Morgunblaðið - Sunnudagur - 01.11.2020, Síða 22

22 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1.11. 2020
LÍFSSTÍLL
okkur í vinnunni voru að frestast,
þannig að ég fékk leyfi úr vinnu og
hugðist fara út til hennar í þrjár vik-
ur í mars. Ég bjóst við að vera þarna
í nokkrar vikur, en daginn eftir að ég
kom út lokaðist flugvöllurinn og öllu
flugi var aflýst. Ég endaði því á að
vera þarna í þrjá mánuði, fram í
miðjan júní,“ segir Guðjón.
„Allir skólar voru lokaðir og það
varð allt mjög ruglingslegt varðandi
námið mitt í byrjun, en eitthvað var
kennt á netinu,“ segir hún.
„Við gátum lítið farið út úr húsi,
enda er Istanbúl stórborg og mikil
mannmergð. Svo voru takmarkanir í
gangi, eins og grímuskylda,“ segir
hann.
Þannig að þið hafi virkilega náð að
kynnast vel, lokuð inni alla sólar-
hringinn í þrjá mánuði!
„Já, algjörlega. Og við vildum ekki
sleppa hvort öðru. Við vorum alveg
viss um það,“ segir Guðjón og Ayça
tekur undir það.
Vorum aljörlega tilbúin
Hvernig kom það til að þið ákváðuð
að gifta ykkur svona fljótt?
„Ástæðan var ekki sú að ég gæti
þá flutt til Íslands, heldur vorum við
tilbúin til að vera fjölskylda. Við
vildum helga okkur hvort öðru.
Hjónaband er ekki léttvægt; hjón
þurfa að vilja vera skuldbundin og
bera ábyrgð hvort á öðru. Eftir þrjá
mánuði innilokuð saman sáum við að
við vorum enn í takti og við rifumst
aldrei. Við bjuggum okkur til venju-
legt og gott líf í þessu litla rými,“
segir Ayça.
„Við vissum líka að það yrði auð-
veldara fyrir öll okkar framtíðar-
plön, að vera gift. Það spilaði líka inn
í en við vorum algjörlega tilbúin,“
segir Guðjón.
Það reyndist þrautin þyngri að fá
öll tilskilin leyfi og ekki gerði kór-
ónuveiran þeim auðveldara fyrir.
„Það voru alls konar stofnanir lok-
aðar á þessum tíma. Við þurftum að
fylla út form og ég þurfti að fá öll
mín skjöl þýdd á tyrknesku. Svo
þurftum við líka að fara í blóðprufu,“
segir hann og segir að undirbúning-
urinn hafi tekið um mánuð.
Þegar stóra stundin rann upp,
þann 28. maí síðastliðinn, fór parið
prúðbúið til sýslumanns í Istanbúl.
„Ekki einu sinni foreldrar mínir
fengu að vera viðstaddir, því það var
lokað á milli bæja vegna Covid og
þau máttu því ekki koma til borg-
arinnar,“ segir hún.
„Þau reyndu að sækja um undan-
þágu en var synjað. Þau vildu svo
gjarnan vera þarna og sýna mér
stuðning. Ég talaði við pabba í síma
og heyrði hvernig rödd hans brast.
Það var svo sorglegt. Kannski finnst
manni líka svona merkilegar stundir
með fjölskyldunni enn mikilvægari á
tímum kórónuveirunnar,“ segir
Ayça.
Rétt hjá dómshúsinu var hár-
greiðslukona og gat því Ayça látið
gera sig fína fyrir stóru stundina.
Þau fóru í sparifötin, en segja það
hafa verið erfitt að finna spariföt þar
sem flestar búðir voru lokaðar. Ayça
fann að lokum hvítan kjól og Guðjón
fór í bláa skyrtu og svartar buxur.
„Athöfninni var svo streymt beint
svo fjölskyldur okkar gætu fylgst
með,“ segir hann og nær í brúðar-
myndirnar.
„Það var ljósmyndari þarna á
staðnum. Við máttum ekki koma
með neinn með okkur. Við vorum
með tvö vitni,“ segir Guðjón og seg-
ist Ayça hafa þekkt konuna, en ekki
manninn.
„Þetta eru svolítið fyndnar mynd-
ir, en þetta var gert í frekar miklum
flýti,“ segir hann og bætir við að þau
hyggist halda brúðkaupsveislu
næsta sumar.
Biðtími og óvissa
Næst á dagskrá hjá nýgiftu hjón-
unum var að komast heim til Ís-
lands.
„Það gekk á ýmsu og við sendum
endalausa tölvupósta og það var fátt
um svör. Við reyndum að hafa sam-
band við sendiráðin,“ segir hún.
„Þetta er flókið mál, en reglurnar
í Tyrklandi eru svoleiðis að embætt-
ismenn ríkisins, eins og foreldrar
hennar, eru með sérstakt vegabréfs-
leyfi til að ferðast. Hún var með það
leyfi líka sem dóttir þeirra, en bara
til 25 ára aldurs og hún var nýorðin
25 ára,“ útskýrir Guðjón.
Fékk hún ekki strax leyfi til að fá
að búa á Íslandi, sem konan þín?
„Maður myndi ætla það, en það
virkar ekki þannig! Það tekur yfirleitt
að minnsta kosti sex mánuði að fá það
leyfi. Þetta er þungt í vöfum hjá Út-
lendingastofnun.Við leituðum allra
leiða til þess að geta ferðast saman til
Íslands, en að öllu jöfnu ætti að vera
auðvelt að fá vegabréfsáritun. Þær
umsóknir eru hins vegar meðhöndl-
aðar af danska sendiráðinu, sem var
mjög strangt með veitingar á vega-
bréfsáritunum nálægt hápunkti
fyrstu bylgju faraldursins. Ég lá því í
nokkra daga yfir EES-reglugerðum
til þess að kanna nákvæmlega hver
réttindi okkar voru,“ segir hann og
segir þetta stuttu útgáfu sögunnar.
Það fór að lokum svo að Guðjón
fór einn heim til Íslands því vinnan
beið og auk þess mátti hann ekki
dvelja lengur en þrjá mánuði í Tyrk-
landi. Tíminn var búinn.
„Ég var í marga daga að prenta út
alls kyns plögg og lenti á ýmsum
veggjum,“ segir Guðjón og loks
mánuði síðar fékk Ayça leyfi til að
koma til Íslands.
„Þegar allir pappírar voru tilbúnir
gekk þetta nokkuð fljótt fyrir sig og
hún var komin hingað í júlí. En þessi
biðtími var óþægilegur og sér-
staklega óvissan,“ segir hann.
„Ég var svo fegin að komast til
hans því ég var með áhyggjur og all-
ir í kringum mig með áhyggjur. Það
voru ýmsar tilfinningar í gangi,“
segir Ayça.
Heppin á hverjum degi
Það urðu svo fagnaðarfundir hjá
ungu hjónunum í Keflavík þegar
Ayça lenti loks á Íslandi. Ayça flutti
beint inn til Guðjóns, sem býr í íbúð
ásamt bróður sínum og kærustu
hans. Ayça hefur notað tímann til að
venjast nýju umhverfi og kynnast
fjölskyldu hans og vinum.
„Svo fengum við okkur hvolp,
hann Flóka. Hann er íslenskur fjár-
hundur,“ segir Ayça og brosir breitt.
„Þetta er allt nýtt fyrir mér, en
Guðjón á svo stóra fjölskyldu og ég
er ekki vön því. Það gerir allt lífið
svo fallegt,“ segir hún.
Ayça ætlar að byrja að læra ís-
lensku og hyggst eyða vetrinum í
það.
„Þar sem maðurinn minn er ís-
lenskur mun ég aldrei hætta að læra
um Ísland og menninguna. Fólkið
hér er mjög hjálpsamt og landið er
fallegt. Fjölskylda hans hefur stutt
við bakið á okkur og þau eru mjög
elskuleg. Ég er því mjög þakklát.
Mér finnst ég vera heppin á hverjum
degi,“ segir Ayça og segir framtíðina
óskrifað blað. Hún hyggst jafnvel
fara í meistaranám seinna meir.
Nú eigið þið hvolp, eru barneignir
á dagskrá?
„Já, eftir einhver ár. Ekki alveg
strax,“ segja þau bæði í kór.
„Kórónuveiran er erfið en hún gaf
okkur samt góðan tíma saman,“ seg-
ir Guðjón og segir hann fjölskyldu
sína hafi tekið Ayça opnum örmum.
Guðjón, sem er á kafi í tónlist, seg-
ir Ayça vera með góða söngrödd og
hvetur hann hana til að æfa sig að
syngja.
Elskar hann allt í þínu fari?
„Já, ég er mjög heppin. Og ég
elska allt í hans fari,“ segir hún og
þau brosa hvort til annars.
Guðjón og Ayça giftu sig í Istanbúl í
maí. Enginn mátti vera viðstaddur
nema tveir grímuklæddir vottar.
Brúðkaupinu var streymt beint svo
fjölskyldur þeirra gætu fylgst með.
Ljósmynd/Úr einkasafni
’ Fólkið hér er mjöghjálpsamt og landiðer fallegt. Fjölskyldahans hefur stutt við
bakið á okkur og þau eru
mjög elskuleg. Ég er því
mjög þakklát. Mér
finnst ég vera heppin á
hverjum degi.