Morgunblaðið - 13.11.2020, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. NÓVEMBER 2020
✝ Anna H. Sig-urjónsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 19.
febrúar 1930. Hún
lést á Hrafnistu
Laugarási 29. okt.
2020.
Foreldrar henn-
ar voru Anna Sig-
ríður Sveinsdóttir
Scheving, f. 11.10.
1901, d. 30.7. 1975,
og Sigurjón Hansson, f. 14.2.
1902, d. 6.5. 1994. Systkini
Önnu eru: Sveinn Scheving, f.
1924, d. 1942, Hans Ragnar, f.
1927, d. 2013, maki Ingibjörg
Guðbjörnsdóttir, f. 1929, d.
2008, Þráinn, f. 1940, maki
Ruth Fjeldsted, f. 1939, Sveinn
Scheving, f. 1942, maki Kristín
Björk Scheving Pálsdóttir, f.
1943.
Anna giftist 17.12. 1955 Sam-
úel Kr. Guðnasyni, f .13.7. 1924,
d. 2.8. 2011.
Dætur þeirra: 1) Hrönn
Scheving, f. 23.8. 1950, maki
Björn Björnsson, f. 26.1. 1948.
Þeirra börn: a) Heida Hrönn, f.
2.2. 1970, maki Erlingur Jóns-
son, f. 29.8. 1971. Synir Heidu
Hrannar eru Viktor Hrannar
Sigurjónsson, f. 7.7. 1992, og
Kristinn Snær Sigurjónsson, f.
7.7. 1992. b) Björn Björnsson, f.
börn: a) Theódóra, f. 21.7.
1983, maki Anton Sigurjónsson,
f. 21.7. 1980, þeirra börn: Júl-
íana Dís, f. 12.7. 2006, Max
Tristan, f. 23.2. 2010, og Emma
Natalía, f. 7.12. 2011. b) Samúel
A. Scheving, f. 29.7. 1988, maki
Sólveig Ragna Jónsdóttir, f.
14.2. 1988, sonur þeirra: Hilm-
ar Scheving, f. 15.11. 2017.
Anna ólst upp í Vestmanna-
eyjum fram á unglingsaldur en
fjölskyldan flutti síðan til
Reykjavíkur. Bjó á Laugavegi
67 um miðbik aldarinnar en
þau hjónin fluttust vestur á
Suðureyri við Súgandafjörð
1959 og bjuggu til 1962. Eftir
það bjuggu þau í Ljósheimum
12 en lengst af bjuggu þau í
Fellsmúla 6 og síðustu æviárin í
Sóleyjarima 21.
Anna var sjómannskona,
mest heimavinnandi. Vann sem
ung kona í Bernhöftsbakaríi,
fór í Húsmæðraskólann í
Reykjavík og starfaði seinna
við verslunarstörf í Raftækja-
stöðinni og síðar við aðstoð og
þrif á Dalbraut og í Rétt-
arholtsskóla. Hún starfaði lengi
í Kvenfélaginu Öldunni.
Anna var mikil hannyrða-
kona.
Útför Önnu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 13. nóvember
2020, kl. 13.
Vegna aðstæðna verður að-
eins nánasta fjölskylda við-
stödd.
Streymt verður frá athöfinni:
https://tinyurl.com/y5bjg7xu
Virka slóð á slóð má nálgast
https://www.mbl.is/andlat
24.8. 1972, synir
hans eru: Björn
Guðmundur, f.
21.9. 1998, og
Gunnar Helgi, f.
31.7. 2001. c) Ást-
hildur Björnsdótt-
ir, f. 12.7. 1975,
maki Eiríkur Jóns-
son, f. 4.10. 1970,
þeirra börn: Rík-
harður Aron, f. 4.1.
2001, og Rebekka
Rut, f. 29.8. 2002. d) Ingibjörg
Anna, f. 6.12. 1980, maki Guð-
mundur Líndal Pálsson, f. 27.4.
1977, þeirra börn: Kristófer
Daði, f. 1.4. 2003, Gabríel Leó,
f. 23.7. 2009, Ísabella Rós, f.
13.8. 2010, og Sigursteinn Ísak,
f. 11.3. 2014.
2) Kristín Viktoría, f. 11.3.
1955, maki Kjartan Viðarsson,
f. 15.10. 1955. Þeirra börn: a)
Kristinn Viðar, f. 9.7. 1980,
maki Guðný Hulda Ingibjörns-
dóttir, f. 12.4. 1983, dætur
þeirra: Viktoría Hildur, f. 24.8.
2007, og Emilía Katrín, f. 20.7.
2011. b) Anna Lilja, f. 13.9.
1985, maki Magnús Ingi Magn-
ússon, f. 8.2. 1985, sonur
þeirra: Kjartan Leó, f. 11.8.
2020.
3) Bára Scheving, f. 21.4.
1959, maki Kjartan S. Guð-
jónsson, f. 10.12. 1958. Þeirra
Elsku mamma. Það er komið
að kveðjustund, síðasta árið
reyndist þér erfitt, hefðir helst
viljað vera heima.
Við systur eigum þér svo
mikið að þakka, alltaf til í að
passa fyrir okkur, sauma eða
prjóna á barnabörnin og lang-
ömmubörnin, enda léku hann-
yrðir í höndum þínum. Þú varst
alltaf tilbúin fyrir okkur.
Hringdir í okkur daglega og
jafnvel oftar til að fá fréttir af
okkur.
Fellsó og Sóló voru alltaf
eins og umferðarmiðstöð, alltaf
allir velkomnir, og ekki vantaði
upp á veitingarnar.
Þið pabbi voruð einstaklega
barngóð, enda löðuðust öll börn
að ykkur, ófáar gistinætur, úti-
legur og veiðiferðir með ömmu
og afa.
Þú elskaðir að horfa á fréttir
á báðum rásum, handbolta, fót-
bolta og spennumyndir í sjón-
varpinu.
Núna ertu komin til pabba,
við biðjum að heilsa og nú getið
þið dansað saman inn í eilífðina.
Við kveðjum þig með miklum
söknuði, blessuð sé minning þín
elsku mamma.
Þínar dætur,
Hrönn, Kristín (Ditta)
og Bára.
Elsku amma mín.
Við brölluðum margt saman,
ferðalög, útilegur, ég var oft
hjá þér meðan afi var á sjónum
og oftar en ekki koma upp
margar minningar úr eldhúsinu
í Fellsó. Ég hjálpaði þér að elda
og við bökuðum saman. Vín-
arbrauðin með sultunni. Mér
hefur aldrei þótt sulta sérstök
en þá gerðum við oft nokkra
kanilsnúða úr afgangsdeiginu,
bara handa mér. Mér er minn-
isstæð bílferð, þú varst að
keyra mig heim. Peugeot 309 ef
ég man rétt, rauður. Þá var ek-
inn Skeiðarvogur, ljós yfir
Miklubraut og upp brattan
Réttarholtsveginn. Þú gafst allt
í og við þutum upp, ég man
hvað mér þótti það aðdáunar-
vert en var smeykur á sama
tíma. Svo sagðir þú við mig:
„Hún amma er sko algjör refur
í umferðinni.“ Og ég var ótrú-
lega ánægður með þig. Amma
refur í umferðinni! Svo varstu
alltaf svo góð við okkur afa.
Fyrir hverja veiðiferð smurt
nesti ofan í köflóttu töskuna.
Og ég skal viðurkenna það að
stundum var ég spenntari fyrir
því hvað kom upp úr töskunni
en veiðinni. Kökur, heimabak-
aða brauðið og kaffi fyrir afa.
Hefði viljað geta létt betur und-
ir með þér og stytt þér stundir
síðustu mánuðina en það var
allt svo erfitt í ljósi aðstæðna.
Hvíldu þig nú, amma mín, takk
fyrir allt. Við smyrjum nestið
okkar sjálf núna.
Kristinn Viðar.
Elsku besta amma mín.
Þegar ég fékk þær fregnir að
þú værir farin yfir í sumarland-
ið varð mér létt, en á sama tíma
leið yfir því að hafa ekki getað
kvatt þig. En ég veit að afi tek-
ur vel á móti þér með opinn
faðm og suðusúkkulaði úr ís-
skápnum.
Mér þykir afskaplega vænt
um það að hafa getað hitt þig í
sumar og segja þér frá því að
ég væri að fara að eignast lítinn
strák.
Ég á svo margar fallegar
minningar af þér og þessar lýsa
þér svo vel. Það lék allt í hönd-
unum á þér. Ég man í hvert
sinn sem þú og mamma voruð
að sauma á mig kjól. Ég var
alltaf svo hrædd um að títu-
prjónarnir myndu stinga mig
en þú hughreystir mig með að
segja að einhver yrði afskap-
lega skotinn í mér í kjólnum.
Ég var samt alveg jafn hrædd
um að fá títuprjóninn í mig,
þótt ég hafi róast í smá stund.
Svo ég tali nú ekki um að veiða
títuprjónana úr mottunni fyrir
framan saumavélina, svo afi
fengi þá ekki í ilina.
Í einu af fjölmörgum skiptum
sem ég var hjá þér sem barn og
þú spurðir hvað mig langaði í.
Ég svaraði um hæl að mig lang-
aði nú í þeyttan rjóma, taldi
mig vita að þú yrðir ekki við
þeirri bón, þar sem mamma
hefði nú ekki látið undan því.
Ég var ekki búin að sleppa orð-
inu þegar þú varst byrjuð að
þeyta rjómann í hrærivélinni.
Hef sjaldan verið jafn hissa og
jafn glöð á sama tíma. Mig
grunar að þetta hafi verið
augnablikið sem ég áttaði mig á
því að það var ýmislegt sem
mátti hjá ömmu og afa sem
maður fékk ekki að gera heima
fyrir. Enda var það nú oft sem
ég fékk að gista þegar ég tók
upp á því að klæða mig úr og
skríða undir sæng og heimta að
fá að gista. Mamma var nú ekki
par ánægð með þessa aðferð,
en lét þó einstaka sinnum und-
an eftir að amma hneykslaðist
yfir því af hverju blessað barnið
mætti nú ekki gista. Það sem
var látið eftir manni!
Oftar en ekki tókum við spil
fyrir kvöldkaffi og það var ein-
staklega gaman að ná þér með í
spilin, því þú máttir eiginlega
ekki við því að setjast niður.
Alltaf að bardúsa eitthvað. Þú
hafðir samt orð á því að vinna
ekki afa of oft í einu í rommí
því hann gat orðið svo tapsár.
Það þótti mér fyndið. Það var
ekki jafn fyndið þegar afi tap-
aði. Þá var yfirleitt komið gott
og hætt að spila. Það var líka
eins gott að hann hefði ekki
fengið títuprjón í tána fyrr um
kvöldið, þá hefði friðurinn verið
allur úti.
Einu sinni var ég að horfa á
umferðina út um svefnherberg-
isgluggann í Fellsó, og spurði
þig af hverju sumir bílar væru
með gul ljós en aðrir hvít? Þú
svaraðir að það væri af því að
þú færir út á nóttunni og settir
gular perur í bílana sem væru
ljóslausir. Bættir svo við að ég
ætti að fara að sofa því klukkan
væri svo margt. Ég hlýddi þér
og vildi ekki halda þér vakandi
fyrst þú ættir eftir að fara út að
skipta um perur. Það var naum-
ast hvað amma var dugleg. Allt-
af á fullu allan sólarhringinn.
Ætli þú sért ekki núna að
setja perur í ljóslausu bílana í
sumarlandinu og leyfa afa að
vinna þig í rommí.
Elska þig til tunglsins og aft-
ur til baka. Sjáumstumst, þín
ömmustelpa.
Anna Lilja.
Elsku amma mín. Þú varst
besta amma sem nokkurt
barnabarn hefði getað kosið
sér. Þú varst góður vinur, pass-
aðir okkur alltaf þegar þú gast
og leyfðir okkur að gista hjá
þér í tíma og ótíma, alveg sama
hversu gömul við vorum. Og þú
varst „partner-in-crime“ þegar
á þurfti að halda!
Ég fór ófáar ferðirnar með
ykkur afa um landið, yfirleitt á
Peugeot af nýjustu gerð, með
hústjaldið í skottinu og það var
alltaf gaman. Ég lærði heilmik-
ið um landið okkar á spjalli
okkar í bílnum í gegnum árin
og ég er ævinlega þakklát fyrir
allar þessar góðu stundir.
Ég fæ oft nostalgíuköst þeg-
ar kemur að mat sem ég fékk
hjá þér elsku amma; einfaldir
hlutir eins og rauðu pylsurnar,
Cheerios með „blárri“ mjólk
(heima var annaðhvort undan-
renna eða léttmjólk og það er
bara ekki eins), hakk og spa-
gettí (þar sem hakkið var bara
kryddað með salti og pipar,
þykkt með hveiti og skvettu af
sósulit bætt í svo þetta liti bet-
ur út), skatan, kaffitíminn fyrir
svefninn (iðulega með heima-
bökuðu) ásamt einum umgangi
af rommý eða veiðimanni … og
við pössuðum okkur oftast að
vinna afa ekki því hann var svo
tapsár! Ég man líka vel eftir
því þegar þú spurðir mig
hversu lengi ég syði ýsuna.
Ég svaraði þér að ég léti
suðuna koma upp og léti svo
fiskinn út í og setti pottinn á
borðið. „Ha?!“ sagðir þú … „ég
læt hana alltaf sjóða í 20 mín-
útur eins og kartöflurnar!“
Jólin voru líka ævintýri lík-
ust í æsku og ég verð að við-
urkenna að það myndaðist stórt
tómarúm í mínu hjarta þegar
þú hættir að hafa pláss fyrir
okkur öll og við fórum að vera
hver fjölskylda í sínu horni, það
var bara alls ekki eins. Ákveðin
jólalög minna mig t.d. ennþá á
þig og afa og jólin í Fellsó.
Þegar þú greindist með hinn
ömurlega sjúkdóm alzheimer
kom ég iðulega í heimsókn til
þín til að spjalla um gamla
tíma, því einmitt þar virtist þér
líða vel. Þar var ekkert hik,
engar endurtekningar, enginn
pirringur … bara frásagnar-
gleði og hamingja gamla tím-
ans. Á þessum heimsóknardög-
um sátum við stundum í 2-3
tíma og spjölluðum um allt milli
himins og jarðar og rifjuðum
upp skemmtilegar stundir.
Stundum kom ég við á Metró
og keypti handa þér uppáhalds-
skyndibitann þinn, hamborgara
og franskar, sem þú borðaðir
með bestu lyst, þótt matgrönn
værir. Svo vissi ég alltaf að þér
leið vel og varst í góðu skapi
þegar þú sagðir: „Voðalega ertu
í fallegri kápu/peysu/jakka
Heida mín.“ Í mörgum þessara
spjallstunda okkar lærði ég
margt um þig og afa sem ég
hafði aldrei heyrt áður.
Bjögga systir sendi mér fal-
lega lesningu um það bil sem ég
var að setjast niður til að koma
þessum hugleiðingum á „blað“,
en hún er svona:
„My mind still talks to you
and my heart still looks for you.
But my soul knows you’re in a
better place.“ (Ég tala enn við
þig í huga mér og hjarta mitt
leitar enn að þér. En sál mín
veit að þú ert komin á betri
stað.) Þessi setning lýsir því
fullkomlega hvernig mér líður
þessa dagana, ég sakna þín svo
mikið en er samt svo þakklát
fyrir að baráttunni skuli vera
lokið.
Hvíldu í friði elsku amma
mín, sjáumst seinna í sumar-
landinu.
Þín
Heida.
Elsku amma í Sóló.
Eins erfitt og það var að
heyra af andláti þínu er ég á
sama tíma þakklát fyrir að erf-
iðleikar þínir eru á enda. Ég
þakka fyrir öll þau ár sem ég
hafði með þér, þótt það sé alltaf
hægt að segja að samveru-
stundirnar hafi ekki verið nógu
margar.
Minningarnar eru margar
sem ég á með þér og afa og eru
þær flestar frá því þið bjugguð
í Fellsó. Það var mjög skrítið
þegar þið fluttuð þaðan, þá gát-
um við ekki haldið áfram að
kalla ykkur ömmu og afa í
Fellsó eins og undanfarin 40 ár
eða svo. Við vorum hins vegar
ekki lengi að finna ný nöf-
n…amma og afi í Sóló og var
því vel tekið.
Þegar þið fluttuð í Sóló var
ég orðin fullorðin og komin með
börn og var alveg yndislegt að
heimsækja ykkur með þau. Það
var alltaf tekið á móti mér og
mínum með opnum örmum og
þú varðst ekki róleg fyrr en
kaffi og meðlæti var komið á
borðið og allir byrjaðir að gæða
sér á kræsingunum (möndlu-
kökuna áttir þú yfirleitt til enda
í miklu uppáhaldi). Þú varst
alltaf tilbúin að hlusta á sög-
urnar okkar og hvað hafði drifið
á okkar daga. Sýndir börnunum
alltaf mikinn áhuga og áttir
alltaf til gotterí fyrir þau og dót
til að leika með. Lengi vel, og á
meðan getan var til staðar,
prjónaðir þú sokka og vettlinga
á öll langömmubörnin þín. Eng-
um átti að verða kalt.
Á meðan ég sit og hlusta á
uppáhaldstónlistina þína leyfi
ég huganum að reika aftur til
þín og þeirra hamingjustunda
sem ég átti hjá þér og afa. Tár-
in sem renna við endurminning-
arnar eru hamingjutár því mér
leið alltaf vel hjá þér og ykkur.
Hjá ykkur átti ég skjól. Nú er-
uð þið bæði sofnuð hinum langa
svefni en ég veit að þið verðið
alltaf hjá mér. Takk fyrir allt!
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hvíl í friði elsku amma,
þín
Ingibjörg Anna (Bjögga).
Hjartkæra mágkonan mín er
farin yfir móðuna miklu þangað
sem leið okkar allra liggur að
lokum.
Hún fæddist á fyrri hluta síð-
ustu aldar, eina dóttir foreldra
sinna en miðbarn 5 systkina.
Hennar ánægja í lífinu fólst í
að liðsinna öðrum, enda alltaf
til þjónustu reiðubúin.
Það fékk ég að reyna á eigin
skinni þegar ég, ung og óreynd
sveitastúlka, kom inn í fjöl-
skyldu hennar nokkru eftir
miðja síðustu öld. Alltaf var
hún reiðubúin til að aðstoða
mig og leiðbeina mér til dæmis
varðandi heimilishald í borg
sem reyndist vera mjög frá-
brugðið því lífi sem ég þekkti
úr sveit.
Hún kenndi mér allt varð-
andi undirbúning á komu frum-
burðarins og einnig umönnun
ungbarna. Kenndi mér hvað
væri eðlilegt og hvað ekki við
heilsu barnanna, enda hafði hún
sjálf fætt þrjú börn á þessum
tíma.
Ég minnist þess að þegar ég
á sínum tíma leitaði mér vinnu
sem ég fékk reyndar fyrir
hennar tilstilli en hafði ekki
vísa pössun fyrir þriggja ára
barnið mitt, þá taldi hún það
ekki eftir sér að koma og sækja
drenginn minn innan úr Voga-
hverfi og lengst „vestur í bæ“
eins og það hét þá, hafa hann
hjá sér yfir daginn og skila hon-
um að kvöldi.
Foreldrum sínum var hún
stoð og stytta þegar aldurinn
færðist yfir þá, eins og vænta
mátti.
Þegar elli kerling tók að
leika heilsu móður hennar
grátt, þá tók hún heimili for-
eldra sinna upp á sína arma og
annaðist það af kostgæfni. Í
nokkuð mörg ár eftir að móðir
hennar lést sinnti hún öllum
þörfum föður síns uns hann
komst á elliheimili.
Sem sjómannskona hafði hún
í mörg horn að líta. Það kom í
hennar hlut, eins og flestra eig-
inkvenna sjómanna, að annast
börn og bú og sjá um daglegan
heimilisrekstur meðan heimilis-
faðirinn var langdvölum við
störf sín á sjó, ásamt því að
leggja til heimilisins með vinnu
utan þess. Sjálfvirk þvottavél
var ekki staðalbúnaður á hverju
heimili í þá daga, hvað þá annað
sem nú þykir ómissandi á
hverju heimili og margt fleira
og því gat vinnudagurinn orðið
langur.
Hún lagði í vana sinn að
sauma og prjóna sjálf mestallan
fatnað á sig og dæturnar og
ýmsa fleiri ef svo bar undir,
enda lék allur saumaskapur í
höndum hennar og ekki fóru
barnabörnin varhluta af því.
Hún gjörnýtti allan fatnað,
saumaði endalaust upp úr öðr-
um flíkum, „venti“ slitnum úlp-
um og kápum og saumaði nýtt á
börnin.
Hún var barn síns tíma sem
lærði snemma að bjarga sér,
því þá var ekki hægt að kaupa í
búð allt sem hugurinn girntist.
Undir það síðasta á meðan
eiginmaður hennar lifði, þrotinn
af kröftum, þá lét hún ekki sitt
eftir liggja, orðin háöldruð, en
gat átt það til að vera búin að
sinna ýmsum þörfum hans áður
en starfsmenn heimahjúkrunar
mættu á svæðið.
Þarfir annarra voru alltaf í
fyrirrúmi.
Svona var þessi elsku mág-
kona mín.
Hún var ein af hinum hljóð-
látu hetjum hversdagsins.
Við fjölskyldan sendum ykk-
ur öllum, dætrunum, tengda-
sonunum, börnunum, barna-
börnunum og barnabarnabörn-
unum einlægar og hlýjar sam-
úðarkveðjur um leið og við
þökkum elsku Gógó samfylgd-
ina í gegnum lífið.
Ruth og Þráinn.
Tekkklukkan í stofunni slær
með þýðum hljómi. Sjómanna-
lagasyrpa með Fóstbræðrum á
fóninum. Ígulker og kórall á
hillu. Fagurblátt veggfóður. Við
erum aftur orðin börn og komin
í Fellsmúlann til Gógóar föð-
ursystur okkar. Minningarnar
streyma úr hugskotinu þegar
við kveðjum uppáhaldsfrænku
okkar.
Gisting í Felsó með kvöld-
kaffi og notalegheitum, sofið á
bedda við hliðina á hjónarúm-
inu. Afmælisveislur fyrir stóra
sem smáa með kaniltertu og
rasptertu sem tóku öllu öðru
fram. Lautarferðir með Ther-
Anna H.
Sigurjónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar