Iðjuþjálfinn - 01.01.2018, Page 18

Iðjuþjálfinn - 01.01.2018, Page 18
18 fór fram svolítið öðruvísi en það gerir í dag. Okkur voru sendir fyrirlestrar á videó- spólum, sem komu stundum og stundum ekki og sífelld verkefnavinna sem send var út með hraðpósti. En þetta var lífsreynsla, við náðum þessu“, rifjar Ingibjörg upp. „Við fórum tvisvar út í lotur og vorum á stúdentagarði í fyrra skiptið en í leigu- íbúðum í seinni lotunni. Við upplifðum ógleymanleg ævintýri og þar má bara vísa í greinarnar sem Ebba hefur skrifað í blaðið, um mörg þeirra. Hópurinn var náinn enda margar okkar búnar að fylgjast að alveg frá upphafi“, bætir hún við. „Ég vann á Sjúkrahúsi Reykjavíkur en hætti þegar sameiningin varð við Landspítalann árið 2001. Þá voru ekki allir sammála um stöðu fagsins innan spítalakerfisins. Mér fannst við eiga að hafa þar hærri sess“, útskýrir hún. Eftir þetta lagði Ingibjörg rækt við sjálfa sig og hóf síðan kennslu við Háskólann á Akureyri í mars 2003, þá fyrst sem aðjúnkt og fékk lektorsstöðu um haustið. „Ég hafði áður verið stundakennari frá árinu 1999. Frá fastráðningu var ég umsjónarkennari vettvangsnáms, allt þar til ég hætti árið 2009. Mér þótti mjög skemmtilegt að kenna, og að vera svona „flugkennari“, fljúga á milli, en stundum varð mikið álag á þéttpökkuðum viðverudögum því auk kennslunnar voru fundir, viðtöl, praktískur undirbúningur að kennslu sem þurfti að sinna. Mestur lestur og undirbúningur var þó unninn fyrir sunnan. Eftir hrunið þá fannst mér vera komið nóg,“ segir Ingibjörg. Aðspurð nánar um af hverju hún ákvað að hætta svarar Ingibjörg að það hafi ekki einungis verið vegna hrunsins „heldur líka að setja átti kennsluna í fjarnám með áherslu á tölvusamskipti og – tækni og ég er með takkafóbíu. Ég sá það strax að þetta myndi ekki eiga við mig og sagði upp með mjög löngum fyrirvara. Ég hef þó verið stundakennari tengt vettvangsnámi þangað til í vetur til að halda tengslum við fagið. Þurfti þá að lesa greinar og faglitteratúr til að fylgjast með framgangi náms og stéttarinnar. Ingibjörg hefur ekki látið deigan síga við að mennta sjálfa sig meira. „Ég er einnig með diplóma í viðskiptum og rekstri frá árinu 2004. Það var þegar ég ætlaði að fara að gera eitthvað ofboðslega merkilegt eftir langt starf á spítalanum. Kannski að setja upp eitthvað sjálfstætt, fara í rekstur. Alltaf gott að hafa nokkrar háskólagráður!“, segir hún. MIKILVÆG VERKEFNI Á SVIÐI ÖLDRUNARÞJÓNUSTU Starfssvið Ingibjargar var lengi vel í öldrunarþjónustunni þó það hafi ekki verið ætlun hennar í upphafi. „Þegar maður fór í meistaranámið úti átti að tilgreina strax hvað sérsvið maður vildi leggja fyrir sig. Ég sá fyrir mér sérhæfingu á handasviði því ég vann talsvert við spelkugerð á Sjúkrahúsi Reykjavíkur, ég hafði verið í þannig vinnu og námi úti í Danmörku. En mér fannst líka spennandi að fara út í sérhæfingu á öldrunarsviði og finnst ennþá“, útskýrir Ingibjörg. Ingibjörg gerði lokaverkefni sitt tengt öldrun. „Við vorum þrjár; ég, Valerie Harris og Margrét Sigurðardóttir sem unnum rannsóknir okkar undir handleiðslu Gail Ann Hills McGuire og könnuðum viðhorf einstaklinga til sjálfræðis og forræðis aldraðra. Lokaverkefnið mitt snerist um viðhorf aldraðra. Seinna var birt grein eftir mig um niðurstöður og svörun aldraðra í Iðjuþjálfann og rannsóknin kynnt í fræsluerindum og þátttöku á ráðstefnum”. Af þessum sökum kom það eðlilega út að Ingibjörg kenndi efni í tengslum við öldrum fyrir norðan. „Ég tók þátt í að setja upp námskeið á meistarastigi við HA ásamt Sólveigu Ásu Árnadóttur sjúkraþjálfara, það hét Farsæl öldrun. Það gekk ágætlega í fyrsta skipti en þátttaka varð ekki næg í næsta skipti og þá líka komið að því að ég hætti, þannig að ég held að það hafi bara dottið upp fyrir þangað til núna að kennt er með nýju heiti og áherslum. Það þurfti líka að stokka upp endurhæfingaráfangana á iðjuþjálfunarbrautinni en þar hafði þjónusta við aldraða orðið verulega undir í kennslunni og því búinn til einn tveggja eininga áfangi um öldrunina.Þar samþættist allt sem komið var á undan í kennslunni auk nýs kennsluefnis um öldrun og öldrunarmál og verkefnin byggð á slíkri samþættingu. Eins og að setstöður hafa áhrif á kyngingu, taugahrörnun brenglar upplifun á umhverfi og sjálfum sér, umhverfi og viðmót eiga stóran þátt í örvun og vellíðan osfrv. Listin í starfi iðjuþjálfa kristallast í starfinu með öldruðum þar sem allt sem við höfum lært er fléttað saman í daglegum störfum. Allt sem komið er á undan“, segir Ingibjörg. Þessa samþættingu finnst Ingibjörgu mikilvægt að nýta í starfi með öldruðum. „Það er ekki bara að hafa það huggulegt á öldrunarheimilum, og þar er sérhæfing iðjuþjálfa verulega vannýtt, sjálfsagt vegna misskilnings því margir telja að við sjáum bara um afþreyingu. Það á að snúast um þátttöku, styðjandi og örvandi umhverfi, líf og gleði, liti og upplifun, skynjun í víðu samhengi ogfleira mætti telja upp. Þarna getum við komið svo miklu, miklu meira inn, fjallað um skynjun eins og upplifun á hæð og fjarlægð, dýpt á tröppum, áhrif mynsturs á gólfum og veggjum og margt annað sem tengist færniþáttum. Þannig að iðjuþjálfun getur gegnt margþættu hlutverki með öldruðum, auk þess að setja upp afþreyingarprógram, þó að það sé sannarlega mikilvægt líka. Eins og ég segi, í starfinu á að að draga saman allt það sem við höfum lært“, leggur Ingibjörg áherslu á. MIKLAR BREYTINGAR OG BJART FRAM UNDAN Breytingarnar í faginu hafa að mati Ingibjargar verið gríðarlegar, og telur hún að þakka megi skólanum fyrir það, eða námsbrautinni. Það hafi komið meiri innspýting inn í fagið og fagnaðarerindið hafi borist víðar um landið. „Miðað við það þegar við vorum þarna sex eða sjö, og horfa svo á þennan hóp sem er kominn núna og hvað þau eru í fjölbreyttum stöðum, það er alveg æðislegt. Ég vona bara að það takist að halda áfram þessum eldmóð sem við höfðum á upphafsárunum, og kannski reyna að koma okkur meira inn í þessa almennu umræðu í þjóðfélaginu um félagsmálin, þjónustu við alla aldurshópa, og komast inn á enn fleiri staði en við vinnum á í dag. Miðað við að hafa verið ein- göngu inni á stofnunum eins og spítölum, Endurhæfingarstöðvum og áþekku, og vera svo að komast inn í skólana, heilsugæsluna, félagsþjónustuna, það er frábært! Þannig að mér sýnist afraksturinn vera nokkuð góður,“ segir Ingibjörg. Þessar breytingar hafa vissulega tekið sinn tíma. „Ef við hefðum hugsað um þetta í upphafi, þá hefði okkur fundist þessi þróun hafa tekið rosalega langan tíma. Maður kom þarna nýr úr skóla með sterka trú á sjálfan sig og fagið og allt sem það getur boðið til að efla fólk. En nú hefur yngri kynslóð tekið við keflinu svo framtíðin ætti að vera björt ef haldið er áfram á sömu braut. Fagið hefur mjög margþætta vinkla og nálgun inn á fjölbreytt starfssvið svo möguleikarnir ættu að vera næstum því óendanlegir finnst mér. Þannig að ég sé bara bjart fram undan. Það er að segja ef þessi eldmóður erfist áfram í gegnum árin“, bætir hún við. RÁÐLEGGINGAR TIL NÝÚTSKRIFAÐRA IÐJUÞJÁLFA Ingibjörg er spurð um hvernig halda megi

x

Iðjuþjálfinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Iðjuþjálfinn
https://timarit.is/publication/1164

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.