Morgunblaðið - 13.11.2020, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2020
✝ Eiríkur Gunn-arsson fæddist
í Reykjavík 3. apríl
1950. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 4. nóv-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru þau Gíslína
Erna Einarsdóttir
og Gunnar Haukur
Eiríksson. Systkini
Eiríks eru Ragnar
Georg, Már, Einar, Sveinn, Al-
dís, Hulda og Örn Gunn-
arsbörn.
Eiríkur kvæntist Báru Jens-
skólanum í Reykjavík, einnig
hafði hann lokið sjókokknum.
Síðar fékk hann meistarabréf í
bifvélavirkjun. Hann tók starfs-
samning sem bifvélavirki hjá
vélaverkstæðinu Kistufelli og
vann þar þangað til hann hóf
störf hjá Toyota, Olíudreifingu
og síðustu árin á vinnumarkaði
var hann hjá Loftorku.
Útför Eiríks verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag, föstu-
daginn 13. nóvember 2020, og
hefst athöfnin klukkan 13. Í
ljósi aðstæðna verða einungis
nánustu aðstandendur við-
staddir.
Streymi verður á facebook
undir Jarðarför Eiríks Gunn-
arssonar.
https://tinyurl.com/yyaopppa
Virkan hlekk á streymið má
einnig nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
dóttur hinn 29. maí
1971. Dætur þeirra
eru þær Erna
María og Hrönn.
Erna María er gift
Höskuldi Erni Lár-
ussyni og börn
þeirra eru Salka
Ósk, Hekla Ósk og
Sævar Leon.
Hrönn er gift Har-
aldi Bjarma Páls-
syni og börn þeirra
eru Ísabella Þóra, Davíð Páll og
Eiríkur Bjarmi.
Eiríkur brautskráðist úr bif-
vélavirkjun í maí 1974 frá Iðn-
Elsku pabbi minn er nú far-
inn á vit ævintýranna í sum-
arlandið.
Ég er enn ekki búin að ná því
elsku pabbi að þú sért floginn
frá okkur, ég er svo heppinn að
hafa átt þig að og þú varst allt-
af til staðar alveg sama á
hverju dundi í mínu lífi. Er líka
svo glöð að hafa fengið að leiða
þig og vera hjá þér þegar þú
kvaddir okkur, óbyggðirnar
kölluðu og þú varðst að gegna
þeim. Stórt skarð hefur mynd-
ast sem ég mun reyna fylla í
með fallegum minningum.
Ég á svo margar góðar og
yndislegar minningar af öllum
ferðunum okkar innanlands, ut-
anlands og bara í kaffispjalli í
sófanum og mun varðveita þær
hjá mér og láta minningarnar
lifa áfram um ókomna tíð.
Þú varst svo mikill baráttu-
kall og réttsýnn í alla staði en
þú gast líka verið þrjóskur sem
þurs og það elskaði ég líka við
þig. Er enn að ylja mér á þeim
minningum sem við vorum að
rifja upp saman viku áður en þú
kvaddir um ferðirnar og uppá-
tækin okkar, eins þegar ég var
barn, hlógum við mikið að því
þegar ég faldi mig á bak við þig
í Þórsmörk því einn af kunn-
ingjum þínum hræddi mig og
þú varst nú ekki lengi að stappa
í mig stálinu, það var nú ekki
oft sem ég varð skelkuð en þú
varst nú ekki lengi að redda
því.
Einnig varst þú yfirleitt
sendur til að ræða við mig þeg-
ar ég var búin að gera eitthvað
af mér og mamma var komin
með nóg, alltaf náðir þú til mín
og byrjaðir allaf eins, settist á
rúmið mitt horfðir á mig og
sagðir, Erna María mín, vertu
nú til friðs við hana mömmu
þína og það gerist oft því þau
voru ófá uppátækin mín. Þú
varst mér alltaf góður faðir og
yndislegur vinur og alltaf gat
ég leitað til þín og verið hrein-
skilin og sagt hlutina með mín-
um orðum, ég er svo þakklát
fyrir þá góðu foreldra sem ég
fékk í vöggugjöf, þú settir alltaf
fjölskylduna í forgang og alltaf
var hægt að treysta þér fyrir
öllu. Takk fyrir að hafa verið til
staðar og gefið okkur öllum
góðar minningar og verið ynd-
islegur afi í alla staði. Ég gæti
skrifað svo margar góðar og fal-
legar minningar, mun varðveita
þær, geyma og segja öllum frá
þeim sem vilja heyra skemmti-
legar sögur af pabba mínum
sem var stór og sterkur karakt-
er sem og hrókur alls fagnaðar
og klettur okkar í gegnum súrt
og sætt. Elska þig endalaust og
minningin um þig mun ekki
dvína í mínu hjarta. Ég mun
standa við þau loforð sem þú
tókst af mér.
„Erna María, engan mon-
keybuisness.“
Læt hér texta sem Höskuld-
ur samdi fylgja með:
Á sólríkum degi þú lagðir af stað,
er slokknaði lífsins kraftur.
Með tárvotum augum um það ég bað
að hitta ég fengi þig aftur.
Og erfiða baráttu háðir þú harður
en á endanum þvarr svo þinn máttur.
Ég veit að þú verður okkur
varnargarður,
það er þinn einlægi háttur.
Daginn, sem myrkrið kom yfir
Daginn, sem ljósið skall á
Daginn, sem deyr en þó lifir
Daginn, sem þú fórst mér frá.
Þín uppátækjasama dóttir,
Erna María.
Eiríkur bróðir minn er látinn.
Mig langar að rifja upp minn-
ingabrot sem koma í hug minn.
Eiríkur átti bláan Ford, hús-
bíl, sem öll börnin í fjölskyld-
unni muna eftir sem flotta bíln-
um. Hann gaf heitt kakó í
bílnum þegar var kalt í fjöl-
skylduútilegunni sem við fórum
í saman í mörg ár, Eiríkur og
Bára saman, alltaf sem eitt.
Ég man þegar Eiríkur ákvað
að gleðja frændsystkini sín og
kom klæddur í jólasveinabún-
ingi á aðfangadag, hvílík gleði
og hamingja hjá börnunum að
jólasveinninn skyldi koma í
heimsókn. Hann gerði svo
margt til að gleðja börnin því
þau og svo síðar barnabörnin
voru hans líf og yndi.
Eins þegar við hittumst sam-
an á gamlárskvöld í Heiðarsel-
inu og Eiríkur var búinn að út-
búa sérstaka hólka fyrir
sýningu, raðaði svo hólkunum
upp götuna og kveikti í þeim
hverjum á fætur öðrum, þetta
var ógleymanlegt kvöld.
Eiríkur tók algjörlega að sér
að sjá um leiði foreldra okkar.
Hann var alltaf tilbúinn með
ljósakrossinn og geymana til
þess að það myndi loga ljós á
aðventunni og alltaf mætti hann
á milli jóla og nýárs að athuga
geyminn og sjá hvort það væri
ekki allt í lagi. Bara núna síðast
í september var hann mættur
með Báru og Huldu til að laga
steininn og gera allt fínt áður
en veturinn kæmi.
Þegar maðurinn minn veikist
úti á Tenerife árið 2019 var Ei-
ríkur tilbúinn til þess að koma
út og aðstoða mig. Ég átti bara
að hringja í hann og hann
myndi koma. Þegar við vorum
komin heim hringdi hann til að
láta mig vita að hann myndi
koma á miðvikudögum í kaffi og
það stóð allt. Allan tímann sem
Hafsteinn var veikur kom hann
til að eiga spjall þar sem við
ræddum allt milli himins og
jarðar, mest um börnin og
barnabörnin.
Ég minnist þess líka að Ei-
ríkur skipulagði ferð til Te-
nerife í janúar á þessu ári.
Hann fékk auðvitað Báru, Ernu
Maríu og Hrönn - stelpurnar
eins og hann kallaði þær - með
sér í það. Þær fundu út verð og
hótel og á endanum fóru Ragn-
ar og Gugga með ásamt Góa og
þetta varð hin skemmtilegasta
ferð sem gladdi Huldu mjög því
hún átti engan veginn von á
neinu. Hún hafði stungið upp á
að fara út að borða í tilefni
dagsins og bjóst aldrei við því
að fá tvo bræður sína og mág-
konur auk stelpnanna til að
vera öll saman úti í 10 daga.
Þetta var allt gert í leyni eins
og hægt var til að gleðja Huldu,
en þau voru búin að ferðast
mikið saman bæði innan- og ut-
anlands í mörg ár og hún ein af
stelpunum hans.
Þetta eru örlítil minningar-
brot um Eirík bróður minn.
Hann var hrjúfur en ljúfur og
ekki maður margra orða, fram-
kvæmdi og gladdi og stóð við
orð sín. Núna er hann kominn í
ferðalagið sem liggur fyrir okk-
ur öllum og ég óska honum
góðrar ferðar og þakka fyrir
allar samverustundirnar og
minningarnar.
Ég veit að stelpurnar hans
halda vel utan um hver aðra í
missinum ásamt tengdasonum
og barnabörnum.
Aldís Gunnarsdóttir (Allý).
Eiríkur mágur minn er látinn
eftir erfiða baráttu við illvígan
sjúkdóm sem hann tókst á við
með miklu æðruleysi og kjarki.
Mig langar að minnast okkar
dýrmætu kynna sem spanna
meira en hálfa öld. Hugurinn
reikar aftur til þess tíma þegar
ég hitti Eirík í fyrsta skipti.
Það var árið 1968, ég var þá 10
ára gömul. Bára stóra systir
mín kynntist Eiríki þegar þau
unnu saman í Straumsvík og
urðu ástfangin, 18 ára gömul.
Það voru allir spenntir á litla
heimilinu í Gnoðarvoginum þeg-
ar til stóð að Bára kæmi með
nýja kærastann í heimsókn til
að kynna hann fyrir fjölskyld-
unni. Ég gleymi þeirri stund
aldrei, Eiríkur standandi í and-
dyrinu, hávaxinn, myndarlegur,
eldhress og kátínan skein úr
andlitinu. Ég var undrandi á því
hvað hann var ófeiminn, gat
spjallað mikið og ég kunni strax
vel við hann. Fljótlega komst ég
að því að Eiríkur átti yndislega
foreldra og stóran eldhressan
systkinahóp. Eiríkur og Arnar
pabbi náðu strax vel saman og
þeir áttu sameiginlegt áhuga-
mál, bílaviðgerðir. Síðar eftir að
mamma varð ekkja urðu Eirík-
ur og Maggi stjúpi mestu mátar
og hittust oft. Það má t.d. nefna
vikulegu Kiwanisfundina og
enska boltann í sjónvarpinu
sem þeir horfðu á saman og þá
var nú fjör. Mamma lét lítið fyr-
ir sér fara því ekki mátti trufla
þessa heilögu stund.
Elsku mágur minn var hress
í framkomu, með sterkar skoð-
anir og mikla kímnigáfu. Hann
átti það til að vera stríðinn á
sinn einstaka hátt og það var
aldrei nein lognmolla í kringum
hann. Hann var sterkur karakt-
er, vinnusamur og ég bar alltaf
mikla virðingu fyrir honum. Ei-
ríkur gat stundum virst hrjúfur
á yfirborðinu en undir niðri var
hann einn mesti ljúflingur sem
ég hef kynnst um ævina. Hann
reyndist mér og börnunum mín-
um alltaf vel og okkur þótti af-
skaplega vænt um hann.
Eiríkur var stoltur af fjöl-
skyldu sinni og þau voru honum
allt. Eiríkur og Bára kunnu
sannarlega að lifa lífinu. Þau
ferðuðust öll sumur á húsbíln-
um. Margar voru ferðirnar inn í
Þórsmörk og um hálendið.
Einnig voru utanlandsferðirnar
óteljandi. Fjölskyldan og vinir
voru þá oft með í för og þá var
nú kátt á hjalla.
Eiríkur var greiðvikinn. Þau
eru óteljandi skiptin sem hann
gerði við bílinn minn. Bíllinn
minn átti það stundum til að
bila á versta tíma og þá var nú
gott að leita til Eiríks.
Fyrir 17 árum bjó ég hjá
systur minni og mági um mán-
aðartíma yfir jólahátíðina með-
an ég var að bíða eftir að fá af-
henta íbúð sem ég festi kaup á.
Ég leitaði til þeirra í vandræð-
um mínum og þau tóku mér
opnum örmum inn á heimili sitt.
Hjá þeim var notalegt að vera,
góður heimilismatur og mér leið
eins og dekraðri dóttur.
Með söknuði og þakklæti fyr-
ir allar góðu stundirnar kveð ég
þig elsku mágur. Minning um
góðan mann mun lifa áfram í
hjörtum okkar.
Elsku Bára og fjölskylda, ég
samhryggist ykkur innilega.
Kærleiksrík kveðja
Ingibjörg Þóra (Inga).
Með sorg í hjarta kveðjum
við vinahópurinn nú góðan fé-
laga, Eirík Gunnarsson. Margt
hefur verið spjallað, brallað,
brasað og þrasað.
Ekki voru menn alltaf sam-
mála í kaffisopanum í „athvarf-
inu“ um menn og málefni svo
sem enska boltann, Vaðlaheið-
argöngin og pólitíkina.
Við sem köllum okkur „Víða-
vini“ söknum nú vinarins sem
var potturinn og pannan í ferða-
lögunum, sumarbústaðaferðun-
um og öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur. Einstaklega hand-
laginn og hjálpsamur hvort sem
hann var að huga að bifreiðum
eða aðstoða við skemmtana-
stjórnun með söng og gleði.
Hann var þessi vinur sem kunni
að virkja í hjörtunum þrá
hann vildi hjá viskunnar brunni
með voninni skynja og sjá.
Hann var hér á veginum staddur
og vinunum sýndi hann tryggð,
en núna í kyrrð er hann kvaddur
og kveikir í sálunum hryggð.
Hér var hann í vinanna liði
með visku hins einlæga manns,
en nú er hann farinn í friði
og fögur er minningin hans.
(Kristján Hreinsson)
Elsku Bára og fjölskylda,
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þórhallur, Hjördís,
Eyjólfur, Ingibjörg,
Guðmundur Heiðar,
Kristín og Hannes.
Eiríkur
Gunnarsson
✝ Friðrik Sig-urðsson fædd-
ist 22. maí 1957 á
Akureyri. Hann
lést í Noregi 25.
október 2020. For-
eldrar hans voru
hjónin Sigurður
Kristófer Árnason
skipstjóri, f. 7.
febrúar 1925, d.
18. nóvember 2007,
og Þorbjörg J.
Friðriksdóttir hjúkrunarkenn-
ari, f. 25. október 1933, d. 12.
apríl 1983. Bræður Friðriks eru
Steinar, f. 13. sept. 1958, d. 13.
nóv. 2019, Árni Þór, f. 30. júlí
1960, Þórhallur, f. 7. ágúst
1964, og Sigurður Páll, f. 10.
september 1968.
Friðrik kvæntist 1982 Mar-
gréti H. Eydal, félagsráðgjafa,
f. 8. júlí 1958. Þau skildu árið
2015. Börn þeirra eru Hrefna,
f. 14. apríl 1983, Sindri Már, f.
28. nóv. 1988 og Brynjar Þór, f.
22. júlí 1992. Sambýliskona
um og tók við starfi fram-
kvæmdastjóra Kísilverksmiðj-
unnar við Mývatn og síðar
stýrði hann sambærilegum
rekstri í Kína um tíma. Hann
snéri aftur til starfa í sjávar-
útvegi árið 1995 og stýrði þró-
unarsviði Íslenskra sjávaraf-
urða hf., m.a. með verkefnum í
Namibíu og á Kamtsjatka. Fjöl-
skyldan flutti til Þrándheims í
Noregi árið 2000 og þar hefur
Friðrik búið og starfað síðan,
fyrst og fremst á sviði fiskeld-
ismála, nú síðast sem ráðgjafi
hjá INAQ as.
Friðrik bjó að víðtæku neti
samstarfsfólks í rekstri, rann-
sóknum og þróun innan fisk-
eldis og framleiðslu sjávaraf-
urða í Noregi, á Íslandi og
mörgum öðrum löndum.
Atorka hans og fagmennska
gerði hann að eftirsóttum ráð-
gjafa á þessu sviði víða um
heim. Friðrik var mikill áhuga-
maður um og hafði yfirburða-
þekkingu á tónlist, ekki síst
jazz-tónlist, og eignaðist marga
góða vini meðal þekktra jazz-
tónlistarmanna á Norður-
löndum og víðar.
Útför Friðriks fer fram frá
Havstein kirkju í Þrándheimi í
dag, 13. nóvember 2020, kl. 13.
Brynjars er Karol-
ine Skjevik. Sam-
býliskona Friðriks
undanfarin ár er
Celia Regina Sim-
as.
Foreldrar Frið-
riks hófu búskap á
Akureyri þar sem
hann fæddist en
þau fluttu búferl-
um til Reykjavíkur
þegar Friðrik var
ársgamall. Friðrik og bræður
hans ólust upp í Smáíbúða-
hverfinu og í Hlíðunum. Hann
lauk stúdentsprófi frá MH 1978
og stundaði síðan nám í sjáv-
arlíffræði við háskólana í Berg-
en og Þrándheimi, þaðan sem
hann lauk cand.real.-prófi með
áherslu á fiskeldi. Að námi
loknu fluttust Friðrik og Mar-
grét til Íslands þar sem Friðrik
tók við starfi framkvæmda-
stjóra Landssambands fiskeld-
isstöðva og starfaði að fiskeld-
ismálum þar til hann söðlaði
Það er höggvið mikið skarð í
hóp okkar fimm bræðra nú þeg-
ar Friðrik er fallinn frá, tæpu
ári eftir að Steinar bróðir okkar
varð bráðkvaddur. Þeir voru
elstir, Frikki og Steini, fæddir
hvor á sínu árinu og voru jafnan
nefndir í sömu andrá, svo sam-
rýndir voru þeir í æsku.
Það er stundum erfitt að átta
sig á þeim aðstæðum sem lífið
færir manni, ekki síst á svona
stundum þegar menn á besta
aldri hverfa yfir móðuna miklu
á snöggu augabragði.
Hugur minn hefur reikað
mikið til æskuáranna að und-
anförnu. Ég var þriðji í röðinni
á fjórum árum og þeir Frikki og
Steini ætluðu sér aldeilis að sjá
um uppeldi þriðja bróðurins og
þá gat gengið á ýmsu. Annars
voru þeir ólíkir bræður, Frikki
var yfirvegaðri og tók hlutverk
sitt sem frumburðar alvarlega,
Steini var uppátækjasamari og
stjórnaði gjarnan ferðinni í
bernskubrekum þeirra. Ég leit
þó alltaf upp til þeirra beggja,
þeir tóku líka málstað minn og
kenndu mér margt. Svo liðu
æskuárin og við héldum allir ut-
an til náms. Við Frikki vorum
báðir í Noregi og áttum auðvelt
með að vera í sambandi á þeim
tíma sem hvorki farsímar né
tölvur greiddu samskipti fólks.
Mér er sérlega minnisstætt eitt
skipti að ég heimsótti hann í
Bergen og við fórum saman á
jazz-tónleika.
Hann var forfallinn jazzisti
og vissi allt sem vert var að vita
um jazz, þekkti mann og annan
á því sviði og gat miðlað af yf-
irburðaþekkingu sinni út í hið
óendanlega. Innlifun hans í
jazzinn var við brugðið og það
var gaman að fylgjast með hon-
um njóta tónlistarinnar. Hann
flæktist líka víða um lönd til að
sækja tónleika og notaði tæki-
færið þegar hann var í vinnu-
ferðum að rækta tónlistar-
áhugann.
Friðrik var almennt glað-
sinna, jafnan skoðanafastur og
lá ekki á sjónarmiðum sínum til
manna og málefna. Í gegnum
menntun sína og störf í fiskeldi
og sjávarútvegi hafði hann
áunnið sér virðingu og traust
meðal samstarfsfólks í þeim
greinum og hann var eftirsóttur
ráðgjafi. Margir úr þeim hópi
hafa minnst Friðriks fyrir elju-
semi, fagmennsku og hversu ós-
ínkur hann var á ráð til þeirra
sem til hans leituðu, að deila
með öðrum úr reynslusjóði sín-
um.
Eftir að Friðrik fluttist aftur
til Noregs urðu samverustundir
strjálli og stundum fannst okk-
ur hinum að hann væri eins og
þeytispjald milli landa, svo mik-
ið hafði hann að gera þegar
hann heimsótti Ísland, svo
marga þurfti hann að hitta.
Kannski var það bara til marks
um það hve hratt hann lifði. En
alltaf var hann fullur af eldmóði
að vinna að framförum á sviði
fiskeldis og leita að tækifærum
til framtíðar. Við sem tengdust
honum nánum böndum vissum
vel að undir yfirborði ákveðni
og stefnufestu var Friðrik að
mörgu leyti viðkvæmur og til-
finningaríkur. Hann glímdi á
köflum við veikindi, bæði á sál
og líkama, en hafði að undan-
förnu verið á ágætum stað í líf-
inu og naut sín í starfi.
En maður fær seint skilið allt
í þessu lífi eða lesið inn í hug-
arheim jafnvel manns nánustu.
Dýpstu samúð votta ég
Hrefnu, Sindra Má, Brynjari
Þór, Margréti og Celiu. Kærum
bróður fylgja friðarkveðjur inn í
birtu sumarlandsins.
Þinn bróðir
Árni.
Friðrik
Sigurðsson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginkonu
minnar, móður, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
HERDÍSAR GUNNLAUGSDÓTTUR
HOLM,
Helgadal, Mosfellsbæ,
sem lést þriðjudaginn 13. október.
Hreinn Ólafsson
og fjölskylda