnsbakkann. Oft
voru þau Oddný og Steingrímur
foreldrar Gunnars, svo og Halldór
bróðir Gunnars, með í för á Fíat-
inum þeirra, en Gunnar og Hall-
dóra áttu sjálf lítinn Daf og komu
m.a. á honum alla leið norður í
Miðtún í heimsókn til pabba og
mömmu og á æskustöðvar Hall-
dóru á Raufarhöfn.
Halldóra átti einn albróður,
Guðmund, eða Mumma, og þótti
ákaflega vænt um hann eins og
gefur að skilja. Það var henni því
mikið áfall er hann fórst þegar
síldarbáturinn Stuðlaberg sökk
með 11 manna áhöfn 1962. Slysið
tók hún svo nærri sér að hún gat
helst ekki um það talað. Guð-
mundur lét eftir sig eiginkonu og
einn son, Óla, og milli hans og fjöl-
skyldu Halldóru var náinn frænd-
skapur.
Faðir minn, Árni Pétur Lund,
tók að mestu leyti við búskapnum
í Lundshúsinu eftir að faðir hans
lést. Þá var pabbi 16 ára gamall.
Hann nefndi oft hve dugleg og
hjálpfús Halldóra systir hefði ver-
ið við að hjálpa honum, m.a. í hey-
skap þegar snögglega þurfti að
taka saman. Þá var Halldóra
mætt – þegar í stað – eitthvað sem
pabba líkaði alla tíð.
Gunnar lést um aldur fram, á
73. aldursári, og nú er frænka mín
einnig farin til betri heima, þreytt
eftir nokkuð langa og erfiða
sjúkralegu. Að leiðarlokum sendi
ég allar mínar bestu hugsanir til
þeirra heiðurshjóna Gunnars og
Halldóru og dætra þeirra og
þakka öll þeirra elskulegheit við
Miðtúnsfjölskylduna.
Kristinn Lund.
Foreldrar Halldóru, Óli Jónas-
son og Sigríður Guðmundsdóttir,
tóku saman í Leirhöfn á Mel-
rakkasléttu og þar fæddist þeim
sonurinn Guðmundur 1928. Þau
fluttu til Raufarhafnar og byggðu
húsið Bakka 1930. Þar fæddist
Halldóra og fékk nafn móður-
ömmu sinnar. Raufarhöfn var í ör-
um vexti; Norðmenn ráku þar
síldarverksmiðju, mikil umsvif og
atvinnuvon. Þá herjuðu berklar
um allt land og 1936 létust úr þeim
bæði Óli og Sigríður, hann í febr-
úar og hún í september. Eftir
stóðu tvö munaðarlaus börn; Guð-
mundur eða Mummi og Halldóra,
þá 5 ára gömul. Guðmundur fór til
Valdimars móðurbróður síns og
Kristínar konu hans á Raufar-
höfn.
Á Raufarhöfn skáru tvö hús sig
úr; stóra Búðin sem brann 1956 og
Lundshúsið, tveggja hæða timb-
urhús þar sem ábúendur Raufar-
hafnar bjuggu. Árið 1936 stóð svo
á að ábúandinn, Maríus Lund,
hafði látist árinu áður og stóra
Lundsheimilið í höndum ekkjunn-
ar Rannveigar Lund. Þar bjó
einnig Jósefína, systir Maríusar,
orðlögð gæðamanneskja. Mér var
sagt að þær mágkonur, Rannveig
og Jósefína, hafi saman ákveðið að
taka Halldóru litlu að sér. Yngsta
barn Rannveigar, María Anna,
var þá 7 ára en önnur börn upp-
komin – og þó; Þorbjörg, tvítug
dóttir hennar, lá berklaveik á spít-
ala og átti þaðan ekki afturkvæmt.
Auðvitað hefur það snert strengi í
hjarta ömmu minnar að vita af
foreldralausu barni af berkla
völdum. En hvað um það; í Lunds-
húsinu var Halldóru tekið opnum
örmum og hjá Rannveigu, nýju
mömmu sinni, fékk hún holu til að
kúra í og alla þá ást og umhyggju
sem amma mín gat veitt – og það
var ekki svo lítið þar sem Rann-
veig Lund var annars vegar. Á
þessum árum sá Árni Pétur faðir
minn að miklu leyti um búskap
móður sinnar og með komu Hall-
dóru eignaðist hann systur sem
honum var alla tíð mjög kær;
Halldóra systir.
Að æskuárum liðnum fór Hall-
dóra til náms í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur; hefur átt að fulln-
uma sig í fræðunum en sagt var að
það jafnaðist á við húsmæðranám
að vera í vist hjá frú Rannveigu
Lund. Í Lundshúsinu rak hún
með miklum myndarbrag gistihús
og greiðasölu í fjöldamörg ár. Í
Reykjavík kynntist Halldóra
manni sínum, Gunnari H. Stein-
grímssyni, og vakti það athygli er
hann kom sjálfur fljúgandi til
Raufarhafnar að hitta kærustuna
sem átti stuttan stans þar heima
áður en hún flutti alfarið suður.
Gunnar var viðskiptafræðingur
og skrifstofustjóri hjá O. Johnson
og Kaaber í 45 ár; glæsimenni og
einstakur öðlingur. Saman bjuggu
þau sér einkar falleg heimili, síð-
ast einbýlishús við Leiðhamra.
Gunnar lést 4. október 2002, and-
lát hans kom á óvart – hann bar
með sér hreysti og fágaða fram-
komu til síðasta dags. Í minning-
argrein um hann nefndi ég ein-
læga væntumþykju þeirra hjóna
til foreldra minna og okkar
bræðra í Miðtúni. Mikill var miss-
ir Halldóru. Hún bjó áfram í Leið-
hömrum, málaði myndir og hvert
postulínið á fætur öðru sem m.a.
prýðir heimili okkar hjóna.
Elsku Sigga og Oddný. Þið vor-
uð móður ykkar til halds og
trausts allt til hins síðasta. Mið-
túnsfjölskyldan sendir ykkur öll-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi og varðveiti Hall-
dóru frænku mína.
Níels Árni Lund.
Halldóra Helga
Óladóttir
Það var vorið ’69,
sem ég hitti mann,
sem varð tíu árum
síðar tengdafaðir
minn, það var hlýlegur maður.
Ég hafði ráðið mig vinnumann í
Ásakot, hafði öll mín bernskuár
verið við bústörf eftir því sem
hæfði barni og unglingi fyrir
vestan. Þar vestra höfðu verið
köld vor undanfarin ár, ég heyrði
að sunnlensku fólki fannst þetta
hart vor.
Ég var að líta til kinda, með
Eygló systur Ragnars Braga,
þegar ég hitti hann. Þarna sá ég
Ragnar Bragi
Jóhannesson
✝ Ragnar BragiJóhannesson
fæddist 30.9. 1926.
Hann lést 14.8.
2020.
Útför Ragnars
Braga fór fram
22.8. 2020.
mann sem teymdi
við hönd hvítan hest
og fór sér hvergi
óðslega. Sem Vest-
firðingur hafði ég
ekki kynnst hestum,
hafði þá hugmynd
að sunnanlands
væri nóg af hestum.
Taldi líka víst að
þeim væri riðið í
sprettum til flestra
verka.
Þegar ég svo hitti manninn var
hann fremur fámáll, fann þó tíð-
arfarinu allt til foráttu. Hann
taldi betra að rölta með hest í
taumi við sauðburðarstússið en
þeytast á fullri ferð. Þetta var Bói
í Ásakoti sem ég hitti þá í fyrsta
sinn.
Ég kynntist honum hægt og
rólega þetta sumar, hann gat ver-
ið glettinn og kátur, en hæglátur
flestar stundir. Húsbóndi minn
var faðir hans Jóhannes, ekki
voru þeir feðgar líkir í lund og
háttum, en báðir fjölhæfir, eftir
því sem gerðist hjá sveitamönn-
um. Bói í Ásakoti var listfengur
smiður og vandvirkur við alla
hluti svo af bar.
Um árabil stundaði hann smíð-
ar, hann hafði ungur lært til
slíkra hluta austur á Hólmi í
Landbroti og um tíma í Reykja-
vík. Ekki er ég viss um að launin
hafi alltaf verið reiknuð til fulls
við þau störf sem hann vann fyrir
vini og ættingja. Flestir eða allir
hlutir hafa staðist tímans tönn,
enda vandað vel til verka. Alveg
sama var hvort var fínvinna eða
húsasmíði, viðgerðir véla eða
hvað annað sem til féll, hann
hafði gott lag á öllu. Eins og fleiri
ungir Tungnamenn fór hann á
fjall, sem kallað var, í fjárleitir á
Kili.
Nær samfellt fór hann þrjátíu
ár í leitir, lengst af í eftirsafn sem
Tungnamenn kalla. Þessar ferðir
voru honum minnisstæðar, síð-
ustu mánuði sem hann lifði
minntist hann oft á fjallferðirnar.
Hann hafði hjá sér mynd af Þórði
Kárasyni frá Litla-Fljóti, enda
var sá þekkti hagyrðingur fyrir-
liði eftirsafnsmanna um árabil.
Á efri árum fór Bói að skera út
í tré, var jafnan til þess tekið
hvað nákvæmni og vandvirkni
einkenndi allt sem hann lagði
hönd á. Hagyrðingur var hann
snjall, en flíkaði lítt utan fjöl-
skyldu og nánustu vina.
Það var honum mikið áfall og
missir þegar kona hans, Dísa í
Ásakoti, féll frá, enda voru þau
hjón samhent.
Undanfarið síðasta ár hafði
hann búið á Sólvöllum á Eyrar-
bakka, ekki var honum létt að yf-
irgefa æskuheimili sitt. Hann
undi þó vel og varð fljótt sáttur
og þakklátur fyrir þá umönnun
sem til boða stóð. Bói var öllum
kær, bæði grönnum sem og sveit-
ungum.
Hann var söngelskur og lag-
viss, hafði mjög fallega rödd og
söng tenórinn af mikilli list, hafði
á yngri árum tekið þátt í leiklist á
vegum ungmennafélagsins.
Mörgum kostum var sá maður
gæddur þótt ekki væri hann sjálf-
ur að hampa sínu. Hlédrægni var
hans fylgikona alla tíð.
Magnús Halldórsson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt
að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og hve-
nær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks
hvaðan og klukkan hvað útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn. Ætlast er
til að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður, en
ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni
undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
skal senda hana með æviágripi í
innsendikerfinu. Hafi æviágrip
þegar verið sent er ráðlegt að
senda myndina á netfangið minn-
ing@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar