Víðförli - 15.06.1988, Blaðsíða 5

vonin er svo sterk. Hún kemur enn
upp og menn verða glaðari. En svo
kemur þriðja áfallið, allt á niðurleið
og aðeins spurt hvenær dauðinn
komi. Svo kemur dauðinn og hann
kemur alltaf óvænt þótt dauða-
stríðið sé orðið langt, því það brestur
eitthvað, — lífið.
Svo koma erfiðar stundir þegar
jarðarför og því umstangi lýkur. Þá
ætlast náunginn stundum til þess að
sorgin sé líka búin. Ég þekki konu
sem missti manninn fyrir 3 árum.
Þegar sorgin hvolfist yfir hana fer
hún afsíðis, það þýðir ekki að tala
um sorgina við börnin, þau eru ung
og lífið á fullu. Sonur hennar sagði
við hana: Ætlarðu ekki að fara að
drífa þig upp úr þessu mamma.
Hann vissi ekki að sorgin kemur í
sveiflum eins og allt í lífinu, verður
smám saman minni og minni uns
söknuðurinn einn er eftir.
— Það er oft kvartað undan bágu
upplýsingastreymi á spítölum.
Hversu mikið á að segja fólki?
Mér finnst að sjúklingurinn eigi
að ráða ferðinni, en það á ekki að
þvinga upplýsingum upp á hann. Ég
fylgi beiðni hans í þessum málum og
greini ekki frá líðan hans gegn vilja
hans. Hann á sinn líkama og því allar
upplýsingar um sjálfan sig. Hann vill
líka stundum hlífa ættingjum og
talar þá ekki um sína líðan.
Oft vilja líka ættingjar stjórna
þessu, þeir vilja vernda þann sem
þeir elska, og fara fram á að sjúklingi
verði ekki sagt frá aðstæðum.
Grunnorðin fyrir mér er að vera
heiðarlegur. Segja ekki aðstandend-
um annað en sjúklingnum, svo að
menn þvingist ekki inn í einhvern
leik og einhver hlutverk. En það
verður að orða hlutina einstaklings-
bundið svo að það særi sem minnst.
En aðstandendur verða að vera
undirbúnir svo að kvölin, hryglan,
mæðin og dáið komi ekki á óvart.
Menn takast auðvitað á við ban-
vænan sjúkdóm á sama hátt og fyrri
vandamál. Þeir sem notuðu afneitun
áður fyrr, hætta því ekki við dánar-
beðinn. Ef fjölskyldan hefur aldrei
talað um viðkvæma hluti fer hún
ekki að tala saman á erfiðustu stund-
unum um þyngstu vandamálin sem
dauðanum fylgja.
Það er erfitt að hefja máls á slíku,
líka fyrir okkur sem höfum daglegan
samgang við dauðann. En það léttir
stórkostlega á fólki þegar það er
gert. Það er hér sem prestar eru svo
mikilvægir á spítölunum. Hvert leita
menn í lífskrísunni nema til Drott-
ins? Þegar allt gengur vel hugsum
við ekki út í þau mál. Presturinn
hefur boðskap að flytja, þann sama
og Hallgrímur flutti. Það er mikið
sem sá maður hefur gefið þessari
þjóð.
— Sálin er svo sem að láni sam-
tengd við líkamann — segir hann í þess-
um stórkostlega sálmi: Um dauðans
óvissa tíma. Þeir voru klárir á því
gömlu mennirnir að sálin væri gisti-
vinur líkamans, og yfirgefur hann
þegar tíminn er kominn. Þessvegna
er dauðinn eðlilegasti þáttur lífsins,
þegar við skiljum það verður ljóst að
það er jafn gilt að líkna og lækna.
Að þessu vinnur Hospeshreyfingin,
að gera fólki kleift að deyja með
reisn, — að áherslan sé á því að líkna
þegar komið er á lokastigið, og
undirbúningurinn sé slíkur að hægt
sé að taka undir með Hallgrími:
„Þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.“
Sólin skein í Reykholtsdal
Síðstliðinn Hvítasunnudagur rann upp með óvenjugóðu veðri,
miðað við þá veðurspá sem ég hafði hlustað á í útvarpinu
snemma morguns. Þessi dagur var sannur merkisdagur fyrir alla
Borgfirðinga vegna þess að þennan dag skyldi fyrsta skóflu-
stungan að nýrri Reykholtskirkju tekin, sem einnig mun hýsa
Snorrastofu Sturlusonar. Athöfnin hófst með messu kl. 15.30.
Þar messaði staðarpresturinn sr. Geir Waage en ásamt honum
voru fleiri prestar úr Vesturlandsfjórðungi að ógleymdum
biskupi séra Pétri Sigurgeirssyni. Að lokinni messu tók biskupinn
fyrstu skóflustunguna og hélt stutta tölu á eftir. Að þessu loknu
var öllum gestum boðið til kaffisamsætis að Logalandi. Hafði
kvenfélagið í Reykholtsdal og Hálsasveit séð til þess að þar stóð
kökuhlaðborð sem svignaði undan rjómatertum og öðru góð-
gæti. Þar héldu nokkrir heiðursmenn stutta tölu gestum til
ánægju og skemmtunar. Þar var til sýnis líkan af hinni nýju bygg-
ingu og var ekki annað að sjá og heyra en gestir væru hinir
ánægðustu með útlit hinnar nýju byggingar. Lauk þessu síðan
milli kl. 18.00 og 19.00 með þvi að veislugestir héldu til síns heima
fullir ánægju og bjartsýni með hin nýju byggingaráform.
Guðjón B. Sverrisson.
Biskup Islands tekur fyrstu skóflu-
stungu að nýrri kirkju í Reykholti.
VÍÐFÖRLI — 5